ตอนที่ 710 : หอยเป๋าฮือกลุ่มดาวหมีใหญ่
“เฒ่าแพนตี้! เอาของเหลวของมันมาให้ฉัน!” เมื่อเฒ่าหวังเตรียมวัตถุดิบเสร็จ เขาก็ตะ โกนบอกลุงแพนตี้ ทันใดนั้นลุงแพนตี้ก็โยนชามของเหลวให้เขา เฒ่าหวังคว้าชามและหย่อนถุงน้ําดีนกน้ําแข็งลงไปแล้วบีบมัน ทันทีที่ของเหลวแข็งตัว เขาบีบมันให้เป็นผงและเคลือบมันลงบนเนื้อปลาไหลและเนื้อหางงูหลาม “เปิดปากมัน!”
เฒ่าหง้างปากหอยเป๋าฮือด้วยหลังมีดของเขา เมื่อเฒ่าหวังยัดเนื้อปลาไหลและเนื้อหางงูฉลามลงไป น้ํามันมะกอกสีทองก็ไหลออกมาเชื่อมโยงกันเหมือนรูปแบบของกลุ่มดาวหมีใหญ่ ซึ่งดูราวกับว่าเป็นดวงดาวในท้องฟ้ายามค่ําคืน จากมุมมองด้านข้างผ่านรอยผ่า ผู้คนสามารถมองเห็นมังกรสองตัวที่กําลังกลืนกินหางของกันและกันอยู่ ในขณะที่เนื้อหอยเป๋าฮือดูโปร่งแสงเนื่องจากน้ํามัน เมื่อซอสแช่แข็งกระจายตัวออกไป รอยตัดและน้ํามันมะกอกสีทองก่อให้เกิดแสงสว่างที่สวยงามและเปล่งประกาย
“นี่…นี่มันเป็นอาหารจริงๆหรือ? พวกมันสวยงามมากจนฉันไม่กล้าที่จะกินมันเลย” ทุกคนต่างประหลาดใจ โดยเฉพาะอย่างยิ่งที่เห็นพวกเขาสามารถเตรียมหอยเป๋าฮือและวัตถุดิบสามอย่างได้ในระยะเวลาอันสั้น พ่อครัวชั้นยอดจากต่างประเทศหลายคนต่างพากันส่ายหัวด้วยความประหลาดใจ “พวกเขาเก่งเหมือนข่าวลือที่ได้ยินมาจริงๆ! ช่างเป็นอะไรที่ยอดเยี่ยม! พ่อครัวของหลินไห่บ้าไปแล้ว! ทําให้หอยกูอีกสามารถพ่นของเหลวออกมาในไม่กี่วินาที, การใช้มีดที่แม่นยํา, การตัดดอกไม้มังกร และการตกแต่งอาหาร! นี่มัน…! คําว่าปรมาจารย์นั้นไม่เพียงพอที่จะอธิบายได้ พวกเขานั้นยอดเยี่ยมเกินไป พวกเขาเป็นสุดยอดพ่อครัวที่คุณจะได้พบเพียงครั้งเดียวในชีวิต มี หลายสิ่งเกินไปที่เราทําไม่ได้”
“รีบกลับไปยังที่นั่งของพวกนายเดี๋ยวนี้! แสงกําลังจะผ่านดาวดวงแรกแล้ว!” เฒ่าหวังตะโกนขณะที่เขานั่งเช็ดเหงื่อบนเก้าอี้
ลุงแพนตี้กับเย่ฉางรีบกระโดดกลับไปยังที่นั่งของตัวเองทันที
ในขณะเดียวกันเฒ่าหลีก็เข้ามาแทนที่ เขาใช้มีดจากมือซ้ายตัดดาวดวงแรกออก และนั่น เป๋าฮือสดด้วยมีดจากมือขวาของเขา จากนั้นเขาแจกจ่ายชิ้นเนื้อทั้งหมดลงบนจานของนักชิมอย่างแม่นยํา “เพลิดเพลินกับอาหารของคุณได้แล้ว”
อูนาสงสัย “เอ่อ แล้วเราจะได้กินมังกรสองตัวนี้เมื่อไหร่?”
“เมื่อแสงผ่านดาวดวงที่เจ็ดและมังกรปรากฏ นั่นเป็นช่วงเวลาที่ดีที่สุด” หลินเหลียงยิ้ม ในขณะที่เขาหยิบชิ้นหอยเป๋าฮือขึ้นมากิน เขาเหล่ตา “ช่างเป็นอาหารที่สดและอร่อยที่สุดในโลก! กลุ่มดาวหมีใหญ่และมังกรคู่! ฉันตื่นเต้นสุดๆ”
“คุณพูดเกินจริงไปหน่อยไหม?” อูนาลองชิมดูบ้าง อาหารสดมากจนเธอไม่กล้าอ้าปาก เธอกังวลว่ากลิ่นหอมจะรั่วออกไป
เย่ฉางกินและพูดด้วยน้ําเสียงที่นุ่มนวลแต่ภูมิใจ “อืม! มันอร่อยพอๆกับอาหารที่ฉันทํา! ครั้งต่อไปฉันจะทําคนเดียว และฉันจะทําให้เป็นรุ่นที่ปรับปรุงขึ้นเพื่อทุกคน ฉันรับประกันว่ามันจะมีรสชาติที่ดีกว่านี้”
จางเจิ้งเฉียงและคนอื่นๆที่กําลังเพลิดเพลินกับอาหารสายหัวอย่างไม่เห็นด้วยทันที
หลังจากดาวดวงที่หกส่องแสง ผู้คนต่างก็ตั้งใจดู ในที่สุดแสงก็ค่อยๆเข้าใกล้ดาวดวงที่เจ็ดและทุกคนก็รู้สึกว่าเวลามันช่างหมุนช้ากว่าปกติ เมื่อพวกเขาเห็นมังกรคู่ดูดซับของเหลวสีทอง
“มาเริ่มทําหม้อไฟกันเถอะ เพราะเราอาจต้องรอดาวดวงที่เจ็ดส่องแสง” เฒ่าหลี่เช็ดเหงื่อด้วยผ้าขนหนูของเขา
“ลูกชิ้น! ลูกชิ้น!” หลินหลี่แกว่งขาอย่างตื่นเต้น
“ขาวน้อย อย่าปล่อยให้ลูกชิ้นหล่นจากเธอ” มาริลีนพูดยังไม่ทันจบ เย่ฉางก็เจาะนิ้วเข้าไปแล้ว “คุณพูดว่าอะไรนะ?”
ขณะที่เขาดึงนิ้วออก ลูกชิ้นทุกชนิดก็หล่นลงมาจากก้นเทพธิดาลงไปในน้ําซุป
“นายทําลายอาหารดีๆไปแล้ว” มาริลีนหน้าซีด
“ทําไมผักเหล่านี้ถึงร้อนจัง?” SpyingBlade จ้องอาหารบนจานของเขา
“นอกเหนือจากหน่อไม้เย็นที่จะต้องจุ่มในหม้อสีขาว และเห็ดหึงหวงที่จะต้องจุ่มในหม้อสีดํา แล้วคุณสามารถจุ่มอาหารอื่นๆในหม้อที่คุณชอบได้ และจะเป็นการดีที่สุดที่คุณควรจะจ่มแค่สามวิเท่านั้น ถ้ามากกว่านี้รสชาติของมันจะด้อยลงครึ่งหนึ่ง” หลินเหลียงเหวี่ยงพัดขนนก
“การพัดในช่วงกลางฤดูหนาวเช่นนี้ คุณโง่หรือคุณแค่อยากโชว์ออฟ?!” หลินหลี่หันมาต่อว่าหลินเหลียง เมื่อลมเย็นกระทบโดนเขา
“…” หลินเหลียงถอนหายใจ และเหน็บพัดที่เอวตัวเอง “ใจเย็นๆ ใจเย็นๆไว้”
“นึกไม่ถึงเลยว่าคุณจะเป็นยอดนักชิม” เฒ่าหวังยิ้ม
“ฉันไม่ใช่ยอดนักชิมหรอก! ฉันรู้เพียงแค่เล็กน้อยเอง ฉันไม่กล้าวิจารณ์ต่อหน้าสุดยอดพ่อครัวอย่างพวกคุณหรอก” หลินเหลียงพูดอย่างถ่อมตน
“ฮ่า ฮ่า เราไม่ใช่สุดยอดพ่อครัวหรอก พวกเราเป็นเพียงพ่อครัวที่ตั้งใจปรุงอาหารเท่านั้น สําหรับเราแล้วตราบใดที่ลูกค้ามีความสุขและพอใจกับอาหารของเรา เราก็พอใจแล้ว เราไม่ได้เลือกเป็นพ่อครัวเพราะชื่อเสียงหรอกนะ” เฒ่าหวังยิ้มขณะที่เขาเหวี่ยงมือ หลินเหลียงรู้สึกนับถือเขาทันที
“ไม่น่าเชื่อว่าเฒ่าหวังจะมีความคิดเหมือนผม นี่แหละคือวิธีแห่งการปรุงอาหาร!” เย่ฉางชื่นชมเขา
“ไม่ ไม่เลย! คุณสองคนแตกต่างกันอย่างสิ้นเชิง สิ่งที่เขาทําคือการปรุงอาหารที่แท้จริง แต่ของคุณคือการทดลองทางชีววิทยา เขาเป็นพ่อครัว แต่คุณเป็นนักวิทยาศาสตร์เพี้ยน แต่ที่แย่ที่สุดคือ คุณยังชั่วร้ายที่สุดอีกด้วย” ที่ด้านข้าง FrozenCloud และคนอื่นๆส่ายหัว
“เอาล่ะ หยุดพูดเรื่องไร้สาระแล้วเริ่มกินกันได้แล้ว” ลุงฟรอสเลอร์เริ่มกินอาหาร
ทันใดนั้นหลินเหลียงและหลินหลี่เลือกหยิบลําไส้นกฟ้าพร้อมๆกัน ทั้งคู่ต่างมองหน้ากัน ทันใดนั้นตาซ้ายของหลินหลีก็เปลี่ยนเป็นสีแดง “เฒ่าขายรองเท้าโง่ มอบมันให้กับเขา!”
“เฒ่าขายเนื้อหลิน ทําไมนายต้องต่อต้านฉันตลอด” หลินเหลียงคุยกับหลินเซ็นผ่านกระแสจิต
“เชี่ย! ก็ไหนตอนแรกนายบอกว่าฉันแค่ย้ายจิตออกจากร่างตัวเอง แต่ที่ไหนได้ฉันกลับติดอยู่ในสายเลือดลูกหลานตัวเอง! ช่างเป็นความคิดชั่วร้ายนัก! นายกล้าพูดไหมว่านายไม่ได้เป็นคนวางแผนนี้!”
“ฉันแค่ให้คําแนะนําเท่านั้นเอง อู๋จี๋และอู๋เทียนต่างหากที่เป็นคนเลือกความคิดนี้” (พวกเขาเป็นลุงของหลินหลิน)”
“ไอ้บ้า! ฉันเพิ่งดื่มกับหลินอู๋จี๋และหลินอู่เทียนเมื่อวันก่อนนี้เอง! เอาเถอะ! ตอนนี้ฉันจะไม่เอาเรื่องนายก็ได้ แต่เมื่อครบสัญญาสามร้อยปี! ฉันจะสามารถออกไปและนายจะต้องอยู่ที่นี่แทน”
“เราจะพูดคุยเรื่องนี้กันอีกครั้งเมื่อน้องหลินกลับมาแล้ว ที่จริงวันนี้ฉันแค่เบื่อๆ ฉันจึงมาเที่ยวเล่นแถวนี้เท่านั้นเอง และยังเหลืออีกหลายสิบปีกว่าจะครบสัญญาสามร้อยปี มันเร็วเกินไปที่จะพูดถึงเรื่องนี้”
“ฮึ่ม! ไปกินต่อเถอะ!”
หลินหลี่คว้าลําไส้และดวงตาของเขาก็กลับมาเป็นปกติ “ฮ่า ฮ่า ฉันชนะแล้ว!”
“เฮ้อ!” หลินเหลียงถอนหายใจและหยิบลําไส้อีกชิ้นแทน หลังจากจุ่มสามวิและเปา เขาก็กินมัน อาหารเป็นยาที่ดีที่สุดสําหรับทุกปัญหา” ทันใดนั้นเขาหยิบขวดเหล้าสีน้ําเงินออกมาหนึ่งขวด “เราจะไม่มีเหล้ากินคู่กับอาหารอร่อยๆได้อย่างไรกัน? ฉันมีเหล้าชั้นดี”
“นั่นเหล้าอะไร? ขอฉันคมหน่อย” ลุงฟรอสเลอร์เบิดจุกและดมมันทันที กลิ่นหอมลอย ฟังไปทั่วแม้กระทั่งผู้ที่ไม่ดื่มเหล้าก็ยังอยากจะลองดื่มเลย
“ต้นดาดตะกั่วม่วงทอง, ชะเอม และลิลลี่คริสตัลน้ําแข็ง ส่วนผสมหลักคือดอกห้วงมิติ เหล้าของนิกายร้อยดอกไม้แห่งตระกูลหยู่ – เหล้าห้วงมิติ” ลุงแพนตี้หลับตาแล้วยิ้ม
“ว้าว ไม่เลวเลย! ไม่อยากจะเชื่อเลยว่าคุณจะเป็นคอเหล้า” ลุงฟรอสเลอร์เทเหล้าใส่แก้วตัวเองและคนอื่นๆทันที
“เหล้าห้วงมิติ ฟังดูเจ๋งมาก มันคืออะไร?” จางเจิ้งเฉียงกระซิบถาม FrozenCloud
“ หนึ่งในสิ่งพิเศษของนิกายร้อยดอกไม้แห่งตระกูลหยู่ ฉันเคยได้ยินพ่อพูดถึงมันเพียงครั้งเดียว ผู้ที่สามารถมีเหล้าที่ดีเช่นนี้ย่อมไม่ใช่คนธรรมดา” FrozenCloud ตอบกลับในขณะที่อยากรู้อยากเห็น และหวาดกลัวภูมิหลังของหลินเหลียงในเวลาเดียวกัน “เขามาจากตระกูลไหน!? นามสกุลของเขาคือหลิน อย่าบอกฉันนะว่า …”
“มันเป็นเหล้าที่ดีจริงๆ” เย่ฉางยกแก้วขึ้นมาดมโดยที่ไม่ทันรู้ตัว และมันก็น่าดึงดูดจริงๆ “คุณไม่ได้ใส่ของแปลกๆเอาไว้ใช่ไหม? อย่างเช่นยาปลุกเซ็กส์หรืออะไรทํานองนี้ มีครั้งหนึ่งที่ฉันดื่มเหล้าดีๆของใครบางคน และฉันก็ถูกข่มขืน เฮ้อ! ช่างเป็นความทรงจําอันน่ากลัวที่ฉันไม่ต้องการจดจํา…” ภาพเหตุการณ์อันเจ็บช้ําพุ่งเข้ามาในหัวของเขาอีกครั้ง“
ทุกคนพูดไม่ออก