ตอนที่ 223.2
Princess Medical Doctor องค์หญิงแพทย์ผู้เชียวชาญ
ร่างกายที่งดงามและผิวขาวราวกับหยกของหลิน ชูจิ่ว จึงปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติภายในหัวของเสี่ยวเทียนเหยา ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องไปจินตนาการให้เสียเวลา เพราะภาพที่งดงามได้ปรากฏขึ้นโดยอัตโนมัติในหัวของเขา และมันยังตามทันการเคลื่อนไหวในปัจจุบันของเธออีกด้วย
เจ้าต้องออกไปจากที่นี่!
เสี่ยวเทียนเหยา พูดกับตัวเองมากกว่าสิบครั้ง แต่เท้าของเขาก็เหมือนกับมันมีรากติดอยู่พื้น เขาไม่สามารถขยับไปไหนได้แม้แต่ครึ่งก้าว ดูเหมือนว่าจะมีความปรารถนาที่ต้องการจะอยู่ภายในหัวใจของเขา
เสี่ยวเทียนเหยา ไม่ได้คิดอะไรมาก แต่เมื่อหลิน ชูจิ่ว เสร็จสิ้นจากการอาบน้ำ เขาก็ถึงขนาดสามารถจินตนาการภาพของหยดน้ำที่หยุดลงมาจากร่างกายของนางได้
เมื่อเขาคิดถึงมัน เขาก็รู้สึกกระหายน้ำและดูเหมือนว่าจะมีไฟบางอย่างที่ไม่สามารถอธิบายได้อยู่ภายในร่างของเขา
เขากำลังถูกครอบงำหรือ?
ในระหว่างที่เขากำลังจมอยู่ในความคิด หลิน ชูจิ่วก็ได้ใส่เสื้อผ้าของเธอและเดินออกไปข้างนอก ร่างกายของเธอยังคงมีความชื้นจากการอาบน้ำ ผมของเธอไม่แห้ง หลิน ชูจิ่วถือผ้าเช็ดตัวขนาดใหญ่และลูบผมในขณะที่เดินออกมา
เมื่อเธอเดินเข้าไปในห้องนอน เธอก็เห็นเสี่ยวเทียนเหยา นั่งอยู่บนขอบเตียง หลิน ชูจิ่ว ก้าวเข้ามาข้างในและขมวดคิ้ว “หวางเย่ ท่านยังมีเรื่องที่ต้องการจะพูดอยู่หรือ?” มันกินเวลาประมาณครึ่งชั่วโมงแล้ว แต่เสี่ยวเทียนเหยาก็ยังนั่งอยู่ตรงนี่? เขาไม่รู้สึกเบื่อหรือ?
เสี่ยวเทียนเหยา ไม่ได้ตอบคำถามของหลิน ชูจิ่ว แต่เขาโบกมือให้เธอแทน “เข้ามาใกล้ ๆ ” เสียงของเขาฟังดูแหบแห้ง เพราะเสี่ยวเทียนเหยา ตั้งใจลดเสียงของเขาลงเพื่อที่จะทำให้คนอื่นไม่รู้สึกถึงอะไรพิเศษในน้ำเสียงของเขาได้
“อะไรนะ?” หลิน ชูจิ่วรู้ดีว่าเธอไม่เคยเข้าไปอยู่ในสายตาของเสี่ยวเทียนเหนา ดังนั้นเธอจึงไม่ได้วางแผนที่จะเข้าไปใกล้เขา
ผู้ชายต่างก็เป็นสัตว์โดยธรรมชาติ พวกเขาคิดโดยการใช้ร่างกายส่วนล่างของพวกเขา เธอเพิกเฉยอยู่ในขณะนี้ ถ้าเสี่ยวเทียนเหยา ปฏิบัติกับเธออย่างไร้ราคาและบอกว่าเป็นเพราะเธอยั่วยวนเขา เช่นนั้นเธอก็จะยอมตายมากกว่าเข้าไปใกล้เขา
“เปิ่นหวางบอกให้เจ้าเข้ามาใกล้ ๆ ก็เข้ามาใกล้ๆ ทำไมต้องพูดไร้สาระ? “เสี่ยวเทียนเหยาพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงหนักๆ เพราะเขารู้สึกไม่ค่อยดีเล็กน้อย
หัวคิ้วของหลิน ชูจิ่ว ขมวดขึ้น แต่ก่อนที่เธอจะตัดสินใจได้ เสี่ยวเทียนเหยาก็ลุกขึ้นยืนและดึงเธอเข้ามาใกล้
“อ่า … ” หลิน ชูจิ่วตกใจมากและกรีดร้องขึ้นทันที ตามมาด้วยร่างของเธอก็ร่วงลงไปอย่างสวยงามในอ้อมแขนของเสี่ยวเทียนเหยา
ชายคนนี้มีเลือดของสุนัขอยู่หรือไง!
“เจ้าช่วยเบาเสียงลงหน่อยไม่ได้หรือ?” เสียงดังเช่นนี้จะทำให้ผู้คนคิด ว่าเขาทำอะไรหลิน ชูจิ่ว
พวกทหารด้านนอก ต่างก็เริ่มกลัวที่จะฟัง … …
หวางเฟยเพิ่งอาบน้ำเสร็จแล้วก็กรีดร้อง หวางเย่กำลังทำอะไรกับหวางเฟย?
หลิน ชูจิ่วไม่ตอบ แต่เธอพูดคำพูดของเขาขึ้นแทน “ท่านช่วยหยุดเอาแต่ใจหน่อยไม่ได้หรือ?”
เสี่ยวเทียนเยหา ยังไม่สนใจคำพูดของเธอและพูดขึ้นอย่างเย็นชา “ลุกขึ้น!”
“ข้า … … ” เองก็ต้องการที่จะยืนขึ้น แต่ …
หลิน ชูจิ่ว อยากจะปิดหน้าของตัวเองและร้องไห้ เพราะตอนนี้เท้าเธอหมดแรง เธอไม่สามารถยืนขึ้นได้แม้ว่าเธอจะต้องการมากแค่ไหนก็ตาม เธอรู้สึกเหนื่อยมากและเอวของเธอก็ดูเหมือนราวกับมันหักไปแล้ว
“ไร้ประโยชน์!” เสี่ยวเทียนเหยา ดูเบื่อหน่าย แต่เขากลับอ่อนโยนมากกับการกระทำของเขา เขาช่วยหลิน ชูจิ่ว ให้นั่งลงอย่างระมัดระวัง
หลิน ชูจิ่วต้องการจะร้องไห้จริงๆ ถ้าเธอรู้ว่าสิ่งต่างๆจะเป็นเช่นนี้ เมื่อเสี่ยวเทียนเหยา บอกให้เธอเข้ามาใกล้ ๆ เธอก็ควรจะเข้ามาใกล้โดยไม่ต้องคิดมากเกินไป
หลิน ชูจิ่วผู้ที่ถูกตำหนิโดยเสี่ยวเทียนเหยาได้นั่งลงอย่างเชื่อฟังและไม่ได้พูดอะไร เธอรอให้เสี่ยวเทียนเหยาพูดแทน อย่างไรก็ตามเสี่ยวเทียนเหยา กลับคว้าผ้าเช็ดตัวที่อยู่ในมือของเธอไป
“หวางเย่ ท่านต้องการผ้าเช็ดตัวหรือ?” หลิน ชูจิ่ว ถามขึ้นอย่างโง่เขลาก่อนที่เธอจะปล่อยผ้าเช็ดในมือของเธอไป
ถ้าเสี่ยวเทียนเหยา บอกก่อนหน้านี้ว่าเขาต้องการผ้าเช็ดตัว แล้วที่ใน ตำหนักเสี่ยวหวางฟู่ที่เธอจะไม่สามารถหาผ้าเช็ดได้?
เสี่ยวเทียนเหยา ไม่สนใจเรื่องไร้สาระของหลิน ชูจิ่ว หลังจากที่ได้ผ้าเช็ดตัว เขาก็ห่อมันกับเส้นผมของหลิน ชูจิ่ว หลิน ชูจิ่ว ตกใจมาก ก่อนจะพูดขึ้น “หวางเย่… … ” หลิน ชูจิ่วพูดขึ้นในขณะที่พยายามจะหลีกเลี่ยงเขา แต่ เสี่ยวเทียนเหยาก็กดเธอเอาไว้อย่างแน่นหนา”อย่าขยับ”
ข้าไม่ต้องการจะขยับ แต่ … …
หลิน ชูจิ่วอยากจะพูด แต่แล้วก็รู้สึกได้ถึงความอบอุ่นที่ศีรษะของเธอ แล้ว … …
เกิดอะไรขึ้น?
………………………………………………………….
**แค่นี้เขาก็ฟินแล้วตะเอง มาบ่อยๆ นะแบบนี้ อิอิ