กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1131 ข้ากลับมาแล้ว เจ้าไม่ดีใจอย่างนั้นหรือ
จอมมารเบือนหน้าหนี ไม่กล้ามองหน้ากู้ชูหน่วน และไม่กล้าให้นางเห็นใบหน้าของเขา
ในขณะเดียวกัน เขาดูดฝ่ามือขวา และดึงผ้าข้างเตียงเพื่อปิดกั้นผิวหนังที่เหี่ยวย่นของเขา
ไหล่ของเขายังคงสั่น ลมหายใจของเขารวดเร็วขึ้น ใคร ๆ ต่างบอกว่าอารมณ์ของเขาไม่คงที่ โดยเฉพาะเวลาที่เขาพยายามปกปิดใบหน้าที่เสียโฉมของเขา
กู้ชูหน่วนหันไปมองฮวาฮวา “เจ้าออกไปก่อน”
“ขอรับ ฝ่าบาท”
“เอี๊ยด……”
ประตูถูกปิดลง ความเงียบเข้ามาปกคลุม เงียบจนพวกเขาทั้งสองได้ยินเสียงลมหายใจของกันและกัน
กู้ชูหน่วนก้าวเข้าไปใกล้ ยิ้มและกล่าวออกมาว่า “อาม่อ ข้ากลับมาแล้ว เจ้าไม่ดีใจอย่างนั้นหรือ?”
ดวงตาของจอมมารกลายเป็นสีแดง
เขาจะไม่ดีใจได้อย่างไร
นางสามารถกลับมามีชีวิตใหม่อีกครั้ง เขารู้สึกดีใจแทบคลั่ง
เพียงแต่……
ใบหน้าของเขาเสียโฉม เขากลายเป็นสัตว์ประหลาดที่น่าเกลียด
และไม่……ไม่คู่ควรกับนางอีกต่อไป
“อาม่อ เจ้ายังจำได้หรือไม่ ข้าไม่เพียงแต่เข้าใจในเรื่องของการแพทย์ แต่ยังเป็นหมอเทวดาอันดับหนึ่งในใต้กล้า ไม่ว่าจะเป็นโรคอะไร ร้ายแรงแค่ไหนก็สามารถรักษาได้ทั้งนั้น บาดแผลของเจ้าเองก็เช่นกัน”
จอมมารส่ายหน้า
เพื่อกระจกหงส์ ร่างกายของเขาปะทะกับหินหนืดทะเลโลหิตอย่างรุนแรง เนื้อและเลือดของเขาถูกทำลายไปตั้งแต่แรก หากไม่ใช่เพราะอดทนเพื่อให้ได้เห็นนางกลับมามีชีวิตอีกครั้ง เขาคงหายไปจากโรคนี้ตั้งนานแล้ว เขาจะมาปรากฏตัวอยู่ที่นี่ได้อย่างไร……
อาการบาดเจ็บของเขา……
ไม่มีใครสามารถช่วยได้ทั้งนั้น……
นางเองก็เช่นกัน
“เจ้าไม่เชื่อในความสามารถของพี่สาวคนนี้อย่างนั้นหรือ?”
“เจ้าอย่าเข้ามา อย่าเข้ามามากไปกว่านี้”
จอมมารถอยอย่างต่อเนื่อง ทุกครั้งที่กู้ชูหน่วนก้าวเข้ามา เขาตื่นตระหนกจนอยากที่จะหนีออกไป และเกือบจะทรุดตัวลงกับพื้น
“ได้ ข้าจะไม่เข้าไป อาการบาดเจ็บของเจ้านั้นรุนแรง ไม่สามารถเคลื่อนไหวสุ่มสี่สุ่มห้าได้”
“อาม่อ เจ้าเชื่อข้า ข้าสามารถรักษาอาการบาดเจ็บของเจ้าได้เป็นแน่ สามารถทำให้รูปลักษณ์ของเจ้ากลับมาเป็นเหมือนเดิม นี่คือคำสัญญาที่ข้ามีต่อเจ้า”
“ข้าเหนื่อยแล้ว” จอมมารรีบถอยออกไปอย่างอ่อนแรง
หากเป็นเช่นนี้ต่อไปอีกสองสามปี ทั้งสองคงพบกันอย่างไม่มีความสุขและไม่มีความตื่นเต้นแต่อย่างใด
และความสัมพันธ์เช่นนี้ก็คงไร้ชีวิตชีวาอย่างสุดกำลัง
“ไม่ว่าเจ้าจะมีรูปร่างหรือหน้าตาอย่างไร เจ้าล้วนเป็นอาม่อของข้า คนที่ข้ากู้ชูหน่วนต้องการปกป้องไปตลอดชีวิต”
“รูปลักษณ์ของเจ้าต้องเป็นเช่นนี้เพราะข้า มันไม่ใช่เรื่องน่าอาย มันคือบทพิสูจน์ของมิตรภาพอันลึกซึ้งระหว่างเจ้ากับข้า”
จอมมารยิ้มอย่างเย้ยหยัน
ดวงตาของเขาเต็มไปด้วยความเสียดสี
บทพิสูจน์ของมิตรภาพอันลึกซึ้ง?
ช่างเป็นมิตรภาพที่ลึกซึ้งเหลือเกิน
ตั้งแต่ต้นจนจบ นางเห็นว่าเขาเป็นน้องชายมาโดยตลอด
เป็นแค่เพื่อน……
ฮึก……
น้ำตาไหลออกมา
หัวใจของจอมมารเหมือนมีเลือดออก
ความเจ็บปวดนี้มันไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น
มันเจ็บปวดจนแทบไม่อยากหายใจ
มือที่ยกขึ้นมาของกู้ชูหน่วนแข็งตัวอยู่กลางอากาศ
ความรักที่ซือม่อเฟยมีต่อนาง นางเข้าใจมันเป็นอย่างดี
เพียงแต่……
นางควรจะตอบสนองเขากลับไปเช่นไร?
ไม่ต้องบอกว่าในใจของนางรักอี้เฉินเฟยจนสุดหัวใจ
แค่เยี่ยจิ่งหาน……
นางก็เป็นหนี้เขาอย่างไม่อาจตอบแทนได้
หรือว่านางจะต้องเย้าแหย่จอมมารอีก?
มันช่างเป็นการทำร้ายของโชคชะตา
“อาม่อ……”
“อย่าเข้ามา หากเจ้าเข้ามามากไปกว่านี้ ข้าจะฆ่าตัวตายต่อหน้าเจ้า”
“ได้ ข้าจะไม่เข้าไป ขอแค่เจ้าไม่ขับไล่ข้า ให้ข้าได้รักษาบาดแผลของเจ้า เรื่องอื่นพวกเราค่อยพูดกัน เจ้าว่าอย่างไร?”
“ออกไป ข้าไม่อยากพบใครทั้งนั้น ออกไป……”
แม้ว่าหัวใจของจอมมารกำลังล่มสลาย แต่เขาก็ยังฝืนใจตะโกนใส่กู้ชูหน่วน
แม้ว่าเสียงที่เปล่งออกมาจะสูงและดูเหมือนโกรธ แต่ในใจของเขามีแต่ความเสียใจเท่านั้น
“ได้ ข้าจะยืนอยู่หน้าประตู รอให้เจ้าสงบสติอารมณ์ได้ก่อน แล้วข้าจะเข้ามาใหม่”
จอมมารไม่ได้พูดอะไร กู้ชูหน่วนยืนรออยู่หน้าห้องอย่างไรวิญญาณ
นอกห้อง กู้ชูหน่วนนำมือขึ้นมาปิดปากของตัวเอง พยายามอย่างสุดความสามารถเพื่อไม่ให้ตัวเองร้องไห้ออกมา
ในห้อง ร่างกายของจอมมารอ่อนตัวลง นั่งลงบนเตียงเงียบ ๆ มือทั้งสองข้างสั่นเทา กุมใบหน้าที่เสียโฉมของเขา