TB:บทที่ 221 งานเลี้ยงในเครื่องแบบ
“ดีไม่มีปัญหา” เฉินหลงพยักหน้า “ สายไปแล้ว ไปพักผ่อนเถอะ”
เฉินยี่พยักหน้าและเดินกลับไปที่ห้องของเธอด้วยความตื่นเต้น
เมื่อใกล้จะถึงวันตรุษจีน เป็นธรรมเนียมในหมู่บ้านที่ทุกครัวเรือนต้องฆ่าหมูเพื่อนำมารมควัน เอามาทำเป็นเบคอน ไส้กรอก ฯลฯ เมื่อเขายังเป็นเด็กเฉินหลงตั้งหน้าตั้งตารอ ให้มีปลาตัวโตและเนื้อสัตว์ใหญ่ไว้รับประทานในช่วงวันปีใหม่
ใกล้จะถึงวันปีใหม่แล้ว คนที่จะไปทำงานกำลังจะกลับมาและนักเรียนก็มารวมตัวกันมากขึ้น
เฉินหยิงและเพื่อนร่วมชั้นถูกเรียกให้ไปร่วมงานเลี้ยงเพื่อนร่วมชั้น ตอนนี้พวกเขาจะได้รับโชคใหญ่ถึงล้านหยวน แต่ถ้าไม่มา ก็อดไป ช่วยไม่ได้
โดยปกติแล้วเฉินหลง จะไม่พูดอะไรเกี่ยวกับเรื่องนี้ ตราบใดที่พวกเขาไม่พูดว่าพวกเขาทำงานให้กับบริษัทเว่ยหลง
เฉินหลงก็ได้รับคำเชิญจากเพื่อนร่วมชั้น ไม่ใช่จากโรงเรียนมัธยม แต่จากระดับวิทยาลัย
เฉินหลงเคยศึกษาอยู่ในมหาวิทยาลัยฉือหนานและเขาเป็นคนเรียนแย่ที่สุดของระดับชั้น เฉินหลงไม่ได้เก่งในทุกด้าน จึงเป็นเรื่องยากมากที่จะก้าวไปข้างหน้า ครั้งที่แล้วเฉินหลงแสร้งทำเป็นไม่เห็นเขา นอกจากนี้ พวกเขามักจะไม่ค่อยติดต่อกับนักศึกษาเท่าไร มีเพียงแค่ถาม แต่ก็ไม่ได้ถามอีกต่อไป
แต่ปีนี้ไม่รู้ว่าทำไม พวกเขาทั้งหมดบอกว่าพวกเขาต้องการมาร่วมกัน เพื่อนๆนักศึกษาทุกคนก็คิดเช่นนั้น เฉินหลงเลยปฏิเสธไม่ได้ว่าจะไม่ไป แน่นอนว่าเขาก็อยากไปเปิดตัวเองเหมือนกัน
แต่ สิ่งที่ทำให้เฉินหลงพูดไม่ออกก็คือเขาต้องสวมเครื่องแบบของวิทยาลัยไปในงานปาร์ตี้ประจำสัปดาห์ แต่เขาสัญญาว่าเขาจะสวมใส่ดีๆ
เมื่อเฉินหลงหยิบชุดประจำวิทยาลัยออกมา ความทรงจำดีๆก็เกิดขึ้นในใจ ดูเหมือนว่านักศึกษาเหล่านี้ก็กำลังมองหาความทรงจำบางอย่างในสมัยเรียนมหาวิทยาลัย
เนื่องจากมหาวิทยาลัยฉือหนานอยู่ในซิงเฉิงสถานที่นัดพบของนักศึกษาจึงอยู่ที่มหาวิทยาลัยฉือหนาน ดังนั้นเฉินจึงขับรถแลนด์โรเวอร์ไปยังเมืองนั้นล่วงหน้าก่อนหนึ่งวัน
เดิมทีเฉินหลงอยากจะพา จี้โมซี เข้าร่วม แต่เนื่องจากต้องการให้ใส่ชุดนักศึกษา ก็เลยล้มเลิกความคิดนี้
ในวันงานเลี้ยงตอนที่เฉินหลงกำลังจะออกไปข้างนอกโดยใส่ชุดนักศึกษาอยู่ เขาพบสิ่งที่น่าอายมาก เพราะตอนเรียนวิทยาลัย เสื้อยังใส่ได้ แต่ตอนนี้ ดูสิ เสื้อมันหดเล็กลง เขาใส่เสื้อได้ แต่กางเกงขายาวนั้นสั้นเต่อเหมือนใส่กางเกงสี่ส่วนเลย
เฉินหลงเลยได้แต่ใส่เสื้อนักศึกษา แต่เปลี่ยนไปใส่กางเกงตัวอื่นแทน
เมื่อเขามาถึงมหาวิทยาลัยฉือหนาน เฉินหลงเห็นว่ามีนักศึกษาหลายคนในชุดนักศึกษารออยู่ข้างนอก
เมื่อเฉินหลงเดินผ่าน เด็กเหล่านั้นก็ตะลึง ชุดนักศึกษานี่เป็นชุดของวิทยาลัยเขา แต่ เขาเป็นใครนะ เขาไม่ได้อยู่ในห้องนี้แน่เลย
“สวัสดี ไม่ได้เจอกันมาสองปีแล้ว จะลืมกันไม่ได้นะ” เฉินหลงยิ้มเมื่อเห็นพวกนั้นตกตะลีง
“เจ้าบ้าเฉินหลง ไปทำศัลยกรรมที่ประเทศเกาหลีมาหรือไง ทำไมหล่อกว่าฉันได้เนี่ย” หนึ่งในนั้นคือเพื่อนร่วมของเขา ดวงตาของเขาเบิกกว้างและทำหน้าตกใจมากว่าที่พบว่าชายคนนี้คือเฉินหลง
“ยังมีวิสัยทัศน์ดีอยู่นะเนี่ย หลี่กัว” เฉินหลงยกนิ้วให้กับหลี่กัวที่จดจำเขาได้
“เฉินหลง นายเปลี่ยนไปมาก”
“ว่ากันว่าสี่ปีของมหาลัยจะทำให้คนกลายเป็นอีกคนได้ แต่การทำให้คนหนึ่งกลายเป็นคนอื่นหลังจากเรียนจบ ไม่น่าเชื่อเลย”
……
“ ในสองปีที่ผ่านมาฉันไม่ได้ติดต่อกับเพื่อนร่วมชั้นเรียนเลยโชคดีไปไหมฉันกลัวว่าเพื่อนร่วมชั้นจะมาหาคุณ” หลี่กัว วางแขนของเขาไว้รอบไหล่ของ เฉินหลง และทำเรื่องน่าขำพร้อมรอยยิ้ม
“เปล่า ฉันมันก็เป็นแค่คนเร่ร่อนของปักกิ่งขออาหารและเสื้อผ้าให้เพียงพอ” เฉินหลงกล่าว
ถ้า เฉินหลง บอกว่าเขาเป็นเจ้านายของเว่ยหลงเทคโนโลยี แล้วล่ะก็ หลี่กัว จะไม่เชื่อดังนั้น เฉินหลง จึงสามารถพูดโกหกเล็กน้อยที่พวกเขายอมรับได้
“ตกลงฉันทั้งหมดอยู่ในเมืองหลวงของจักรวรรดิฉันมีอนาคตที่สดใส” หลี่กัว เชื่อจริงๆและไม่ได้พูดอะไรอีก อย่างไรก็ตามทุกวันนี้มีคนจำนวนมากลอยคออยู่ในปักกิ่ง ไม่ใช่เฉินหลงคนเดียว
“ ยังไงตอนนี้คุณกำลังทำอะไรอยู่” เฉินหลงยังถาม
“ตอนนี้ฉันเป็นโค้ชฟิตเนส สอนการออกกำลังกายสำหรับผู้หญิงที่รวยเหล่านั้นวิชาเอกในมหาวิทยาลัยของเราเป็นที่นิยมมากเกินไป การแข่งขันกันมากเกินไปที่จะหางานที่ดีกว่านี้ โชคดีที่ฉันฟิตร่างกายมาพร้อม มิเช่นนั้นฉันจะอดตายแน่ๆ”
เมื่อพูดถึงเรื่องหลัง น้ำเสียงของ หลี่กัว ก็ดูไม่ค่อยดีเท่าไร
คำพูดของ หลี่กัว ทำให้ เฉินหลง มีความรู้สึกเหมือนกันเขาเกือบอดตายที่นี่ในซิงเฉิงถ้าไม่ใช่เพราะระบบ เขาคงต้องกลับไปช่วยพ่อแม่ปลูกผัก ตอนนั้นฉันคงเสียศักดิ์ศรี ไม่ใช่เรื่องน่าอายสำหรับนักศึกษาวิทยาลัยที่จะกลับไปที่หมู่บ้านเพื่อทำไร่ไถนา
“แต่ตอนนี้คุณสบายแล้วถ้ามีผู้หญิงรวยเข้ามารีบคว้าเอาไว้” เฉินหลงทำเรื่องตลก
วันนี้เป็นการรวมตัวของเพื่อนร่วมชั้น เรามาที่นี่เพื่อสนุก อย่าได้รับผลกระทบจากความเป็นจริงบางอย่าง
“ มันเป็นไปไม่ได้ ฉันเป็นโค้ชฟิตเนสที่มีความซื่อสัตย์ และเป็นมืออาชีพ และฉันจีบลูกค้าไม่ได้ หากเป็นนาย หน้าขาวๆหน่อย อยากให้แนะนำให้รู้จักไหมล่ะ “หลี่กัว มองเฉินหลงตั้งแต่หัวจรดเท้าอย่างตั้งใจ
“ไม่เหมาะกับฉัน ฉันชอบคนตัวเล็ก ๆ ” เฉินหลงกล่าวด้วยรอยยิ้ม
เมื่อฉันอยู่กับเพื่อนร่วมชั้นฉันรู้สึกอิสระและไม่ถูกจำกัด ซึ่งเป็นสิ่งที่ดีมาก
“อ่อนหัด” หลี่กัวหัวเราะ
“ถ้าผู้ชายไม่หื่นก็ไม่มีปัญหาจริงๆ” ด้วยเหตุนี้เฉินจึงมองไปที่หลี่กัวอย่างตั้งใจ
“มองอะไร ฉันอาจจะเป็นคนที่มีความสามารถ” หลี่กัว เดินไปที่เฉินหลงอีกครั้ง
“ใหญ่หรอ ใหญ่แต่ไม่ได้หมายความว่าจะแข็งแกร่งนะ” เฉินหลงพูดเบา ๆ
……
หลังจากนั้นไม่นานนักเรียนกว่า 20 คนก็เข้ามาต่อเนื่องเกือบทั้งหมด หลังจากนั้นนักเรียนบางคนก็ไปต่างประเทศและบางคนก็ไม่มีเวลามา
อย่างไรก็ตามเมื่อพวกเขาเห็นเฉินหลงพวกเขาก็ยังประหลาดใจอย่างมาก การเปลี่ยนแปลงนี้เป็นเรื่องใหญ่เล็กน้อย ผู้คนเติบโตสูงและหล่อเหลาเป็นระดับเทพชาย
สายตาของนักเรียนหญิงบางคนดึงดูดเฉินหลงอย่างสมบูรณ์
“ได้เวลามาแล้วงานเลี้ยงของพวกเราเริ่มต้นขึ้นก่อนอื่นเราต้องเข้าห้องเรียนและกลับมาเป็นนักเรียนอีกครั้ง” หลี่กัว กล่าวอย่างกะทันหัน
“ขอรายงานค่ะ” นักเรียนสาวยกมือขึ้น
“พูดมาเลย”
“ตอนนี้ประตูปิดและนายประตูก็กลับบ้านไปแล้วเราไม่สามารถเข้าโรงเรียนได้เลย” หญิงสาวกล่าว
“มันง่ายมากตามฉันมา” ด้วยเหตุนี้ หลี่กัว จึงนำทางไปข้างหน้าและนำกลุ่มนักเรียนไปยังสถานที่แห่งหนึ่ง
เมื่อเห็นทิศทางของ หลี่กัว เฉินหลงก็รู้ว่าสถานที่นั้นอยู่ที่ไหนเพราะเฉินหลงเคยอยู่ที่นั่น
แน่นอนว่าสถานที่ที่ หลี่กัว พาคุณมาคือสิ่งที่เฉินคิด
มันคือต้นไม้รูปร่างบิดเบี้ยว มีกิ่งคดเคี้ยวเพียงพอสำหรับคนที่จะปีนเข้าไปในโรงเรียนได้ ในอดีตเฉินหลงและเพื่อนร่วมชั้นปีนเขาด้วยกันครั้งหนึ่ง เขาไม่คิดเลยว่าจะได้ปีนขึ้นไปอีกรอบหลังจากเรียนจบแล้ว