หมีวิญญาณนิ่งอึ้ง วิญญาณสัตว์อสูรเสียสละตัวเองเพื่อปกป้องมัน แต่มันทรมานใจอย่างมาก ถ้าการอยู่รอดของมันทำให้วิญญาณสัตว์อสูรต้องเสียชีวิตนับไม่ถ้วน แล้วมันจะมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อย่างไร?
“อย่าใจร้อน เสือชีตาห์พูดถูกแล้ว ถึงเจ้าจะโจมตีพวกมันไป ก็ไม่ได้ส่งผลกระทบใหญ่โตอะไรนัก หากเราไม่สามารถปกป้องเจ้าได้ ไม่ว่าเจ้าจะสู้หรือไม่มันก็ไม่แตกต่างกันหรอก สิ่งที่สำคัญที่สุดคือการปกป้องเจ้า ตราบใดที่เจ้ายังยืนหยัดอยู่ วิญญาณสัตว์อสูรก็จะยืนอยู่เคียงข้างเจ้า” จวินอู๋เสียปรากฏตัวขึ้นข้างๆจงจง จงจงคือความศรัทธาและความเชื่อของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูร มันจะล้มไม่ได้ อย่างน้อยก่อนที่วิญญาณสัตว์อสูรทั้งหมดจะล้มลง จงจงจะต้องไม่เป็นอันตรายแม้แต่น้อย
จงจงกัดกรามแน่น น้ำตาไหลเป็นทาง ทำให้ขนหนาๆของมันเปียกชุ่ม
ความสิ้นหวังและความเศร้ากัดกินหัวใจมัน มันไม่อยากอ่อนแอ แต่มันก็ไม่มีทางเลือกนอกจากยืนนิ่งอยู่เหมือนคนขี้ขลาด มันเข้าใจดีว่าสิ่งที่จวินอู๋เสียพูดนั้นถูกต้องแล้ว มันคือเป้าหมายของอูจิ่ว ทันทีที่มันพุ่งเข้าสู่สนามรบ อูจิ่วจะทุ่มกำลังคนทั้งหมดทั้งวิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธเข้าโจมตีมันอย่างแน่นอน ถึงตอนนั้น ไม่ว่ามันจะมีพลังขนาดไหน ก็เป็นไปไม่ได้ที่มันจะยืนหยัดอยู่ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น อูจิ่วจะได้โอกาสจับมัน และการเสียสละของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูรก็จะสูญเปล่า
“ข้าไม่ไปแล้ว ข้าไม่ไปแล้ว……” จงจงก้าวถอยหลัง ดวงตาของมันเศร้าสร้อยเมื่อเห็นวิญญาณสัตว์อสูรต่อสู้กับวิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธโดยไม่สนใจความปลอดภัยของตัวเอง ทุกนาทีและทุกวินาทีที่ผ่านไปได้ฉีกกระชากและทรมานหัวใจของมัน.novel-lucky.
เสือชีตาห์ถอนหายใจโล่งอก มันมองจวินอู๋เสียอย่างขอบคุณ จวินอู๋เสียไม่พูดอะไรอีกและพุ่งเข้าสู่สนามรบอีกครั้ง
บนสนามรบ ตู๋เถิงส่งพลังเถาวัลย์ของเขาออกไปทั้งหมด เถาวัลย์ที่ยืดหยุ่นและแข็งแรงกวาดเป็นวงกว้างจัดการวิญญาณมนุษย์ไปนับไม่ถ้วน มีเพียงใบมีดที่แหลมคมของวิญญาณอาวุธที่สามารถตัดพวกมันได้ ส่วนที่ถูกตัดตกลงบนพื้น แต่ตู๋เถิงไม่สนใจแม้แต่น้อย
บัวเมาและอิงซู่ถูกเรียกออกมา เครื่องจักรสังหารทั้งสองร่วมมือกันขับไล่ศัตรูกลุ่มใหญ่ที่กรูกันเข้ามา!
การมีส่วนร่วมในการต่อสู้ของวิญญาณพืชทั้งสามทำให้เกิดการเปลี่ยนแปลงขึ้นในสนามรบ พลังอันแข็งแกร่งของวิญญาณพืชเป็นสิ่งที่มีเพียงวิญญาณอาวุธเท่านั้นที่ต่อต้านได้ และวิญญาณพืชคนอื่นๆที่กำลังดูอยู่ก็มองตู๋เถิง, อิงซู่, และบัวเมาที่อยู่ในสนามรบด้วยความงงงัน
วิญญาณพืชทั้งสามนี้มีชื่อเสียงมากในหมู่วิญญาณพืช ถ้าพวกเขาเรียกระดมพล จะมีวิญญาณพืชจำนวนหนึ่งตอบรับอย่างแน่นอน
แต่พวกเขาไม่ได้ทำอย่างนั้น เพราะพวกเขาก็เหมือนจงจง ไม่อยากดึงพวกพ้องให้ตกอยู่ในอันตราย
แต่……
แม้ว่าพวกเขาจะไม่ได้เรียก ก็ไม่ได้หมายความว่าเหล่าวิญญาณพืชนั่งดูอยู่เฉยๆ
“เฮ้ย! บังอาจแตะต้องลูกพี่ตู๋เถิงของเราเรอะ! ข้าจะสู้กับพวกเจ้าเอง!” เด็กหนุ่มคนหนึ่งที่มีหนามอ่อนๆเต็มตัวร้องอุทานแล้วกระโดดเข้าสู่สนามรบ ขณะที่กระโจนขึ้น หนามบนร่างของเขาก็เปลี่ยนเป็นแหลมคมและแข็งแกร่งขึ้นทันที หนามทั้งหมดโปรยปรายลงมาราวกับห่าฝน และแทงเข้าไปในร่างของวิญญาณมนุษย์
“เฮ้ๆๆ นั่นบัวเมาไม่ใช่หรือ? ทำไมจู่ๆเขาถึงกลับมาร่วมสนุกได้ล่ะ?” หญิงสาวที่มีท่าทางยั่วยวนมีเสน่ห์กล่าวด้วยรอยยิ้ม ขณะมองดูบัวเมาที่บุกเข้าไปในวงล้อมของศัตรู ดวงตาสีเขียวมรกตลึกลับส่องประกายราวกับนกล่าเหยื่อ “รังแกบัวเมาของเรา อภัยให้ไม่ได้”
พูดจบ หญิงสาวคนนั้นก็วิ่งเข้าสู่สนามรบ มือเรียวยาวราวกับหยกของนางกวาดผ่านด้ามจับของวิญญาณอาวุธตนหนึ่ง ทันใดนั้น ฝ่ามือของนางก็เปิดออกและงับปิดลง กลายเป็นดอกไม้กินคนที่มีฟันหยักเหมือนใบเลื่อย!
วิญญาณอาวุธถูกกลืนลงไปทั้งตัวในคำเดียว
“ข้ากินเจมาตั้งนาน ทำไมต้องบังคับให้ข้าศีลแตกด้วย?” หญิงสาวทรงเสน่ห์ทำหน้าเศร้า แต่มือของนางยื่นไปหาวิญญาณมนุษย์ที่อยู่ด้านข้างแล้ว
‘กร้วม……’
กัดหัวหลุดในคำเดียว!