มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 898
“ผมได้ยินอย่างแน่นอนครับ ใช่ อย่างไรก็ตาม เนื่องจากคุณคลอฟอร์ดสามารถสังเกตเห็นอาการป่วยของผมได้เพียงแค่แวบเดียว ผมจึงมั่นใจว่าเขามีวิธีรักษามัน!” บ็อบกล่าวด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา
“ขอโทษด้วยครับ แต่ผมไม่ใช่หมอ ผมไม่มีคุณสมบัติที่จะรักษาคุณหรอก” เจอรัลด์ตอบกลับ
เนื่องจากตอนนี้เจอรัลด์ยังคงอ่อนไหวง่ายต่ออันตรายภายนอก เขาจึงพยายามอย่างสุดความสามารถที่จะไม่ให้เป็นที่สนใจมากเกินไป เขาไม่เคยคิดเลยว่าจริง ๆ แล้วบ็อบจะรอเขาอยู่นอกห้องรับแขก
“เฮ้ ตอนนี้! ก็ตระหนักรู้ในตนเองซะบ้าง! นายรู้บ้างไหมว่าปู่ของฉันไม่เคยขอร้องความช่วยเหลือจากใครเลย? เขายังเรียกนายว่าคุณคลอฟอร์ดด้วยความเคารพด้วยซ้ำไป! อย่างน้อยก็พยายามช่วยเหลือเขาสิ!” เกสท์คำรามอย่างเย็นชา
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงหันไปมองคนหนุ่มคนนั้นพร้อมกับขมวดคิ้วบนใบหน้าของเขา
“อย่าหยาบคาย เกสท์!” บ็อบดุว่า
“ผมขอโทษจริง ๆ ครับ คุณคลอฟอร์ด…ถ้าพฤติกรรมหยาบคายของหลานชายของผมทำให้คุณต้องขุ่นเคืองใจ ผมก็เต็มใจที่จะขอโทษ…” ชายชรากล่าว ขณะที่เขาเริ่มโค้งให้อย่างช้า ๆ
ทั้งเกสท์และคนงามที่เย็นชาคนนั้นถึงกับตกตะลึงอย่างเงียบ ๆ ในทันที พวกเขาไม่เคยเห็นปู่ของพวกเขาทำตัวแบบนี้มาก่อนเลย
ก่อนที่บ็อบจะโค้งคำนับได้อย่างเหมาะสม อย่างไรก็ตาม เจอรัลด์ก็หยุดเขาเอาไว้
“ผมจะปล่อยมันไป นายท่านเวสลีย์ เนื่องจากพวกเราก็ลงเอยได้รู้จักกันและกันแล้ว ผมมั่นใจว่าโชคชะตามีบทบาทในเรื่องทั้งหมดนี้ ผมจะดูอาการป่วยของคุณให้แม้ผมจะไม่สัญญาว่าจะได้ผลลัพธ์ที่ดีก็ตาม” เจอรัลด์ตอบกลับ
เจอรัลด์ตระหนักได้ในตอนนี้ว่า เนื่องจากว่ามันจะเป็นการไม่สะดวกสำหรับเขาที่จะมองหาสมาชิกของตระกูลคลอฟอร์ด เขาอาจใช้โอกาสนี้เพื่อทำความรู้จักคนที่มีชื่อเสียงได้เช่นกัน ท้ายที่สุดแล้ว มันก็แทบจะเป็นไปไม่ได้เลยที่จะมีความก้าวหน้าใด ๆ โดยปราศจากความช่วยเหลือของตระกูลใหญ่
ถ้ามีโชค เขาก็จะสามารถได้รับกองกำลังและอิทธิพลที่เพียงพอจะจัดการกับตระกูลโมลเดลได้อย่างเหมาะสมในอนาคต
“ข ขอบคุณมากครับ คุณคลอฟอร์ด!” บ็อบกล่าวอย่างมีความสุข
“ก่อนจะขอบคุณผม ผมต้องการให้คุณตกลงกับเงื่อนไขสองข้อ” เจอรัลด์ตอบกลับ
“บอกมาได้เลยครับ ผมจะทำมันให้สำเร็จอย่างแน่นอน!” บ็อบประกาศด้วยน้ำเสียงหนักแน่น
“เอาตามตรงมันก็ไม่ควรเป็นเรื่องยากสำหรับคุณที่จะทำให้สำเร็จได้ อย่างแรก เกี่ยวกับตัวตนของผม ผมจะพูดว่ามันเป็นการไม่สะดวกสำหรับตัวตนของผมที่จะถูกเปิดเผยต่อสาธารณะในเวลานี้ ผมต้องการให้คุณเก็บมันไว้เป็นความลับ”
“แน่นอนครับ!”
“สำหรับเงื่อนไขที่สอง ผมจำเป็นต้องมุ่งหน้าไปยังเมย์เบอร์รี่ในสองสามวันนี้ ผมต้องการคนที่ฉลาด มีความสามารถ และว่าง่ายอยู่กับผมที่นั่นตลอดเวลา ขอเน้นย้ำว่า ‘ว่าง่าย’ เนื่องจากคนที่คุณมอบหมายให้ผมนั้นจำเป็นต้องฟังคำสั่งของผมทุกอย่าง”
“ฮึ่ม! ถ้ามันเป็นแค่คนรับใช้ที่นายต้องการล่ะก็ เวสลีย์มีพวกเขามากมาย…ตราบใดที่นายสามารถรักษาปู่ของฉันได้ ฉันจะมอบบ้านหรูพร้อมกับสาวใช้และคนรับใช้อย่างน้อยห้าสิบคนที่จะเอาใจใส่ในทุก ๆ คำสั่งของนายเป็นการส่วนตัวเลย!” เกสท์ยิ้มเยาะ
“ฉันไม่ต้องการที่อยู่หรูหรา และฉันก็ไม่ได้ต้องการคนรับใช้มากมายขนาดนั้น ดังนั้นฉันเห็นได้ว่านายค่อนข้างฉลาดและมีความสามารถ เกสท์…ฉันสงสัยว่า…” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขายิ้มจาง ๆ ในขณะที่มองไปยังผู้ชายคนนั้น
“…อะไรนะ? นายไม่สามารถบอกให้ฉันรับใช้นายอย่างจริงจังหรอกนะ! นายบ้าไปแล้วหรือไง? ฉันเป็นนายน้อยของตระกูลเวสลีย์!” เกสท์ตอบกลับ โดยพบว่าเจอรัลด์ช่างน่าขันมากกว่าที่เขาดูจะเป็นอย่างเห็นได้ชัด
“เขาค่อนข้างบุ่มบ่าม แต่เขาเป็นคนฉลาดคนหนึ่งอย่างแน่นอน เอาตามตรงผมก็มีความคิดแบบเดียวกัน!” บ็อบกล่าวเสริม ขณะที่เขาหัวเราะเสียงดัง
“…เดี๋ยว ว่าไงนะ? ปู่?! พี่สาว…!” เกสท์กล่าว ทันใดนั้นก็ฟังดูเหี่ยวแห้งมากกว่าเดิม
“แกจะต้องอยู่เคียงข้างคุณคลอฟอร์ดตั้งแต่นี้ต่อไป เกสท์ มั่นใจด้วยว่าจะเชื่อฟังทุกคำสั่งของเขา ไม่ว่ามันจะเป็นงานหนักหรือไม่ก็ตาม” บ็อบกล่าว
“แต่ทำไมถึงเป็นผม…”
“ทำไมน่ะเหรอ? แกกล้าที่จะไม่เชื่อฟังฉันจริง ๆ เหรอในตอนนี้?” บ็อบตอบกลับ ด้วยร่องรอยของความโกรธในน้ำเสียงของเขา
เขากัดฟัน จากนั้นเกสท์จึงตอบกลับอย่างบึ้งตึง “ก็ได้ครับ ผมจะทำมันเพื่อปู่แล้วกัน…”
หลังจากได้ยินข้อตกลงที่ไม่สมัครใจของเกสท์ เจอรัลด์ก็พยักหน้าและพาบ็อบเข้าไปอีกห้อง
“ชายหนุ่มคนนั้นสามารถรักษาปู่ของฉันได้อย่างแท้จริงหรือเปล่า ผู้เชี่ยวชาญเจนคินสัน?” ผู้หญิงเย็นชาคนนั้นถาม ขณะที่เธอเฝ้ามองประตูของห้องที่ปิดลง เธอเพียงรู้สึกว่าเจอรัลด์นั้นเด็กมากเกินไปที่จะมีความสามารถเช่นนี้ได้
“ฮ่าฮ่า! คุณควินลีย์ คุณไม่ต้องกังวลเลย เนื่องจากรุ่นพี่ของผมไม่ได้ปฏิเสธการรักษาเขา จึงมีความเป็นไปได้ที่มันจะเกิดขึ้นอย่างแน่นอน! นอกจากนี้ พวกเราทั้งคู่ก็มีอาจารย์คนเดียวกัน พูดตรง ๆ ไม่อ้อมค้อมนะครับ ผมเคยเป็นอันพาลมาก่อน แต่หลังจากการพบอาจารย์ของผม อย่างไรก็ตาม อาจารย์ของผมใช้เวลาเพียงเดือนเดียวเท่านั้นในการเปลี่ยนเส้นทางของผมไปโดยสิ้นเชิง ในช่วงเวลานั้น ผมได้สัมผัสกับทักษะทางการแพทย์และความรู้มากมาย แต่น่าเสียดาย ผมได้เรียนรู้ขั้นพื้นฐานเพียงเล็กน้อยเท่านั้น”
“ในทางกลับกัน รุ่นพี่ได้รับการสอนแก่นสารทั้งหมดของความรู้ของอาจารย์ของเรามา ตอนนี้เขาเป็นผู้เชี่ยวชาญอย่างแท้จริงแล้ว เขาอาศัยอยู่กับอาจารย์ของพวกเรามาครึ่งปีได้แล้ว และอาจารย์ของผมยังสอนเขาเป็นการส่วนตัวในทุก ๆ วันด้วยซ้ำ รู้ไหมครับ?” โจชัวอธิบายอย่างค่อนข้างอิจฉา
“อาจารย์ของคุณเป็นใครกันแน่คะ?” คลินลีย์ถามอย่างค่อนข้างอยากรู้อยากเห็น
“ผมไม่สามารถพูดอะไรได้เกี่ยวกับเรื่องนั้นครับ!” โจชัวตอบกลับ ด้วยการส่ายหัวของเขา
ประมาณสองชั่วโมงต่อมา ในที่สุดประตูของห้องรับแขกก็เปิดออกอีกครั้ง