อูจิ่วสูดหายใจเข้าลึก สีหน้าดูข่มกลั้นอย่างหนัก แต่ไม่นานเขาก็เรียกรอยยิ้มกลับคืนมา
“ไม่เอาน่า ข้าก็แค่ล้อเจ้าเล่นเท่านั้นเอง ข้าย่อมเคารพอาจารย์เช่นเดียวกับเจ้าอยู่แล้ว พวกเจ้าพาท่านอาจารย์กลับไปพักผ่อนซะ”
เจียงอวิ๋นหลงจัดให้คนพาครูวิญญาณออกไปทันที ครูวิญญาณไม่เต็มใจจะไป เขาไม่สามารถทิ้งน่าหลานเยว่ไว้คนเดียวท่ามกลางฝูงหมาป่าพวกนี้
“ท่านอาจารย์ ข้าไม่เป็นไรหรอก ท่านกลับไปก่อนเถอะ” น่าหลานเยว่จับมือครูวิญญาณเอาไว้และพูดอย่างจริงใจ
ครูวิญญาณยังคงไม่เต็มใจ แต่เขาถูกวิญญาณมนุษย์หลายตนลากตัวออกไป แม้ว่าเขาจะมีพลังมหาศาล แต่อูจิ่วได้ล่ามเขาไว้ด้วยโซ่ตรึงวิญญาณ เขาจึงไม่สามารถเรียกพลังออกมาได้
น่าหลานเยว่เฝ้ามองครูวิญญาณถูกลากออกไปอย่างอาลัยอาวรณ์ แต่ในใจก็แอบโล่งใจ หากครูวิญญาณไปแล้ว เขาก็จะปลอดภัย อูจิ่วไม่กล้าลงมือกับครูวิญญาณต่อหน้าทุกคนที่นี่แน่นอน
น่าหลานเยว่ลุกขึ้นยืนและมองอูจิ่วที่กำลังยิ้มกว้าง ท่าทีของเขาเปลี่ยนแปลงไปเล็กน้อย
“ศิษย์น้องคนดีของข้า เจ้ามาที่นี่ด้วยตัวเองอย่างที่ข้าคาดหวังเอาไว้จริงๆ ข้าไม่รู้จะพูดว่าเจ้าซื่อตรงหรือว่าโง่ดี เจ้าคิดว่ามาที่นี่ด้วยตัวเองแล้วจะสามารถปกป้องเจ้าสัตว์ตัวนั้นให้ปลอดภัยได้งั้นรึ? ตราบใดที่เจ้าอยู่ที่นี่ ไม่ช้าก็เร็วมันจะมาที่นี่เอง” อูจิ่วมองน่าหลานเยว่ด้วยรอยยิ้ม เขาไม่คิดมากเรื่องนิสัยที่อ่อนโยนของน่าหลานเยว่ เขาโบกมือเป็นสัญญาณ แล้วเจียงอวิ๋นหลงก็ก้าวเข้ามาพร้อมโซ่ตรึงวิญญาณในมือ.novel-lucky.
ไม่ว่าวิญญาณตนนั้นจะมีพลังแข็งแกร่งเพียงใด เมื่อถูกล่ามด้วยโซ่ตรึงวิญญาณ พวกเขาจะไม่สามารถปลดปล่อยตัวเองให้เป็นอิสระได้ พลังวิญญาณของพวกเขาจะถูกผนึก ไม่สามารถเรียกใช้ได้เลย
ครูวิญญาณถูกอูจิ่วเอาโซ่ตรึงวิญญาณล่ามข้อมือเขาตอนเผลอ เขาจึงสู้อูจิ่วไม่ได้และถูกจับตัวมา
น่าหลานเยว่มองเจียงอวิ๋นหลงอย่างใจเย็นขณะที่เจียงอวิ๋นหลงเดินเข้ามาตรงหน้าเขา
รอยยิ้มชั่วร้ายประดับอยู่บนริมฝีปากของเจียงอวิ๋นหลง ตอนที่น่าหลานเยว่หนีรอดไปได้เมื่อคราวที่แล้ว เขารู้สึกเจ็บใจอย่างมาก ตอนนี้น่าหลานเยว่ตกอยู่ในมือเขาอีกครั้ง เจียงอวิ๋นหลงจึงยินดีเป็นอย่างยิ่ง
“อาจารย์อา ท่านต้องการให้ข้าล่ามโซ่ตรึงวิญญาณนี้ให้ท่าน หรือท่านต้องการทำด้วยตัวเอง?” เจียงอวิ๋นหลงเขย่าโซ่ตรึงวิญญาณอย่างได้ใจ ท่าทางเหมือนพวกคางคกขึ้นวอ
น่าหลานเยว่หัวเราะเสียงดังอย่างเหยียดหยาม จากนั้นก็หันไปมองอูจิ่ว
“อูจิ่ว ที่เจ้าต้องการจับข้าก็เพื่อจะจับหมีวิญญาณ เจ้าคิดหรือว่าแผนเจ้าจะสำเร็จจริงๆ?”
คำพูดของน่าหลานเยว่ทำให้วิญญาณสัตว์อสูรที่เฝ้าดูอยู่รอบๆตกใจ พวกมันมองไปที่อูจิ่วด้วยสายตาไม่อยากจะเชื่อ
อูจิ่วเดาไว้แล้วว่าน่าหลานเยว่จะพูดเช่นนั้น เขาจึงพูดอย่างไม่สะทกสะท้านว่า “น่าหลานเยว่ วิธีการยั่วยุให้เกิดความบาดหมางของเจ้านี่ไม่ได้เรื่องเลย หมีสีน้ำตาลที่ข้าอยากจับมีลักษณะยังไง ข้าคิดว่าเหล่าวิญญาณสัตว์อสูรที่อยู่ด้านนอกหุนหุนโหลวในวันนั้นต่างก็เห็นกันแล้ว เพื่อปกป้องมัน เจ้าถึงกับยืนกรานว่ามันคือหมีวิญญาณ เจ้าคิดว่าวิญญาณสัตว์อสูรโง่กันหมดรึไง? หมีวิญญาณตัวไหนดูป่าเถื่อนแล้วก็มีขนสีน้ำตาลทั้งตัวแบบนั้นมั่ง ภาษามนุษย์ยังพูดไม่ได้ด้วยซ้ำ แล้วก็ไม่ได้มีพลังที่แข็งแกร่งอะไรเลย”
เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรที่ตกใจก็สงบลงเล็กน้อย เรื่องที่หุนหุนโหลววันนั้นมีพรรคพวกในเผ่าพันธุ์ของพวกมันเห็นเหตุการณ์อยู่ พวกมันยืนยันว่าเป้าหมายของอูจิ่วเป็นหมีสีน้ำตาลที่ไม่ได้มีพลังมากนัก
น่าหลานเยว่หัวเราะอย่างดูถูกและพูดว่า “เจ้าแน่ใจหรือว่านั่นไม่ใช่หมีวิญญาณ?”
อูจิ่วพูดอย่างมั่นใจมากว่า
“ก็ไม่ใช่น่ะสิ หมีวิญญาณคือผู้นำวิญญาณสัตว์อสูร มีสถานะเทียบเท่ากับมังกรเพลิง เห็นข้าโง่นักหรือไง? ข้าไม่ทำเรื่องบ้าๆอย่างจับหมีวิญญาณหรอก วิญญาณสัตว์อสูรเป็นเพื่อนของข้า ข้าจะทำเรื่องที่ผิดต่อเพื่อนได้ยังไง?”