เมื่อออกมาจากห้องของน่าหลานเยว่ ใบหน้าของเฉียวฉู่ก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เมื่อนึกถึงปฏิกิริยาของพวกเสือชีตาห์ทีไร เขาก็อดแผดเสียงหัวเราะออกมาไม่ได้
“ตอนนี้เราจะทำอะไร” ฮัวเหยามองไปที่จวินอู๋เสีย จากที่เขารู้จักจวินอู๋เสีย เขาไม่เชื่อว่าการตอบโต้ของจวินอู๋เสียจะมีแค่นี้
“พวกเจ้ากลับไปก่อน ข้าจะไปดูที่หอคอยโยวหลิง” จวินอู๋เสียพูด
เฉียวฉู่อดใจไม่ไหวพูดขึ้นว่า “พาข้าไปด้วย! พาข้าไปด้วย!”
เขาทนรอไม่ไหวที่จะได้เห็นจวินอู๋เสียเริ่มการทำลาย
จวินอู๋เสียตวัดสายตาไปมองเฉียวฉู่และพูดอย่างเย็นชาว่า “เจ้าแน่ใจหรือว่าหลังจากไปที่นั่นแล้วโรลลี่จะไม่ได้รับผลกระทบ?” จวินอู๋เสียกล้าไปเพราะมีเมล็ดของต้นไม้วิญญาณรับประกันอยู่ แม้ว่านางจะไปที่นั่นอีกครั้ง นางก็มั่นใจได้ว่าเจ้าแมวดำจะไม่หายไป
แต่พวกเฉียวฉู่นั้นไม่เหมือนกัน
ตามคาด เมื่อได้ยินจวินอู๋เสียพูดเช่นนั้น เฉียวฉู่ก็ห่อเหี่ยวเป็นมะเขือยาวถูกแช่แข็งทันที
“เอาล่ะ เจ้ากลับไปฝึกกับข้าแต่โดยดีเถอะ เสี่ยวเสียจะได้ไปจัดการเรื่องของนาง ที่เราต้องทำก็แค่รอดูการแสดงเท่านั้น” หายากที่ฮัวเหยาจะพูดเยอะเช่นนี้ เขาเอาแขนคล้องคอเฉียวฉู่และลากตัวเขาออกไป
เฉียวฉู่ค่อนข้างหดหู่ แต่การปลอบใจของฮัวเหยาทำให้เขามีชีวิตชีวาขึ้นมาทันที และร้องตะโกนว่าจะฝึกให้หนัก จากนั้นก็เดินตามฮัวเหยาไป.ไอลีนโนเวล.
พวกฟ่านจั๋วพูดกับจวินอู๋เสียอีกสองสามคำก่อนจะจากไปเช่นกัน
จวินอู๋เสียเดินทางไปยังหอคอยโยวหลิงแห่งแรก แถวด้านนอกหอคอยโยวหลิงยังคงยาวเหยียดเหมือนงู
จวินอู๋เสียสูดลมหายใจเข้าลึกๆ นางสัมผัสใบหน้าของตัวเอง แล้วยิ้มออกมาอย่างจนใจ จากนั้นก็ก้าวยาวๆตรงไปทางยามเฝ้าหอคอยโยวหลิงแห่งแรก
วิญญาณมนุษย์สองตนที่ยืนอยู่หน้าหอคอยโยวหลิงดูเบื่อหน่าย พวกเขามองไปยังแถวยาวเหยียดตรงหน้าอย่างเกียจคร้าน เบะปากเป็นครั้งคราว เห็นได้ชัดว่าหงุดหงิด
พวกเขายืนเฝ้าอยู่ที่นี่ทั้งวันและรู้สึกเบื่อมาก สายตาของพวกเขามองไปรอบๆ ทันใดนั้นร่างที่งดงามไร้ที่ติก็เยื้องกรายเข้ามา
พวกเขาเห็นหญิงสาวผู้มีใบหน้างดงามท่าทางสับสนกำลังเดินเข้ามาใกล้พวกเขา
แม้ว่าวิญญาณมนุษย์ในโลกวิญญาณจะมีจำนวนไม่น้อย แต่สาวงามนั้นมีน้อยมาก แล้วนี่จู่ๆก็มีหญิงสาวผู้งดงามราวดอกไม้ปรากฏตัวตรงหน้า จึงทำให้ทหารยามที่ซึมเซาเหงาหงอยทั้งสองมีชีวิตชีวาขึ้นทันที พวกเขายืดหลังตรง พยายามเก๊กหล่ออย่างเต็มที่
สีหน้าของจวินอู๋เสียดูสับสนขณะเดินมาถึงประตูหน้าหอคอยโยวหลิง การปรากฏตัวของนางดึงดูดความสนใจเหล่าวิญญาณมนุษย์ที่ต่อแถวกันอยู่ทันที สายตาของผู้ชายทุกคนจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของจวินอู๋เสีย ความน่าเบื่อจากการต่อแถวรอก็มลายหายไปสิ้น
“พี่ชายทั้งสอง……” จวินอู๋เสียแสร้งทำเป็นขี้อาย นางขมวดคิ้วมองยามทั้งสองอย่างกังวล
ถูกเรียก “พี่ชาย” แค่คำเดียว เกือบจะทำให้ยามทั้งสองละลายกลายเป็นข้าวต้ม เสียงของจวินอู๋เสียนุ่มนวลอ่อนโยนมาก ทำให้ยามทั้งสองกลัวว่าใบหน้าดุดันของพวกเขาจะทำให้สาวงามตัวน้อยหวาดกลัว
“แม่นาง มีอะไรให้เราช่วยหรือ?” สองยามรีบพูด
“ข้าเพิ่งย้ายมาอยู่แถวนี้ ไม่รู้ว่าที่นี่จะมีคนต่อแถวกันเยอะขนาดนี้ ข้ามีเรื่องต้องทำคืนนี้ ท่านจะ……ให้ข้าเข้าไปก่อนได้ไหม?” จวินอู๋เสียพูดอย่างกลุ้มใจ สีหน้าท่าทางนั้นทำให้ทุกคนใจละลายกันหมด
“เอ่อ……” แม้จะอยู่ต่อหน้าสาวงามไร้ที่ติเช่นนี้ แต่ยามทั้งสองก็ไม่กล้าเปิดประตูให้ แม้ว่าจะอึกอักไม่เต็มใจ แต่พวกเขาก็ยังลังเล