น่าหลานเยว่ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น แม้ว่าครูวิญญาณจะยื่นมือออกมาเพื่อพยุงเขาขึ้น แต่เขาก็ไม่ยอมขยับแม้แต่น้อย ภาพนั้นทำให้ครูวิญญาณยิ่งรู้สึกเศร้าใจและรู้สึกผิดมากขึ้น
“ทั้งหมดเป็นความผิดของอาจารย์เอง อาจารย์ล้มเหลวในการเป็นครู มีอำนาจมาหลายปีแต่กลับดูคนไม่ออก หลงผิดไว้ใจเสือร้าย อาจารย์ทำให้เจ้าต้องเป็นทุกข์ เจ้าไม่ควรมา ไม่ควรมาเลย……” ครูวิญญาณเสียงสั่น ไม่ใช่เพราะกลัว แต่เพราะตำหนิตัวเอง
เขาเกลียดตัวเองที่ไร้ความสามารถ เกลียดตัวเองที่มองคนไม่ออก ไม่เพียงทำให้ตัวเองตกอยู่ในความสิ้นหวัง แต่ยังทำให้น่าหลานเยว่เดือดร้อนอีกด้วย
น่าหลานเยว่ส่ายหน้า
“ได้คารวะท่านเป็นอาจารย์ เป็นความภาคภูมิใจที่สุดของข้าน่าหลานเยว่แล้ว ข้าไม่เสียใจเลย”
ศิษย์อาจารย์จับมือกันมองหน้าน้ำตาไหล เป็นภาพที่สะเทือนใจอย่างยิ่ง
ในบรรดาวิญญาณมนุษย์ที่มุงดูอยู่นั้น มีจำนวนไม่น้อยที่รู้สึกเศร้าใจไปด้วย พวกเขาไม่เชื่อว่าครูวิญญาณจะทรยศและขายโลกวิญญาณ ยิ่งตอนนี้พวกเขายิ่งรู้สึกว่ามันเป็นไปไม่ได้
“ศิษย์อาจารย์ช่างผูกพันกันลึกซึ้งจริงๆ เห็นแล้วอดประทับใจไม่ได้เลย แต่พวกเจ้าพูดกันจบแล้วรึยัง?” อูจิ่วเฝ้าดูพวกเขาอยู่ครู่หนึ่งก่อนที่จะพูดขัดจังหวะการสนทนาระหว่างน่าหลานเยว่และครูวิญญาณ
น่าหลานเยว่ขมวดคิ้ว เขาหันไปมองอูจิ่วอย่างเย็นชา สายตาเต็มไปด้วยความเกลียดชัง
“อูจิ่ว เจ้าลวงอาจารย์ลบล้างบรรพบุรุษ ทำเรื่องชั่วร้ายผิดศีลธรรม เจ้ามันไม่ใช่คน!”
อูจิ่วหัวเราะและพูดว่า “ไม่ใช่คน? ฮ่าๆ ข้าก็ไม่ใช่คนอยู่แล้วนี่ ข้าเป็นวิญญาณ หรือว่าเจ้ากับท่านอาจารย์เป็นคนกันล่ะ?”
น่าหลานเยว่ใช้คำพูดไม่เก่ง เทียบกับปากอันคมกริบของอูจิ่วไม่ได้ เขาจึงไม่สามารถทำอะไรได้นอกจากจ้องไปที่อูจิ่วอย่างเกลียดชัง.ไอลีนโนเวล.
“อย่ามองข้าแบบนั้น ข้าไม่ได้ทำร้ายท่านอาจารย์เลยสักนิด ในเมื่อเจ้ามาที่นี่ตามที่ตกลงกันไว้ ข้าก็จะปล่อยท่านไป ข้าจะให้คนไปส่งท่านกลับภูเขาให้เรียบร้อยเลย ท่านจะได้เก็บตัวอยู่อย่างสันโดษต่อไป น่าหลานเยว่ เจ้าไม่ต้องเกลียดข้ามากขนาดนั้น ที่ข้าทำทั้งหมดนี้ก็เพราะเจ้านั่นแหละ ถ้าเจ้าไม่ดื้อดึงพานักโทษหลบหนี ข้าคงไม่ต้องใช้วิธีเช่นนี้ ทำให้ท่านอาจารย์ต้องลำบาก ทั้งหมดเป็นความผิดของเจ้า น่าหลานเยว่!” อูจิ่วหรี่ตามองน่าหลานเยว่ สายตาของเขาร้ายกาจน่ากลัวราวกับถูกอาบด้วยยาพิษ
น่าหลานเยว่โกรธจนตัวสั่น แต่คำพูดของอูจิ่วชักนำให้เขารู้สึกว่าเขาเป็นคนลากเอาครูวิญญาณเข้ามาพัวพันกับเรื่องนี้ น่าหลานเยว่รู้สึกผิดมากเมื่อได้ยินคำพูดของอูจิ่วจนไม่สามารถพูดอะไรได้ในขณะนั้น
ครูวิญญาณเห็นน่าหลานเยว่ถูกอูจิ่วชักนำ ก็สูดหายใจเข้าลึกและจับมือน่าหลานเยว่เอาไว้ “เรื่องนี้ไม่ใช่ความผิดของเจ้า อาจารย์สนับสนุนทุกอย่างที่เจ้าทำ คนที่ผิดคืออูจิ่ว ถ้าเขาไม่มีใจคิดร้าย เขาจะทำเรื่องไร้มโนธรรมเช่นนี้ได้อย่างไร?”
อูจิ่วพูดพลางหัวเราะ “ท่านอาจารย์ลำเอียง เห็นชัดๆว่าท่านต้องมาพัวพันกับเรื่องนี้เพราะศิษย์น้อง แล้วท่านมาตำหนิข้าได้อย่างไร? แต่ก็ช่างเถอะ ในเมื่อศิษย์น้องมาแล้ว ท่านก็เป็นอิสระ ท่านกลับไปเก็บตัวอยู่ในภูเขาต่อได้แล้ว แบบนั้นดีกว่าใช่ไหม? เรื่องของโลกวิญญาณ ท่านไม่ควรเข้าไปยุ่งจะดีกว่าเพราะในอดีตท่านได้ทำเรื่องที่น่าละอายเอาไว้นี่”
ครูวิญญาณโกรธจนหน้าเขียว น่าหลานเยว่ทนให้อูจิ่วพูดจาว่าร้ายเขาได้ แต่เขาทนไม่ได้ที่ครูวิญญาณต้องพบกับความอัปยศอดสู!
“อูจิ่ว! ท่านอาจารย์ไม่เคยทำเรื่องเช่นนั้น ทำไมเจ้าต้องกล่าวหาท่านอย่างไม่มีมูลด้วย? เจ้าอยากให้ข้ามา ข้าก็มาแล้วไง เรื่องนี้ไม่เกี่ยวอะไรกับท่านอาจารย์ ถ้าเจ้ายังกล่าวหาท่านอาจารย์อย่างผิดๆอยู่ ข้าจะทำให้วิญญาณของตัวเองแตกดับซะตรงนี้ ไม่ว่าเจ้าจะมีวิธีการมากมายแค่ไหน ข้าอยากจะเห็นนักว่าเจ้าจะทำอะไรได้!” น่าหลานเยว่ขู่จะฆ่าตัวตาย สีหน้าของอูจิ่วเปลี่ยนไปทันที