ตอนที่ 540 ไม่รู้จักละอาย
พวกเขารู้ดีว่าอีลั่วเสวี่ยย่อมไม่รับปากเงื่อไขใดๆ ของผู้หญิงคนนั้น ยังอาจจะเยาะเย้ยเสียดสี แต่ไม่ว่าจะอย่างไร สกุลอวิ๋นล้วนรักเธอ
เพราะฐานะของอีลั่วเสวี่ยเป็นลูกบุญธรรม ดังนั้นในระดับหนึ่งนั้นคนทั่วไปคิดว่าสกุลอวิ๋นก็แค่แสดงออกภายนอกเท่านั้น ในใจไม่ได้เห็นความสำคัญของเธออย่างแน่นอน
ขณะนี้ถึงเวลาที่ต้องให้พวกเขาได้มองเห็นแล้ว!
“พ่อครับ พ่อให้เสวี่ยเอ๋อออกไป ไม่กลัวว่าเธอจะก่อความแค้นลึกขึ้นหรือครับ?” อวิ๋นเว่ยมองดูบิดาด้วยความแปลกใจ พ่อเขาไม่รู้ว่าเสวี่ยเอ๋อเก่งแค่ไหน แต่เขารู้
เธอมีฝีมือต่อสู้สูงมาก ฝีปากก็ยิ่งร้ายกาจ ที่เขาไม่อยากให้เธอไป ข้อแรกเพราะเขาเป็นพ่อ ย่อมต้องปกป้องลูกสาวตัวเอง ข้อสอง เขากลัวว่าผู้หญิงคนนั้นจะทำเรื่องโง่ๆ พูดจาทำร้ายจิตใจเธอ
นายท่านผู้เฒ่ายิ้ม “จะกลัวอะไร ต่อให้ไม่มีสกุลอวิ๋น ลูกคิดว่าในเขตทหารที่สิบสอง ยังมีใครกล้าแตะต้องเธอ?” มีแต่จะมาคอยประจบ
คิดว่าผู้หญิงคนนั้นก็คงมาเพราะจุดมุ่งหมายนี้ แม้จะไม่รู้ว่าหล่อนจะพูดกับเสวี่ยเอ๋ออย่างไร
“สองพ่อลูกนี่ อย่ามัวแต่คอยซ้ำเติมได้ไหม ไม่กลัวยายหนูเสวี่ยเอ๋อถูกรังแกหรือ?” นายหญิงผู้เฒ่าไม่เข้าใจ แล้วต่อว่าสามีกับลูกชาย
สองพ่อลูกสะดุ้งเล็กน้อย “คุณไม่เข้าใจหรอก เสวี่ยเอ๋อของเราฝีมือร้ายกาจเชียวแหละ” ได้ข่าวว่าก่อนหน้านี้มีมือสังหารบุกเข้าบ้านลูกชาย เป็นเธอที่จัดการพวกนั้น ฝีมือเยี่ยมจริงๆ
สกุลอวิ๋นมีลูกหลานแบบนี้ คงทำบุญสร้างกุศลมาแปดชั่วคน! สรุปแล้วไม่เสียเปรียบก็พอ
ถึงตอนนี้อีลั่วเสวี่ยและเฉวียนหมิงมาถึงประตูบ้านสกุลอวิ๋นแล้ว คุณนายฝานเห็นอีลั่วเสวี่ยเดินออกมา ท่าทางสง่างามแฝงด้วยความสูงศักดิ์ นางเดินไปมาอยู่หน้าประตูบ้านสกุลอวิ๋น ถึงตรงนี้จึงมองสำรวจเธอ
แล้วมองเฉวียนหมิงซึ่งยืนอยู่ข้างเธอ แล้วยิ้มร่าพลางเดินมา “คุณคืออีลั่วเสวี่ยใช่ไหม สวัสดีจ๊ะ ฉันเป็นป้าเธอ” เธอเป็นลูกสะใภ้ของลุงของอวิ๋นเว่ย จึงมีศักดิ์เป็นป้าเธอ
“ป้าฉันหรือ? ขอโทษด้วย ดูเหมือนเราจะไม่คุ้นกัน” อีลั่วเสวี่ยหลบมือเธอที่ยื่นมาอย่างคล่องแคล่ว เธอคิดจะแตะแขนเพื่อแสดงความสนิทสนม
หญิงสวยคนนี้ท่าทางกระอักกระอ่วน “ดูความจำฉันสิ ที่แม่หนูลั่วเสวี่ยไม่รู้จักฉันก็เป็นเรื่องธรรมดา ก่อนหน้านี้งานวันเกิดปู่เธอ ฉันอยู่ต่างเมืองกลับมาไม่ทัน เห็นไหม พอกลับมาก็รีบมาหาเธอทันที”
อีลั่วเสวี่ยยิ้มเยาะ มองเธอด้วยสายตาเหมือนยิ้มแต่ก็ไม่ใช่ “มาหาฉัน เป็นไปได้หรือ เราไม่สนิทกัน” ทั้งยังเกิดเรื่องแบบนั้นกับฝานเจียวเจียว ผู้หญิงคนนี้ใจดีจริงนะ
“แม่หนูลั่วเสวี่ย เธอคงโกรธมากเพราะเรื่องของเจียวเจียว ฉันเข้าใจได้ เจียวเจียวตั้งแต่เล็กถูกฉันตามใจจนนิสัยเสีย ทำอะไรมักวู่วาม ที่จริงเธอไม่ได้ชั่วร้าย ฉันต้องขอโทษเธอด้วย”
พอได้ยินเช่นนี้ อีลั่วเสวี่ยไม่รู้ว่าจะหัวเราะอย่างไรแล้ว “ที่แท้คุณนายฝานคิดว่าการวางยาคนอื่น คิดจะแย่งสามีคนอื่น ไม่ใช่เรื่องชั่วร้าย ฉันเข้าใจแล้ว!”
เธอพูดเสียงดัง คนรอบข้างต่างได้ยิน รอบๆ ยังมีพวกที่ชอบสอดรู้สอดเห็น แม้จะเป็นที่เขตทหารที่สิบสอง แต่ก็ยังมีคนอาชีพนี้
เพียงแต่เป้าหมายในการบริการเป็นแค่กลุ่มคนในเขตทหารที่สิบสองเท่านั้น ขอบเขตเล็ก แต่ส่งผลสะเทือนมาก อย่างไรก็มีคนชอบอ่านเรื่องซุบซิบอยู่แล้ว
เฉวียนหมิงยิ้มหยัน “อาเสวี่ย ผู้หญิงที่ไม่มีความละอายใจอย่างนี้ ผมว่าไม่จำเป็นต้องคุยต่อแล้ว ผมกลัวว่า…”
“โห…” กลัวงั้นหรือ กลัวว่าผู้หญิงสวยคนนี้จะหมายตาเขาใช่ไหม ลูกบอลเงินแทบไม่อยากจะเชื่อ ฮ่าฮ่า ทำไมมันไม่รู้มาก่อนว่าเฉวียนหมิงก็รู้จักตลกร้ายแบบนี้
ตอนที่ 541 ไปอย่างห่อเ**่ยว
คำพูดเขาเหมือนตบหน้าคุณนายฝาน ใบหน้าหล่อนทั้งแดงและขาวซีด อับอายจนไม่รู้ว่าจะพูดอย่างไร เป็นความจริงที่ผู้ชายรูปหล่อมักทำให้คนอื่นใจหวั่นไหวได้ง่าย
แม้แต่คนที่อายุขนาดนางก็ยังใจหวั่นไหว ยิ่งไม่ต้องพูดถึงลูกสาวของตน เหมือนนางตอนที่ยังสาวไม่มีผิด ไม่แปลกที่เธอจะหน้ามืดตามัวเพราะความรัก แต่นางไม่สามารถพูดสิ่งที่คิดในใจออกมา
“แม่หนูลั่วเสวี่ย เรื่องนี้เป็นเธอที่ทำไม่ถูก ฉันขอโทษเธอแล้ว ทำไมเธอยังไม่ยอมเลิก!” คุณนายฝานไม่เสียทีที่เป็นคนเจ้าความคิด แค่คำพูดประโยคเดียวก็เปลี่ยนเรื่องพูดได้
แต่อีลั่วเสวี่ยเป็นใคร จะเดินไปตามทางที่คนอื่นปูไว้ง่ายๆ หรือ
“อะไรนะ เกือบถูกแย่งสามีไป กลับเป็นฉันที่เป็นฝ่ายผิด ไม่ยอมเลิกรางั้นหรือ? คุณนายฝาน ฉันไม่ใช่ไม่ยอมเลิก เพียงแต่พูดไปตามความจริง แต่คิดไม่ถึงว่าคุณนายฝานไม่เพียงไม่ยอมรับผิดยังแว้งกัดอีก ร้ายกาจจริงๆ นี่ถ้าวันนั้นคุณอยู่ด้วย ไม่กลายเป็นว่าฉันเป็นคนผิดหรือ” อีลั่วเสวี่ยท่าทางไม่ได้นึกกลัว สีหน้าเธอกร้าวมาก
ลูกบอลเงิน “เจ้านาย ถ้าเจ้าไม่ไปแสดงละครล่ะก็ น่าเสียดายมาก เล่นสักรื่อง ไม่แน่นะอาจจะได้รางวัลนักแสดงหญิงยอดเยี่ยมก็ได้” ช่างแสดงได้เก่งจริงๆ
เดิมเฉวียนหมิงคิดว่าจะคอยช่วยรุก แต่กลับพบว่าตนเองไม่มีประโยชน์ จึงมอบงานหลักให้เธอ ตัวเองทำหน้าที่ตัวประกอบเงียบๆ
ที่อีลั่วเสวี่ยพูดกับคุณนายฝานนั้นถูกคนบันทึกไว้ห่างๆ แม้เสียงจะไม่ดัง แต่ได้ยินชัดเจน ทำให้มีแฟนติดตามกลุ่มหนึ่ง
ใจร้าย ใจร้ายจริงๆ แม้จะรู้ว่าอีลั่วเสวี่ยจงใจลดท่าทีตัวเองลง แล้วย้อนมาเล่นงานคุณนายฝาน แต่พวกเขารู้สึกสะใจ
ถ้าละครทีวีแสดงได้ดีอย่างนี้ พวกเขาต้องตามดูแน่นอน แต่น่าเสียดาย ว่าเรื่องจริงมักจะสนุกกว่าในละครทีวีมาก
คุณนายฝานถึงกับตะลึงงัน นางเองไม่รู้ตัวว่าตนเองถูกดึงเข้ามาในสภาพการณ์เช่นนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ ตัวนางขณะนี้ดูเหมือนพูดอะไรก็ผิดไปหมด
“ไม่ใช่ ไม่ใช่อย่างนั้น แม่หนูลั่วเสวี่ย ป้าจะคิดอย่างนั้นได้อย่างไร เธอเข้าใจผิดแล้ว ฉันหรือ วันนี้เป็นตัวแทนเจียวเจียวกับคนสกุลฝานมาขอโทษเธอ”
พูดอย่างนี้คงจะไม่ผิดใช่ไหม
“คำขอโทษคงไม่จำเป็นหรอก ถ้าขอโทษแล้วมีประโยชน์งั้นฉันจะทำร้ายพวกคุณบ้าง ขอโทษคำเดียวก็จบเรื่องใช่ไหม?” อีลั่วเสวี่ยยิ้มหยันที่มุมปาก เธอไม่ใช่แม่พระ พออีกฝ่ายพูดขอโทษไม่กี่คำก็จะยกโทษให้
ถ้าอย่างนั้นแมรี่ ซูก็มีแต่ในนิยายหรือละครทีวีเท่านั้น และที่เธอเกลียดที่สุดก็คือละครที่ไร้สมองแบบนั้น!
“ไม่ สกุลฝานเรามีความจริงใจ ไม่รู้ว่าแม่หนูลั่วเสวี่ยมีเวลาไหม เรามาคุยกัน?” วันนี้ดูแล้วคุณนายฝานคงเป็นตัวแทนสกุลฝานมาพูดคุย ดูท่าทางมั่นใจมาก
แต่อีลั่วเสวี่ยเป็นใคร จะตกลงได้หรือ คราวก่อนฝานเจียวเจียวก่อเรื่องที่เมืองเอฟ ทำให้เธอและเฉวียนหมิงลำบากแทบแย่ บัญชีครั้งนั้นยังไม่ได้สะสางเลย
“เรื่องพูดคุย ฉันเป็นเด็กกว่า คงไม่อาจตอบรับ อีกอย่างพ่อและปู่ก็พูดชัดเจนแล้ว วันหน้าสกุลอวิ๋นกับสกุลฝานไม่เกี่ยวข้องกัน ฉันว่าคงไม่จำเป็นต้องคุยแล้วใช่ไหม?”
คุณนายฝานร้อนใจทันที ถูกแม่หนูคนนี้หลอกล่ออยู่นาน ตอนนี้เพิ่งพูดเข้าเรื่อง จะปล่อยไปอย่างนี้ไม่ได้เด็ดขาด
“ไม่ใช่อย่างนั้น แม่หนูลั่วเสวี่ยฟังฉันก่อน…”
“คุณนายฝาน ขอให้คุณเรียกฉันว่าคุณอี ฉันไม่ได้คุ้นเคยอะไรกับคุณ คำว่าแม่หนูเอาไว้ใช้กับลูกสาวคุณเถอะ ขอบใจ เชิญกลับไปเถอะ”
แม้น้ำเสียงจาะสุภาพ แต่ฟังออกไม่ยากว่าพูดด้วยความไม่พอใจ
เธอพูดจบก็หันหลังกลับพร้อมกับเฉวียนหมิง เดินกลับเข้าไปด้านในของประตูเหล็ก ส่วนคุณนายฝานได้แต่ยืนมองเธอผละไป ไม่ได้ผลอะไรเลย