Kill the Hero 016
ในซัมซองดง มีเรื่องดราม่าแปลก ๆ เกิดขึ้นภายในอาคาร 25 ชั้น ของสำนักงานใหญ่สมาคมฟีนิกซ์
“ยองคยู เขาเป็นเหมือนน้องชายของฉัน…”
มีนักแสดงสองคน
ปาร์คเจซุน และคิมวูจิน
“ฉันบอกเขาครั้งแล้วครั้งเล่าว่าเขาต้องระวัง…”
ในฐานะหนึ่งในนักแสดง ปาร์คเจซุนลูบดาบยาวของจอนยองคยูด้วยดวงตาสีแดงที่มีน้ำตา คิมวูจินพยายามปลอบใจเขา
“คุณคงเสียใจมากแน่ ๆ”
บรรยากาศของการสนทนาอึดอัดมาก
ขนาดนั้นเลย
“ฉันขอโทษ ที่ทำให้นายรู้สึกแปลก ๆ และขอบคุณ ที่นำคำสั่งเสียของเขามาให้ฉัน”
ปาร์คเจซุนพูดด้วยรอยยิ้มราวกับพยายามจะเปลี่ยนบรรยากาศ
“ไม่เป็นไรครับ”
คิมวูจินส่ายหัวราวกับว่าเขาไม่สมควรได้รับความขอบคุณเช่นนี้
จากนั้นบรรยากาศก็เริ่มผ่อนคลายลง
“ว่าแต่คุณเคยเห็นเนื้อหาของคำสั่งเสียไหม? ”
ราวกับว่าเขากำลังรอช่วงเวลาที่เหมาะสม ปาร์คเจซุนก็ถามคำถามนี้
คิมวูจินตอบคำถามในขณะที่แสดงสีหน้าหนักแน่น
“ผมดู เพื่อดูว่ามันคืออะไร ขอโทษนะครับ ผมจะไม่ดู ถ้ารู้ว่ามันเป็นคำสั่งเสีย”
ปาร์คเจซุนแสดงออกถึงความยุ่งยากใจ และกัดริมฝีปากเล็กน้อย
แน่นอนว่าแค่ครู่เดียว
“ไม่ ไม่ ฉันขอบคุณที่คุณพบมัน”
ปาร์คเจซุนคลายใบหน้าของเขา แล้วยื่นดาบยาวให้คิมวูจิน ที่เป็นของที่ระลึกของจอนยองคยู
“ถ้าอย่างนั้นโปรดใช้ดาบของเขาให้ดี”
“ครับ”
คิมวูจินรับดาบทันที
ในตอนนี้ทั้งสองไม่มีเหตุผลที่จะคุยกันอีกต่อไป
ดังนั้นปาร์คเจซุนจึงสร้างหัวข้อสนทนาใหม่
“คุณอยากเข้าร่วมปาร์ตี้ไหนหรือไม่? ”
เมื่อได้ยินคำถาม คิมวูจินตอบพร้อมกับก้มหน้าลง และเผยให้เห็นความอับอาย
“อ่า เรื่องนั้น…ผมไม่รู้ว่าคุณรู้เรื่องนี้หรือเปล่า แต่ตอนนี้ผมยังไม่มีปาร์ตี้ เพราะเกิดเหตุการณ์บางอย่าง พูดตามตรง ผมไม่เคยถูกขอให้เข้าปาร์ตี้เลย”
“เหตุการณ์แบบไหน”
“เอ่อ…”
คิมวูจินที่ดูเหมือนลังเลที่จะสนทนาต่อ ดูน่าสังเวชอย่างยิ่ง
ปาร์คเจซุนยื่นข้อเสนอให้คิมวูจินทันทีโดยไม่ลังเลใด ๆ
“คุณอยากเข้าปาร์ตี้ของฉันไหม?”
“ครับ?”
คิมวูจินแสดงปฏิกิริยาราวกับว่าเขาโดนชกโดยไม่คาดคิด
ปาร์คเจซุนยิ้มบาง ๆ กับปฏิกิริยาที่น่าขันนั้น
“มีตำแหน่งในปาร์ตี้ว่างอยู่ มันเป็นตำแหน่งที่ควรจะเป็นของยองคยูหลังจากที่เขาเคลียร์ดันเจี้ยนแล้ว บางที นี่อาจเป็นโชคชะตาด้วย”
“แต่ทักษะของผมไม่ดีเท่าไร…”
“ฉันไม่สนใจหรอกว่าทักษะของคุณจะดีหรือไม่ ถ้าทุกคนเก่งใครจะอยากเข้าปาร์ตี้ละ? สิ่งที่สำคัญกว่าคือความคิดของคุณ ฉันเสนอให้คุณเข้าปาร์ตี้ของฉัน และตอนนี้สิ่งสำคัญคือคำตอบของคุณ”
เมื่อต้องเผชิญกับทางเลือกดังกล่าว คิมวูจินตอบด้วยความเต็มใจ
“ถ้าคุณอนุญาตให้ผมเข้าปาร์ตี้ ผมจะทำให้ดีที่สุด แม้ว่ามันจะหมายถึงการแขวนชีวิตผมไว้บนเส้นด้ายก็ตาม”
“ยินดีต้อนรับเข้าสู่ปาร์ตี้ของเรา”
ปาร์คเจซุนยื่นมือไปหาคิมวูจิน และคิมวูจินก็จับมันด้วยมือทั้งสองข้าง
มันเป็นฉากที่ชวนให้นึกถึงเจ้านาย และพนักงานใหม่ของเขา
‘จบแล้ว’
ในที่สุดปาร์คเจซุนก็รู้ว่าสถานการณ์ที่เขาสร้างเสร็จสมบูรณ์แล้ว
‘มันจะได้รับการจัดการอย่างแนบเนียน’
เขาผ่อนคลายลง
“อย่าลังเลที่จะบอกฉันถ้าคุณต้องการอะไร ฉันจะช่วยคุณเท่าที่จะทำได้”
ปาร์คเจซุนที่ไม่เคยช่วยเหลือใครมาก่อนในชีวิต พูดเช่นนั้นเนื่องจากความคิด และจิตใจของเขาเริ่มผ่อนคลายลง
“อะไรก็ได้ใช่ไหมครับ?”
“ใช่ แน่นอน ฉันให้ได้แม้กระทั่งชีวิตของสมาชิกปาร์ตี้ถ้าจำเป็น”
คิมวูจินที่แสดงอาการชื่นชม ร้องขอปาร์คเจซุน
“ถ้าอย่างนั้น ผมขอยืมเงินคุณหน่อยได้ไหมครับ?”
“ห๊ะ?”
มันถูกจัดการอย่างรวดเร็ว
คิมวูจินใช้เวลาเพียงสามวันในการเข้าร่วมปาร์ตี้ของปาร์คเจซุน และทุกอย่างก็เรียบร้อย
‘เงินฝาก 100 ล้านวอน’
จำนวนเงินที่คิมวูจินยืมมาจากปาร์คเจซุน คือ 100 ล้านวอน
‘ดันเจี้ยน… 1 ชั้น’
จากนั้น คิมวูจินก็ได้รับรายงานดันเจี้ยน
[โทรลนักล่า]
– ชั้นดันเจี้ยน : ชั้น 1
– ความยากของดันเจี้ยน : C Rank
– เข้าได้สูงสุด : 6 คน
– เงื่อนไขในการเข้า : Lv20 หรือต่ำกว่า
– เงื่อนไขการเคลียร์ : ล่าโทรล 4 ตัว
โทรลนักล่า
ทันทีที่คิมวูจินเห็นสิ่งนี้เขาก็ยิ้ม
‘มันเป็นดันเจี้ยนผิดกฎหมาย’
ร่างกายของมอนสเตอร์ที่ล่าในดันเจี้ยนมักจะไร้ประโยชน์
ผิวหนังหรือเนื้อของออร์ค หรือก็อบลินก็ไม่ต่างอะไรกับขยะ
แต่ยังไงก็ตาม ร่างกายของมอนสเตอร์บางตัวมีค่ามาก
อย่างเช่นโทรล
เลือดของโทรลมีประโยชน์หลายด้าน เนื่องจากมันมีคุณสมบัติในการรักษา
‘สำหรับเลือดโทรล เลเวล 20 ที่ปรากฏในชั้นที่หนึ่ง…ราคาประมาณ 10 ล้านวอนต่อลิตร คิดว่านะ? ’
ดังนั้น เลือดของโทรล ระดับต่ำสุดก็ยังมีราคาประมาณ 10 ล้านวอนต่อลิตร
นอกจากนี้ ปริมาณเลือดที่เก็บได้จากโทรลนั้น อย่างน้อยก็ 15 ลิตร หรืออาจจะมากกว่านั้น
ซึ่งหมายความว่า โทรลหนึ่งตัว ขายได้ 150 ล้านวอน
แค่ศพโทรลสี่ตัวก็มีค่ามากกว่า 500 ล้านวอน
นั่นไม่ใช่เงินจำนวนเล็กน้อยเลย
นอกจากนี้ โทรลไม่ได้เป็นแหล่งเงินเพียงอย่างเดียว ถ้าไอเทมดี ๆ ตก คุณก็คิดถึงเงินหลายสิบล้านวอนได้เลย
พูดอีกอย่าง ก็หมายความว่าเราอาจจะได้เงินอย่างน้อย 500 ล้านวอนจากดันเจี้ยน
นั่นเป็นสาเหตุที่คิมวูจินเชื่อว่าดันเจี้ยนนี้ผิดกฎหมาย และถูกซื้อขายนอกสมาคมอย่างผิดกฎหมาย
‘พวกมันไม่มีทางปล่อยดันเจี้ยนนี้ให้กับสมาคม’
ในกรณีของดันเจี้ยนที่ทำกำไรมาก ๆ พวกมันจะหายไปในทันทีที่รัฐบาลประกาศประมูลออกไป
ไม่ใช่ว่ามันเป็นดันเจี้ยนที่ไม่ต้องจ่ายค่าตอบแทนตั้งแต่แรกไม่ใช่เหรอ?
ดังนั้นดันเจี้ยนแบบนี้ จึงไม่เคยถูกรายงานไปยังรัฐบาล
อย่างที่ได้พูดไว้ก่อนหน้านี้ มีการซื้อขายระหว่างผู้เล่น และนายหน้า
‘ไม่มีอะไรจะดีไปกว่านี้ สำหรับการสร้างเงินสกปรก’
ในความเป็นจริง การเคลียร์ดันเจี้ยนแล้วได้รับเงินรางวัลจากสมาคม ไม่ได้ให้ประโยชน์อะไรกับผู้เล่นมากนัก
ถ้าคุณเคลียร์ดันเจี้ยนภายใต้การควบคุมของสมาคม จำนวนมอนสเตอร์ที่ผู้เล่นฆ่าได้ และไอเทมที่ผู้เล่นได้รับมา จะถูกบันทึกไว้ มันไม่ได้ไม่มีเหตุผลที่ทีมสนับสนุนจะสิ้นหวังในการเขียนรายงาน
นอกจากนี้ ภายใต้สัญญา สิ่งใดก็ตามที่ออกมาจากดันเจี้ยนจะซื้อขายได้ผ่านทางสมาคมเท่านั้น
ซึ่งหมายความว่ารายได้ของผู้เล่นจะถูกบันทึกด้วย
ไม่มีใครชอบจ่ายภาษี ไม่ว่ารัฐบาลจะลดอัตราภาษีเงินได้ของผู้เล่นลงเท่าไรก็ตาม
มันเป็นสถานการณ์ที่ตลาดมืดจะถูกสร้างขึ้น ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นก็ตาม
‘นอกจากนี้รัฐบาลไม่มาแทรกแซงอีก’
รัฐบาลยอมอดทนต่อตลาดมืด
แต่ไม่ว่ายังไง กำไรของรัฐบาลจากการเคลียร์ดันเจี้ยนก็เพียงพอแล้ว และคงเป็นเรื่องน่าเสียดาย ถ้ายอมปล่อยเงินใต้ทั้งหมดเพื่อปิดหูปิดตาไป
‘แต่เพื่อให้เห็นว่า พวกเขาพยายามที่จะเคลียร์ดันเจี้ยนประเภทนี้ทันทีหลังจากที่ฉันเข้าร่วม…’
ในแง่นี้ คิมวูจินรู้สึกประทับใจกับความสามารถของปาร์คเจซุนในการยึดดันเจี้ยนมา
‘ดูเหมือนว่าจะมีเบื้องหลังที่แข็งแกร่ง’
จะว่าไปแล้ว คิมวูจินประทับใจเบื้องหลังปาร์คเจซุนที่ทำให้เขาได้รับดันเจี้ยนนี้
‘ฉันจับหางคนเก่ง’
คิมวูจินที่วางรายงานดันเจี้ยน คิดว่าจะเกิดอะไรขึ้นในเร็ว ๆ นี้
สถานการณ์ชัดเจนมาก
‘ทั้งหมดที่เหลือคือ…’
สิ่งที่เหลืออยู่ก็คือ ปาร์คเจซุนจะติดต่อคิมวูจินในเร็ว ๆ นี้ อธิบายเรื่องดันเจี้ยน และแนะนำให้เขาไม่บอกสมาคมเรื่องดันเจี้ยน เพราะมันผิดกฎหมาย และไม่ทิ้งร่องรอยใด ๆ ไว้
นอกจากนี้ เขายังจะบอกเพิ่มอีกว่า เขาได้รับดันเจี้ยนอันร่ำรวยนี้มาโดยเฉพาะ เพราะความต้องการที่เร่งด่วนมาก
จากนั้นก็เหลือแค่สิ่งเดียวที่คิมวูจินต้องทำ
พยักหน้า และมองเขาราวกับว่าเขาเป็นผู้ช่วยชีวิตของเขา
‘การแสดงครั้งสุดท้าย’
สำหรับคิมวูจิน มันคือการเสแสร้งที่เขาถนัดที่สุด
ชองวอนกู ชองจูสี ชุงชองบุกโด
ที่แห่งนี้เคยเป็นโรงเรียนสอนขับรถเมื่อนานมาแล้ว แต่เหลือเพียงกองเศษเหล็ก และรถยนต์ใช้แล้วพัง ๆ
แม้ว่าจะมีคนตาย และกำลังกรีดร้องอยู่ก็ตาม รถดามาสก็ปรากฏขึ้นในสถานที่ที่ถูกทำลาย และไม่มีใครให้ความสนใจ
TurTurTur
การปรากฏของรถยนต์ และเสียงอันน่าทึ่งของพวกมัน ทำให้นึกถึงสัตว์ร้ายที่เข้าไปในหลุมศพของพวกเขาโดยไม่รู้ตัว
จากนั้นไม่นานผู้คนก็เริ่มลงมาจากรถทีละคน
ผู้คนที่ปรากฏตัวมีการเตรียมพร้อมเป็นพิเศษ
ไม่มีใครอยู่ในชุดธรรมดา
ทุกคนสวมชุดเกราะที่ทำจากหนังหรือโลหะ และพกอาวุธยุคกลาง เช่น มีด คทา ขวาน หรือธนู ไว้ที่หลัง และด้านข้าง
สิ่งที่ผิดปกติยิ่งกว่านั้น คืออาวุธที่พวกเขาถือเป็นไรเฟิลอัตโนมัติหรือปืน
“เคลียร์”
“เคลียร์”
ในไม่ช้า คนเฝ้าระวังที่ถือปืนก็สแกนพื้นที่ด้วยสายตาของพวกเขา และทุกคนจดจ่อไปที่ที่เดียว
พวกเขาสังเกตเห็นช่องว่างที่บิดเบี้ยวระหว่างที่จอดรถ
มันคือดันเจี้ยนเกท
“ฮยองนิม มันอยู่นั่น”
“อืม”
คนสุดท้ายที่ลงมาจากรถ ปาร์คเจซุนตรวจสอบเกท และพยักหน้า
จากนั้นชายคนหนึ่งก็ก้มหน้าลง ถามปาร์คเจซุนด้วยความระมัดระวัง
“ฮยองครับ แต่การอยู่แถวนี้แล้วรอจับตัวโทรลไม่ดีกว่าหรือครับ?”
เมื่อได้ยินคำถาม ปาร์คเจซุนก็หัวเราะเบา ๆ
“อย่าโลภมาก เราจะเสียหายมาก ถ้าโทรลแม้แต่ตัวเดียวหนีออกไปข้างนอกได้”
“อ่า”
“โอ้ และพวกโทรลก็จับด้วยปืนได้ยาก เราจะทำอะไรไม่ได้เลย แม้จะพลาดแค่ครั้งเดียวก็ตาม ดังนั้นอย่าลืมจัดการถ้าทำได้ นอกจากนี้…นายรู้ว่าต้องทำอะไรใช่ไหม?”
“แน่นอนครับ”
ปาร์คเจซุนที่กำลังพูดอยู่ก็แอบหันหัวไป
ชายที่กำลังพูดด้วยก็มองเช่นกัน
พวกเขามองไปยังชายหนุ่มที่กังวลใจ เหมือนไฮยีน่าพบกวางที่บาดเจ็บ
‘ยังไงก็ตามฉันต้องแน่ใจว่าทุกอย่างจะเป็นไปตามแผน’
ปาร์คเจซุนที่มองไปยังคิมวูจินกัดฟันแน่น
‘เงิน 100 ล้านวอนของฉัน’
ไม่ใช่มีอะไรนอกจากเงิน 100 ล้านวอนที่เขาให้คิมวูจินยืมไป
เขาทำอะไรไม่ได้ นอกจากให้ยืมไป
เพื่อไม่ให้คิมวูจินสงสัย และเพื่อที่จะพาเขาไปสู่ชาติหน้าอย่างแน่นอน จึงจำเป็นต้องมีเหยื่อที่ไม่อาจปฏิเสธได้
ไม่ว่าผู้เล่นจะทำเงินได้มากแค่ไหน 100 ล้านวอน ก็ยังไม่ใช่เงินจำนวนน้อยอยู่ดี ต่อให้เขาล่าโทรลก็ตาม
แม้ว่าโทรลจะเป็นแหล่งเงินที่ดี แต่มันก็เป็นมอนสเตอร์ที่แข็งแกร่งเกินกว่าที่ปืนจะจัดการได้
การโจมตีทางกายภาพไร้ผล แต่พวกเขาสามารถฆ่าได้ด้วยเวทไฟระยะใกล้ของนักเวท
พูดอีกอย่าง อันตรายสำหรับคนที่ต้องดึงความสนใจ ต่อสู้ และล่อลวงพวกมัน จะเพิ่มขึ้นอย่างมาก ถ้าปาร์คเจซุนไม่ใช่นักเวท และไม่จำเป็นต้องดึงดูดความสนใจของโทรลในขณะที่ต่อสู้ เขาก็ไม่มีทางมาที่ดันเจี้ยนนี้
‘แม่ง’
ความจริงการที่เขาให้คนอื่นยืมเงิน 100 ล้านวอน กำลังฆ่าปาร์คเจซุนอย่างเจ็บปวดทรมาน
‘คิดซะว่าเป็นราคาของชีวิตหมอนั่น’
ปาร์คเจซุนพยายามอย่างหนักที่จะปลอบใจตัวเอง
คิมวูจินมาถึงก่อนเขา
คิมวูจินโค้งคำนับก่อน
“ขอบคุณครับ พอคิดว่าคุณทำเพื่อผมขนาดนี้…”
ปาร์คเจซุนตบไหล่ของคิมวูจิน
“สมาชิกปาร์ตี้ก็เหมือนกับคนในครอบครัว อย่าก้มหัวให้กับเรื่องเล็กน้อยแบบนี้เลย”
“ถึงอย่างนั้นคุณก็หาดันเจี้ยนผิดกฎหมายให้ผม นอกจากนี้คุณยังให้ผมยืมเงินจำนวนมากอีกด้วย” (TL : ขยี้เข้าไป)
เป็นอีกครั้ง เมื่อพูดถึงเรื่องเงิน ปาร์คเจซุนก็แทบจะไม่สามารถรักษาใบหน้าให้สงบได้
“ทำงานครั้งนี้ให้ดี และตอบแทนกลับมา ถ้าดันเจี้ยนนี้ถูกเคลียร์เรียบร้อย อย่างน้อยเงิน 50 ล้านวอนจะตกเป็นของสมาชิกทุกคน”
“ขอบคุณครับ ผมจะทำงานอย่างหนัก และตอบแทนคุณ”
วิธีที่คิมวูจินมองไปยังปาร์คเจซุนนั้น เหมือนกับผู้ศรัทธาที่มองไปยังผู้ช่วยให้รอดที่มาจากสวรรค์
ความเคารพระดับนั้นทำให้ปาร์คเจซุนอยากจะเยาะเย้ยเขา
‘ยังไงฉันก็จะได้รับเงินประมาณ 100 ล้านวอนจากไอเทมทั้งหมดที่ตกหลังจากฆ่าเขาอยู่ดี’
คิมวูจินถามคำถามปาร์คเจซุน
“ว่าแต่ มีใครร้องเรียนบ้างไหม? เรื่องที่คุณทำให้ผม…”
ปาร์คเจซุนส่ายหัว
“จะไม่มีเรื่องนี้เกิดขึ้น ตรงกันข้าม ทุกคนฟังเรื่องราวของคุณ และเห็นด้วยทันที ไม่มีอะไรเกิดขึ้นใช่ไหม อิลซู? ”
ชายร่างใหญ่ที่เรียกปาร์คเจซุนว่า “ฮยองนิม” เมื่อครู่ ผงกหัวตอบ
“ทั้งหมดนี้ เป็นแค่การช่วยเหลือสมาชิกใหม่ของครอบครัว อย่างน้อยเราก็ควรทำ ทุกคนรู้สึกแบบเดียวกัน”
ทันใดนั้นก็มีเสียงเห็นด้วย
“ฉันเห็นด้วย ทันทีที่ฉันได้ยินเรื่องราว ฉันก็รู้ว่าฉันต้องช่วย”
“แค่เลี้ยงเบียร์ฉันทีหลังก็พอ”
“ใช่ น้องเล็กสุดจะซื้อเครื่องดื่มฉลองให้เรา ถ้าเขายังมีชีวิตอยู่!”
ทุกคนที่พูดจ้องมองไปที่คิมวูจิน
มันเป็นแสงแวววับของงูที่มองหนูจนมุม
‘ทุกคนรู้สินะ ได้’
แม้จะสังเกตเห็นสายตานั้น คิมวูจินก็ยังตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
“ช่วยดูแลผมด้วยนะครับ ผมหวังว่าจะได้ร่วมงานกับพวกคุณทุกคน”
การล่าในดันเจี้ยนที่สี่ของคิมวูจินก็เริ่มต้นขึ้น