Kill the Hero 015
ในป่าที่เต็มไปด้วยต้นไม้หนาแน่นจนมองไม่เห็นแม้แต่แสงที่ส่องผ่านยอดไม้
Keururu…
ในป่าแห่งนี้มีออร์คตัวหนึ่ง
มันมีส่วนหัวที่สูงกว่าออร์คทั่วไป และก็ใหญ่กว่ามากเช่นกัน
มันเป็นมอนสเตอร์ที่น่ากลัว ดูเหมือนมีเพียงใบหน้าที่เป็นออร์ค
สิ่งที่สำคัญที่สุด ที่แตกต่างจากออร์คทั่วไปคือ ตาขาวของมันเป็นสีแดงเลือด
ตอนนี้มอนสเตอร์ตัวนั้น น้ำลายที่เต็มปากของมันไหลออกมา
มันเป็นสัญญาณของความหิวโหยอย่างรุนแรงถึงขนาดที่สามารถกินเนื้อเน่าอย่างมีความสุขได้
Keururu!
และในความเป็นจริง ออร์คก็กำลังมองหาเนื้อเน่าอยู่
มันกำลังเดินไปทั่วป่า เพื่อหากระดูก และเศษเนื้อสัตว์ที่มันโยนทิ้งไปหลังจากที่มันกินมื้อก่อนหน้านี้เสร็จ
Keuru?
เมื่อไปถึง มันเห็นสิ่งมีชีวิตถือกระดูกสัตว์ที่มันเคยกินในอดีต
Keuaa!
ออร์คมองว่ามันเป็นของขวัญที่ส่งมาจากสวรรค์
ตอนนี้ออร์คมีแค่เป้าหมายเดียวเท่านั้น
ฆ่าสัตว์ร้าย ฉีกผิวหนังที่ท้องของมัน แล้วลิ้มรสลำไส้สด ๆ ของมันก่อน!
Keuaa!
ท่ามกลางความเพ้อฝัน ออร์คพุ่งเข้าหาเหยื่อจากข้างหลัง มันออกแรงเต็มกำลัง
มันต้องการบดขยี้กระดูกสันหลังของเหยื่อทันที เพื่อป้องกันไม่ให้เหยื่อวิ่งหนีไป มันต้องการกินเหยื่อที่ทำอะไรไม่ได้ตอนที่เหยื่อยังมีชีวิตอยู่
Keururu!
เห็นได้ชัดว่าออร์คไม่ได้สังเกตเห็นทหารโครงกระดูกทั้งสองที่รออยู่เงียบ ๆ
Swiig!
นอกจากนี้มันยังไม่เห็นหนึ่งในสองทหารโครงกระดูกแกว่งดาบฟันคอด้านซ้ายของมัน ในขณะที่อีกตัวอยู่ทางขวา
Keuru?
กว่าออร์คจะรู้ว่ามีบางอย่างผิดปกติ และหยุดตัวเองทัน คอของออร์คก็มีแผลลึกแล้ว
บาดแผลนั้นลึกมาก เนื่องจากแรงมหาศาลจากการเข้าชาร์จของออร์ค
Puhwat!
เลือดเริ่มไหลทะลักออกมาจากต้นคอทั้งสองข้าง
Keuru? Keururu!
ด้วยความตกใจ ออร์ครีบเอามือปิดคอทั้งสองข้าง
Puk!
แน่นอนว่าไม่มีทางที่ออร์คจะหยุดลูกศรที่พุ่งเข้ามาทางด้านหลังของมัน ในขณะที่มือทั้งสองข้างปิดบาดแผลที่คอของมันได้
[ออร์คติดพิษจากเลือดพิษ]
ยิ่งไปกว่านั้น มันไม่สามารถทำอะไรกับเลือดพิษของคิมวูจินได้ มันไม่อาจหยุดหัวลูกศรที่อาบเลือดพิษไม่ให้ทะลวงร่างของมันในทันทีได้
Keuaa!
การเสียเลือดมาก และติดพิษ ด้วยความทุกข์ทรมานจากอันตรายทั้งสองอย่างนี้ ร่างกายของออร์คโอนเอนราวกับเปลวเทียนต้องลม
Tteolgeuleok tteolgeuleok!
เมื่อเห็นช่องโหว่ ดวงตาของทหารโครงกระดูกสว่างขึ้น และพวกเขาก็ค่อย ๆ ลดระยะห่างระหว่างพวกตัวเองกับออร์ค
แทนที่จะประมาทเมื่อเห็นเหยื่ออ่อนแรง พวกมันกลับเริ่มเคลื่อนไหวอย่างระมัดระวังยิ่งขึ้น
คิมวูจินหัวเราะในใจ
‘พวกมันจะใช้เจ้าของเป็นเหยื่อล่อ’
เขาหัวเราะทหารโครงกระดูกที่ใช้เขาเป็นเหยื่อล่อ และรอให้ออร์คถูกจับ จากนั้นก็ทำให้มันตาย
ในใจของเขา คิมวูจินไม่ได้ตำหนิทหารโครงกระดูก
‘พวกเขาเหมือนฉันมากเลย ~.’
คิมวูจินไม่มีสิทธิ์ตำหนิทหารโครงกระดูกที่ทำตัวเห็นแก่ตัวแบบนี้
‘หืม? ’
คิมวูจินเห็นดวงตาของออร์ค
‘สีแดง? ’
ทันทีที่คิมวูจินเห็นดวงตาสีแดงของออร์ค เขาสังเกตเห็นว่ามันไม่เหมือนกับออร์คตัวอื่น ๆ
‘มันกินพวกเดียวกันเอง’
ออร์คบางตัวไม่อาจเอาชนะ และควบคุมความหิวโหยได้ และมันก็กินพวกเดียวกันเอง
อย่างที่คิด ออร์คที่กินพวกของมันเองจะไม่อาจมีชีวิตอยู่ได้นาน
ออร์คที่กินพวกของตัวเองจะถูกขีดกัน และถูกไล่ออกจากเผ่า และจะถูกพวกมันตามล่า
อย่างไรก็ตาม ออร์คพวกนี้แข็งแกร่งกว่าออร์คทั่วไป แทนที่มันจะถูกล่า มันจะเป็นฝ่ายล่าแทน
‘ออร์คฮันเตอร์!’
พวกมันจะกลายเป็นออร์คฮันเตอร์
พูดอีกแบบ มอนสเตอร์ที่อยู่ตรงหน้าเขาคือมอนสเตอร์ระดับบอสของดันเจี้ยน
“หยุด! “
คิมวูจินตะโกนไปยังทหารโครงกระดูกของเขา
เมื่อได้ยินเสียงตะโกน เหล่าทหารโครงกระดูกที่ถูกดาบฟันซ้ำแล้วซ้ำเล่า สร้างระยะห่างกับออร์คมากขึ้น
‘อ่า’
อย่างไรก็ตาม ออร์คฮันเตอร์ตกอยู่ในสภาวะวิกฤตแล้ว
ดาบของทหารโครงกระดูกได้ทำลายร่างกายของออร์คฮันเตอร์ไปแล้ว
เมื่อคิมวูจินเห็นฉากที่เกิดขึ้นเขาก็ส่งเสียงคลิกลิ้น
คิมวูจินยังมีงานที่ต้องทำในดันเจี้ยนอีก
เขาต้องการไอเทมมากขึ้น และรวบรวมข้อมูลเพิ่มเติมจากผู้เล่นที่ตายไปแล้ว
‘ฉันจะฆ่าบอสมอนสเตอร์ เมื่อถึงเวลาที่เหมาะสม…’
นั่นคือเหตุผลที่เขาวางแผนจะทำให้บอสมีชีวิตอยู่ให้นานที่สุด
‘ฉันไม่เคยคิดว่าการฆ่ามอนสเตอร์เก่งเกินไปอาจจะกลายเป็นปัญหาได้’
น่าเสียดายที่มันจบลงแล้ว
[เลเวลเพิ่มขึ้น]
[คุณล่าออร์คฮันเตอร์แล้ว]
[คุณเคลียร์ดันเจี้ยนแล้ว]
ในตอนนี้เขาได้ยินเสียงแจ้งเตือนเลเวลอัพตามด้วยการแจ้งเตือนว่าดันเจี้ยนถูกเคลียร์แล้ว
อย่างที่คิมวูจินคิด
‘ช่วยไม่ได้’
หลังจากคิดเสร็จ คิมวูจินก็ไม่คิดมากอีกต่อไป
ภารกิจนี้สำเร็จแล้ว และเขาบรรลุความต้องการขั้นต่ำสำหรับเป้าหมายที่เขาต้องการแล้ว ไม่มีเหตุผลที่จะสั่นด้วยความโกรธหรือขุ่นเคือง
[ทูตแห่งนรกชื่นชมความสามารถของคุณ]
‘หืม? ’
นอกจากนี้ยังมีของขวัญ
[ทูตแห่งนรกมอบพลังบางส่วนให้คุณ]
[ระดับทักษะทหารโครงกระดูกเพิ่มขึ้นหนึ่งระดับ]
รัศมีของคิมวูจินส่งของขวัญให้คิมวูจิน
“อือออ… ..”
ภายในรถเทรลเลอร์ตั้งแคมป์ที่มีเตียงขนาดเล็กอยู่ด้านใน โชมินกิ สมาชิกของทีมสนับสนุนดันเจี้ยนสมาคมฟีนิกซ์ลุกขึ้นยืน และยืดตัว
สิ่งแรกที่เขามองหาเมื่อตื่นขึ้นมาคือสมาร์ทโฟนของเขา
เมื่อเขาเปิดสมาร์ทโฟน เขาก็เห็นข่าวเชิงลบมากมายที่ประกาศถึงการปรากฏตัวของมอนสเตอร์
อย่างไรก็ตามโชมินกิไม่ได้สนใจจริง ๆ
‘ฉันไม่ได้นอนหลับเต็มอิ่มมานานแล้ว’
ตรงกันข้าม เขาเม้มริมฝีปากด้วยความรู้สึกสงบนิ่งที่ไม่ได้สัมผัสมานาน
‘ต้องขอบคุณคิมวูจิน’
สาเหตุที่ทำให้เขาหลับฝันดีไม่ใช่ใครอื่นนอกจากคิมวูจิน
ในขณะที่ผู้เล่นกำลังเคลียร์ดันเจี้ยน มอนสเตอร์จะไม่ออกมาจากดันเจี้ยนเกท
นั่นหมายความว่า จนกว่าคิมวูจินจะตายหลังจากเข้าไปในดันเจี้ยน โชมินกิก็เป็นอิสระจากความกลัวมอนสเตอร์ที่กระโดดออกมาจากดันเจี้ยนเกท
นั่นเป็นเหตุผลที่ดีพอจะนอนหลับฝันดี
แน่นอนว่านั่นไม่ได้หมายความว่าโชมินกิจะปรับทัศนคติที่มีต่อคิมวูจิน
‘ถึงเขาเป็นคนแปลก ๆ ก็เถอะ’
ยังคงมีข่าวลือที่ไม่ดีเกี่ยวกับคิมวูจินที่แพร่กระจายภายในสมาคมฟีนิกซ์
ไม่ ข่าวลือเกี่ยวกับคิมวูจินได้แพร่กระจายไปยังสมาคมอื่น ๆ เช่นกัน
‘มันจบแล้ว’
อาชีพในฐานะผู้เล่นของเขาจบแล้ว
‘ดันเจี้ยนจะโซโล่ได้ถึง Lv 10 เท่านั้น’
ข้อกำหนดของดันเจี้ยนชั้นเดียวที่เลเวล 10 หรือต่ำกว่า คือ 10 คน แต่ของดันเจี้ยนที่ต่ำกว่าเลเวล 20 นั้น บางครั้งเข้าได้ถึง 20 คน และสำหรับดันเจี้ยนที่มี 2 ชั้น เข้าได้อย่างต่ำ 20 คน
แต่ก็มีหลายครั้งที่การเคลียร์ดันเจี้ยนล้มเหลว
นั่นหมายความว่าจะมีมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งกว่าผู้เล่น 20 คนออกมา
แน่นอนว่ามีขีดจำกัดในการทำด้วยตัวคนเดียวในที่แบบนี้
‘ไม่ ช่างหัวข้อจำกัดมัน ผู้เล่นอาจจะพยายามฆ่าเขาด้วยซ้ำ’
ผู้เล่นต้องระวังผู้เล่นคนอื่น ๆ มากกว่ามอนสเตอร์ในดันเจี้ยนอีก
โดยเฉพาะอย่างยิ่งถ้าผู้เล่นที่ชื่อเสียงไม่ดีมีไอเท็มที่ดี มันจะเป็นฝันร้าย
‘เอาล่ะ ยังไงฉันก็รอดมาได้’
ท้ายที่สุดแล้วโชมินกิก็ไม่สนใจ
‘แต่ยังไงฉันก็ต้องตรวจสอบดันเจี้ยนเกท บางทีเขาอาจจะยังไม่ตาย? ‘
สิ่งที่เขาต้องทำคือร้องขอความช่วยเหลือจนกว่าดันเจี้ยนจะถูกเคลียร์
โชมินกิออกมาจากรถเทรลเลอร์ตั้งแคมป์เพื่อทำงานของเขา
ตอนนั้นเองที่เขาเห็น
“เฮือก! ”
ชายคนหนึ่งนั่งอยู่บนเก้าอี้พลาสติกหน้ารถเทรลเลอร์แคมป์ปิ้งของเขา และทาน้ำมันบนดาบ
“คะ คุณคิมวูจิน? ”
ตัวตนของชายคนนี้ไม่ใช่ใครที่ไหนนอกจากคิมวูจิน
“อ่า คุณตื่นแล้วเหรอ?”
“คุณ คุณทำได้ยังไง?”
เมื่อถูกถามโดยโชมินกิที่ประหลาดใจ คิมวูจินตอบในขณะที่เก็บดาบเข้าไปในหน้าต่างไอเทมเหมือนมายากล
“ผมออกมาจากดันเจี้ยนได้ไม่นานเอง ผมไม่อยากปลุกคุณ ตอนที่ดูหลับสบายขนาดนี้”
“เอ่อ อ่า…”
โชมินกิได้รับคำตอบที่ไม่คาดคิดจากคำถามของเขา ก็ไม่ได้ถามอะไรต่อ
เขาเอาแต่กะพริบตา
ในที่สุดคิมวูจินก็พูดต่อ
“ผมโชคดีน่ะ เพราะปาร์ตี้ก่อนหน้าทิ้งบาดแผลฉกรรจ์ไว้ที่ออร์คฮันเตอร์มันเลยฆ่าได้ค่อนข้างง่าย ผมจดรายละเอียดลงในสมุดบันทึกแล้ว โปรดใช้มันอ้างอิงตอนคุณเขียนรายงาน”
หลังจากพูดจบ คิมวูจินก็ยื่นโน้ตให้
โชมินกิพยักหน้าอย่างเงียบ ๆ
“และนี่”
จากนั้นคิมวูจินก็ยื่นถุงพลาสติกที่มีเสื้อผ้า และดาบยาวให้โชมินกิ
นี่คืออะไร? โชมินกิถามด้วยการมอง
คิมวูจินตอบคำถามด้วยสีหน้าเศร้า
“ผมไม่รู้ว่ามันเป็นของใคร แต่ผมคิดว่ามันเป็นของที่ผู้เล่นเหลือไว้ข้างใน คิดว่ามันน่าจะเป็นคำสั่งเสีย ดูเหมือนว่าเขาจะใช้เลือดของตัวเองเขียนลงบนผ้า…ช่วยส่งให้ครอบครัวหรือคนรู้จักของเขาด้วย”
“อ่า ผมเข้าใจแล้วครับ”
ในที่สุดโชมินกิก็ตอบกลับ
คิมวูจินเน้นย้ำอีกครั้ง
“ผมอยากให้คุณหาว่าเป็นของใครแล้วส่งมอบให้พวกเขาน่ะ”
การย้ำซ้ำแล้วซ้ำเล่า ทำให้โชมินกิเปลี่ยนใจเกี่ยวกับคิมวูจินเป็นครั้งแรก
‘บางทีเขาอาจจะเป็นคนดีจริง ๆ ไม่เหมือนกับในข่าวลือ’
คิมวูจินอาจจะแตกต่างจากที่คนอื่นพูดถึงเขาโดยสิ้นเชิงก็ได้
“โอ้ แต่ผมได้ดาบยาวนี้มาจากดันเจี้ยน ดังนั้นผมเก็บมันไว้ตามกฎได้ใช่ไหม? ช่วยส่งให้ผมหลังจากที่คุณตรวจสอบว่าใครเป็นเจ้าของแล้ว”
แน่นอนว่าความคิดนี้อยู่ได้ไม่นาน
“แล้วคุณเติมน้ำมันรถให้ผมหรือยัง?”
‘อย่างที่คิดไว้เขาเป็นคนประหลาด’
นี่คือข้อสรุปที่โชมินกิมีให้กับคิมวูจิน
ถ้าผู้เล่นเสียชีวิตในดันเจี้ยน ไอเทมทั้งหมดที่ผู้เล่นเคยเป็นเจ้าของก่อนหน้านี้ จะถูกส่งมอบให้กับผู้เล่นที่เคลียร์ดันเจี้ยน
ดังนั้นบางครั้งผู้เล่นคนอื่นจะสนใจเมื่อผู้เล่นนำของออกมาจากดันเจี้ยน โดยเฉพาะเมื่อมีการนำไอเทมระดับยูนีคขึ้นไปออกมา
‘แม่ง’
แต่กรณีของปาร์คเจซุน
เมื่อเขาได้ยินว่าดันเจี้ยนในชุนชอนถูกเคลียร์แล้ว คำพูดที่ออกมาจากปากของเขาคือ
‘ทำไมแกถึงบอกเรื่องอะไรแบบนั้นกับฉัน? ’
‘จอนยองคยู ไอ้เชี่ยนี่!’
อย่างไรก็ตาม เมื่อไอเท็มของชายที่ชื่อจอนยองคยูถูกนำออกมาจากดันเจี้ยน เช่นเดียวกับความตั้งใจของเขา สิ่งต่าง ๆ ก็เปลี่ยนไป
หลังจากตรวจสอบเนื้อหาของคำสั่งเสียแล้ว ความคิดของปาร์คเจซุนก็ละลายหายไป
‘ถ้าแกจะตาย ก็แค่ตายไปเงียบ ๆ สิวะ ทำไมต้องทิ้งไอ้นี่ไว้อีก? ‘
อันที่จริงแล้ว มันเป็นไปไม่ได้ที่จะตรวจสอบเนื้อหาในคำสั่งเสียได้อย่างถูกต้อง เนื่องจากมันเสียหายมากแล้ว
มีเพียงห้าตัวอักษรเท่านั้นที่อ่านออก
ปาร์ค วาน อิน ซา และนัง (TL : บางที่ก็อ่านว่า นยัง )
มันมีความหมายไม่ชัดเจน เว้นแต่คุณจะมีนักถอดรหัส เพื่อถอดรหัสความหมายของมัน
อย่างไรก็ตาม ปาร์คเจซุนสามารถตีความได้ทันทีที่เห็น
ปาร์คยองวาน ล่ามนุษย์
ก่อนที่เขาจะเสียชีวิต จอนยองคยูได้ทิ้งข้อความไว้ในคำสั่งเสียของเขา มันเกี่ยวกับโครงการที่น่ารังเกียจที่เรียกว่า ล่ามนุษย์
เขาไม่สนใจว่าทำไมเขาถึงทิ้งมันไว้ตอนที่ตาย
มันก็ไม่สำคัญ
‘ถ้าปาร์คยองวานรู้เรื่องนี้ ฉันจบเห่แน่’
สิ่งสำคัญก็คือ ถ้าปาร์คเจซุนไม่ได้จัดการกับของสิ่งนี้ให้ดี และเรื่องต่าง ๆ ก็ไม่สามารถควบคุมได้ เขาอาจจะได้เจอกับจอนยองคยูในนรก
‘ฉันต้องจัดการคำสั่งเสียนี่ให้ดี’
โชคดีที่มันส่งมาถึงปาร์คเจซุน
มันเป็นเรื่องที่ไม่คาดคิด
ปาร์คเจซุนคือคนที่แนะนำ และเลือกจอนยองคยูเข้าสมาคมฟีนิกซ์
เขาคิดว่าเพราะจอนยองคยูไม่มีครอบครัว จึงเป็นเรื่องปกติที่สมาคมฟีนิกซ์จะส่งคำสั่งเสียนี้ให้กับปาร์คเจซุน ที่เป็นคนรู้จักของจอนยองคยู
แน่นอนว่าปาร์คเจซุนก็ตัดสินใจเผาคำสั่งเสีย
‘ตอนนี้ก็เหลือแค่…’
นั่นเป็นเพียงสิ่งเดียวที่เหลืออยู่
‘ฉันแค่ต้องจัดการหมอนั่น คิมวูจิน’
เขาต้องตกลงกับคิมวูจินที่นำมันออกมา
‘วิธีนี้จะดีกว่า’
ถึงตอนนี้ ปาร์คเจซุนจึงรู้สึกว่าเขาโล่งใจขึ้นเล็กน้อย
‘การจัดการกับคนแบบเขาไม่ยากอะไรเลย’
ถ้าผู้เล่นที่เกี่ยวข้องกับเหตุการณ์นี้แข็งแกร่งเกินไป หรือเป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มใหญ่ ๆ ก็คงจะลำบาก อย่างไรก็ตาม คิมวูจินเป็นผู้เล่นที่ไม่ได้เกี่ยวข้องกับอะไรแบบนั้น
‘ถึงหมาข้างถนนจะตาย ก็ไม่มีใครพูดอะไรหรอก’
สำหรับปาร์คเจซุน คิมวูจินเป็นแค่หมาจรจัดที่ไม่มีความสามารถ ไม่มีเบื้องหลัง และไม่มีกลุ่ม เขาคิดสถานการณ์ที่จะจัดการกับหมาจรจัดอย่างเขาแล้ว
‘ฉันเลเวล 19 ถ้าฉันเชิญเขาเข้าปาร์ตี้ของฉัน เพื่อเป็นสัญลักษณ์แห่งความซาบซึ้งใจที่เขาเอาคำสั่งเสียของจอนยองคยูมาให้ เขาต้องกระดิกหางเหมือนหมาแน่’
ปาร์คเจซุนต้องการจัดการเขาในดันเจี้ยน โดยการเชิญเขาเข้าปาร์ตี้ทำเหมือนกับว่าเขากำลังแสดงความขอบคุณต่อคิมวูจิน
‘ฉันจำเป็นต้องเลือกดันเจี้ยน เอาล่ะ ทำให้ละเอียดรอบคอบ ฉันจะจัดการเขาในดันเจี้ยนผิดกฎหมายที่สมาคมไม่ได้ประมูลมัน’
ปาร์คเจซุนตรวจสอบสถานการณ์ของเขาอีกครั้ง และดูดาบยาวของจอนยองคยูบนโต๊ะ
Knock, knock!
ในขณะนั้นเอง มีคนเคาะประตูห้องเขา
“ผมมาที่นี่เพื่อรับไอเท็ม ผมเข้าไปได้ไหม?”
ปาร์คเจซุนพูดด้วยความดีใจ
“เข้ามาเลย!”
ชายคนหนึ่งยื่นศีรษะไปเข้ามาหลังจากเปิดประตู
“ผม คิมวูจิน ครับ”
“ฉันปาร์คเจซุน”
ตอนนั้นเองที่ยาจกงับเหยื่อ