บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 929
มีประกายแห่งความหวังในแววตาของเมเดลีน
เธอคิดว่าบางทีชายคนนั้นอาจจะยังมีความรู้สึกต่อเธอ
อย่างไรก็ตาม เจเรมี่มองเมเดลีนราวกับว่าเธอเป็นแค่คนแปลกหน้า หรืออาจจะเป็นศัตรูด้วยซ้ำ
“เธอตามมาฉันอีกแล้วนะ ใครส่งเธอมา?”
กลายเป็นว่าเขาคิดว่าเธอกำลังตามเขาอีกครั้ง
เมเดลีนรู้ว่าความทรงจำของชายคนนี้ยังคงสูญไป ดังนั้นเธอจึงตัดสินใจที่จะข่มความรู้สึกเอาไว้ เธอมองเขาอย่างโศกเศร้าและถามว่า “คุณไม่ใช่เจเรมี่จริง ๆ งั้นเหรอ?”
เจเรมี่พยายามค้นหาในตัวเมเดลีนโดยการมองเธอ เขาจ้องในดวงตาที่โดดเดี่ยวและเปื้อนน้ำตาของเธออย่างลึกซึ้ง
เมเดลีนขมวดคิ้วขณะที่เธอยกมือขึ้น ปลายนิ้วกลมของเธออยู่บนแก้มของชายคนนั้น
เธอทำได้แค่แตะเบา ๆ ในตอนที่เจเรมี่คว้ามือของเธอแน่น
“เธอกำลังทำอะไร?” เขาถามด้วยน้ำเสียงและท่าทีที่เยือกเย็นเป็นอย่างมาก
สายตาของเมเดลีนดูเจ็บปวด “คุณซิมเมอร์แมน คุณดูเหมือนสามีที่ตายไปแล้วของฉันจริง ๆ”
ขณะที่เธอกล่าวเช่นนั้น เธอก็หยิบโทรศัพท์ออกมาจากกระเป๋าเสื้อ ภาพพักหน้าจอของเธอบนโทรศัพท์คือภาพครอบครัวที่พวกเขาถ่ายบนเรือยอชในวันนั้น
เจเรมี่ดูประหลาดใจในตอนที่เขาเห็นชายในรูปคนนั้น
อย่างไรก็ตาม เขายังคงเตือนเธออย่างเคร่งขรึมโดยไม่มีความปรานี เขาหรี่ตาในตอนที่พูดว่า “อย่าคิดว่าฉันเป็นสามีที่ตายไปแล้วของเธออีก”
เขาปล่อยมือของเมเดลีนอย่างน่าเสียดาย ก่อนที่จะเดินจากไปอย่างเป็นธรรมชาติและปราศจากความอาลัยอาวรณ์
เมเดลีนกล้ำกลืนความคับข้องใจและความโศกเศร้าที่เธอรู้สึก เก็บทุกอารมณ์ของเธอและเดินเข้าไปในบ้าน
ไรอันไม่อยู่ที่นั่น และนาโอมิกำลังมองแบบของเมเดลีนอย่างตาไม่กะพริบ
หลังจากที่มองมันอยู่พักหนึ่ง นาโอมิก็วางไอแพดลงและสีหน้าของเธอก็แสดงความดูถูกเหยียดหยาม “วงการนี้จะเอ่ยถึงความสามารถของคุณเกินจริงนะ คุณหญิงวิทแมน แม้แต่หลานชายหกขวบของฉันก็คิดการออกแบบแบบนี้ได้ ฉันไม่อยากจะเชื่อว่านี่มาจากดีไซเนอร์ชั้นยอดอย่างคุณ”
เลขาฯ หญิงของเมเดลีน โคโค่รีบอธิบายด้วยรอยยิ้มว่า “คุณไลโอเนล การออกแบบแหวนแต่งงานเสร็จสิ้นตามไอเดียของคุณโจนส์ ถ้าคุณรู้สึกว่ามันไม่น่าพอใจ คุณสามารถหารือกับสามีของคุณได้และเราจะปรับแต่งมันตามที่คุณต้องการ”
เมื่อเธอกล่าวเช่นนั้น จู่ ๆ นาโอมิก็มองเธอด้วยสายตาที่เยือกเย็น “หล่อนเป็นใครยะ? ทำไมหล่อนถึงพูดแทนบอสล่ะ?”
โคโค่ถูกทำให้อึ้งโดยนาโอมิ และสีหน้าของเธอก็เปลี่ยนไป เธอไม่กล้าพูดต่อ
ท่าทีของนาโอมิในตอนนี้ยิ่งทำให้เมเดลีนมั่นใจว่าเธอเป็นผู้หญิงที่แอบจู่โจมเธอ
เมื่อไรอันไม่อยู่ที่นั่น นิสัยอันน่ารังเกียจของเธอก็โผล่หัวน่าเกลียดของมันออกมาโดยไม่ต้องกลั้นเอาไว้
นาโอมิเหลือบมองเมเดลีนด้วยการดูถูกยิ่งขึ้น เธอถามอย่างเย้ยหยันว่า “คุณหญิงวิทแมน คุณไม่มีอารมณ์ที่จะออกแบบมันอย่างเหมาะสมเพราะความตายของสามีคุณใช่ไหม? การออกแบบนี้มีมูลค่าถึงหกหลัก คุณคู่ควรขนาดนั้นเลยงั้นเหรอ?”
“ไม่ว่าฉันจะคู่ควรหรือไม่ ก็ไม่ได้ขึ้นอยู่กับความคิดเห็นของฉัน แต่มันแตกต่างออกไปเมื่อพูดถึงว่าคุณคู่ควรกับการออกแบบหกหลักนี้หรือเปล่า” เมเดลีนย้อนคำสบประมาทอย่างสงบและสบาย ๆ “ในเมื่อหลานชายวัยหกขวบของคุณก็สามารถทำการออกแบบนี้ได้ ฉันขอแนะนำให้คุณอย่าเสียเงินเปล่าเลยค่ะ และให้หลานชายของคุณออกแบบให้แทนเถอะค่ะ”
นาโอมิคาดไม่ถึงว่าเมเดลีนจะตอบกลับเธอด้วยวิธีนี้ เธอคับข้องใจเล็กน้อยและพูดว่า “นี่คือวิธีที่วิทแมน คอร์เปอเรชั่นทำกับลูกค้างั้นเหรอ? เอวลีน คุณพยายามที่จะเสียธุรกิจไปใช่ไหม?”
“แน่นอนว่า คติพจน์ของธุรกิจคือลูกค้าถูกเสมอ แต่ถ้าลูกค้าไม่มีการให้เกียรติต่อบุคคลและสิ่งต่าง ๆ เลยแม้แต่น้อย ดิฉันก็จะทำกับพวกเขาด้วยวิธีนี้ค่ะ”
“เธอ…”
“อีกอย่างนะคะ วิทแมน คอร์เปอเรชั่นไม่ได้ต้องการให้คุณมาใส่ใจหรอกค่ะ คุณไลโอเนล”
เมเดลีนยิ้มเล็กน้อย หยิบไอแพดขึ้นมาและมองไปที่เลขาฯ “ไปกันเถอะ โคโค่”
เธอหันหลังอย่างรวดเร็ว แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ลาน่าก็อยู่ตรงหน้าเธอพร้อมกับสูบบุหรี่อยู่ รอยยิ้มที่ดูภูมิใจปรากฏขึ้นบนหน้าของเธอ ขณะที่เจเรมี่เดินตามเธอมาจากด้านหลัง
“เอวลีน ขอโทษเพื่อนของฉันซะ ไม่งั้น เลิกคิดว่าจะออกไปจากที่นี่ในวันนี้ได้เลย” ลาน่าขู่และเดินเข้าไปหาเมเดลีนขณะที่เธอสูบอีกหนึ่งฟืด “เธอควรรู้ไว้นะ ว่าฉันไม่ใช่คนดี”
เมเดลีนมองเธออย่างสงบ “ลาน่า ถ้าเธอมีความสามารถนัก ก็เอานักฆ่าที่เธอจ้างออกมาและฆ่าฉันในตอนนี้เลย ถ้าไม่มี ก็ถอยไปเพื่อให้ฉันออกไปด้วย”