ดาบตัดวิญญาณไม่สนใจสิ่งที่ครูวิญญาณทำแม้แต่น้อย มันมองอูจิ่วอย่างร้อนใจเล็กน้อย ดูเหมือนกำลังเร่งเขาให้ทำบางอย่าง
อูจิ่วพยักหน้าให้ดาบตัดวิญญาณราวกับบอกให้วางใจ
ที่ด้านนอกหอคอยโยวหลิงเกิดเสียงวิพากษ์วิจารณ์ไม่หยุด บางคนรำพึงรำพันถึงความตกต่ำเสื่อมทรามของครูวิญญาณ บางคนก็ด่าทอครูวิญญาณด้วยความโกรธแค้นอาฆาต บางคนก็แค่รอดูการแสดงที่กำลังจะเริ่ม
มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ซับซ้อนที่สุดในโลก ตอนเกิด ทุกคนต่างเป็นเด็กทารกที่บริสุทธิ์ไร้เดียงสา แต่ประสบการณ์และสภาพแวดล้อมที่แตกต่างกัน รวมทั้งผู้คนรอบข้าง ทำให้พวกเขามีความรู้สึกและอารมณ์ที่แตกต่างกัน และค่อยๆเปลี่ยนความคิดจิตใจของพวกเขาไปอย่างช้าๆ ทำให้พวกเขาเติบโตขึ้นกลายเป็นคนที่แตกต่างกันไป.ไอลีนโนเวล.
ใจมนุษย์มีแนวโน้มสูงที่จะเปลี่ยนแปลง การพูดคุยในโลกภายนอกจะเปลี่ยนความคิดและจิตใจคนได้อย่างง่ายดาย
ครูวิญญาณไม่มีความเกลียดชังใดๆต่อคำด่าทอพวกนี้ เขาไม่บ่น แค่ดูเศร้าสร้อยและหมดหนทาง
ในฐานะมนุษย์ เขารู้ถึงความอัปลักษณ์ในจิตใจมนุษย์ได้ดีกว่าใครๆ
เขาไม่โทษความใจปรวนแปรของคนเหล่านั้น แต่โทษความวุ่นวายและความอัปลักษณ์ของโลกใบนี้
“พอแล้ว!” ทันใดนั้น เสียงตะโกนที่เต็มไปด้วยความโกรธก็ดังขึ้นจากด้านหลังกลุ่มวิญญาณมนุษย์
วิญญาณทุกตนหันไปทางต้นเสียงทันที และเห็นน่าหลานเยว่เดินออกมาจากฝูงชน ดวงตาที่อยู่บนใบหน้าหล่อเหลาอ่อนโยนนั้นฉายแววโกรธอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน!
อูจิ่วนั่งอยู่บนเก้าอี้ แขนข้างหนึ่งวางบนเข่า โน้มตัวมาข้างหน้าเล็กน้อย มองดูน่าหลานเยว่ที่มาตามที่คาดไว้
“ศิษย์น้องน่าหลาน ในที่สุดเจ้าก็มา”
น่าหลานเยว่กวาดตามองอูจิ่วอย่างโกรธจัด และไม่ยอมตอบกลับเขา จากนั้นสายตาของเขาก็มองไปที่ครูวิญญาณ แววตาเต็มไปด้วยความเจ็บปวด เขารีบเดินเข้าไปตรงหน้าครูวิญญาณและคุกเข่าลงทั้งสองข้าง โขกศีรษะกับพื้นสามครั้งตรงหน้าครูวิญญาณ หัวของเขากระแทกพื้นเสียงดัง
เสียงกระแทกนั้นดังมากจนทำให้ครูวิญญาณลืมตาขึ้นทันที
“ศิษย์น่าหลานเยว่ทำให้ท่านอาจารย์ต้องได้รับความอัปยศอดสู ศิษย์ไร้ความสามารถ ท่านอาจารย์โปรดลงโทษด้วย!” น่าหลานเยว่คุกเข่าตรงหน้าครูวิญญาณ ในใจเต็มไปด้วยความสำนึกผิดและตำหนิตนเอง
ครูวิญญาณสงบนิ่งมาตลอด แต่พอเห็นน่าหลานเยว่ที่น้ำตาคลอด้วยการตำหนิตนเอง ดวงตาของครูวิญญาณก็แดงก่ำ
ทั้งๆที่เป็นศิษย์ของเขาเหมือนกัน แต่นิสัยของน่าหลานเยว่นั้นเรียบง่ายและซื่อสัตย์ ไม่ชอบความขัดแย้ง อ่อนโยนเป็นที่สุด เทียบกับอูจิ่วที่เฉลียวฉลาดในอดีตแล้ว น่าหลานเยว่ดูธรรมดามาก ในฐานะอาจารย์ ครูวิญญาณพอใจอูจิ่วศิษย์ที่มีพรสวรรค์น่าทึ่งมากกว่า เขาชอบน่าหลานเยว่เหมือนกัน แต่ไม่เหมือนที่ชอบอูจิ่ว
ตอนที่ครูวิญญาณสละตำแหน่งและต้องส่งมอบตำแหน่งวิญญาจารย์นั้น เขาก็ลังเลอยู่
เขาควรจะส่งมอบตำแหน่งให้อูจิ่วที่ชาญฉลาด หรือน่าหลานเยว่ที่อ่อนโยนและใจดี
สุดท้าย เมื่อพิจารณาว่าความรับผิดชอบในการเป็นวิญญาจารย์นั้นหนักมาก และนิสัยของน่าหลานเยว่อ่อนโยนเกินไป ไม่เด็ดขาดพอ เขาจึงมอบตำแหน่งให้กับอูจิ่ว
คิดไม่ถึงเลยว่าการตัดสินใจของเขาในครั้งนั้นจะกลายเป็นเรื่องน่าหัวเราะในวันนี้
ศิษย์ที่เขาพอใจขังเขาไว้ในคุกใต้ดิน น่าหลานเยว่ที่เขารู้สึกว่ายังขาดตกบกพร่องกลับปรากฏตัวขึ้นเพื่อช่วยเขาทั้งๆที่รู้ดีว่าเป็นกับดัก เมื่อเห็นเขา น่าหลานเยว่ไม่ได้บ่นสักคำเดียว แต่กลับตำหนิตนเองแทน
ศิษย์เช่นนี้ ความกตัญญูเช่นนี้ ทำให้ครูวิญญาณปวดใจเป็นอย่างมาก เขาเกลียดที่ไม่สามารถย้อนเวลากลับไปเริ่มใหม่ได้ หากทำได้เขาจะไม่เลือกเลี้ยงเสือที่จะนำภัยพิบัติมาให้และทำให้น่าหลานเยว่ต้องทนทุกข์เช่นนี้อย่างแน่นอน
“ลุกขึ้นเถอะ ลุกขึ้น อาจารย์ต่างหากที่ทำให้เจ้าผิดหวัง ทำให้เจ้าต้องเป็นอันตราย” ครูวิญญาณกล่าวเสียงสั่นเครือ