บทที่ 326
ผู้จัดการเจิงหยิบโทรศัพท์ให้กับหงห้า พร้อมกับพูดว่า “ท่านหงห้า ประธานเฉินถามหาคุณ”
ท่านหงห้าหยิบโทรศัพท์มา เฉินจื๋อข่ายก็ได้ตำหนิทางโทรศัพท์ว่า “หงห้า นายเป็นอะไรไป？นายกล้ามาหาเรื่องในที่ของฉันเลยงั้นเหรอ？แถมยังจะตีคนของฉันอีก？นายจองหองไปรึเปล่า？”
หงห้ากล่าวอย่างจริงจังว่า “ผู้จัดการเฉิน ไม่ใช่ว่าผมหาเรื่องแต่เป็นหลิวหมิงต่างหาก ที่ทำให้ท่านอาจารย์เย่ต้องขุ่นเคือง แถมผู้จัดการเจิงของพวกคุณ ยังกล้าช่วยหลิวหมิงสั่งสอนท่านอาจารย์เย่อีก คุณคิดว่าควรทำยังไงดีล่ะ？”
เฉินจื๋อข่ายโพล่งถามว่า “ท่านอาจารย์เย่ เย่เฉินท่านอาจารย์เย่น่ะเหรอ？”
“ใช่แล้ว นอกจากเขา จะมีอาจารย์เย่ไหนอีก？”หงห้ายิ้ม
เฉินจื๋อข่ายตกใจไปชั่วครู่
ไม่คิดเลยว่าสุนัขของตนจะไปกัดเจ้านายของตัวเอง！
ดังนั้นเขาจึงรีบพูดทางลัดในทันที “หงห้า นายเปิดลำโพงที”！
ท่านหงห้าเปิดลำโพงในทันที ก็ได้ยินเสียงคำรามของเฉินจื๋อข่าย “เจิงต้าเฉียน นายมันไอ้นอกคอก！ทำไมนายถึงมีตาหามีแววไม่ทำให้อาจารย์เย่ขุ่นเคืองได้？นายไม่อยากมีชีวิตแล้วใช่ไหม？”
เมื่อเจิงต้าเฉียนได้ยินเช่นนั้น ก็ตกใจจนขาทั้งสองข้างสั่นระริก “ผู้จัดการเฉิน ผมไม่รู้ว่าเขาคือท่านอาจารย์เย่…..”
เฉินจื๋อข่ายดุว่า “คราวนี้นายแส่หาเรื่องเองนะ อย่าหาว่าฉันไม่มีเมตตา”
เมื่อพูดจบ ก็พูดว่าว่า “หงห้า ท่านอาจารย์เย่บอกว่ายังไงบ้างนะ？”
ท่านหงห้าจึงกล่าวว่า “สิ่งที่ท่านอาจารย์เย่ได้บอกก็คือให้ไล่เด็กคนนี้ออก จากนั้นให้รีบออกไปจากจินหลิง หากเจอแม้แต่อีกครั้งเดียวก็จะสับให้เละเลย！”
เฉินจื๋อข่ายเลยพูดในทันทีว่า “โอเค งั้นนายช่วยฉันหน่อยได้ไหม！”
ท่านหงห้าตอบกลับอย่างรวดเร็วว่า “เชิญผู้จัดการเฉินพูดได้เลย”
เฉินจื๋อข่ายกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ตีมันให้ตายทั้งเป็น”
“ได้เลยครับ” ท่านหงห้ายิ้มตอบรับ จากนั้นจึงวางสายไป
เจิงต้าเฉียนตกใจนั่งลงกับพื้น ตกลงชายหนุ่มคนนั้นเป็นใครกันแน่！ ทำไมแม้แต่ผู้จัดการทั่วไปเฉินจึงเคารพมากขนาดนี้！
เขาทนไม่ไหวจึงต้องรีบคลานเข้าไปหาเย่เฉิน เขาเอาแต่ก้มหัวบนพื้นแล้วขอร้องว่า “ท่านอาจารย์เย่ ได้โปรดปล่อยผมไปเถอะ ผมอาศัยอยู่ที่จินหลิงตั้งแต่เด็ก พ่อแม่ญาติพี่น้องเพื่อนพ้องก็อยู่ที่นี่กันหมด หากไม่สามารถกลับมาได้อีกตลอดชีวิต แล้วผมจะมีชีวิตอยู่ไปทำไม!”
เย่เฉินกล่าวอย่างเย็นชาว่า “ในฐานะที่นายเป็นผู้จัดการของช็องเซลิเซียน ฉันเชื่อว่าเฉินจื๋อข่ายคงจะให้เงินนายไม่น้อยเลย เงินเดือนของนายรวมกับโบนัสอย่างน้อยก็คงจะเกินสองล้าน ซึ่งมันก็คงทำให้นายมีชีวิตที่ดีในจินหลิง และถือว่าเป็นครอบครัวที่มีรายได้สูงเลยทีเดียว แต่เมื่อกี้นายทำตัวเป็นหมารับใช้ของหลิวหมิง แถมยังเอาเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยของช็องเซลิเซียนมาช่วยหลิวหมิงเอาชนะแขกคนอื่นอีก เจอแบบนี้ก็ต้องสมน้ำหน้าแล้วล่ะ！”
หลังจากพูดจบ เย่เฉินจึงถามอีกครั้งว่า “นายคงรู้นะว่า นายและเจ้าหน้าที่รักษาความปลอดภัยทุกคน ก็เป็นคนที่ช็องเซลิเซียนว่าจ้างมาทั้งนั้น ช็องเซลิเซียนจ่ายเงินจ้างคน ให้มาบริการลูกค้าทุกท่าน นายเองก็ควรปฏิบัติตัวกับลูกค้าทุกคนให้มันเท่าเทียมกัน ทำไมนายถึงตอบสนองความต้องการของหลิวหมิงแค่คนเดียว？แถมยังช่วยเขาตีคนอื่นอีก นี่ถือเป็นการรับผิดชอบในหน้าที่ของพนักงานช็องเซลิเซียนรึเปล่า？”
เจิงต้าเฉียนร้องไห้และกล่าวว่า “ท่านอาจารย์เย่ ผมจะบอกคุณว่าผมคิดว่าหลิวหมิงมีภูมิหลัง จึงอยากเป็นเพื่อนกับเขาให้มากขึ้น นั่นจึงเป็นเหตุผลว่าทำไมผมถึงทำแบบนั้น ผมเองก็สับสนอยู่เหมือนกัน”
เย่เฉินหัวเราะอย่างเย็นชาว่า “ผู้ใหญ่ ก็ต้องรู้จักชดใช้ให้กับความสับสนของตัวเองทั้งนั้น！”
ท้ายที่สุด เขามองไปที่ท่านหงห้า พูดอย่างโกรธเคืองว่า “หงห้า ยังจะไม่เริ่มอีกเหรอ รออะไรกัน？！”