จวินอู๋เสียพยักหน้า นางหยิบเหล็กหมาดอันเล็กออกมาและเริ่มต้นสลักอักขระลงบนพื้นโดยไม่พูดอะไรอีก
นั่นคือเหล็กหมาดที่จวินอู๋เสียเอากลับมาจากสถานที่ก่อสร้างหอคอยโยวหลิง ดูเหมือนว่าจะมีพลังวิญญาณบางอย่างซ่อนอยู่ในเหล็กหมาดอันเล็กนี้ เนื่องจากมันไม่ทื่อเมื่อใช้งานและเหมาะสำหรับการแกะสลักอักขระเสริมวิญญาณ จวินอู๋เสียรู้สึกว่ามันมีประโยชน์มากจึงนำมันกลับมาด้วย
น่าหลานเยว่และเสือชีตาห์มองการกระทำของจวินอู๋เสียอย่างเงียบๆ พวกมันสังเกตเห็นอย่างรวดเร็วว่าอักขระที่จวินอู๋เสียสลักลงบนพื้นดูคุ้นตามาก มันดูคล้ายกับอักขระที่อยู่ในหอคอยโยวหลิง
จวินอู๋เสียแกะสลักวงอักขระเสริมวิญญาณขนาดใหญ่ลงบนพื้นในเวลาไม่นาน จากความกว้างของวงอักขระจะเห็นได้ว่ามันสามารถรองรับร่างของจงจงได้
“นี่คือ?” น่าหลานเยว่เงยหน้าขึ้นมองจวินอู๋เสียด้วยความประหลาดใจ อักขระที่ดูคุ้นตาพวกนี้ทำให้เขานึกถึงพวกที่อยู่ในหอคอยโยวหลิง แต่เขาก็ยังไม่แน่ใจนัก
“ดัดแปลงมาจากหอคอยโยวหลิง แต่วางใจเถอะ ข้าแก้ไขมันเรียบร้อยแล้ว มันจะไม่ทำให้ร่างวิญญาณได้รับอันตรายใดๆ แต่จะช่วยในการฝึกของร่างวิญญาณ” หลังสลักวงอักขระเสร็จ จวินอู๋เสียก็เก็บเหล็กหมาด แม้ว่าอูจิ่วจะไม่ได้ดีอะไร แต่เหล็กหมาดเล็กนี้เป็นของเล่นที่ดีไม่น้อย
น่าหลานเยว่มองจวินอู๋เสีย จากนั้นก็มองวงอักขระเสริมวิญญาณ สีหน้าของเขาเหลือเชื่ออย่างที่สุด
ตอนที่น่าหลานเยว่ค้นพบว่ามีบางอย่างแปลกๆในหอคอยโยวหลิง เขาพยายามที่จะไขความหมายของอักขระพวกนี้ แต่ถึงจะผ่านไปหลายสิบปี เขาก็ยังคิดอะไรไม่ออก ไม่สามารถเข้าใจได้ว่าอักขระพวกนี้ใช้ทำอะไร
แต่เมื่อดูจากสภาพของจวินอู๋เสียในตอนนี้ ดูเหมือนว่านางจะคลี่คลายทุกอย่างได้แล้ว คำพูดของจวินอู๋เสียทำให้เขานึกขึ้นได้ถึงพลังวิญญาณที่ก้าวหน้าอย่างกะทันหันจนไม่น่าเชื่อของจวินอู๋เสียและเพื่อนๆของนาง
“เจ้าได้รับพลังมาจากการใช้เจ้านี่ฝึกงั้นหรือ?” น่าหลานเยว่เสียงสั่นเล็กน้อย
จวินอู๋เสียพยักหน้าโดยไม่ลังเล
น่าหลานเยว่ตัวสั่นอย่างควบคุมไม่ได้ ถ้าทั้งหมดนี้เป็นเรื่องจริง การตัดสินใจของจวินอู๋เสียในวันนี้จะเป็นการตอบโต้ที่ยิ่งใหญ่และสำคัญอย่างแน่นอน!.novel-lucky.
“มานี่” จวินอู๋เสียกวักมือเรียกจงจง จงจงเดินอุ้ยอ้ายมานั่งแปะที่กลางวงอักขระอย่างไม่ระวังตัวเลย
“ฝึก” จวินอู๋เสียออกคำสั่งจงจงแบบเฉียบขาด
จงจงกระพริบตาปริบๆมองวงอักขระเสริมวิญญาณรอบตัวมัน มันมองซ้ายที แล้วก็มองขวาที ดูอยากรู้อยากเห็นมาก หลังจากจ้องมองอยู่ครู่หนึ่ง มันก็ปฏิบัติตามคำสั่งของจวินอู๋เสียอย่างเชื่อฟังและเริ่มต้นฝึกฝน
ในขณะที่จงจงเริ่มฝึก น่าหลานเยว่ก็รู้สึกประหลาดใจที่พบว่าพลังวิญญาณในห้องนั้นพุ่งเข้าหาวงอักขระเสริมวิญญาณด้วยความเร็วที่น่าตกใจ และอักขระเสริมวิญญาณที่สลักอยู่บนพื้นก็เปล่งแสงจางๆออกมา มันเป็นแสงที่ให้ความรู้สึกสบายอย่างมาก
วิญญาณสัตว์อสูรทั้งสี่ตกตะลึงกับภาพตรงหน้า พวกมันลุกพรวดขึ้นยืนด้วยความตกใจ และจ้องมองพลังวิญญาณที่ถูกอักขระเสริมวิญญาณดึงเข้าสู่ร่างของจงจงราวกระแสน้ำไหลบ่า ขนของจงจงดูเปี่ยมไปด้วยพลัง มันสะบัดพลิ้วทั้งๆที่ไม่มีลม แสงสีทองค่อยๆปกคลุมขนสีน้ำตาลนั้น!
“เป็น……เป็นไปได้ยังไง……” น่าหลานเยว่จ้องมองด้วยดวงตาเบิกกว้าง ไม่อยากจะเชื่อสิ่งได้เห็น
“ไม่มีอะไรเป็นไปไม่ได้” จวินอู๋เสียกอดอกมองดูการเปลี่ยนแปลงที่เกิดขึ้นกับจงจงอย่างใจเย็น การแสดงเพิ่งจะเริ่มเท่านั้น