“ไอ้เจ้าอิงซู่กลับมาเมื่อไรเนี่ย? ไม่ยอมมาทักทายข้าเลย พวกเจ้าอย่าแตะต้องเขานะเว้ย! เฮ้ๆๆ! ยังจะสู้อยู่อีกเหรอ? เฮ้ย! ไม่รู้หรือว่าเจ้าเด็กนี่มีข้าคนเดียวที่ตีได้!” ชายร่างกำยำใบหน้าหล่อเหลาตะโกนออกมาและพุ่งเข้าใส่สนามรบ แขนขาอันทรงพลังของเขาแข็งแกร่งพอที่จะบดขยี้ศัตรูทั้งหมดที่เข้าใกล้เขา ใบดาบคมๆที่ฟันลงมาบนร่างของเขาทำได้แค่ส่งเสียงทื่อๆ ไม่สามารถทำร้ายเขาได้แม้แต่น้อย
ในชั่วพริบตา การมีวิญญาณพืชเพียงไม่กี่ตนเข้าร่วมการต่อสู้ก็ทำให้กระแสของสนามรบพลิกกลับครั้งใหญ่
วิญญาณพืชมีจำนวนน้อยที่สุดในโลกวิญญาณมาตลอด แต่ไม่ว่าจะดึงเอาใครออกมา ก็ล้วนเป็นปีศาจที่มีพลังต้านทานศัตรูนับร้อยได้ เมื่อพวกเขาเข้าร่วมการต่อสู้ วิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธจึงอ่อนกำลังลง และในที่สุดวิญญาณสัตว์อสูรก็มีพื้นที่ให้หายใจบ้าง
“อิงซู่ หน้าเจ้าโดนไอ้สวะพวกนี้ทุบตีซะดูไม่ได้เลยนะ หน้าโง่ๆของเจ้า ข้าตีได้คนเดียวนะเว้ย” ชายร่างสูงใหญ่พุ่งเข้ามาอยู่ข้างๆอิงซู่ แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง
อิงซู่ผงะเล็กน้อย เขาอดหัวเราะออกมาอย่างขมขื่นไม่ได้ แต่ก่อนที่จะได้พูดอะไร วิญญาณมนุษย์อีกตนก็พุ่งเข้าโจมตีเขา
“ฮ่า!” ชายคนนั้นส่งหมัดตรงเข้าใส่วิญญาณมนุษย์ ทำให้เขามึนจนเห็นดาว
“อย่าเหม่อสิ ถ้ามีโอกาส ข้าจะซัดเจ้าด้วย!” ชายคนนั้นกล่าว
อิงซู่ยักไหล่และตอบว่า “เจ้าไม่มีโอกาสนั้นหรอก” กล่าวจบก็ลงมือฆ่าอีกครั้ง
สถานการณ์ในสนามรบเปลี่ยนไปในทางที่ดีขึ้น ในที่สุดจวินอู๋เสียก็สามารถแยกตัวออกมาได้ นางเห็นเจียงอวิ๋นหลงอยู่ท่ามกลางการต่อสู้ที่วุ่นวาย จึงพุ่งเข้าใส่ทันที
ในฐานะศิษย์เอกของอูจิ่ว ในบรรดาวิญญาณมนุษย์ทั้งหมด พลังของเจียงอวิ๋นหลงเป็นรองแค่อูจิ่วเท่านั้น และได้บรรลุถึงระดับพลังวิญญาณแผ่พุ่งแล้ว เขาลงมือฆ่าในสนามรบอย่างป่าเถื่อน เจียงอวิ๋นหลงยื่นมือออกไปเค้นคอวิญญาณสัตว์อสูรประเภทหมาป่า สายตาเต็มไปด้วยความโหดร้าย
“ไอ้สัตว์ไม่เจียมตัว” เขาดึงมือออกอย่างแรง ฉีกวิญญาณสัตว์อสูรหมาป่าออกเป็นสองส่วน วิญญาณที่แตกสลายของสัตว์อสูรหมาป่าสลายหายไปในมือของเขา ชายหนุ่มยิ้มออกมาอย่างกระหายเลือด
“เจียงอวิ๋นหลง!”.ไอลีนโนเวล.
เมื่อได้ยินชื่อของตัวเอง เจียงอวิ๋นหลงก็หันไปเพ่งมองทันที ก่อนที่เขาจะเห็นคนที่เข้ามาใกล้ได้ชัดเจน เขาก็เห็นเงาสีดำพุ่งเข้าหาใบหน้าของเขา ชายหนุ่มรีบยกแขนขึ้นกันทันที
ลูกเตะอันทรงพลังกระแทกเข้าที่แขนของเจียงอวิ๋นหลง เขาถูกผลักให้ถอยหลังไปหลายก้าวจากแรงโจมตีนั้น
“จวินอู๋เสีย!” เจียงอวิ๋นหลงหรี่ตา เมื่อเห็นจวินอู๋เสียปรากฏตัวตรงหน้า เขาก็กัดฟันและสาปแช่งด้วยเสียงต่ำ
“อยากจับข้าไม่ใช่หรือ? ข้ามายืนอยู่ตรงหน้าเจ้าแล้วไง ลองจับดูสิ” จวินอู๋เสียเย้ยหยัน สายตาดูเย่อหยิ่ง
เจียงอวิ๋นหลงพ่นเสียงดูถูกเหยียดหยาม เขากำหมัดแน่นและจ้องมองจวินอู๋เสียที่หลบหนีอย่างเหลี่ยมจัดจนทำให้เขาต้องถูกตำหนิซะมากมาย ความโกรธเดือดพล่านอยู่ในใจของเขา
“จวินอู๋เสีย เจ้ารนหาที่ตายแท้ๆ ข้ายังไม่มีเวลาจัดการกับเจ้า เจ้าก็เอาตัวเองมาประเคนให้ข้าถึงที่นี่ ข้าจะทำให้เจ้าเสียใจกับทุกอย่างที่เจ้าได้ทำลงไป” เจียงอวิ๋นหลงกล่าว แล้วทันใดนั้นเขาก็เร่งพลังวิญญาณให้แผ่พุ่งออกจากร่างกาย พร้อมกับจ้องมองจวินอู๋เสียอย่างเย่อหยิ่ง
“ข้าจะทำให้เจ้าตระหนักถึงความโง่เขลาของตัวเอง พลังวิญญาณแผ่พุ่งไม่ใช่สิ่งที่ขยะอย่างเจ้าจะต้านทานได้ น่าเสียดายที่เจ้าไม่มีโอกาสได้เสียใจแล้ว”
“พลังวิญญาณแผ่พุ่ง?” จวินอู๋เสียยิ้มมุมปากอย่างเย้ยหยัน นางยื่นมือออกมา หมอกสีเทาหมุนวนรอบร่างของนางทันที หญิงสาวเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อยและมองเจียงอวิ๋นหลงอย่างเฉยเมย จากนั้นก็พูดด้วยน้ำเสียงยียวนว่า “มันยอดเยี่ยมขนาดนั้นเลยหรือ?”