กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1132 บุญคุณแห่งความรักที่มากล้น
กู้ชูหน่วนนั่งยอง ๆ อยู่หน้าประตู มือทั้งสองข้างโอบกอดร่างกายของตนเอง ความเย่อหยิ่งในดวงตาของนางที่มายังดินแดนเยี่ยอวี่ในตอนแรกได้หายไป
ภาพเงาที่คุ้นเคยยังคงวนเวียนอยู่ในหัวของนาง
จนกระทั่งถึงวันนี้ นางมั่นใจได้แล้วว่า นางก็คือกู้ชูหน่วน กู้ชูหน่วนก็คือนาง แม้นางจะไม่รู้ว่าเหตุใดนางจึงมาอยู่ในยุคสมัยใหม่ ร่วมถึงข้ามผ่านเหตุการณ์ต่าง ๆ มาได้อย่างไร
นางกับอี้เฉินเฟยมีความรักต่อกัน แต่เนื่องด้วยคำสั่งบางอย่าง พวกเขาจึงทำได้เพียงเก็บซ่อนกันและกันไว้ในหัวใจ และทรยศต่ออี้เฉินเฟยในที่สุด
นางเห็นเหวินเส่าอี๋เป็นแค่เพื่อน แต่เหวินเส่าอี๋กลับตกหลุมรักนาง นางทำให้เขาต้องเจ็บ และยังทำให้เขาต้องเป็นศัตรู
นางเห็นเซี่ยวอวี่เซวียนเป็นเพียงแค่พี่น้อง แต่เซี่ยวอวี่เซวียนกลับมีความรักอันลึกซึ้งให้นาง สุดท้ายก็ทรยศต่อเซี่ยวอวี่เซวียน ทำให้เขาต้องเหนื่อยแทบตายเพื่อนาง
อี้หยุนเฟยก็เช่นกัน
ส่วนเยี่ยจิ่งหาน นางสูญเสียความทรงจำ เขาเป็นรักแรกของนางหลังจากเดินทางมาถึงดินแดนเยี่ยอวี่
และเป็นผู้ชายที่นางอยากใช้ชีวิตด้วยไปจนแก่เฒ่า
หากนางรับรักอาม่อ เช่นนั้นเยี่ยจิ่งหานจะทำอย่างไร?
หากไม่อยู่กับอาม่อ เช่นนั้นชีวิตที่เหลืออยู่ของอาม่อจะเป็นเช่นไร?
กู้ชูหน่วนตบศีรษะของตนเองอย่างแรงด้วยความเจ็บปวด
นางรู้ว่าความรู้สึกไม่ใช่สิ่งที่ควรนำมาแลก และไม่สามารถอยู่ร่วมกับอาม่อเพราะความรู้สึกเห็นใจ
เพียงแต่……
นางรู้สึกปวดใจเป็นอย่างมาก
เป็นเพราะที่ผ่านมานางร่านเกินไป
แกล้งอ่อยผู้ชายคนแล้วคนเล่า
นำพาไปสู่ความรักมากมาย
และความรักเหล่านั้นก็นำพวกเขาไปสู่ความตายที่น่าอนาถ หากไม่ตายก็ไม่ต่างอะไรกับตายทั้งเป็น
ไม่รู้ว่าฝูกวงมาอยู่ข้างกายของกู้ชูหน่วนตั้งแต่เมื่อไหร่ เวลานี้เขานั่งอยู่ข้างนาง
“นายท่าน ที่จริงลั่วอิ่งเองก็พูดถูก เหตุใดท่านจึงไม่รับรักของทุกคน อย่างไรเสียงจอมมารเองก็ดีกับท่านเป็นอย่างมาก ทุกคนเองก็เห็นอยู่กับตา”
“เช่นนั้นเยี่ยจิ่งหาน?”
“คุณชายเยี่ยใจกว้าง คิดว่าคงไม่มีทางสนใจเรื่องพวกนี้เป็นแน่”
หลังจากฝูกวงพูดออกมา เขาก็ไม่สามารถพูดอะไรได้อีกต่อไป
เยี่ยจิ่งหานไม่ได้ใจกว้าง
แต่เป็นคนตระหนี่เสียด้วยซ้ำ
หากรู้ว่านายท่านรับรักจอมมาร เขาคงจะเอะอะโวยวายเป็นแน่
“ฝูกวง เจ้าว่า ข้าควรทำเช่นไรอาม่อถึงจะมีความสุข และทำเช่นไรเยี่ยจิ่งหานถึงจะมีความสุข”
“นายท่าน คำถามของท่านนั้นลึกซึ้งเกินไป ข้าไม่อาจให้คำตอบได้”
“ตอนนั้นข้าไม่ควรไปยุ่งเกี่ยวกับผู้ชายมากถึงเพียงนี้”
“นายท่านงดงามถึงเพียงนี้ ต่อให้ท่านไม่ไปยุ่งเกี่ยวกับพวกเขา ผู้ชายทั่วทั้งใต้หล้าก็ถูกท่านดึงดูดอยู่ดี”
“เจ้าเป็นกะล่อนตั้งแต่เมื่อไหร่?”
ฝูกวงยิ้มออกมา เผยให้เห็นฟันสีขาวสองแถวของเขา
“นายท่าน โฉมหน้าของจอมมาร ไม่สามารถกลับมาเป็นเหมือนเดิมได้แล้วอย่างนั้นหรือ?”
“จำเป็นต้องใช้เวลา รอให้บาดแผลของเขาหายดีเสียก่อน ข้าจะค่อย ๆ ทำการปลูกถ่ายผิวหนังให้กับเขา เขาก็สามารถฟื้นฟูโฉมหน้าของเขาได้”
“ปลูกถ่ายผิวหนัง? เป็นการเปลี่ยนแปลงใบหน้าอย่างนั้นหรือ?”
“ก็ไม่เชิง เพียงแค่นำผิวหนังที่ถูกไฟไหม้ทั้งหมดของเขาออก และแทนที่ด้วยสิ่งใหม่ เป็นกระบวนการที่ทุกข์ทรมานมาก”
แต่มันก็ไม่มีทางกลับไปเป็นสภาพเดิม
“เอี๊ยด……”
เสียงดังมาจากในห้อง
กู้ชูหน่วนเข้าใจดี
นางชวนฝูกวงพูดคุยเกี่ยวกับกิจวัตรประจำวัน
“ก็แค่การปลูกถ่ายผิวหนัง ต่อให้เจ็บปวดสักเพียงใด อาม่อของข้าก็ทนได้ ไม่มีปัญหา”
“รูปโฉมอาม่อของข้านั้น ทั่วทั้งใต้หล้าก็ยากจะหาคนเปรียบ ต่อให้เป็นเยี่ยจิ่งหานหรือเหวินเส่าอี๋ก็ไม่อาจเทียบได้ หากเขาต้องเสียโฉมไปจริง ๆ เช่นนั้นคงน่าเสียดายแย่”
“ต้องรู้ก่อนว่า ก่อนหน้านี้ ในตอนที่ข้ารู้จักเขาได้ไม่นาน ข้ารู้สึกประทับใจในรูปลักษณ์ของเขาตั้งแต่แรกเห็น และเริ่มมีความคิดบางอย่างกับเขา”
ปากของฝูกวงเปิดเป็นรูปวงกลมโต
จอมมารเสียโฉม สิ่งที่สำคัญที่สุดของเขาไม่ใช่ใบหน้าอย่างนั้นหรือ?
ทันใดนั้นนายท่านก็ขึ้นเสียง แต่ละคำเกี่ยวข้องกับรูปโฉมของจอมมาร หากจอมมารได้ยินเขาคงโกรธจนตาย
“นายท่าน คำพูดพวกนี้พวกเราอย่าพูดด้านนอกเลยจะดีกว่า”
“จะกลัวอะไร ข้าพูดเสียงเบาเสียขนาดนี้ ต่อให้เป็นอาม่อก็ไม่ได้ยิน แม้จะได้ยิน เขาก็ไม่มีทางปลูกถ่ายผิวหนัง เจ้าสุนัขน้อยขี้อ้อนของข้า หลังจากนี้คงต้องออกไปเผชิญกับโลกภายนอกด้วยใบหน้าอันอัปลักษณ์”