ตอนที่ 248: ดื้อไม่ยอมไป โดย Ink Stone_Romance
ซุนหม่านเซียงได้ยินคำพูดพ่อสามีนี้แล้วอ้าผากขยับ แต่คำพูดนี้เธอไม่สามารถโต้แย้งได้ หลังซินชานแต่งงานกับเธอ เขาเอาเงินให้เธอหมดเลย ปีใหม่เทศกาลต่างๆ เธอไม่เคยให้ซินชานสักสตางค์ให้เขากลับบ้าน แต่เขาเป็นสามีเธอ ให้เงินเธอ นั่นเป็นเรื่องที่สมเหตุสมผล
“ใช่ไง ฉันไม่อยากจะว่าเธอแล้ว ทำให้คนอื่นเขาหัวเราะเยาะเอา เธอรีบกลับไปเถอะ ฉันไม่รั้งเธอไว้กินข้าวหรอก ยังไงเธอก็ดูถูกอาหารของพวกเราอยู่แล้ว จะได้ไม่ต้องรังเกียจ”
คุณย่าซินไม่อยากมองลูกสะใภ้คนนี้แล้ว เธอผิดหวังมากจริงๆ
“ฉันไม่ไป ฉันจะรอซินชาน เขาไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว ฉันจะถามเขา ว่าเขายังต้องการภรรยาคนนี้ไหม เขาอยู่ข้างนอกมีคนอื่นหรือเปล่า? แต่ละคนต่างมาแกล้งฉัน แกล้งคนในครอบครัวฉัน อยู่ไกลก็ไม่ได้ช่วยเลย”
ซุนหม่านเซียงพูดแล้วก็เริ่มขยี้ตา
ในใจเฉินเยี่ยนหวั่นไหวเล็กน้อย ได้ยินคำพูดแม่สามี พ่อสามีไม่ได้กลับบ้านมาหลายวันแล้ว ถึงแม้เธอจะรำคาญแม่สามีคนนี้ แต่เรื่องนี้น่าจะไม่โกหก แต่ช่วงนี้พ่อสามีก็กลับมาอยู่ที่นี่สองวันแล้ว แล้ววันที่เหลือล่ะ?
หรือว่าจะมีคนอื่นจริงๆ?
ความคิดเฉินเยี่ยนแวบขึ้นมา แล้วเธอก็ส่ายหน้า ไม่มีทาง พ่อสามีไม่น่าจะทำเรื่องแบบนี้
นั่นก็หมายความว่า พ่อสามีน่าจะไปอยู่ที่ทำงาน เหตุผลอะไรนะที่ทำให้พ่อสามียอมที่จะอุดอู้อยู่ที่ทำงานมากกว่ากลับบ้านนะ?
ไม่ต้องคิด ก็รู้อยู่แล้วว่าเป็นเพราะแม่สามี แม่สามีทำให้เขาไม่อยากกลับบ้าน
ผู้ชายคนหนึ่งแม้แต่บ้านยังไม่อยากจะกลับ แค่คิดก็รู้ถึงความสัมพันธ์ของเขาและผู้หญิงคนนี้แล้ว
ซุนหม่านเซียงไม่โทษว่าเป็นความผิดของตัวเอง กลับบอกว่าสามีไปมีคนอื่นอยู่ข้างนอก
แต่ถ้าซุนหม่านเซียงรู้ว่าตัวเองผิด ก็คงจะไม่มีสภาพแบบตอนนี้
“พูดเหลวไหลอะไร! ลูกชายฉันไม่ได้เป็นคนแบบนั้น เธอเลิกโยนความผิดให้เขาเสียที ลูกชายฉันกลับมาอยู่ที่บ้าน ที่นี่คือบ้านของเขา ทำไมเขาจะไม่มีสิทธิ์กลับมา? เธอไม่อยากให้กลับ ฉันไม่สนใจ เพราะเธอไม่สามารถห้ามไม่ให้ซินชานกลับมาได้”
ซินต้าฉุยคิดว่าสะใภ้คนนี้ต้องเป็นศัตรูกับเขาชาติที่แล้วแน่
“แต่เขาก็ไม่กลับไม่ได้นี่ ทุกวันฉันทำกับข้าวรอเขากลับมากิน เขาก็ไม่กลับมา ที่บ้านไม่มีแป้งแล้ว ฉันก็ออกไปซื้อไม่ได้ เขาให้ฉันเป็นผู้หญิงอยู่บ้านคนเดียว จะอยู่ได้ยังไง”
ซุนหม่านเซียงก็เดาได้ว่าสามีกลับมาที่นี่ แต่เธอไม่อยากให้สามีมาที่นี่
“เธอเก่งนักไม่ใช่หรือไง? ทำไมจะอยู่ไม่ได้”
ซินต้าฉุยโมโห
“ฉันไม่สน เขาเป็นสามีของฉัน ถ้าเขาไม่กลับ ฉันก็ไม่ไป ให้ซินเหลยอยู่บ้านหิวตายคนเดียวก็ดี ยังไงพวกคุณก็ไม่เห็นเขาเป็นหลานอยู่แล้ว ไม่มีส่วนแบ่งของเขาเลยสักนิด ให้เขาหิวตายไป พวกคุณจะได้สาแก่ใจ”
ซุนหม่านเซียงพูดอย่างโมโห เฉินเยี่ยนมองเธอ เธอทำแก้มป่อง เหมือนกับแป้งหมั่นโถวขาวที่ขยายใหญ่ ดูแล้วทั้งน่าขำและทั้งน่าสงสาร
ซินต้าฉุยโกรธจนตัวสั่น นี่ใช่คำพูดของลูกสะใภ้หรือ? กล้าพูดมาได้ว่าจะให้หลานเขาหิวตาย เขาอดไม่ได้อยากจะเข้าไปตีสะใภ้คนนี้ให้ตายเหลือเกิน
“เธอเป็นแม่คน ยังไม่สงสารเลย พวกเราจะสงสารทำไม พ่อ ไม่ต้องโกรธ ไม่คุ้ม เธอเป็นคนยังไง พวกเราก็รู้อยู่แต่แรกแล้วไม่ใช่หรือ? ให้เธอมาที่นี่ ก็เพื่อจะให้พวกเราตัดใจ ตอนนี้รู้แล้ว ถูกแล้ว ยังไงพวกเราก็ไม่ได้หวังจะให้เธอมาเลี้ยงพวกเราตอนแก่หรอก มีบ้านลูกคนที่สองอยู่ มีซินห้าวกับภรรยาซินห้าวอยู่ ไม่ต้องกลัวไม่มีใครฝังเราหรอก พวกเราไม่ต้องไปคิดถึงคนอื่นแล้ว”
คุณย่าซินปลอบสามีตัวเอง ไม่ใช่ว่าเธอไม่โกรธ แต่เธอคิดได้แล้ว
“ใช่แล้ว พ่อ แม่พูดมีเหตุผล พี่อย่าโมโหเลย”
ซินฉุ่ยก็ปลอบเช่นกัน ฝั่งนั้นเป็นพี่สะใภ้ เขาพูดอะไรมากไม่ได้
“ฉันไม่โกรธเธอหรอก โกรธให้ตาย เธอก็ไม่ร้องไห้สักแอะ ใช่แล้ว อยากจะทำอะไรก็ทำ เธออยากจะนั่งรออยู่ที่นี่ก็แล้วแต่เธอ”
ซินต้าฉุยสงบสติตัวเองลง
“ลุงสองคะ ที่บ้านน่าอึดอัด ลุงกับปู่ไปเดินเล่นกัน หรือไม่ก็ไปดูที่ไร่ ถึงเวลาอาหารค่อยกลับมาก็ได้ค่ะ”
เฉินเยี่ยนพูดจบก็ส่งสายตาให้ลุงสอง
“ได้”
ซินฉุ่ยเข้าใจ เฉินเยี่ยนให้เขาพาพ่อออกไปเดินเล่น จะได้ไม่ต้องมาโกรธอยู่ในบ้าน
คุณปู่ซินไม่ได้โต้แย้งความหวังดีของเฉินเยี่ยน เลยเอามือไพล่หลังเดินออกไปกับซินฉุ่ย
ส่วนพวกคนที่มามุงดูนั้น บางคนก็ไป บางคนยังอยู่หน้าประตู กำลังพูดคุยกันอยู่ คาดว่าวันนี้ครอบครัวซินกลายเป็นหัวข้อซุบซิบนินทากันในหมู่บ้านแล้ว
“พวกเธอสองคนมีอะไรทำก็ไปทำ”
เฉินเยี่ยนให้ซินฮุ่ยและซินหลานไปทำงาน สองพี่น้องพยักหน้า
“คุณย่า ป้ารอง พวกเราเข้าไปในห้องกัน”
เฉินเยี่ยนประคองคุณย่าและไป๋ซิ่วเหมยเข้าไปในห้อง ในชั่วขณะข้างนอกห้องก็เหลือแต่ซุนหม่านเซียงคนเดียว
ซุนหม่านเซียงอ้าปาก นี่ นี่ไปกันหมดเลยหรือ? เหลือเธอคนเดียวหมายความว่ายังไง?
เฉินเยี่ยนนี่สมควรตายจริงๆ ตัวเองเป็นถึงแม่สามี ทำไมเธอถึงได้ปล่อยให้ตัวเองอยู่คนเดียวนะ เธอต้องอยากได้ทองของแม่สามีอีกแน่เลย ถึงได้เอาใจคุณย่าไม่สนใจตัวเอง
“โอ้ย หลายปีขนาดนี้แล้ว ฉันคิดว่าเธอจะเปลี่ยนไปบ้าง เพิ่งคิดว่าเธอกลับมาเยี่ยมได้ แต่คิดไม่ถึงเลยว่าเธอถึงกับ…”
คุณย่าซินถอนหายใจ ตอนแรกเธอให้เฉินเยี่ยนไปบอกเรื่องทองและกำไลกับซุนหม่านเซียง เพื่อจะให้ซุนหม่านเซียงรู้ จะดูว่าเธอจะกลับมาเพราะเรื่องนี้ไหม เดือนนี้ซุนหม่านเซียงไม่ได้กลับมา เธอยังคิดว่าซุนหม่านเซียงหยิ่งจริงๆ ไม่เสียดายสักนิด
ประกอบกับเพราะเธอตบซินห้าว กลัวว่าคนบ้านซินจะหาเรื่องเธอ เธอเลยไม่ได้กลับมา อดทนหนึ่งเดือน ถึงค่อยกลับมา ทำให้คุณย่าซินผิดหวังมาก
“แม่ ยังมีพวกเราอยู่ พี่ชายก็เป็นคนกตัญญู แล้วยังมีซินห้าว ดูสิว่าซินห้าวดีขนาดไหน ไกลขนาดนี้ อุตส่าห์ขี่จักรยานกลับมาทุกวัน เป็นเพราะเยี่ยนจื่อเป็นคนดี ยอมจะอยู่ที่นี่ ยังมีพวกเราที่กตัญญูแม่อยู่นะ”
ไป๋ซิ่วเหมยเข้าใจความหมายของแม่สามี เลยปลอบใจ
“เฮ้อ ฉันรู้ ฉันพอแล้ว เทียบกับบางคนแล้ว พวกเธอเป็นคนดี”
คุณย่าซินพยักหน้า เธอพอใจกับสะใภ้รองและเฉินเยี่ยนมาก
เฉินเยี่ยนรู้ว่าคุณย่าผ่านเรื่องราวมามาก ตอนนั้นโกรธ แต่ต่อมาก็คิดได้ เธอเลยไม่ร้อนใจเท่าไร
“หนูไปพูดเองค่ะ”
เฉินเยี่ยนชี้ไปนอกห้อง
“ไปเถอะ เดี๋ยวซินชานกับซินห้าวกลับมาจะได้ไม่ต้องทะเลาะกันอีก แต่พฤติกรรมเธอแบบนั้น เธอไปพูดก็พูดเสียเปล่า”
คุณย่าซินพยักหน้า แต่ไม่คิดว่าเฉินเยี่ยนจะไปพูดให้เข้าใจได้
พูดไม่เข้าใจก็ต้องไปพูด นั่นเป็นแม่สามี เธอไม่อยากให้พ่อสามีกับซินห้าวกลับมาแล้ว เกิดสงครามขึ้นอีกรอบ ดังนั้นเฉินเยี่ยนเลยไปห้องโถง
“เธอมาทำอะไร! เธอทำร้ายฉันยังไม่พอใช่ไหม! ถ้าไม่ใช่เพราะเธอ วันนี้ฉันจะโดนตบเหรอ? ฉันอยากจะฉีกเธอเป็นชิ้นๆ”
พอเห็นเฉินเยี่ยนมา ซุนหม่านเซียงก็โกรธ
ใครทำร้ายใครกันแน่ ทั้งหมดก็เพราะเธอทำตัวเอง ยังจะมาฉีกฉันอีก ถ้าเธอมีความสามารถก็มาเลย
เฉินเยี่ยนบ่นพึมพำ
“ถ้าพ่อไม่กลับมา แม่จะทำยังไง?”
เฉินเยี่ยนไม่สนใจคำพูดของซุนหม่านเซียง แต่ถามกลับ
“เขากล้าหรือ!”
ซุนหม่านเซียงเลิกคิ้ว แล้วพูดต่อ “ถ้าเขากล้า ฉันก็จะไปโวยวายถึงที่ทำงานเขาเลย ให้ทุกคนได้รู้ว่าเขาเป็นคนยังไง เขาเป็นเหมือนเฉินชื่อเหม่ย[1]ลืมบุญคุณคน ฉันให้หัวหน้าเขารับเขาไว้ ให้คนด่าเขากับนางเมียน้อยนั่น ฉันจะดูว่าอีกหน่อยเขาจะกล้าอีกหรือเปล่า”
ซุนหม่านเซียงพูดด้วยท่าทางดุดันมาก เหมือนว่าจะทำให้ซินชานเสียชื่อเสียงไปเลย
[1] เฉินชื่อเหม่ย เป็นชื่อของผู้ชายในวรรณคดีจีนที่นิสัยเนรคุณ