กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1133 การจากไปของจอมมาร
ดวงตาของจอมมารเป็นประกาย แต่ไม่นานมันก็กลับมาสงบเหมือนเดิม
เขาเองก็หวังว่าเขาจะสามารถได้รูปลักษณ์ของเขากลับคืนมา
แต่แม้รูปลักษณ์ของเขาจะกลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้วมันยังไง
ไม่ว่าอย่างไรนางก็คิดกับเขาแค่เพื่อนเท่านั้น
เหตุใดต้องปล่อยให้นางได้เห็นใบหน้าอันน่าขยะแขยงของเขาอีกครั้ง
จอมมารลังเลอยู่ว่าควรจะออกไปจากชีวิตของกู้ชูหน่วนดีหรือไม่ น้ำตาของเขาไหลออกมาลำพัง
แต่เขาก็ได้ยินเสียงของกู้ชูหน่วนพูดออกมาว่า
“หากอาม่อไม่สนใจเรื่องที่ข้ามีเยี่ยจิ่งหานอยู่แล้ว ข้าก็อาจจะพิจารณาที่จะแต่งงานกับเขา”
ควับ……
จอมมารลุกขึ้นมายืนบนเตียงด้วยความตกใจ
พิจารณาที่จะแต่งงานกับเขา?
แต่งงานกับเขาหมายความว่าอะไร?
นางต้องการใช้ชีวิตอยู่ร่วมกับเขาไปตลอดชีวิตอย่างนั้นหรือ?
ฝูกวงเองก็ตกใจไม่น้อย
“นายท่าน ท่านคงไม่ได้อยากเป็นสตรีที่มีสองสามีใช่ไหม? ตั้งแต่อดีตข้าก็ไม่เคยได้ยินเรื่องที่สตรีมีสามีสองคนมาก่อน”
“เวลานี้ข้าเป็นจักรพรรดินี จักรพรรดินีผู้ครอบครองสามพระราชวังและหกตำหนัก สามีสองคน ผู้รับใช้สี่คน มันไม่ใช่เรื่องปกติอย่างนั้นหรือ ข้าให้พวกเขามาแต่งงานกับข้า ไม่ใช่ข้าไปแต่งงานกับพวกเขา อีกอย่าง อาม่อเองก็เคยเป็นหนึ่งในสามีในวังหลังของข้า”
“นายท่าน ท่านหยุดพูดเรื่องนี้เถิด ข้าเกรงว่าหากคำพูดพวกนี้หลุดออกไปถึงหูของคุณชายเยี่ยมันอาจจะดูไม่ดี”
“ไม่มีทาง ข้าบอกไปแล้วไม่ใช่หรือไง เสี่ยวเยี่ยเยี่ยเป็นคนใจกว้าง วางใจเถอะ ขอแค่อาม่อยินดีที่จะอยู่กับข้า ข้าก็มีวิธีที่จะทำให้เยี่ยจิ่งหานยินยอม”
กู้ชูหน่วนหันไปมองทางห้องของจอมมาร จงใจพูดเสียงดังออกมา
“เวลานี้เหลือเพียงแค่ว่าอาม่อยินดีที่จะอยู่กับข้าหรือไม่ หากเขาไม่ยินดีที่จะอยู่ร่วมกับข้า หัวใจของข้าคงเป็นเหมือนเศษแก้วที่แหลกสลายเป็นหมื่นชิ้น”
“นายท่าน อะไรคือเศษแก้ว?”
“มันก็คือเจ็บปวดเป็นอย่างมาก เจ็บปวดจนไม่สามารถอธิบายได้……”
ฝูกวงหมดคำจะพูด เขาจากไปด้วยความสิ้นหวัง
แม้เขาจะรู้ว่านายท่านจงใจจะดึงดูดจอมมารเรื่องการปลูกถ่ายผิวหนังให้มีรูปลักษณ์กลับมาเหมือนเดิม
แต่คำพูดที่กล่าวออกมาเหล่านี้ หากจอมมารคิดว่าเป็นความจริง หลังจากนี้ก็คงไม่อาจปฏิเสธมันได้ หรือว่านายท่านคิดจะให้จอมมารแต่งงานกับนางจริง ๆ
เมื่อนึกถึงว่านายท่านของตนเองเป็นสตรีที่มีสามีสองคน ฝูกวงก็ไม่รู้ว่าตนเองควรจะดีใจหรือเสียใจ
ในห้อง
หัวใจของจอมมารเต้นแรง
พี่หญิงอยากให้เขาแต่งงานด้วย
หรือว่าทั้งหมดเป็นเพียงเรื่องล้อเล่น?
ทุกครั้งที่เขาหลับฝัน เขาต่างฝันถึงการใช้ชีวิตร่วมกับพี่หญิง
แม้ว่าจะต้องแบ่งปันกับเยี่ยจิ่งหาน เขาก็ยังเต็มใจ
เนื่องจาก……
เยี่ยจิ่งหานมาก่อนเขา
และสำหรับเขากับเยี่ยจิ่งหาน เห็นได้ชัดว่าในใจของพี่หญิงนั้นให้ความสำคัญในเรื่องของความรู้สึกกับเยี่ยจิ่งหานมากกว่า
ในค่ำคืนที่นอนไม่หลับ
หัวใจของจอมมารเต็มไปด้วยความยุ่งเหยิง
เขานึกถึงคำพูดของกู้ชูหน่วน
แต่ก็กลัวว่าทั้งหมดที่กู้ชูหน่วนพูดออกมานั้นเป็นเพราะความรู้สึกเห็นใจที่มีต่อเขา
นอกห้อง
กู้ชูหน่วนยังคงรู้สึกไม่สบายใจ
นางเองก็ไม่รู้ว่าจอมมารจะเห็นด้วยกับวิธีการปลูกถ่ายผิวหนังของนางหรือไม่
ไม่รู้ว่าคิดอะไรอยู่ จู่ ๆ กู้ชูหน่วนก็ลุกขึ้นยืนและผลักประตูห้องเข้าไป
สิ่งแรกที่ได้เห็น ในห้องมีแต่ความว่างเปล่า ไม่มีแม้แต่เงา
มีเพียงหน้าต่างเท่านั้นที่ยังคงสั่นสะเทือนอยู่
“ฝูกวง……”
“นายท่าน ข้าอยู่นี่”
“ซือม่อเฟยอยู่ที่ไหน?”
ไม่รอคำตอบของฝูกวง องครักษ์ผู้หนึ่งปรากฏตัวออกมา
“นายท่าน จอมมารได้หนีไปแล้ว วิชาตัวเบาของเขาช่างยอดเยี่ยม ข้าน้อยไม่อาจเทียบเขาได้ ไล่ตามเขาไม่ทัน เวลานี้ลั่วอิ่งกำลังไล่ตามเขาอยู่”
“ตามหา ตามหาเขาให้ทั่ว จะต้องหาเขาให้พบ เขากำลังบาดเจ็บสาหัส คงหนีไปไหนได้ไม่ไกล”
พูดจบนางก็ใช้แรงของปลายเท้า ร่างกายของนางราวกับสายลมและไล่ตามออกไป
ในป่า
กู้ชูหน่วนไล่ตามหาอย่างบ้าคลั่ง ตะโกนออกไปอย่างสุดเสียง
“อาม่อ เจ้าอยู่ที่ไหน”
“เด็กโง่ เจ้าช่างโง่เขลายิ่งนัก ครั้งนี้ข้าอยากจะใช้ชีวิตร่วมกับเจ้าจริง ๆ เหตุใดเจ้าจึงหนีข้าไปเช่นนี้”
“ซือม่อเฟย ข้าสั่งให้เจ้าออกมา ออกมาเดี๋ยวนี้……”
ลั่วอิ่งคุกเข่า “นายท่าน ข้าน้อยไร้ประโยชน์ จอมมารหนีไปแล้ว”
“ข้าน้อยจะไล่ตามหาต่อไป”
“ตามไม่ทันแล้ว หากเขาไม่คิดจะปรากฏตัวออกมา พวกเจ้าไม่ว่าใครก็ไม่มีทางหาเขาพบ”