บทที่ 608 งานเลี้ยงครั้งสุดท้าย (3)
[ลีโอเรส – ใต้ดินบังเกอร์]
เรเชล,ยุนซึงอา,แชนายอนและสมาชิกคนอื่นๆจากโลกกลับไปที่บังเกอร์ใต้ดิน เมื่อพวกเขามาถึงพวกเขาก็ได้กำลังใจจากผู้คนที่อยู่ในนั้น ไอรันและอัศวินของสาธารณรัฐยิ้มอย่างเหยียดเมื่อพวกเขาจับมือกับผู้อพยพ กลุ่มนั้นจึงมุ่งหน้าไปยังสำนักงานของผู้รับผิดชอบบังเกอร์ ยูยอนฮา
ยูยอนฮาทักทายพวกเขาขณะที่เธอมองไปมาระหว่างอัศวินและสมาชิกของหน่วยสืบราชการลับ
“มีคนมากเกินไปในที่เล็กๆแบบนี้”
สมาชิกหน่วยสืบราชการลับ 6 คนและอัศวิน 26 คนได้เข้ามาในห้อง นอกจากนี้ยังมีอัศวินหลายร้อยคนรออยู่ข้างนอก
“….”
ไอรัน ส่งรูปลักษณ์ที่ดูโง่ๆให้ผู้ใต้บังคับบัญชาของเธอ เหล่าอัศวินใช้
คำใบ้และออกจากห้องโดยทิ้งไว้ข้างหลังเรเชล แชนายอน ไอรีน
คิมยองจุน อียองฮาน และคิมโฮรอก
“…เฮ้ออออออออ.”
ยูยอนฮา ไม่มีความสุขที่คนนอกอย่าง ไอรัน ยังอยู่ในห้อง แต่เธอก็ทักทายด้วยรอยยิ้มเพระาเธอเป็นตัวละครสำคัญในโลกนี้
“ทำได้ดีมากทุกคน แต่พวกเราไม่มีเวลาพักผ่อน ต่อไปพวกเราต้อง..”
“คิมซูโฮอยู่ที่ไหน”
แชนายอน ขัดจังหวะ ยูยอนฮา เพื่อถาม
“เขาไปห้องน้ำหรือเปล่า”
เธอกระพริบตาอย่างไร้เดียงสา ยูยอนฮา ไอแคกๆก่อนที่จะตอบออกมา
“เขาไปที่ปราสาทของ บาอัล กับ ไอลีน”
“อะไรนะ? ไปแล้ว?”
“ใช่ เฟนรีร์ กำลังจะยุติสงครามกับสัตว์อสูร”
ยูยอนฮา ยิ้มเบาๆเป็นความจริงที่วัตถุประสงค์ของคิมฮาจินคือไปหยุดสงคราม ถึงแม้ว่าคิมซูโฮจะสามารถลดศัตรูลงได้หลายสิบคนด้วยการใช้ดาบเพียงเล่มเดียว แต่คิมฮาจินสามารถฆ่าคนนับร้อยได้เพียงแค่ขยับนิ้ว
“ขอโทษนะ แต่เจ้าชายของเราอยู่ไหน!”
ไอรัน ตะโกนอย่างราวกับว่าเธอเหนื่อยกับการได้ยินเรื่อง เฟนรีร์,บาอัลและอะไรก็ตาม ยูยอนฮา จ้องมองไปที่ ไอรัน ก่อนหยิบขวดเล็ก 17 ขวดออกจากลิ้นชักโต๊ะทำงาน
“มีปราสาทขนาดใหญ่อยู่กลางกำแพง พวกเราเรียกมันว่าปราสาทของ
บาอัล เจ้าชายน่าจะอยู่ที่นั่น เอานี่สิ”
“ …สมุนไพรมหัศจรรย์?”
เรเชลพึมพำเงียบๆเมื่อเธอเห็นต้นไม้ข้างในขวด เธอรู้สึกถึงพลังงานของธาตุพืช
“พวกเราสำรวจไปทั่วประเทศและพบแค่ 17 ขวดเท่านั้น การทานจะช่วยประหยัดพลังงานภายใน 2~3 ชั่วโมง”
กล่าวอีกนัยหนึ่งเธอต้องการให้พวกเขาไปโดยเร็วที่สุด ไม่ใช่คำที่ให้กำลังใจมากที่สุดที่จะได้ยินสำหรับคนที่เพิ่งกลับมาจากการต่อสู้ แต่พวกเขารู้สถานการณ์ที่พวกเขาเป็นอยู่ พวกเขา 7 คนหยิบขวดและดื่มสมุนไพร จากนั้นพวกเขาใส่เก็บส่วนเหลืออีก 10 ขวดในกระเป๋าของพวกเขาเอง
“ให้คิมซูโฮและไอลีนเมื่อคุณพบพวกเขา พวกเขาออกไปก่อนที่ฉันจะมีโอกาสได้แจกมัน ที่เหลือพวกคุณสามารถใช้ในยามฉุกเฉิน”
ขณะที่เธอพูดแบบนั้น ยูยอนฮา หยิบกระเป๋าเดินทางออกมาและวางไว้บนโต๊ะ จากนั้นเธอก็หยิบอีกหลายอย่างออกมา
ตุ๊บ- ตุ๊บ- ตุ๊บ- ตุ๊บ- ตุ๊บ- ตุ๊บ-
– เธอหยิบกระเป๋าเดินทางออกมา 7 ใบและสมาชิกทั้ง 7 จ้องมองที่
ยูยอนฮา อย่างสงสัย
“สิ่งเหล่านี้เป็นสมบัติที่ใช้สำหรับการขับไล่ผี ฉันขโมยพวกเขามาจากเจ้าของเดิม แต่ตอนนี้มันไม่สำคัญใช้พวกมันเมื่อไปถึงปราสาท”
สมาชิกทั้ง 7 ลังเล การใช้สิ่งของขโมยมานั้นเป็นเรื่องหนึ่ง แต่ตอนนี้พวกเขาหิวมากแล้ว
“รีบไปเถอะ มีคนอื่นที่ฉันต้องคุยด้วย บังเกอร์นี้มีมากกว่า 200 คน
ฉันกำลังยุ่งอยู่กับการพยายามดูแลทุกอย่าง ความหิวของคุณจะหายไปเช่นกันเมื่อคุณกินสมุนไพรมหัศจรรย์”
ยูยอนฮา เรียกให้เหล่าฮีโร่รีบไปพร้อมยัดกระเป๋าเดินทางใส่มือพวกเขา
*************************************************************************
[ปราสาทของ บาอัล – ห้องจัดเลี้ยง]
“โอ้ย.”
หมับ
– เท้าของคน 2 คนปะทะกัน ไอลีนขมวดคิ้ว แต่ คิมซูโฮก็ก้าวต่อไปด้วยความดื้อรั้น
“นายมันบ้า โอ๊ะ.”
แต่หลังจากนั้นไม่นานเท้าของพวกเขาก็พันกันอีกครั้ง เพลงชนชั้นสูงไหลไปในอากาศ พวกเขาไม่เหมาะกับที่นี่จริงๆ ถึงกระนั้นพวกเขาก็ยังเต้นต่อไป
ไอลีนกัดฟันของเธอแล้วถามว่า “ทำไมฉันต้องทำแบบนี้”
“..แค่รอจนกว่าพวกเขาจะพูดจบ”
คิมซูโฮมองไปที่ชั้นสองของห้องจัดเลี้ยง ที่นั่น ยียองจุน กำลังจ้องมองที่ จินซาฮยอค และ ชินจงฮัก
“อืม แล้วมันจะจบเมื่อไหร่….”
ที่มาของเรื่องนี้ที่ทำให้ ไอลีน และ คิมซูโฮ ต้องมาเต้นรำเพราะปราสาทของ บาอัล มี ‘กฎ’ ที่ต้องปฏิบัติตาม นอกเหนือจาก จินซาฮยอค ที่สามารถจัดการความเป็นจริงและ ชินจงฮัก ที่ไม่ได้รับผลกระทบด้วยเหตุผลบางอย่างทุกคนที่ไม่ปฏิบัติตามกฎจะถูกเตะออก
“ใจเย็นๆ พวกเราสามารถดักฟังได้”
คิมซูโฮเต้นอย่างตั้งใจและมุ่งความสนใจไปที่ชั้นสอง จินซาฮยอค และ ยียองจุน พบกันแบบเห็นหน้าเมื่อไม่นานมานี้
จินซาฮยอค พูดว่า “เราพบกันอีกครั้งแล้ว”
ดวงตาของจินซาฮยอค แคบลงเหมือนสุนัขจิ้งจอก
“… .”
อย่างไรก็ตาม ยียองจุน ยังคงนิ่งเงียบและมองย้อนกลับไปมาระหว่าง จินซาฮยอค และ ชินจงฮัก จากสายตาในสายตาของเขาเขาดูเหมือนสับสนในไม่ช้าเขาก็พูดขึ้นมา
“ดูเหมือนกฎของ บาอัล จะไม่มีผลกับคุณ”
“…ฉันมีสิทธิ์ของฉัน แต่ฉันไม่รู้ว่าทำไมมันไม่ทำงานกับเขา”
จินซาฮยอค ชี้ไปที่ ชินจงฮัก ซึ่งไม่ได้รับผลกระทบใดๆจากกฎของบาอัล
“หืม คุณเป็นคนที่น่าสนใจมาก” ยียอนจุนพูดกับชินจองฮัค
ในทันทีชินจงฮักก็เหวี่ยงหอกผู้พิชิตของเขา หอกแทงทะลุอากาศและหยุดอยู่ตรงหน้าคอของ ยียองจุน
ชินจงฮัคถาม “ตอบ บาอัล อยู่ไหน?”
“บาอัลโกรธมาก”
การตอบกลับแบบสุ่มๆทำให้ ชินจงฮัก ขมวดคิ้วและ จินซาฮยอค ถามกลับทันที
“เราถามว่า บาอัล อยู่ที่ไหนไม่ใช่สิ่งที่เขาทำ”
“เขาโกรธมาก”
“หัวของคุณยังโอเคอยู่ไหม…”
จินซาฮยอค หยุดครู่หนึ่งและจ้องที่ ยียองจุน อย่างช้าๆ
“… .”
มีบางอย่างเกี่ยวกับ ยียอนจุง ดวงตาของเขามืดทึบและร่างกายของเขาก็ไม่ขยับ เกือบจะเหมือนใครบางคนที่สูญเสียสิ่งที่สำคัญเขานั่งงุนงงบนเก้าอี้ของเขา
“…ความโกรธแค้นของ บาอัล?”
จินซาฮยอค ถามอย่างจริงจัง เธอต้องการที่จะเข้าใจสถานการณ์อย่างถูกต้อง ยียองจุน ไม่รอที่จะตอบ จินซาฮยอค
“ถูกตัอง. บาอัล เห็นความจริงจากความทรงจำของเบลล์”
“ความจริง? ความจริงอะไร?”
ยียอนจุงเงยศีรษะของเขาแล้วมองจินซาฮยอค อย่างไรก็ตาม
จินซาฮยอค ไม่สามารถมองเขาตรงๆได้ เธอชอบดวงตาที่เต็มไปด้วยความโลภมากกว่าดวงตากลวงๆในตอนนี้
“เธอรู้หรือไม่” ยียอนจุนถาม จินซาฮยอค มอง ชินจงฮัก ก่อนที่จะตอบและเมื่อ ชินจงฮัก ส่ายหัวของเขาเธอมองกลับไปที่ ยียองจุน
“รู้อะไร?”
“โลกนี้ที่พวกเราอาศัยอยู่นั้นไม่ใช่เรื่องแปลกอะไรเลย”
“… ?”
จินซาฮยอค ขมวดคิ้วของเธอ แต่นั่นเป็นการเปลี่ยนแปลงเพียงอย่างเดียวในการแสดงออกของเธอ เธอไม่สามารถเข้าใจถึงสิ่งที่ยียอนจุงพูดดังนั้นเธอจึงไม่สามารถตอบสนองได้อย่างใหญ่โต
————————-