“………..” น่าหลานเยว่จ้องมองโซ่ตรึงวิญญาณที่ถูกปลดออกอย่างง่ายดายด้วยดวงตาเบิกกว้าง ดวงตาฉายแววเหลือเชื่อ
ปลดออก……ง่ายๆอย่างนี้เลย
“ท่านยังขยับได้ใช่ไหม?” จวินอู๋เสียไม่ได้สนใจความประหลาดใจของน่าหลานเยว่ สายตาของนางจับจ้องอยู่ที่สนามรบ
“แน่นอน! อู๋เสีย……ขอบคุณ……” น่าหลานเยว่กล่าวอย่างตื่นเต้น
จวินอู๋เสียมองโซ่ตรึงวิญญาณที่ตกลงบนพื้น แล้วริมฝีปากนางก็ปรากฏรอยยิ้มขี้เล่น
“ไม่จำเป็นต้องขอบคุณข้า การสะเดาะกุญแจนี่มีคนสอนข้ามา ถ้าท่านอยากขอบคุณก็ขอบคุณเจ้าโง่ที่ชื่อเสิ่นเหยียนเซียวเถอะ” พูดจบ ร่างของจวินอู๋เสียก็พุ่งตรงเข้าสู่สนามรบทันที
น่าหลานเยว่ไม่มีเวลาคิดว่าใครคือเสิ่นเหยียนเซียว เมื่อเขาเห็นการต่อสู้ที่รุนแรง สายตาของเขาก็มองไปทางอูจิ่วที่มีรอยยิ้มยินดีบนใบหน้าทันที จากนั้นกระโจนทีเดียว เขาก็พุ่งทะยานเข้าหาอูจิ่ว!
“อูจิ่ว!” น่าหลานเยว่ตะโกนเรียกเสียงดัง!
อูจิ่วเลิกคิ้วมองน่าหลานเยว่ที่พุ่งเข้ามา แล้วหัวเราะเบาๆอย่างไม่ใส่ใจ
“อะไร? อยากแก้แค้นหรือ?”
น่าหลานเยว่กำหมัดแน่น เขากัดฟันพูดว่า “วันนี้ข้าจะทำความสะอาดบ้านแทนท่านอาจารย์เอง!”
“อย่างเจ้าน่ะเรอะ? น่าหลานเยว่ ข้าว่าเจ้าควรรู้สถานการณ์บ้างนะ เจ้าไม่มีวันสู้ข้าได้ ถ้าเจ้ายอมจำนนแต่โดยดี ข้าจะยอมปล่อยวางอดีต แต่ถ้าเจ้ายืนกรานจะรนหาที่ตาย ข้าก็จะสนองความต้องการให้!” อูจิ่วกล่าวพร้อมหัวเราะเย้ยหยัน.novel-lucky.
“เลิกพูดจาไร้สาระ! วันนี้ไม่เจ้าก็ข้า ต้องตายกันไปข้างหนึ่ง!” น่าหลานเยว่ไม่อยากฟังคำพูดไร้สาระของอูจิ่วอีก เขากระโจนเข้าใส่อูจิ่วทันที
อูจิ่วยิ้มเยาะและปัดป้องการโจมตีของน่าหลานเยว่ ผู้ที่เคยเป็นศิษย์พี่ศิษย์น้อง บัดนี้กำลังต่อสู้กันจนถึงขั้นให้ตายไปข้าง
ทั้งสนามรบเต็มไปด้วยความโกลาหล ไม่มีใครเป็นผู้ชมอยู่ข้างๆอีกต่อไป
การต่อสู้ครั้งใหญ่ของสามเผ่าพันธุ์มาถึงขั้นรุนแรงอย่างที่ไม่เคยมีมาก่อน
วิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธเหนือกว่าในด้านจำนวน ทำให้เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรต้องถอยร่นไปทีละก้าว แต่พวกมันยังคงยืนหยัดอยู่ที่เส้นสุดท้าย พยายามกันศัตรูให้พ้นจากเขตปลอดภัยของหมีวิญญาณด้วยชีวิตของพวกมันโดยไม่ยอมถอยหลังอีกแม้แต่ก้าวเดียว!
เหล่าวิญญาณสัตว์อสูรร้องโหยหวนและกลายเป็นควันสีเขียวหายไปอย่างไม่เหลือร่องรอยทีละตัว พรรคพวกของพวกมันไม่มีแม้แต่เวลาคร่ำครวญหรือเสียใจกับการสลายหายไปของพวกมัน เนื่องจากต้องเผชิญกับศัตรูที่กรูเข้ามาอย่างไม่มีสิ้นสุด
จงจงส่งเสียงคำรามอย่างไม่สบายใจ มันเห็นเพื่อนสัตว์อสูรหายไปต่อหน้าต่อตาเพราะปกป้องมัน ในใจมันยิ่งร้อนรนกระวนกระวาย
หายไป……
ใช่ วิญญาณไม่ตาย แต่หายไป
ตั้งแต่ที่ร่างเลือดเนื้อของพวกมันตายไป พวกมันก็กลายเป็นวิญญาณ ซึ่งถ้าไม่ได้ไปเกิดใหม่ก็จะมาที่โลกวิญญาณและอยู่ต่อไปในสถานะวิญญาณ
แต่เมื่อวิญญาณของพวกมันแตกสลาย ตัวตนของพวกมันก็จะถูกลบออกไปอย่างสิ้นเชิง
ไม่มีหยดเลือด ไม่มีซากศพ พวกมันจากโลกที่คุ้นเคยไปอย่างเงียบเชียบ ไม่มีวันหวนกลับมาอีกตลอดกาล
หายไป คำที่น่ากลัวยิ่งกว่าความตาย
เมื่อพวกมันหายไป ก็หมายความว่าพวกมันได้บอกลาทุกสิ่งทุกอย่างบนโลกใบนี้ไปชั่วนิรันดร์!
“ให้ข้าไป! ข้าฆ่าพวกมันได้!” จงจงพยายามสลัดให้หลุดจากพวกเสือชีตาห์ที่รั้งมันไว้อยู่หลายครั้ง แต่เสือชีตาห์ก็ยันไว้อย่างสุดกำลัง
“เจ้าไปไม่ได้!”
“ทำไมไม่ได้? พรรคพวกข้ากำลังต่อสู้หลั่งเลือดเพื่อข้า! เจ้าจะให้ข้าหลบอยู่ข้างหลังเหมือนเต่าหดหัวแล้วมีชีวิตอยู่ไปอย่างไร้จุดหมายงั้นเรอะ? ข้าไม่ทำ!” จงจงคำรามด้วยความโกรธ
เสือชีตาห์กอดขาจงจงและพูดอย่างอ้อนวอนว่า
“เจ้าไปไม่ได้ ถ้าให้พวกเราเห็นการสูญเสียเจ้ากับตาตัวเอง นั่นจะทำให้พวกเราเจ็บปวดยิ่งกว่าความตาย การเสียสละของพวกมันก็เพื่อความปลอดภัยของเจ้า เจ้าต้องไม่ทำให้การเสียสละของพวกมันกลายเป็นเรื่องตลก!”