กู้ชูหน่วนสตรีอัปลักษณ์ บทที่ 1805 การตายของฮวาอิ่ง
แคร่ง……
ดาบในมือของเยี่ยจิ่งหานร่วงหล่นลงบนพื้น เขามองไปที่ฮวาอิ่งกำลังจะตายอย่างซับซ้อน
เขาไม่มีความรู้สึกกับฮวาอิ่งเลยแม้แต่น้อย มีแต่ความเกลียดแค้นเท่านั้น
แต่ถึงจะเกลียดแค่ไหนก็ตาม ลูกชายก็ไม่สามารถสังหารแม่ของตนเองได้
ทุกคนมองไปยังเยี่ยจิ่งหานที่เส้นลมปราณย้อนกลับอย่างตกตะลึง และเขาก็สังหารแม่ของเขาด้วยมือของเขาเอง
และสิ่งที่น่าตกใจอีกอย่างก็คือ ขาทั้งสองข้างของเยี่ยจิ่งหาน เขายัง……ยังสามารถยืนขึ้นมาได้
เขาไม่ได้พิการอย่างนั้นหรือ?
ขาของเขากลับมาหายดีเหมือนเดิมแล้วงั้นหรือ?
ฮวาอิ่งพูดออกมาอย่างชั่วร้าย “เจ้า……เจ้าจะได้รับโทษจากสวรรค์ และข้าก็ขอสาปแช่งเจ้าไม่ได้พบเจอกับความรักและโดดเดี่ยวไปชั่วนิรันดร์”
“ปัง ปัง ปัง……”
กู้ชูหน่วนตบไปที่หน้าของนางด้วยความโกรธหลายสิบครั้ง
พูดออกมาด้วยอารมณ์อันรุนแรง “เจ้าพูดบ้าอะไรของเจ้า เจ้าคือคนที่สมควรถูกสวรรค์ลงโทษมากที่สุด เจ้าให้กำเนิดเสี่ยวเยี่ยเยี่ยก็เพื่อแก้แค้น เจ้าก็รู้ว่าเขาคือลูกชายของเจ้า แต่เจ้ายังจะฆ่าเขา เจ้าคู่ควรกับคำว่าแม่แล้วงั้นหรือ?”
ฮวาอิ่งเช็ดเลือดที่มุมปากของนาง กล่าวออกมาอย่างเย้ยหยัน “ข้าเพิ่งนึกขึ้นได้ คิดว่าคิดมาเจ้าก็ถือว่าเป็นลูกสะใภ้ของข้า ยายสารเลว เจ้ารู้สึกขยะแขยงบ้างไหม?”
“ข้ามีอะไรต้องรู้สึกขยะแขยง ในสายตาของข้า เจ้าคือคนเลวทราม และเจ้าก็ไม่มีความเกี่ยวข้องอะไรกับเยี่ยจิ่งหานเลยแม้แต่น้อย หลังจากตกนรกแล้ว เจ้าจงเรียนรู้วิธีการเป็นมนุษย์ เพื่อป้องกันไม่ให้เวลากลับชาติมาเกิดแล้วยังทำตัวเหมือนสัตว์เดรัจฉานเช่นนี้”
ฮวาอิ่งกุมหัวใจของนางไว้แน่น จมลงกองเลือด ทำได้เพียงเงยหน้าขึ้นและพูดประโยคสุดท้ายกับพวกเขาอย่างน่ารังเกียจ
ราวกับว่าตราบใดที่ยังมีลมหายใจอยู่ หากยังสามารถทำให้พวกเขารู้สึกปวดใจได้ นางก็จะทำอย่างสุดกำลัง
“เจ้ารู้ไหมว่าเศษเสี้ยวของวิญญาณดวงที่หกอยู่ที่ไหน? ฮึฮึ……เศษเสี้ยวของวิญญาณดวงที่หกถูกแบ่งเป็นสองส่วน ส่วนแรกอยู่บนร่างกายของอี้หยุนเฟย และอีกครั้งหนึ่งอยู่บนแผ่นอักษรสีเหลือง”
“หากต้องการรวบรวมเศษเสี้ยวของวิญญาณทั้งเจ็ด ก็ต้องสังหารอี้หยุนเฟย หากอี้หยุนเฟยไม่ตาย พวกเจ้าก็ไม่มีทางได้มันมา”
กู้ชูหน่วนเดินเซ ใบหน้าซีดขาวและดูน่าเกลียดยิ่งขึ้น
เยี่ยจิ่งหานรีบเข้าไปพยุงนาง
แต่น่าเสียดายที่ทั้งสองคนได้รับบาดเจ็บสาหัส สาหัสจนไม่สามารถพยุงอีกฝ่ายได้ ทำให้ทั้งคู่ล้มลง
“อาหน่วน……”
เยี่ยจิ่งหานพยุงร่างกายอันเย็นเยือกของนาง
ฮวาอิ่งจ้องมองมาที่นางด้วยสายตาอันเจ็บปวด
เยี่ยจิ่งหานพูดด้วยความโกรธ “มีวิธีไหนบ้างที่ไม่ต้องฆ่าอี้หยุนเฟย แต่สามารถนำจิตวิญญาณอีกครึ่งหนึ่งที่เหลือออกมาได้?”
“ไม่……ไม่มีวิธีอื่นแล้ว อี้หยุนเฟยจะต้องตายเท่านั้น ฮ่าฮ่าฮ่า……”
“เขาเหมือนกับเจ้าชั่วอี้เฉินเฟยไม่มีผิด เจ้าทำใจฆ่าเขาได้งั้นหรือ? ทุกอย่างของเขาล้วนเป็นเจ้า”
“ฆ่าพวกเจ้าไม่ได้ อย่างน้อยได้เห็นพวกเจ้าสังหารอี้หยุนเฟยเพื่อจิตวิญญาณครึ่งหนึ่งที่เหลือ นั่นก็ถือว่าเป็นเรื่องดี ฮ่าฮ่าฮ่า……”
กู้ชูหน่วนกล่าวอย่างเยือกเย็น “เจ้าคิดว่าเจ้ายังมีโอกาสได้เห็นมันด้วยตาของตัวเองอยู่อีกงั้นหรือ? ถูกดาบแทงทะลุหัวใจ ถึงเวลาที่เจ้าจะไปยังยมโลกแล้ว”
“พวกเจ้ารู้ไหมว่าใครเป็นคนกวาดล้างตระกูลมู่ของพวกเจ้า?”
ตอนแรกอยากจะตัดคอของนางด้วยดาบในมือ แต่เมื่อได้ยินคำพูดของนางกู้ชูหน่วนก็หยุดลง
“เจ้าคิดจะพูดอะไร?”
“เหวินเส่าอี๋เป็นคนสังหาร ยมโลกเป็นคนกวาดล้างตระกูลมู่ของเจ้าอย่างความปราณี”
“เจ้าพูดเหลวไหลอะไรออกมา เจ้าสมควรตายไปได้แล้ว”
“ต่อให้ข้าตายไป พวกเจ้าก็ไม่มีทางมีความสุข พวกเจ้าเชื่อหรือไม่ หลังจากนี้อีกไม่นาน พวกเจ้าจะต้องฆ่ากันเอง ฮ่าฮ่าฮ่า……และข้าก็ยังรู้อีกว่า วิญญาณดวงที่เจ็ดนั้นอยู่ที่ไหน”
จอมมาร และพวกของเหวินเส่าอี๋ต่างสั่นไหว เฝ้าฟังคำพูดของนางอยู่เงียบ ๆ ด้วยหัวใจที่เต็มไปด้วยความตื่นเต้น
“จิตวิญญาณดวงที่เจ็ดก็คือ……ควับ……”
ไม่รอให้ฮวาอิ่งพูดจบ เยี่ยจิ่งหานยกดาบขึ้นตัดคอของนาง เลือดสีแดงสดสาดกระเซ็นไปทั่วใบหน้าของเขา
หัวที่หลุดออกมาของฮวาอิ่งยังคงแสดงออกถึงความชั่วร้าย
ดวงตาทั้งสองข้างเบิกกว้าง ราวกับว่ากำลังเฝ้ารอการแก้แค้นของพวกเขา
เวลาดูเหมือนจะหยุดนิ่ง
ฝนแห่งการชำระล้างตกลงมาอย่างหนัก
เลือดถูกน้ำฝนชำระล้าง
แต่มันก็ไม่สามารถชำระล้างความมืดมนในใจของทุกคนได้
ตอนต่อไป →