TQF:บทที่ 715 งานประลองการสกัดยา (2)
ในบ้านเล็กๆสักแห่ง
ฟางเต๋อถังถูกเชิญมาที่บ้านเล็กๆหลังหนึ่งในหลืบของชิงยาง เมื่อเขาได้เห็นผู้เฒ่าตรงหน้าก็มีสีหน้าเปลี่ยนไป ประสานมือด้วยความเคารพอย่างที่สุด “ฟางเต๋อถังคารวะท่านหัวหน้ากลุ่ม”
“คุณชายสามตระกูลฟางนั่งเถอะ ไม่ต้องเกรงใจ” คนบนที่นั่งเจ้าบ้านบอกอย่างไร้อารมณ์
“ขอบคุณท่านหัวหน้ากลุ่ม”
คนตรงหน้าก็คือหัวหน้ากลุ่มของกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชัง แม้ฟางเต๋อถังจะไม่ใช่คนใหญ่โตอะไร แต่ถึงยังไงก็เป็นคนของ 1 ใน 10 ตระกูลใหญ่ ย่อมเคยเห็นหัวหน้ากลุ่มเอ้าชัง
ตอนที่ได้รับคำเชิญ เขาคิดไม่ถึงจริงๆเลยว่าคนที่เรียกตัวเองมาจะเป็นหัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชัง ฟางเต๋อถังมีท่าทีสงบเสงี่ยมเมื่ออยู่ต่อหน้าคนที่ใหญ่โตขนาดนี้ เขานั่งบนเก้าอี้ด้วยความระมัดระวัง ไม่กล้ามองอีกฝ่ายตรงๆ
หัวหน้ากลุ่มมหารรับใช้เอ้าชังเหล่มองเขาด้วยหางตาและพูดด้วยน้ำเสียงเฉยชา “ได้ข่าวว่าเจ้ามีความแค้นกับฟางเต๋อหยวน ตอนนี้เขาเป็นหัวหน้าของบ้านตระกูลฟางเหรอ”
“หา….”
ฟางเต๋อถังแปลกใจสุดขีดขนอดอุทานออกมาไม่ได้ ก่อนจะมีใบหน้าบิดเบี้ยง “ถูกต้อง ข้าอยากจะฆ่าพวกเขาทิ้งซะแม้กระทั่งในฝัน”
“เจ้าอยากเป็นเจ้าบ้านตระกูลฟางรึเปล่า” หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังถามขึ้นอีกด้วยแววตาเย้ยหยัน
“เป็นเจ้าบ้าน?” คำถามนี้ทำให้ฟางเต๋อถังชะงักไป เกิดไฟขึ้นในใจ จากเดิมที่เขายอมแพ้ไปตั้งนานแล้วบัดนี้ได้ลุกโชติขึ้นอีกครั้ง
เขารู้ดีว่าการเป็นเจ้าบ้านมีอำนาจมากแค่ไหน เมื่อก่อนเขาคิดแต่เรื่องแก้แค้นและกดขี่บ้านใหญ่ ไม่มีเวลาไปชิงอำนาจกับใคร อย่างไรซะก็ไม่มีผู้อาวุโสยกยอเขา จะเป็นเจ้าบ้านได้อย่างไร
เมื่อเห็นสีหน้าของเขาแล้วหัวหน้ากลุ่มก็พอรู้คำตอบในใจ เขาแอบหัวเราะเย็นๆและพูดด้วยน้ำเสียงที่ไม่เปลี่ยนไป “ถ้าเจ้ายอมทำตามคำสั่งของข้า ข้าจะทำให้เจ้าได้เป็นเจ้าบ้าน เป็นไง”
“เรื่องนี้…”
ข้อเสนอนี้เท่ากับทำให้ตระกูลฟางเป็นของๆคนอื่น ต่อให้เขาได้เป็นเจ้าบ้านก็เป็นได้แค่คนรับใช้ที่รอรับคำสั่งจากคนอื่น
ฟางเต๋อถังที่เติบโตมาในตระกูลใหญ่ย่อมมีความทะนงตัวอยู่บ้าง จึงไม่ได้ตอบตกลงในทันที
“ทำไม บ้านเจ้าไม่คิดจะลุกขึ้นมาแก้แค้นอีกครั้งเหรอ”
คำพูดทุกคำของหัวหน้ากลุ่มสะกิดแผลใจของอีกฝ่าย ก่อนจะให้คำสัญญา “เจ้าวางใจได้ คนที่ข้าไม่ชอบก็คนเดียวกับเจ้าน่ะแหละ ถึงได้มาขอความร่วมมือจากเจ้า พอเจ้าได้เป็นเจ้าบ้านแล้วพวกเราไม่ได้ต้องการอะไรจากเจ้ามาก ขอแค่บางครั้งบางคราวที่ต้องการเจ้า เจ้าลงมือให้ก็พอ อีกอย่างการร่วมมือของพวกเราจะไม่มีใครรู้”
นึกไปถึงว่าตัวเองไม่มีหวังในการแก้แค้นอีกแล้ว ฟางเต๋อถังรู้สึกแค้นเคืองในใจ และพูดเสียงเข้ม “จะให้พวกเราร่วมมือยังไง อย่าลืมสิ ไอแก่พวกนั้นในตระกูลเราอยู่ข้างพวกเขา”
“ถ้าไอแก่พวกนั้นเกะกะ ข้าช่วยจัดการให้ได้”
“จัดการยังไง” ฟางเต๋อถังมองเขาอย่างประหลาดใจ แม้ว่าความสามารถของกลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังจะไม่ธรรมดา แต่จะเล่นงานปีศาจเฒ่าเหล่านั้นคงจะไม่ง่ายนัก”
“เจ้าอยากให้ผลออกมาเป็นอย่างไรก็ได้ ถ้าเจ้าอยากได้ชีวิตของพวกเขา ก็เหมือนๆกับแผนที่เจ้าฆ่าพ่อเจ้าเมื่อหลายสิบปีก่อน ล่อพวกเขาออกจากชิงยางไปทีละคน ที่เหลือปล่อยให้พวกเราจัดการก็พอ” หัวหน้ากลุ่มชราเอ่ยอย่างไม่เกรงใจ
“เจ้า…” สีหน้าฟางเต๋อถังเปลี่ยนไปเป็นขุ่นเคือง ถึงยังไงเรื่องที่เขาทำให้พ่อแท้ๆตัวเองต้องตายก็ไม่ใช่เรื่องน่ารู้สักเท่าไหร่ ไม่คิดว่าอีกฝ่ายจะรู้มากขนาดนี้
“ถ้าไม่อยากให้ใครรู้ก็ต้องไม่ทำ ฟางเต๋อถัง เจ้าคิดว่าไม่มีใครรู้รึ คนทั้งชิงยางมีใครไม่รู้บ้าง แค่ไม่มีคนพูดออกมาก็เท่านั้น”
หัวหน้ากลุ่มมหารรับใช้เอ้าชังเย้ยหยันอย่างไม่เกรงใจ “เพื่อจะไปถึงเป้าหมายของตัวเองแล้ว ลูกผู้ชายอย่างเรา โหดเหี้ยมหน่อยก็ไม่ใช่เรื่องแย่ ถ้าเจ้าไม่อยากให้พวกไอแก่ที่ต่อต้านเจ้าตายก็ได้ แค่ทำลายวิทยายุทธของพวกเขาหรือไม่ก็สะกดไว้ก็จบ เรื่องแบบนี้ใช่ว่าเจ้าไม่เคยทำ”
“เจ้า….”
ฟางเต๋อถังโกรธแทบบ้า เขาอยากจะสะบัดเสื้อแล้วไปเลยแต่ก็ไม่กล้า เพราะอีกฝ่ายมีวิทยายุทธระดับบรรลุเทพเทวา ส่วนตัวเองก็แค่ก้าวสู่เทพเทวาเท่านั้น
อีกฝ่ายเยาะเย้ยถากถางขนาดนี้แต่เขากลับไม่กล้าทำอะไร ได้แต่ข่มความโมโหไว้
“หรือว่าที่ข้าพูดมันไม่จริง” หัวหน้ากลุ่มทหารรับจ้างเอ้าชังหัวเราะเย็นๆไม่หยุด ถึงแม้ตระกูลฟางจะเป็น 1 ใน 10 ตระกูลใหญ่ แต่กับคนตรงหน้านี้เขาไม่เห็นอยู่ในสายตาสักนิด ยิ่งไม่ต้องพูดถึงเรื่องจะไว้หน้าเขาเลย เขาในสายตาก็แค่หมากตัวนึงเท่านั้น
“…..” ฟางเต๋อถังก้มหน้าเม้มปากแน่น
ขอแค่เจ้าทำตามที่ข้าบอกเจ้าก็จะได้นั่งอยู่บนตำแหน่งสูงสุดแห่งตระกูลฟาง ส่วนบ้านใหญ่ตระกูลฟาง เจ้าอยากจะทำยังไงก็ได้ ต่อให้จะล้างบางบ้านใหญ่ซะพวกเราก็ช่วยเจ้าได้ แต่ตอนนี้เจ้าต้องช่วยข้าเรื่องนึง”
ฟางเต๋อถังค่อยๆเงยหน้าขึ้น แววตาเป็นประกาย “เรื่องอะไร”
“เรื่องง่ายมาก เจ้า….”
1 ชั่วยามต่อมาฟางเต๋อถังก็ออกจากบ้านหลังนั้นไป หลังจากที่เขาออกไปแล้ว ผึ้งหยกตัวนึงก็ได้บินออกจากพุ่มดอกไม้ในสวนออกนอกกำแพงไปโดยไม่มีใครรู้ และหายไปอย่างไร้ร่องรอย
ภายในพระราชวัง
2 พ่อลูกตาเฒ่าฮ่องเต้และหวงฝู่มั่วเฉินกำลังดื่มเหล้าและคุยกัน
“ฟ้าจะเปลี่ยนสีแล้ว”
จู่ๆตาเฒ่าฮ่องเต้ก็อุทานเมื่อเหม่อมองฟ้า
หวงฝู่มั่วเฉินมองตามสายตาท่านพ่อไปและพยักหน้าเบาๆ “ถูกต้อง ลมพัดกระหน่ำ ท่าทางจะไม่ใช่เรื่องเล็กๆด้วย”
“เฉินเอ๋อ เจ้าคิดยังไง” ตาเฒ่าฮ่องเต้เบือนสายตามายังคนตรงหน้าและถามยิ้มๆ
หวงฝู่มั่วเฉินขมวดคิ้วนิดหน่อยและเอ่ยขึ้น “50 50”
“ถ้าพวกเราแอบให้ความช่วยเหลือล่ะ”
“พวกเราก็จะช่วยด้วยเหรอ”
หวงฝู่มั่วเฉินถามกลับอย่างแปลกใจ เมื่อเห็นสีหน้าของท่านพ่อก็พูดเสียงเข้ม “เสด็จพ่อคิดว่าจะไม่เข้าร่วมไม่ใช่หรือ”
“ราชวงค์จะเข้าร่วมหรือไม่ก็ไม่สำคัญหรอก แต่ด้วยความสัมพันธ์ของเจ้าและฟางซูหยุน ถ้าเราไม่ยื่นมือเข้าไปละก็ เกรงว่าฟางซูหยุนจะมีปมในใจต่อเจ้า ข้าไม่อยากเห็นแบบนั้น”
“อีกอย่าง เจ้าบอกเองไม่ใช่เหรอว่าโอกาสชนะ 50 50 ถ้าเป็นเช่นนี้ การที่เราช่วยก็ยิ่งชนะง่ายขึ้นไม่ใช่รึ” ตาเฒ่าฮ่องเต้เอ่ยยิ้มๆ
แต่สีหน้าของหวงฝู่มั่วเฉินกลับเคร่งขรึมยิ่งขึ้น “ชนะได้ก็ดี แต่ถ้าแพ้ละก็พวกเขาไม่ปล่อยเราไว้แน่ เสด็จพ่อไม่เสียดายมรดกที่สร้างมาหรือ”
“เหอะๆๆ….”
———————————————