บทที่ 155 กระดาษขาว
การปรากฏตัวของมือลึกลับและการหายตัวไปอย่างกะทันหันทำซูเฉินตกใจไม่น้อย
ทันใดนั้นเขาก็ใช้ดาบหั่นภูผาผ่าลงพื้นไปด้วยความโกรธ “จงเปิดออก !”
ตู้ม !
พลังบ้าคลั่งทะลวงลงพื้นแล้วระเบิดออก แยกผืนดินออก เศษดินกระจายไปทั่ว พื้นราบกลายเป็นหลุมใหญ่ในทันที
ไม่ว่าจะเป็นตัวอะไร แต่หากกล้าชิงของจากข้า ก็ต้องตายเสีย !
เมื่อพลังกระจายลงพื้น ก็เกิดเป็นริ้วแสงสีขาวพุ่งออกมาอย่างรวดเร็วนัก
“คิดหนีหรือ ? อยู่กับข้าจะดีกว่า !”
ซูเฉินตวัดดาบ
ฟ้าคำรามลั่น เกิดเป็นสายฟ้าแลบ
สายฟ้าคือสิ่งที่รวดเร็วที่สุดบนทวีปต้นกำเนิด
สายฟ้าคลั่งปะทะริ้วแสงสีขาว เกิดประกายไฟกระเด็นออกมา สุดท้ายก็ถูกจำกัดการเคลื่อนไหวไว้ได้
ซูเฉินเข้าประชิดตัว ใบหน้าระบายไปด้วยไอสังหาร “ตายเสีย !”
ดาบหั่นภูผาตวัดลงมา คลื่นพลังต้นกำเนิดบ้าคลั่งถูกปลดปล่อย หนาแน่นจนกลายเป็นเยือกเย็น
ริ้วแสงสีขาวรีบหยุด ส่งผลให้ซูเฉินเห็นว่ามันมีร่างคล้ายมนุษย์ที่พันแผลไปทั้งตัว ราวกับเป็นมัมมี่ แต่ก็มีความต่างเห็นชัดอยู่บ้าง เพราะสิ่งที่พันร่างมันทำมาจากกระดาษ ตรงส่วนที่ควรเป็นใบหน้ามีเพียงความว่างเปล่า
ตุ๊กตากระดาษขาว !
ดาบหั่นภูผากำลังเข้าปะทะตุ๊กตากระดาษขาว เจ้าตุ๊กตาพลันขยับร่าง ปล่อยม้วนกระดาษขาวนับไม่ถ้วนออกมาลอยพลิ้วคล้ายริบบิ้นยาวสีขาว พวกมันพันดาบหั่นภูผา สะกดการเคลื่อนไหวเอาไว้ได้
“น่าสนใจนี่” ซูเฉินพึมพำ “ผงาดขึ้นมา !”
เพลิงเงายังโหมทรงพลังต่อไป
นับตั้งแต่ซึมซับผลึกต้นกำเนิดไฟของเจ้าอสูรกายเข้าไป พลังไฟของเขาก็แกร่งขึ้นมาก กระดาษขาวถูกเผากลายเป็นจุณทันที
แต่ชั่วพริบตาต่อมา คลื่นพลังต้นกำเนิดรุนแรงก็ระเบิดออกมาโต้ตอบ บีบให้เพลิงเงาต้องล่าถอย คลื่นพลังประหลาดยังไหลมาทางร่างซูเฉินอีกด้วย
“ชิ !” ซูเฉินเดาะลิ้นด้วยความรำคาญ
เปลวเพลิงพลุ่งพล่านอีกครั้ง ภาพจุติสายเลือดต้นกำเนิดเปลี่ยนร่างกลายเป็นเพลิงเงา ไฟลามเลียไปทั่วร่างและทั่วตัวดาบ ปลดปล่อยกลิ่นอายข่มขู่ดุดัน ตุ๊กตากระดาษขาวเผชิญหน้ากับความแข็งแกร่งเช่นนี้ ร่างคล้ายกับจะสลายไปกับความกดดัน เปลวเพลิงเริ่มลามไปตามเส้นกระดาษขาว ยาวไปจนถึงร่างของตุ๊กตากระดาษขาว
ตุ๊กตากระดาษขาวกรีดร้องลั่น พลังสีดำไหลออกจากร่าง เกิดเป็นหลุมดำขึ้นมา เป็นอีกครั้งหนึ่งที่การโจมตีของซูเฉินได้ถูกหยุดยั้งเอาไว้
บัดซบ ศัตรูรับมือยากอีกแล้ว ! ซูเฉินสบถอยู่ในใจ ปราณดาบพุ่งออกไปอีกครั้ง สะเก็ดเพลิงร่วงลงมาดั่งฝน เพลิงโหมลงพื้น สายฟ้าคลั่งง้างเข้าหาศัตรู
เขาหมายจะใช้ดาบฟันร่างศัตรูทิ้งเสีย
ตุ๊กตากระดาษขาวราวกับรู้แผนการ ส่งเสียงร้องแหลม กระดาษขาวบนล่างจึงลอยออกมา ภายใต้คือลูกกลมโปร่งแสง ลูกกลมนั้นเปลี่ยนร่างไปมา จนกระทั่งกลายเป็นใบหน้ามนุษย์ ที่ใจกลางลูกกลมนั้น คือดวงใจศิลาของซูเฉิน ริ้วกระดาษสีขาวบินออกมา เรืองไปด้วยแสงสีดำ เปลี่ยนให้พื้นที่โดยรอบกลายเป็นเขตสังหาร หากอยู่ในเขตนั้นก็จะถูกทำลายสิ้นอย่างรวดเร็ว
แต่เว้นซูเฉินไว้คนหนึ่ง !
ร่างเขาสูงตระหง่านลอยอยู่กลางอากาศ
ผู้เชี่ยวชาญด่านทะลวงลมปราณ หากไม่ใช้วิชาพิเศษก็ไม่อาจลอยอยู่บนฟ้าได้ หากแต่ซูเฉินสามารถทำได้
ในตอนนี้เขากำลังยืนอยู่กลางอากาศ ทั่วร่างเปล่งแสงเรืองสีจางออกมา
นั่นมันวิชาอะไรกัน ?
เคราะห์ดีที่แถวนี้ไม่มีใครอยู่ ไม่เช่นนั้นคงได้ตกตะลึงเป็นแน่
ซูเฉินที่ศึกษาร่ำเรียน พัฒนาตนเองอย่างมั่นคงอยู่ตลอด มีพื้นฐานหนักแน่นนัก ดังนั้นเขาจึงสามารถทะลวงขั้นวิชาไหน ๆ ในยามใดก็ได้
วิชาที่เขาใช้อยู่ตอนนี้ คือวิชาที่ได้มาเมื่อครั้งฝึกวิชาบ่มเพาะพิสุทธิ์ และกลั่นพลังต้นกำเนิด
มันไม่ได้ลึกลับซับซ้อนนัก แต่ก็มากพอจะรับมือกับสถานการณ์ตรงหน้าได้
เผชิญหน้ากับริ้วกระดาษที่ลอยทั่วฟ้าเช่นนี้ ซูเฉินเพียงหัวเราะเบา ๆ ริ้วแสงพุ่งออกจากร่างเรากับหนวด ก่อนมันจะลุกเป็นไฟคลั่ง
แสงสีแดงและดำเข้าปะทะกัน
เป็นการแข่งขันของพลังบริสุทธิ์อีกครั้งหนึ่ง
ซูเฉินยังไร้ความหวาดกลัว
เขายังยึดหลักเดิมเหมือนกับการต่อสู้ครั้งที่แล้ว ภายในแดนสัตว์อสูร ในเรื่องของความอดทนแล้ว ไม่มีหน้าไหนจะเหนือกว่าเขาไปได้ เว้นเสียแต่ว่าพวกมันจะมีความแข็งแกร่งมากกว่าเขาหลายระดับ
ตุ๊กตากระดาษขาวตรงหน้าก็เช่นกัน
แสงไฟระยิบระยับไปทั่วร่างซูเฉิน แทบไม่ต้องกล่าวถึงเรื่องความถึกทน ใช้เวลาเพียงไม่นาน ซูเฉินก็ควบคุมการต่อสู้เอาไว้ได้
เขาเอ่ยเสียงต่ำ “สุเมรุสูญ !”
เส้นแสงนับไม่ถ้วนส่องประกายระยับ รอบข้างราวกับถูกแช่แข็ง ริ้วแสงสีดำของตุ๊กตากระดาษขาวคล้ายกับถูกยึดไว้ ไม่อาจขยับเคลื่อน ในเวลาเดียวกันนั้น ดาบหั่นภูผาของซูเฉินก็ตวัดลงอีกครั้ง เป็นการโจมตีเรียบง่ายหากแต่มีแสงสะท้านสะเทือน ทลายสิ้นทุกสิ่งที่ขวางทาง
กลอนอากาศภายในร่างตุ๊กตากระดาษขาวพยายามกดตัวแล้วลอยถอยไปด้านหลัง
ในที่สุดมันก็รู้สึกกลัวและอยากหนีไป
“คิดหนีหรือ ? อยู่ที่นี่ดีกว่า” ดาบหั่นภูผายังตวัดเข้ามา
ลูกอากาศกลมส่งเสียงร้องอีกครั้งขณะที่ดึงแถบกระดาษสีขาวกลับ เกิดเป็นโล่สีขาว ปัดป้องคมดาบเอาไว้ หากแต่เพลิงคลั่งที่ตัวดาบยังคงพุ่งเข้าใส่แล้วเผาไหม้กระดาษขาวเป็นจุณ
กระดาษขาวบางส่วนถูกทำลาย ส่งผลให้ตุ๊กตากระดาษขาวมีกำลังลดลง เริ่มแรกเดิมที มันต่อสู้สูสีกับซูเฉิน แต่เมื่อการต่อสู้ดำเนินไปนานเข้า กระดาษบนร่างของมันก็ถูกทำลายลงไปเรื่อย ทำให้กำลังมันลดลง
ในตอนนี้ เปลวเพลิงของซูเฉินลามเลียไปที่ร่างของตุ๊กตากระดาษขาวแล้ว ร่างสามส่วนถูกทำลาย แขนขาถูกเผาไหม้ ยังโชคดีที่แขนขาเป็นเพียงรูปไก่เท่านั้น ไม่ได้มีประโยชน์อันใดมากมาย แต่กระนั้น ตุ๊กตากระดาษขาวก็กำลังถูกเผาไหม้อยู่
“ตายเสีย !”
ซูเฉินตะโกนลั่นแล้วตวัดดาบ
ตุ๊กตากระดาษขาวร้องเสียงแหลม “อย่าตีข้าอีกเลย ! ข้ายอมแล้ว !”
“หือ ? พูดได้ด้วยหรือ ?” ซูเฉินหยุดดาบอยู่เหนือศีรษะตุ๊กตากระดาษขาว
เจ้ากระดาษขาวร่วงลงกับพื้น เผยให้เห็นก้อนอากาศด้านใน มันเปลี่ยนรูปกลายเป็นใบหน้ามนุษย์แล้วเปิดปากพูด “ข้าเต็มใจยอมแพ้ ได้โปรดไว้ชีวิตข้าด้วย ข้าจะขอสาบานว่าจะจงรักภักดีต่อท่าน”
พูดจบมันก็คายดวงใจศิลาออกมา ริ้วพลังงานสีดำคว้ามันเอาไว้แล้วส่งให้ซูเฉิน
ทว่าซูเฉินเหมือนไม่สนใจ ยังคงจ้องตุ๊กตากระดาษขาวเขม็ง “ยอมแพ้ ? น่าสนนี่ เพิ่งเคยเห็นของอย่างเจ้าเป็นครั้งแรกเลย เจ้าเป็นตัวอะไรกันแน่ ?”
ตุ๊กตากระดาษขาวเอ่ย “ตัวอะไรหรือ ? เป็นคำถามล้ำลึกนัก น่าเสียดายที่ตอบท่านไม่ได้ นายท่าน นับตั้งแต่ถ้ามีจิตสำนึกรู้ก็เป็นเช่นนี้แล้ว สำหรับข้า นี่คือชีวิตที่แท้จริงของข้า ในใต้หล้านี้ มีสิ่งมีชีวิตมากมายที่ภายนอกแตกต่าง คงมีหลายตัวที่เป็นเช่นข้า ที่ไม่อาจทำความเข้าใจได้”
“ข้าไม่ได้สัญญาว่าจะยอมรับเจ้า” ซูเฉินเอ่ยเสียงเรียบ “ข้าไม่ถือคำสัตย์ของสิ่งมีชีวิตที่ข้ายังไม่รู้จักดีเป็นสำคัญ หากปล่อยไว้ข้างกาย ต่อไปอาจทรยศข้าก็เป็นได้ สังหารเจ้าทิ้งเสียตั้งแต่ตอนนี้เพื่อตัดปัญหาจะดีกว่า”