บทที่ 325
ในเวลานี้หลิวหมิงและยัยหน้าปลอม กำลังหมดหวังกับอนาคตของพวกเขา
เย่เฉินลงโทษพวกเขาก็รู้สึกโล่งใจมากขึ้น จึงพูดกับหงห้าว่า “สองคนนี้ทำฉันปวดหัวจริงๆ รีบๆเอาพวกมันออกไปไกลๆที”
หงห้าพยักหน้า เตะเข้าไปที่ร่างของหลิวหมิง พร้อมกับด่าว่า “ยังไม่รีบไสหัวไปอีก！”
หลิวหมิงลุกขึ้นมา ไม่สนใจสิ่งสกปรกที่อยู่บนร่างกายของเขา เตรียมหนีไปกับยัยหน้าปลอม
หงห้าใช้เท้าเตะเข้าไปที่ก้นของเขาอย่างแรง เตะจนเขากระเด็นออกไปไกล เขาล้มไปโดนอึของสุนัข เขาตะโกนเสียงดัง “พวกนายทั้งสองคนฟังเอาไว้นะ หลังจากนี้หนึ่งอาทิตย์ ให้พวกนายมารายงานฉันที่เทียนเซียงฝู่ ให้ฉันตรวจสอบ ถ้าไม่มาล่ะก็ ฉันจะตามล่านายจนตายเลยคอยดู！”
“ท่านห้า คุณวางใจเถอะ พวกเราจะไปที่นั่นแน่นอน….”
ทั้งสองตอบรับอย่างรวดเร็ว จากนั้นก็หนีออกไปอย่างตื่นตระหนก หนีไปอย่างไร้ร่องรอยอย่างรวดเร็ว
หงห้ามาหาเย่เฉินด้วยใบหน้าที่เคร่งเครียด ถามอย่างประจบว่า “ท่านอาจารย์เย่ ไม่ทราบว่าท่านพอใจรึยังครับ？”
เย่เฉินหันไปมองที่เซียวชูหรันและต่งรั่งหลิน เมื่อเห็นสีหน้าของพวกเขาที่แปลกไป จึงถามว่า “ภรรยา รั่งหลิน พวกเธอพอใจไหม？”
เซียวชูหรันพูดอย่างคลุมเครือว่า “เย่เฉิน นายทำแบบนี้กับสองคนนั้น มันเกินไปหน่อยไหม？”
ท่านหงห้ารีบพูดว่า “คุณนายเย่ไม่รู้อะไรเสียแล้ว ไอ้หลิวหมิงคนนี้มันเป็นคนสารเลวครับ เขาชอบรังแกคนอื่น ไม่รู้ว่ามีคนจนมากน้อยแค่ไหนที่โดนรังแก สิ่งที่น่าโมโหที่สุดก็คือ เมื่อฤดูหนาวที่ผ่านมาเขาดื่มเยอะเกินไป อารมณ์ก็ไม่ค่อยดี เห็นคนจรจัดที่อยู่แถวนั้นก็ทุบตีจนเขาตาย สิ่งที่เขาทำมันเลวร้ายมาก มันคืออาชญากรรมนะครับ！”
เซียวชูหรันอุทาน “คนคนนี้เลวขนาดนั้นเลยเหรอ？”
ท่านหงห้าพยักหน้าแล้วพูดว่า “หลานชายคนนี้ชอบรังแกคนจนเป็นที่สุด ยิ่งจนก็ยิ่งชอบรังแกจนตายเลยก็มี”
ต่งรั่งหลินที่อยู่ด้านข้างก็พูดว่า “งั้นเขาก็สมควรโดนแล้วจริงๆ！แกล้งคนจนแบบไม่มีปี่ไม่มีขลุ่ยแบบนี้ได้ยังไง เลวจริงๆ！”
ท่านหงห้ารีบพูดว่า “คุณต่งพูดได้ถูกต้องที่สุดเลยครับ！คนแบบนี้ ท่านอาจารย์เย่ทำกับเขาขนาดนี้ ก็ถือว่าเป็นหนทางที่สวรรค์ให้แล้วล่ะครับ”
เย่เฉินพูดเบาๆว่า “เอาล่ะ เลิกเยินยอฉันได้แล้ว นายมีอะไรก็ไปทำเถอะ ฉันกับภรรยาจะไปที่น้ำพุร้อน”
เย่เฉินชี้ไปทางผู้จัดการน้ำพุร้อนที่ตกใจอยู่ก่อนหน้านี้ จึงถามว่า “ท่านเย่ครับ เราจะจัดการยังไงกับคนนี้ดี？เราคงปล่อยเขาไปไม่ได้แล้ว？หรือว่าจะทำการสักให้เขาด้วยอีกคน？”
เย่เฉินกล่าวอย่างแผ่วเบาว่า “ก็แค่ผู้สมรู้ร่วมคิด ให้เขาลาออกแล้วออกไปจากเมืองจินหลิงนี้ทันที จากนี้อย่าโผล่หน้ามาที่จินหลิงอีก ถ้าลูกน้องของเราเจอแม้แต่ครั้งเดียวก็จะสับให้เละเป็นชิ้นๆเลย”
ผู้จัดการเจิงไม่กล้าแม้แต่จะพูดอะไรออกมา เมื่อได้ยินดังนั้นก็รีบตะโกนออกไปว่า “ท่านหงห้า คุณอย่ามายุ่งวุ่นวายที่นี่ดีกว่า โรงแรมช็องเซลิเซียนสปาเป็นทรัพย์สินของป๋ายจินฮ่านกง คุณคงรู้จักเฉินจื๋อข่ายของป๋ายจินฮ่านกงใช่ไหม ผมเป็นคนของผู้จัดการทั่วไปเฉิน ถ้าคุณทำอะไรฉัน ผู้จัดการเฉินไม่ปล่อยคุณแน่！”
ผู้จัดการเจิงรู้สึกว่า ท่านหงห้านั่นเป็นคนที่เยี่ยมยอดมาก อีกทั้งยังมีตระกูลซ่งอยู่เบื้องหลังอีก แต่ว่าผู้จัดการทั่วไปเฉินของเราเองก็เยี่ยมยอดไม่แพ้กัน เขาเป็นโฆษกของตระกูลเย่ ตระกูลเย่ที่อยู่เบื้องหลังนั่นเก่งกาจกว่าตระกูลซ่งนัก！
หงห้าหัวเราะเยาะอย่างเย็นชาแล้วพูดว่า “โอเค เชิญนายโทรหาประธานเฉิน แล้วดูว่าเขาจะคุ้มกะลาหัวนายได้ไหม！”
“โทรก็โทรสิ！”ผู้จัดการเจิงถอนหายใจด้วยความโล่งอก หยิบโทรศัพท์ออกมา แล้วโทรหาเฉินจื๋อข่าย
ไม่นาน สายก็ถูกเชื่อมต่อ
ผู้จัดการเจิงรีบพูดว่า “ประธานเฉิน ท่านหงห้าเข้ามาก่อเรื่องที่นี่ครับ เขาใช้มีดสักคำว่ายาจกบนหน้าผากของหลิวหมิงครับ แถมยังทำจมูกของแฟนสาวหลิวหมิงพังอีก ตอนนี้ก็จะมาขับไล่ผมออกจากจินหลิง เพื่อปิดกั้นผม ประธานเฉิน คุณต้องช่วยผมนะครับ！”
เฉินจื๋อข่ายถามด้วยความประหลาดใจ “เกิดอะไรขึ้นงั้นเหรอ？เอาโทรศัพท์ให้หงห้า ฉันจะพูดกับเขาเอง”