มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 899
“คุณปู่!” ควินลีย์กล่าวขณะที่เธอวิ่งไปหาเขา
“เชิญครับ คุณคลอฟอร์ด” บ็อบกล่าว โดยฟังดูพอใจมากขณะที่เจอรัลด์เดินออกมาก่อน
แม้เพียงแค่สองชั่วโมงผ่านไปเท่านั้น แต่ควินลีย์ก็บอกได้เลยว่ามีการเปลี่ยนแปลงอย่างมากแล้วในท่าทางของปู่ของเธอ
“ไม่ต้องกังวลไป ควินลีย์ อย่างที่คาดไว้ คุณคลอฟอร์ดสามารถหาวิธีรักษาอาการป่วยของปู่ได้ ตามที่เขาบอก ปู่จะสามารถฟื้นฟูได้อย่างเต็มที่เร็ว ๆ นี้” บ็อบอธิบาย โทนเสียงของเขายังเคารพมากขึ้นด้วยซ้ำในตอนนี้
“ผมขอแสดงความยินดีกับคุณล่วงหน้าแล้วกันนะครับ นายท่านเวสลีย์ เมื่อพูดแล้วก็ เนื่องจากเขาจัดการช่วยเหลือคุณได้แล้ว ผมสงสัยว่าคุณจะเต็มใจช่วยเหลือเขาบางอย่าง…” โจชัวกล่าว
“โอ้? มีอะไรให้ผมช่วยคุณอีกไหมครับ คุณคลอฟอร์ด?”
“แม้เขาไม่ได้รวมมันไว้ในเงื่อนไขของเขา แต่จริง ๆ แล้วเขากำลังมองหาสมุนไพรที่หายากมากที่สุดในชายแดนทางใต้ของจังหวัดซอลฟอร์ด สมุนไพรนั้นเรียกว่าราชาโสม และรุ่นพี่ก็ค้นหามันมานานแล้วในตอนนี้ ถ้าคุณจัดการตามหามันมาได้ ผมมั่นใจว่ามันจะช่วยเขาได้มากเลยทีเดียวครับ” โจชัวกล่าวเพิ่มเติม
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็เลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย
เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วโจชัวจะเอาชนะเขาในการถามบ็อบเกี่ยวกับราชาโสม อันที่จริง เจอรัลด์ก็วางแผนที่จะถามสิ่งเดียวกันนี้กับนายท่านเวสลีย์อยู่แล้ว หากเขาจัดการรักษาเขาได้ เอาตามตรงมันก็เป็นอีกหนึ่งเหตุผลที่ทำไมเขาถึงตกลงที่จะช่วยบ็อบในตอนแรก
ท้ายที่สุดแล้ว แม้ก่อนหน้านี้เขาไปที่ชายแดนทางใต้ของจังหวัดซอลฟอร์ดเพื่อมองหาราชาโสมก็ตาม แต่เขาก็ตระหนักได้ในตอนนั้นว่าการค้นหาจะไม่เกิดผลลัพธ์ใด ๆ ถ้าเขาเป็นเพียงคนเดียวที่กำลังตามหามันอยู่
เจอรัลด์ค้นหามันเพราะฟินน์เลย์เคยบอกเขามาก่อนว่าการบริโภคราชาโสมจะเพิ่มความแข็งแรงของร่ายกายและเลือดของเขาอย่างมากในทั่วไปแล้ว เมื่อเขาทานสมุนไพรนั้น ตามหลักทฤษฎีเขาก็จะเป็นภัยคุกคามอย่างมากต่อตระกูลโมลเดลอย่างที่ฟินน์เลย์เป็นในปัจจุบันนี้
แม้กระนั้น ตามความสามารถและกำลังของเขาในปัจจุบันนี้ มันก็ไม่ใช่ปัญหาจริง ๆ สำหรับเขาในการป้องกันตนเอง เอาตามตรงเจอรัลด์เป็นกังวลมากว่าโมลเดลจะตัดสินใจโจมตีครอบครัวของเขาที่อาศัยอยู่ในนอร์ทเบย์แทน
อย่าลืมว่า ถ้าเรื่องนั้นเกิดขึ้นจริง มันจะเป็นเพียงสัญญาณว่าเขายังคงอ่อนแอและไร้ความสามารถมากเกินไปในการปกป้องคลอฟอร์ด เพื่อป้องกันเรื่องนั้น เขาจึงต้องการราชาโสมเพื่อให้มั่นใจว่าเขาจะแข็งแกร่งพอ หากพวกโมลเดลจะจู่โจมครอบครัวของเขา
โดยไม่คำนึงถึง โจชัวรู้ว่าเจอรัลด์กำลังมองหามันอยู่เพราะเขาก็อยู่ที่นั่นเมื่อฟินน์เลย์อธิบายเกี่ยวกับราชาโสมให้ฟัง เจอรัลด์จึงรู้สึกซาบซึ้งใจเล็กน้อย ที่รู้ว่าโจชัวยังคงจำเหตุการณ์นั้นได้
“เช่นนั้นคุณกำลังตามหาราชาโสมเช่นกันสินะ คุณคลอฟอร์ด แม้ผมวางแผนที่จะตามหามันด้วยตัวเอง แต่ผมก็ล้มเลิกไปเมื่อประมาณสองปีก่อน เพราะผมไม่สามารถหามันได้ ไม่ว่าผมจะพยายามมองหามันแค่ไหนก็ตาม ยิ่งไปกว่านั้น ผมได้ยินมาว่าหากคนธรรมดาทั่วไปบริโภคสมุนไพรนั้น มันอาจจะทำให้ให้ระบบหมุนเวียนเลือดและความแข็งแกร่งทางร่างกายของพวกเขาตกฮวบลงได้อย่างง่ายดาย” บ็อบกล่าว
“ถึงอย่างนั้น เนื่องจากผมได้รับการรักษาแล้วและคุณต้องการมัน ก็ถือว่ามันเป็นของขวัญเล็กน้อย และเป็นการแสดงความรู้สึกขอบคุณจากตระกูลเวสลีย์มากกว่า เมื่อกลับไปบ้านแล้ว ผมจะจัดตั้งกลุ่มและสั่งให้เริ่มค้นหามันในนามของคุณทันทีครับ”
“ผมขอบคุณมากสำหรับเรื่องนั้น นายท่านเวสลีย์” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยน้ำเสียงขอบคุณ
“ตอนนี้ก็เรียบร้อยดีแล้ว ผมจะจากไปชายแดนทางใต้ของจังหวัดซอลฟอร์ดเพื่อเตรียมงานนี้ อย่างที่ตกลงกันก่อนหน้านี้ เกสท์เองก็จะอยู่เคียงข้างคุณเป็นการชั่วคราว” บ็อบกล่าว
ชั่วครู่ต่อมาเมื่อนาโอมิกำลังแจ้งออกจากโรงแรม ขณะที่เธอถือกระเป๋าเดินทางของเธอ เธอก็หันไปมองเจอรัลด์ก่อนจะถาม “พวกเราสามารถมุ่งหน้าไปยังเมย์เบอร์รี่ด้วยกันได้ไหม เจอรัลด์?”
นาโอมิได้ถามตั้งแต่เธอได้ยินว่าเขาจะกลับไปที่นั่นเพื่อแก้ปัญหาบางอย่างของเรื่องนี้แล้ว
“ได้แน่นอน พวกเราจะมุ่งหน้าไปที่นั่นด้วยกัน” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยรอยยิ้ม
เมย์เบอร์รี่ไม่ใช่สถานที่เดียวที่อยู่ในใจของเขา เขาวางแผนที่จะกลับไปนอร์ทเบย์ เพื่อตรวจดูว่าสิ่งต่าง ๆ เป็นอย่างไรเช่นกัน แต่อย่างไรก็ตาม นอร์ทเบย์สามารถชะลอไว้ก่อนได้
ความสำคัญแรกของเขาคือเมย์เบอร์รี่ เนื่องจากเจ็ตต์ นายน้อยสามแห่งตระกูลโมลเดลที่ทำร้ายฟาซิลิตี้อย่างสาหัสมาก ถูกพบเห็นล่าสุดในเมย์เบอร์รี่จากสิ่งที่นาโอมิเล่าให้เขาฟัง
หลังจากทนทุกข์อย่างมากเพื่อเขา เจอรัลด์รู้ว่าเขาจะมีค่ำคืนที่กระวนกระวายอย่างไม่มีที่สิ้นสุดแน่ ถ้าเขาไม่ได้แก้แค้นให้ฟาซิลิตี้
“นั่นเยี่ยมไปเลยที่ได้ยิน! ตอนนี้พวกเราก็สามารถเฝ้าระวังให้กันและกันได้!” นาโอมิกล่าวอย่างมีความสุข
“เมื่อพูดแล้วก็ แค่ทิ้งกระเป๋าเดินทางของเธอไว้ที่นี่ เกสท์สามารถนำพวกมันลงไปชั้นล่างได้” เจอรัลด์กล่าว ขณะที่เขาชี้ไปยังคนหนุ่มที่ยืนอยู่ด้านข้างพร้อมกับมือสองข้างที่ล้วงไว้ในกระเป๋ากางเกงในเวลานี้
“เดี๋ยว ทำไมฉันต้องถือพวกมันด้วยล่ะ?” เกสท์ถามด้วยความไม่เชื่อที่เขาถูกสั่งให้ทำเรื่องเช่นนี้
“อะไรนะ? นายจะไม่เชื่อฟังฉันแล้วเหรอ?” เจอรัลด์ตอบกลับด้วยสายตาดุดัน
โดยการระงับความโกรธของเขา จากนั้นเกสท์ก็พูด “ได้ ฉันจะถือมันเอง! ไม่ใช่เรื่องใหญ่อยู่ดี…”
หลังจากกล่าวไปแบบนั้น จากนั้นเกสท์ก็เริ่มขนกระเป๋าเดินทางลงไปด้วยความรู้สึกฉุนเฉียว
เนื่องจากพวกเขากำลังจะเดินทางไปด้วยรถของเกสท์ เห็นได้ชัดว่าเขาก็จะเป็นคนขับรถส่วนตัวของเจอรัลด์สำหรับช่วงเวลานี้เช่นกัน
อย่างไรก็ตาม ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในรถ เจอรัลด์ก็ตะโกนขึ้นมา “เดี๋ยวก่อน!”
“คราวนี้อะไรอีกล่ะ?” เกสท์ถามอย่างค่อนข้างเหลืออด ขณะที่เขาเห็นเจอรัลด์มองออกไปนอกหน้าต่างรถ