ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 558 อันที่จริงเขาไม่ค่อยอยากรู้ว่าพ่อแท้ๆ ของตัวเองเป็นใคร
เป็นภารานิน เธอเดินลงมาแล้ว
เส้นหมี่หน้าซีดขาวราวกับกระดาษไปชั่วขณะ
รีบผลักชายตรงหน้าออกไปทันที เธอรีบวิ่งออกมาด้วยความตกใจ “เปล่า…..ไม่ได้ทำอะไร คุณแม่ตรวจเสร็จแล้วเหรอคะ?
ภารานินกระพริบตา
เธอกำลังมองผู้ชายตรงหน้าอย่างตั้งใจ แต่ เธอพบว่าตัวเองเหมือนจะไม่เคยเจอมาก่อน
“น้องหนู เขาเป็นใครน่ะ? เป็นเพื่อนของลูกใช่ไหม?
“ห๊ะ? ไม่……ไม่ใช่ค่ะ ก็เป็นแค่คนแปลกหน้าคนหนึ่ง มาถามทาง คุณแม่ ไปเถอะ พวกเรากลับบ้านกัน”
เส้นหมี่ไม่เคยลุกลี้ลุกลนแบบนี้มาก่อน หลังจากที่จูงแม่สามีเดินหนีออกมาจากทางเดินอย่างอับอายเสียหน้า เป็นเวลานานมากที่แม้แต่ปลายนิ้วของเธอก็ยังคงเย็นอยู่
เรื่องนี้ จะให้แสนรักรู้เรื่องไม่ได้เป็นอันขาด
——
วันนี้แสนรักยุ่งมาก
นับตั้งแต่เขาได้อำนาจคุมบริษัทใหม่อีกครั้ง เรื่องที่เคยถูกทำไว้อย่างไม่เป็นระบบระเบียบมากมายก่อนหน้านี้ ถูกนำมาจัดการใหม่ทั้งหมด แน่นอนว่างานก็ต้องเยอะเป็นธรรมดา
“ท่านประธาน นี่คือตารางงานวันนี้ เชิญดูครับ”
หลังจากประชุมเสร็จ แสนรักกลับมายังห้องทำงาน เคก็นำเอาตารางงานของวันนี้ยื่นมาให้
แสนรักเปิดอ่านดู กำลังที่จะขีดกำหนดการบางส่วนที่ไม่จำเป็นออกไป ในเวลานี้เอง โทรศัพท์มือถือที่วางอยู่บนโต๊ะก็สั่นขึ้นมาครู่หนึ่ง
【หัวหน้าฟิลม์แผนกจิตเวช: ประธานแสนรัก เมื่อสักครู่ภรรยาของคุณพาคุณนายมาตรวจร่างกายแล้ว อาการไม่ได้แย่】
【แสนรัก: ขอบคุณมาก!】
【หัวหน้าฟิลม์แผนกจิตเวช: ประธานแสนรักไม่ต้องเกรงใจ แต่ หลังจากที่ทำการสะกดจิตแม่ของคุณแล้วหนึ่งครั้ง ค้นพบสิ่งหนึ่ง ไม่ทราบว่าประธานแสนรักตอนนี้สะดวกรับโทรศัพท์หรือไม่? อยากคุยกับคุณสักครู่】
หมอคนนี้ จู่ๆ ก็เสนอขอโทรศัพท์มาคุยถึงอาการป่วยของภารานิน
แสนรักมองดูนาฬิกาบนข้อมือ เห็นยังพอมีเวลาว่างอีกสิบนาทีก่อนถึงประชุมถัดไป ดังนั้นจึงหยิบโทรศัพท์แล้วกดโทรออกไป
“ประธานแสนดี สวัสดีตอนเช้า สวัสดีตอนเช้าครับ”
“อืม คุณพูด เรื่องมันเป็นยังไง?”
แสนรักถามด้วยประโยครวบรัด
หมอจิตแพทย์คนนี้ ถึงเริ่มอธิบายขึ้นมาว่า : “คืออย่างนี้ครับ วันนี้หลังจากผมสะกดจิตแม่ของคุณ พบว่าเธอเอ่ยชื่อคนๆหนึ่งอยู่ตลอดในฝันของเธอ อีกทั้งช่างดูแสนทรมาน ผมอยากถามว่า ประธานแสนรักรู้จักคนๆนี้หรือเปล่าครับ?”
แสนรักขมวดคิ้ว : “ใคร?”
หมอจิตแพทย์: “พี่นาย เธอเอาแต่เรียกชื่อคนๆนี้ จนตอนท้าย ยังร้องไห้ ยังอ้อนวอน ผมเห็นสภาพเธอที่เป็นแบบนี้มันช่างแย่จริงๆ เกรงว่าจะเกิดปัญหา ก็เลยหยุดก่อน”
หมอคนนี้ ค่อนข้างเชี่ยวชาญเลยทีเดียว ตอนที่ทำการสะกดจิตภารานิน เมื่อเห็นว่าอารมณ์เธอเจ็บปวดทรมานขนาดนี้แล้ว ก็เลยหยุด
แสนรักฟังจบ คิ้วก็ยิ่งขมวดขึ้นกว่าเดิม
แน่นอนว่าเขารู้จักคนๆนี้
นี่คือพ่อของเขา
แต่ เขาเป็นใครกันแน่? ตอนนี้เขากลับยังไม่รู้ ตอนนั้นที่พี่ภาบอกเขาว่า คุณท่านกมลภพบอกกับเธอ พ่อแท้ๆของเขาเป็นเพียงคนธรรมดาคนหนึ่ง
อาจจะ ตอนนั้นเขาไม่คิดที่จะบอกเธออย่างละเอียด
หรืออาจจะ คือรอให้เรื่องทุกอย่างจบลงแล้ว เขาค่อยบอกแก่แสนรักด้วยตัวเอง
ผลคือ ใครก็คิดไม่ถึงว่าจะเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้น
แสนรักเงียบไปครู่หนึ่ง ตอบว่า : “ผมรู้จักเขา ถ้าอย่างนั้นตอนนี้มีปัญหาอะไรไหม？ทำไมคุณแม่ถึงเจ็บปวดขนาดนี้? จะต้องแก้อย่างไร?”
“คนนี้น่าจะเป็นต้นเหตุการป่วยของเธอ ขอเพียงเราหาคนคนนี้ให้เจอ ถามให้ชัดเจนว่าทำไมเขาถึงทำให้เธอเจ็บปวดได้ขนาดนี้？การป่วยของเธอ อาจจะหายดีก็ได้”
หมอจิตแพทย์คนนี้ บอกเขาไปแบบตรงๆ
หาคนคนนี้ให้เจอ？
แสนรักอึ้งไปนิดหน่อย
ไปหาเขาได้ที่ไหน？เขาก็ไม่รู้จักคนคนนี้
อีกอย่าง ดูเหมือนว่าเขาไม่เคยมีความคิดแบบนี้ แปลกจริงๆ แม้ว่าเขาจะรู้ว่าพ่อแท้ๆ ของเขาเป็นอีกคนหนึ่ง แต่ว่า เขากลับไม่ได้มีความคิดจะไปตามหาเขาเลยสักนิด
หรือเป็นไปได้ว่า ในความคิดลึกๆของเขา คือไม่เคยคิดว่าตัวเองจะกลายไปเป็นลูกของคนอื่น？
“ผมทราบแล้ว ผมจัดการเองเรื่องนี้เอง ได้ผลอย่างไร ผมจะบอกคุณครับ”
“ได้ครับ ประธานแสนรัก ผมรอข่าวจากคุณครับ”
เมื่อหมอจิตแพทย์คนนี้ได้ยินคำตอบนี้ ก็วางโทรศัพท์อย่างพอใจ
แสนรักก็วางโทรศัพท์ลง
แต่ สีหน้าของเขายังคงเรียบเฉย ดูเหมือนไม่ค่อยรีบร้อนอะไร
เค: “ท่านประธานครับ?”
“…………..”
อีกกี่วินาทีผ่านไป ถึงเห็นว่าเจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ท่านนี้เอ่ยปากออกคำสั่งอย่างไม่เต็มใจนัก: “ไปสืบหาหน่อยว่า เมื่อยี่สิบแปดปีก่อน ตอนนั้นลูกสาวคนรองของตระกูลวิไลการแต่งงานกับใคร?”
“ห๊ะ?”
เค ถึงกับงงสุดขีด！
สืบเรื่องเมื่อยี่สิบแปดปีก่อน?
ทำไม？
อีกอย่าง ให้ไปสืบหาคนที่คุณป้าของเขาแต่งงานด้วย นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นอีก？ท่านประธานคงจะไม่ใช่อยากตามหาคนในครอบครัวให้คุณป้าคนนี้ของเขาหรอกนะ?
สำหรับคนที่ไม่รู้เรื่องอย่างเค ในหัวเต็มไปด้วยความมึนงง
แต่ ในเมื่อท่านประธานสั่งให้ไปสืบ เขาก็ต้องรีบไปสืบโดยทันที
ตอนบ่ายสี่โมง แสงดาวผู้ซึ่งหมดเรี่ยวแรง ได้พาเจ้ากระต่ายน้อยสามตัวเข้ามาที่หิรัญชากรุ๊ป
“แสนรัก ลูกของแก คืนให้แก ให้ตายเถอะ เหนื่อยชะมัด!!”
เธอไม่แม้แต่จะเกรงใจ หลังจากพาพวกเด็กๆ มาถึงชั้นบนสุด ใช้เท้าเพียงข้างเดียวเตะเปิดประตูห้องทำงานท่านประธาน นำเอาช่วงนี้ติดเธอมากอย่าพวกก้อนขี้โคลนที่ยืนอยู่ข้างขาเธอโยนลงไปบนโต๊ะ
คนที่กำลังยุ่งอยู่กับการเซ็นเอกสารอย่างแสนรัก “…………”
ยังไม่ทันที่จะจัดการเก็บเอกสารเหล่านี้ให้เรียบร้อย น้ำโคลนก้อนใหญ่ๆ จากร่างกายของเด็กๆ หล่นลงมาใส่เอกสารเหล่านี้เลอะเสียหายหมดเลย