องค์ชายวายร้ายอยากเป็นพ่อ บทที่ 749 ข้าชอบคำพูดนี้ของพวกเรายิ่งนัก
“เจ้าคิดว่าเจ้าสามารถส่งเสียงได้ไกลเป็นพันลี้หรือ?”
ซูมู่หรงขบขันและเดินออกมาท่ามกลางฝูงชน
“เจ้าสามารถลองดูได้ ข้าเคยไปปีกใต้และรู้ทุกสิ่งทุกอย่างของปีกใต้ราวกับว่าอยู่ในกำมือ แม้ว่าท่านจะไม่ได้มีส่วนร่วมในเรื่องการทำร้ายฮั่วหลงแต่ว่าข้าก็ได้จดบัญชีหนึ่งไว้ให้เจ้าแล้ว
ก่อนที่ข้าจะมาข้าได้คำนวณเอาไว้อย่างแม่นยำแล้วว่าเจ้าจะตามมา ไม่มีท่านจักรพรรดิแห่งปีกใต้ซึ่งเป็นเสด็จพ่อของท่านก็ขาดมือไปข้างหนึ่ง พระองค์ทรงมีอาการป่วยซ่อนเร้นจึงสุขภาพไม่ดีแต่แรกอยู่แล้ว หากว่าเจ้าไม่อยู่คนของข้าเข้าวังไปหาพระองค์ได้โดยง่าย รวมถึงข้าได้วางแผนเอาไว้แล้วว่าช้าที่สุดคือคืนนี้จะระเบิดตำหนักไท่จื่อของเจ้า หากว่าทางนี้ไม่มีข่าวคราวออกไปตำหนักไท่จื่อของเจ้าและจักรพรรดิปีกใต้ก็จะเกิดเรื่องกันหมด”
“เจ้ารู้ได้เช่นไรว่าข้าจะตามมา?” ซูมู่หรงไม่เชื่อว่าหนานกงเย่มีความสามารถในการรู้เรื่องราวล่วงหน้าได้
“ที่โน่นของเจ้าใช้โทรศัพท์ในการสื่อสาร ขณะที่อวิ๋นอวิ๋นบอกเรื่องนี้กับข้าข้าก็ได้วางแผนการณ์บางอย่างเอาไว้แล้วเพียงแต่ว่าเจ้าไม่จำเป็นต้องรู้ ข้าสามารถรับรองกับเจ้าได้ว่าในเวลานี้หากเจ้าไม่ออกไปตำหนักไท่จื่อของเจ้าก็จะระเบิดในคืนนี้เป็นแน่”
“……”
ซูมู่หรงมองไปโดยรอบ เพียงแค่รู้สึกว่าแปลกประหลาด
แต่หนานกงเย่ก็สงบนิ่งแน่วแน่เช่นนั้น
“เป็นไปไม่ได้”
“เป็นไปได้หรือไม่เจ้าสามารถอยู่ต่อได้ ข้ารับรองว่าจะระเบิดตำหนักไท่จื่อของเจ้า”
หนานกงเย่ยกมือขึ้นโบกไปมา บุรุษชุดดำร้อยกว่าคนก็ลงมาจากยอดหลังคาในทันที ทุกคนสวมเกราะเหล็กพร้อมด้วยถือสิ่งของบางอย่างในมือและมีโซ่เหล็กเส้นหนึ่งพันรอบเอว
ซูมู่หรงเคยเห็นในโทรทัศน์ เคยเห็นอาวุธชนิดนี้มาก่อนคือกงล้อมรณะซึ่งใช้ปลิดศีรษะคนโดยเฉพาะ
“ถอยหลัง”
ซูมู่หรงออกคำสั่งและคนของเขาก็ถอยหลังอย่างรวดเร็ว
หนานกงเย่สั่งการ: “อย่าให้เหลือแม้แต่คนเดียว”
ผู้คนโดยรอบก้าวไปด้านหน้าเพื่อแผ่ขยายการเข่นฆ่าสังหารในทันที ซูมู่หรงสามารถหลบได้แต่ผู้คนอื่นๆหลบหนีไม่พ้น คนเหล่านั้นจึงถูกตัดสมองกันหมด
เขวี้ยงศีรษะทิ้งไปก็เป็นอีกเป้าหมายหนึ่ง
ผู้คนหลายสิบคนนั้นเหลือเพียงไม่กี่คนอย่างรวดเร็ว
บุรุษสวมชุดเกราะกดดันผู้คนไปทางด้านหลังอย่างรวดเร็ว
หนานกงเย่กล่าวว่า: “ข้ารู้ว่าหนอนพิษกู่ของปีกใต้ของเจ้าร้ายกาจยิ่งนัก แต่เจ้าสามารถนำออกมาลองดูว่าคนของข้าจะกลัวหรือไม่”
ซูมู่หรงตะลึงครู่หนึ่ง เขานั้นได้รับบาดเจ็บและยืนอยู่ด้านหลังของคนหลายคนโดยที่เหงื่อนั้นแตกออกมาเลย
“แมลงก็เป็นสิ่งมีชีวิตซึ่งพวกมันก็กลัวเช่นกัน ข้ามีวิธีจัดการกับพวกมันอยู่แล้ว”
ซูมู่หรงมองวงล้อสีดำในมือ สุดท้ายก็กำมันไว้
ฉีเฟยอวิ๋นทนดูไม่ไหวอีกต่อไปจึงได้ก้าวไปสองสามก้าวถึงยังฝั่งนี้: “ครูฝึก ท่านกลับไปก่อนข้ารับรองว่าท่านอ๋องจะไม่กระทำพลการ”
ซูมู่หรงยิ้มอย่างไม่เต็มใจจากนั้นจึงได้พาผู้คนจากไป
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปยังหนานกงเย่จากนั้นก็เหลือบมองศีรษะและศพบนพื้น
“ท่านอ๋อง สิ่งที่ครูฝึกใส่ใจมากที่สุดก็คือสหายของตน เขามาที่นี่นานหลายปีแล้วผู้คนที่เขาฝึกฝนมาเป็นยี่สิบปีนี้ท่านมิควรสังหาร เขาจะไม่ปล่อยท่านเป็นแน่”
“หึ ข้าบอกเมื่อใดว่าจะปล่อยเขาไป?”
หันหลังแล้วหนานกงเย่ก็กลับไป จากนั้นนั่งลงแล้วหรี่ตาพักผ่อน
ฉีเฟยอวิ๋นเต็มไปด้วยความเศร้าโศกเสียใจ ก็ได้สังหารคนไปมากมายเช่นนี้ นางเป็นหมอไม่ใช่ฆาตรกรต่อเนื่อง
สั่งให้คนจัดการแล้วฉีเฟยอวิ๋นจึงได้กลับไปนั่งลง
ในเวลานี้ถุงผ้าของฉีเฟยอวิ๋นเริ่มขยับเขยื้อน สิ่งของสีทองเริ่มเรืองแสงแต่ผ่านไปครู่หนึ่งก็ดับลง
ฉีเฟยอวิ๋นมองไปก็พบว่าเสี่ยวจินกำลังอุ้มถั่วสีทองนอนคว่ำอยู่
เสี่ยวเฮยคลานออกมานอนคว่ำอยู่บนกระเป๋าอย่างหยิ่งผยอง
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า: “เจ้าจะทำสิ่งใด?”
เสี่ยวเฮยส่งเสียงตะโกนเรียก
“ท่านอ๋อง เขาบอกว่าเสี่ยวจินได้เกิดราชาแมลงแล้วและได้พบกับเจ้านายแล้วแต่ว่าไม่ได้อยู่ที่นี่”
“ไม่อยู่ก็ไม่อยู่รอดูชั่วคราวก่อน”
“อืม แต่เสี่ยวจินจะกินแล้วจะต้องหาราชาแมลงถึงจะได้” ฉีเฟยอวิ๋นไม่เชี่ยวชาญในด้านนี้จึงหารือกับหนานกงเย่
“ข้าก็ไม่รู้ว่าที่ใดมีแมลง ให้พวกมันตามหาเองเถอะ”
“……”
ฉีเฟยอวิ๋นสื่อสารกับเสี่ยวเฮยจึงได้รู้ว่าหนอนพิษกู่ในกายของจักรพรรดินีได้ออกมาแล้ว เขาต้องการให้หนอนพิษกู่ตัวนั้นเสริมพละกำลังให้เสี่ยวจิน
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า: “พวกเราออกมานานแค่ไหนแล้ว?”
“หนึ่งชั่วยาม” หนานกงเย่เป็นคนยุคโบราณเพียงแค่มองดูท้องฟ้าก็รู้เวลาแล้วแต่ฉีเฟยอวิ๋นนั้นไม่ใช่
จนถึงตอนนี้นางก็ยังไม่ชัดเจนเรื่องเวลา
ได้ยินหนานกงเย่กล่าวแล้วฉีเฟยอวิ๋นก็หันหลังกลับไปมองยังตำหนักเฟิ่งซี ยังไม่มีข่าวคราวอันใดแล้วก็ไม่รู้ว่าสถานการณ์เป็นเช่นไร
“รออีกครู่หนึ่ง”
ฉีเฟยอวิ๋นบอกกับเสี่ยวเฮยจากนั้นจู่ๆสี่ยวเฮยก็บินขึ้นมา ในเวลานี้ก็ได้ยินขันทีตะโกนว่า: “หนอนพิษกู่ถูกนำออกมาแล้ว เชิญองค์รัชทายาทรีบไปทอดพระเนตรพะย่ะค่ะ”
จากนั้นฉีเฟยอวิ๋นก็ตามเข้าไปในตำหนักเฟิ่งซีซึ่งในเวลานี้ซูอู๋ซินสวมเสื้อคลุมอันหลวมพร้อมด้วยผมยาวสีดำพาดไหล่ ซึ่งทำให้ดูมีเสน่ห์มากขึ้น
และแขนของเขานั้นมีเลือดไหลและกำลังเดินยกแขนออกมาทางด้านนอก
เมื่อฉีเฟยอวิ๋นเข้าประตูมาก็เห็นเสี่ยวเฮยร่อนลงบนแขนของซูอู๋ซินโดยที่ในปากกัดสิ่งของบางอย่างอยู่ จากนั้นบินขึ้นมาและเริ่มหมุนไปหมุนมาอยู่กลางอากาศแล้วในที่สุดของสิ่งนั้นก็ตกลงบนพื้นแล้วกลายเป็นลูกบอลสีขาว ฉีเฟยอวิ๋นเดินไปโดยที่มันยังมีความเย็นอยู่และเป็นสีขาว ลักษณะโปร่งใสคล้ายๆกับนางพญามดที่เคยเห็น แต่สวยกว่านางพญามดซึ่งดูแล้วช่างน่ารักเสียจริง
ฉีเฟยอวิ๋นถามว่า： “นี่คือหนอนพิษกู่หรือ？”
“อืม”
ซูอู๋ซินได้พันแขนเอาไว้แล้ว เสี่ยวเฮยคาบหนอนพิษกู่แล้วบินไปหาฉีเฟยอวิ๋นจนทำให้ตกใจขึ้นมา แต่เสี่ยวจินบินออกมาคาบหนอนพิษกู่เอาไว้จากนั้นร่อนลงบนโต๊ะแล้วกินมันเข้าไป
เสี่ยวเฮยเฝ้าดูอยู่ฝั่งหนึ่ง หนอนพิษกู่สีขาวขยับเขยื้อนเล็กน้อยจากนั้นมันก็กัดคำหนึ่ง
ฉีเฟยอวิ๋นมองออกว่าหนอนพิษกู่สีขาวร้ายกาจนัก แม้ว่าจะถูกกินไปครึ่งตัวแล้วก็ยังมีพลังมากมาย หากว่าเป็นเสี่ยวจินนั้นก็คงจะไม่ใช่คู่ต่อสู้ซะแล้ว
แต่เมื่อเสี่ยวเฮยอยู่ด้วยดูเหมือนว่าหนอนพิษกู่สีขาวตัวนั้นทำได้เพียงแค่ถูกกินโดยที่ยังเป็นๆเช่นนั้น
กินอิ่มแล้วเสี่ยวจินก็กลับไปเลย
เสี่ยวเฮยก็ตามกลับไปด้วย
ในเวลานี้ฉีเฟยอวิ๋นไปดูซูอู๋ซิน ซูอู๋ซินดูอ่อนแรงและฝากฝังไม่กี่ประโยคกับหนานกงเย่ก็กลับไปที่เตียง
สายลมพัดผ่าน ฉีเฟยอวิ๋นสามารถมองเห็นจักรพรรดินีซึ่งหลับใหลอยู่บนเตียง ในเวลานี้เห็นพระนางงดงามยิ่งนักไม่ได้ซีดเซียวดังเก่าเช่นนั้น
แต่ฉีเฟยอวิ๋นเพิ่งเห็นเมื่อครู่นี้ว่าเลือดของซูอู๋ซินเป็นสีดำคิดว่าเขาก็คงถูกพิษด้วยเช่นกัน
เพื่อคนที่รักยอมตายและยอมถูกพิษ ซูอู๋ซินนั้นสมกับชื่อผู้หลงใหลดังที่นางได้เคยเห็นมา
ฉีเฟยอวิ๋นตามหนานกงเย่ออกไป ส่วนเอ๋ากวงเหลียนได้ฟื้นขึ้นมาแล้วและกำลังโวยวายเสียงดังที่จะพบจักรพรรดินีอยู่ด้านนอก
หนานกงเย่ได้ปรากฏตัวซึ่งเอ๋ากวงเหลียนไม่กล้ากล่าวสิ่งใดขึ้นเสียแล้ว
“ที่พวกท่านมาในวันนี้ก็เพื่อสอบถามเรื่องของซูอู๋ซินให้กระจ่าง วันนี้ซูอู๋ซินกำลังรอเข้าบรรทม คิดว่าพวกท่านก็ไม่ควรปรากฏตัวอยู่ในตำหนักของจักรพรรดินี ทุกท่านสามารถกลับไปก่อนได้และอีกสามวันจะเข้าเฝ้าช่วงเช้า เรื่องของซูอู๋ซินนั้นจะต้องให้คำอธิบายต่อพวกท่านเป็นธรรมดาอยู่แล้ว”
“……”
ทุกคนไม่มีผู้ใดอยากจากไป แต่หนานกงเย่ช่างน่ากลัวยิ่งนักจึงไม่มีใครกล้าที่จะดื้อดึงบุกเข้าไป
คราบเลือดบนพื้นยังไม่ได้ทำความสะอาดให้เรียบร้อย พวกเขาแต่ละคนนั้นหวาดกลัวว่าจะกลายเป็นศพไร้ศีรษะ
“ดี อีกสามวันพวกเราเจอกันในราชสำนัก พวกเราจะให้จักรพรรดินีให้คำอธิบายแก่เรา”
“สามวันให้หลังพวกเจ้ามีชีวิตอยู่ถึงจะดี!”
ด้วยคำพูดอันเบาหวิวของหนานกงเย่ ทันใดนั้นเอ๋ากวงเหลียนก็ไม่กล้ากล่าวสิ่งใด ตกใจซะจนรีบออกจากพระราชวังเฟิ่ง
ฉีเฟยอวิ๋นยืนอยู่ด้านข้างเขาแต่ทว่ากลับประหลาดใจ: “โง่เง่าเช่นนี้เหตุใดแคว้นเฟิ่งถึงได้แข็งแกร่งกว่าเมืองต้าเหลียงของเรานะ？”
ฉีเฟยอวิ๋นคิดอย่างไรก็ไม่เข้าใจในเรื่องนี้
หนานกงเย่มองดูนาง: “ข้าชอบคำพูดนี้ของพวกเรายิ่งนัก!”