Kill the Hero 044
หลังจากที่โอเซชานปิดวิทยุ เขาก็ยื่นให้กับพนักงานข้าง ๆ ที่มองเขาอยู่ และพูดว่า
“จะไม่เป็นไรจริง ๆ เหรอครับ? ถ้าคิมวูจินฆ่าลีจินอาจริง ๆ …”
โอเซชานมองไปยังลูกน้องของเขาด้วยสีหน้าเย็นชา
“ถ้าเขาทำแบบนั้นจริง คิมวูจินจะกลายเป็นศัตรูของเรา สิ่งที่ฉันต้องการคือผู้เล่นที่จบเกมได้ แล้วลีจินอาก็ไม่ตายง่าย ๆ ด้วย”
“การรีบร้อนแบบนั้นมันไม่แย่เหรอครับ?”
‘ถ้าปาร์คยองวานรอดชีวิตกลับมาจากดันเจี้ยน มันก็จะเกิดสงครามขึ้น’
โอเซชานหยุดพูด ขณะที่เขาครุ่นคิดอย่างลึกซึ้ง
‘ถ้าข้อมูลถูกต้อง ปรมาจารย์นักดาบจะเคลื่อนไหวในเร็ว ๆ นี้แล้ว’
ก้อนหิมะที่คิมวูจินค่อย ๆ ปั้นขึ้น ได้กลิ้งลงมาจากภูเขาแล้ว และยังมีขนาดใหญ่ขึ้นเรื่อย ๆ ด้วย
‘ความจริงสงครามระหว่างสมาคมฟีนิกซ์กับสมาคมหัวกะโหลกได้แสดงสัญญาณว่าจะระเบิดออกมาแล้ว’
สถานการณ์แบบนี้ ไม่อาจเรียกว่าก้อนหิมะได้อีกต่อไป มันใหญ่จนกลายเป็นหิมะถล่มแล้ว
‘ไม่ว่าคิมวูจินจะน่าทึ่งแค่ไหนเขาก็จะถูกจำกัดด้วยเลเวล และรัศมีเสมอ’
หิมะถล่มไม่ใช่สถานการณ์ที่ดี แต่ก็ยังดีอยู่
‘เพราะนี่คือสิ่งที่ทำให้เกมน่าสนใจ’
ท้ายที่สุด เพื่อความอยู่รอด คุณต้องมีมากกว่าแค่ทักษะ และนั่นคือสิ่งที่โอเซชานพยายามแสดงให้คิมวูจินเห็น แต่ตอนนี้เขากำลังสงสัยว่าการลงทุนไปกับคิมวูจินนั้นคุ้มค่าหรือไม่
“น้ำย่อยมังกรทองอยู่ไหน?”
“เพิ่งมาถึงปูซาน และกำลังจะไปที่โซลครับ”
ตอนนั้นลูกน้องคนหนึ่งดึงโทรศัพท์ที่มีเทปสีดำออกมา เทปสีดำเป็นตัวบ่งชี้ว่าใช้ได้เฉพาะในสถานการณ์ฉุกเฉินเท่านั้น เมื่อโอเซชานเห็นมัน สีหน้าของเขาก็แข็งทื่อ
“ครับ? “
ลูกน้องยื่นโทรศัพท์ให้โอเซชานทันที
“อะไรนะ? คุณพบดันเจี้ยนระดับ A+ 2 ชั้นงั้นเหรอ?!”
[ฆ่าโคโบลด์ 1111 ตัว เพื่อไปยังชั้นต่อไป]
ทันทีที่พวกเขาเข้ามาในดันเจี้ยน ก็มีแจ้งเตือนพร้อมเงื่อนไขปรากฏต่อหน้าพวกเขาทันที
“โคโบลด์ 1111 ตัว เพื่อฆ่าทั้งหมดนั่น นายต้องทำงานให้หนักหน่อยนะ”
ลีจินอาพึมพำพร้อมกับหายใจออก
“มาดูกัน…”
ในขณะที่พึมพำ ลีจินอาก็ดึงช็อกโกแลตแท่งหนึ่งออกมาจากช่องเก็บของของเขา
“ถึงนายจะฆ่าได้ 100 ตัวต่อวัน แต่ก็ยังต้องใช้เวลาตั้ง 11 วัน เพราะงั้นนายควรจะประหยัดอาหารไว้นะ ไม่อย่างนั้นนายอาจจะต้องกินซากแทน จำคำแนะนำนี้ไว้”
แน่นอนว่านั่นไม่ใช่คำแนะนำจริง ๆ
Munch! Munch!
อย่างน้อยคนที่ให้คำแนะนำอย่างจริงจังก็จะไม่ทำแบบนี้ขณะที่กัดกินช็อกโกแลตแท่งอยู่
แน่นอนว่าคิมวูจินไม่ได้สนใจเรื่องนี้นัก เขาไม่ได้กะพริบตา ขณะที่เห็นฉากนั้น เขาเตรียมพร้อมสำหรับการล่าก่อนที่เขาจะเข้ามาขณะที่เขาก็รู้ว่าเป้าหมายจะเป็นโคโบลด์เช่นกัน
‘ภูมิประเทศเป็นภูเขา หืม’
คิมวูจินตรวจสอบสภาพแวดล้อม และมองหาร่องรอยต่าง ๆ
‘ถ้าเป้าหมายใหญ่ขนาดนี้ หมายความว่าต้องมีโคโบลด์อยู่เยอะมาก ปกติแล้วโคโบลด์จะอยู่กันเป็นกลุ่มหลายกลุ่มแบบให้เกียรติกัน และปกป้องเขตแดนของตัวเอง ดังนั้นพวกมันจึงไม่ค่อยรุกรานกัน ฉันได้กลิ่นเลือดนิดหน่อย อาจจะเป็นแค่การออกล่าธรรมดาก็ได้’
เขาจำลองสถานการณ์ในหัว
‘2 วันก็น่าจะพอแล้ว’
คิมวูจินหันไปมองลีจินอา และพวกเขาก็สบตากัน ขณะที่ลีจินอาพูด
“โอ้ การที่นายมองฉันแบบนั้น มันทำให้ฉันตกใจนะ จิตใจฉันอ่อนไหวมาก”
ขณะที่พูด ลีจินอาก็ส่ายหัวอย่างทำอะไรไม่ถูก
“บางที ถ้านายคุกเข่าลงแล้วโค้งคำนับสามครั้ง ฉันอาจจะช่วยนายก็ได้”
ตอนนี้เอง คิมวูจินก็เริ่มจำลองสถานการณ์ในหัว
‘อืม เขามีพรแห่งแม่น้ำสติกซ์อยู่แล้ว ถึงฉันจะหยาบคายสักหน่อย ก็คงไม่เป็นอะไร’
หลังจากที่เขาคิดแบบนั้น คิมวูจินก็เริ่มวางแผนการล่า
เหยื่อตัวแรกของเขาคือ โคโบลด์สำรวจ ผู้โชคร้ายกำลังเดินอยู่ตัวเดียว
Sniff! Sniff!
Kek!
ขณะที่โคโบลด์ให้ความสนใจกับกลิ่นที่ลอยมาจากผ้าบนพื้น แขนของคิมวูจินก็โอบรัดคอของมัน
Kek!
โคโบลด์หายใจไม่ออกอย่างรวดเร็ว
“นี่มัน…”
ลีจินอาที่มองดูจากระยะไกลก็ปรากฏตัวขึ้น และเริ่มปรบมือ
“มันแปลกไปหน่อย ตอนที่นายนอนอยู่บนพื้นแล้วเคลื่อนไหวเหมือนลิซาร์ด แต่ทักษะของนายก็ค่อนข้างดี”
จากนั้นเขาก็ชูสามนิ้ว
“ฉันให้ 3 คะแนน”
แน่นอนว่ามันเป็นความคิดเห็นที่ไม่ดี
“อะไร? นายคิดว่านายควรจะได้ 10 เต็ม 10 เหรอ?”
อย่างแรก นี่ไม่ใช่การทดสอบที่ต้องใช้คะแนน ยิ่งกว่านั้น คิมวูจินยังไม่ได้แสดงทักษะที่แท้จริงของเขาเลย
“อัญเชิญโครงกระดูก”
คิมวูจินใช้ศพของโคโบลด์สังเวยอัญเชิญโครงกระดูกทันที ผิวหนังกับเนื้อของมันละลาย และกระดูกก็ค่อย ๆ ลุกขึ้น
Fwoosh!
ทันใดนั้น เปลวไฟสองดวงก็ลุกไหม้อยู่ในเบ้าตาของโครงกระดูก
“โอ้!”
ลีจินอาอดจะประหลาดใจกับภาพที่เห็นไม่ได้
[กระดูกสีดำเปิดใช้งาน]
กระดูกของทหารโครงกระดูกที่อัญเชิญมาถูกย้อมเป็นสีดำอย่างช้า ๆ
“โอ้!”
ลีจินอาทำเสียงประหลาดใจอีกครั้ง ขณะที่เขาเข้าไปใกล้โครงกระดูกอย่างไร้ความเกรงกลัว เพื่อตรวจสอบ และสัมผัสมันตรงนั้นตรงนี้
“น่ารักจัง! ฉันจะให้ 5 คะแนนเลย เพราะมันน่ารักมาก!”
ขณะนั้นเอง โครงกระดูกก็หันหัวมา และก้มลงงับมือของลีจินอา
Dak!
ลีจินอาพยายามดึงมือออกจากปากของมัน เสียงนั้นทำให้คิมวูจินหันหน้าไปมองพวกเขา
“เฮ้ มันสกปรก! จะเอาของสกปรกแบบนั้นเข้าปากไปทำไม?!”
ทหารโครงกระดูกปล่อยมือของลีจินอา และหันไปมองคิมวูจิน
เมื่อยืนต่อหน้ามัน คิมวูจินก็ยื่นดาบจากช่องเก็บของให้กับโครงกระดูก มันคือดาบญี่ปุ่นของมัตสึโมโตะ
ทหารโครงกระดูกมองดาบ และลีจินอาก็อดหัวเราะกับฉากนั้นไม่ได้
“ตอนนี้ ฉันเข้าใจแล้วว่าทำไมนายถึงเคลียร์ดันเจี้ยนคนเดียวได้ ไม่มีอะไรที่นายทำไม่ได้ ถ้ามีผู้ช่วยน่ารัก ๆ แบบนี้”
ลีจินอาที่สนใจแต่ทหารโครงกระดูกเริ่มปรบมือ
“ตอนนี้เราจะมาดูกันว่าเด็กน้อยน่ารักนี่ต่อสู้ได้ยังไง?”
คิมวูจินเมินลีจินอาอีกครั้ง ไม่จำเป็นต้องตอบ เพราะคิมวูจินเรียกมันมา เพื่อแสดงให้เห็นตั้งแต่แรกแล้ว
‘ฉันก็ยินดีเป็นอย่างยิ่งที่จะได้แสดงให้นายดูเหมือนกัน’