ในเวลาเดียวกันนั้นเองความเจ็บปวดก็แล่นพล่านมาจากท้องน้อยของนาง
เมื่อครู่ในตอนที่หนานกงอ๋าวตวัดฝ่ามือทำร้ายนางจนกระเด็นออกไปนั้น ท้องน้อยของซย่าจื่ออวี้กระแทบเข้ากับมุมโต๊ะอย่างรุนแรง และเพิ่งจะมาแสดงอาการเจ็บปวดเอาในตอนนี้
ลูกชายของข้า ลูกชายของข้า…
ดวงตาของซย่าจื่ออวี้กำลังหวาดกลัว!
ของเหลวที่อุ่นร้อนไหลลงมาที่หว่างขาอย่างช้าๆ ในขณะที่ซย่าจื่ออวี้กำลังดิ้นรนตะเกียดตะกาย ของเหลวนั้นจึงสาดกระเซ็นเลอะเปรอะเปื้อนชายเสื้อของหนานกงอ๋าว
หนานกงเช่อมองดูภาพนั้นแล้วหยักยิ้มขึ้นมาอย่างเลือดเย็น
น้องชายไม่เหลือแล้ว?
เขาไม่เสียใจเลยสักนิด เพราะเขารู้ดีว่าหนานกงอ๋าวและซย่าจื่ออวี้ต่างก็รอคอยการเกิดมาของเด็กคนนี้ยิ่งนัก
ในสายตาของบิดามารดา เขานั้นไม่แข็งแรง หากว่าซย่าจื่ออวี้ให้กำเนิดลูกชายคนนี้ออกมาละก็ ไม่แน่ว่าตำแหน่งผู้สืบทอดตระกูลหนานกงอาจจะถูกเปลี่ยนมือตกไปเป็นของน้องชายก็เป็นได้
คราวนี้ ท่านแม่ตกเลือด และท่านพ่อเป็นผู้ลงมือ ช่างเป็นข่าวดีเสียจริงๆ!
หนานกงเช่อเอาแต่เงียบไม่พูดจา ตรงกันข้ามกลับทำให้หนานกงอ๋าวรู้สึกถึงความผิดปกติ
ต่อให้หนานกงอ๋าวจะโกรธเคืองซย่าจื่ออวี้สักเพียงไหน แต่เด็กในท้องของนางก็เป็นลูกชายของเขา
หลังจากที่ถูกกระทบกระเทือนจิตใจหลายต่อหลายครั้ง หนานกงอ๋าวจึงไม่อยากสูญเสียลูกชายคนนี้ไปอีก
เพียงแต่ว่า ทุกอย่างสายไปเสียแล้ว
ตี้อู่หยวนตรวจชีพจรให้กับซย่าจื่ออวี้ที่กำลังหายใจไม่ออกจนหน้าเขียว หลังจากนั้นจึงส่ายหน้าเบาๆเอ่ยว่า
“ฮูหยินแท้งบุตรในครรภ์แล้ว! ข้าจะจ่ายยาเพื่อบำรุงรักษาร่างกายให้กับฮูหยิน!”
คราวนี้ ตี้อู่หยวนได้เปิดหูเปิดตาแล้วจริงๆ มิน่าเล่าสกุลหนานกงถึงได้ตกต่ำลงเรื่อยๆ นี่มันเรื่องบ้าบออะไรกัน!
แม่บังเกิดเกล้าฆ่าลูกในไส้ของตัวเอง สามีทำร้ายภรรยาจนแท้งบุตร ลูกชายแกล้งป่วยเพื่อเรียกร้องความสนใจ…
เรื่องราวเหลวกแหลกต่างๆนานานี้ สกุลหนานกงไม่ตกต่ำลงสิถึงจะแปลก
“ลูกของข้าไม่มีแล้ว?” หนานกงอ๋าวถึงกับตะลึงงัน
ภายในเวลาเพียงวันเดียว สูญเสียทั้งบุตรสาวผู้เรียบร้อยน่ารัก สูญเสียทั้งลูกชายที่เป็นความหวังที่จะเป็นผู้นำของตระกูลไป นี่เขาทำกรรมอะไรไว้กันแน่!
“ไม่ต้องรักษาให้นาง! หญิงแพศยาที่จิตใจเ**้ยมโหดเช่นนี้ ไม่คู่ควร!” หนานกงอ๋าวลุกยืนขึ้น
คราวนี้ เขาไม่ใจอ่อนอีกต่อไป หนานกงอ๋าวกระชากศีรษะของซย่าจื่ออวี้แล้วลากนางออกไปจนกระทั่งถึงคุกใต้ดิน
เลือดยังไหลออกมาไม่หยุด และตลอดทางที่ถูกลากมาซย่าจื่ออวี้ล้มลุกคลุกคลาน ศีรษะถูกกระแทกจนได้เลือด ทิ้งลอยเลือดเป็นทางยาวเอาไว้บนหินก้อนใหญ่ในระหว่างทาง
“นังชั้นต่ำ เจ้าจงรอความตายอยู่ที่นี่เถอะ”
หนานกงอ๋าวกระชากซย่าอวี้ขึ้นมาแล้วเหวี่ยงเข้าไปในคุกใต้ดินอย่างไม่ปราณี
“ท่านพี่ ข้าไม่ได้ตั้งใจ! ข้าเพียงแค่ต้องการจะใช้หัวใจของหลิงเอ๋อร์เปลี่ยนให้กับเช่อเอ๋อร์เท่านั้นเอง!”
ซย่าจื่ออวี้เสียใจกับสิ่งที่กระทำลงไปยิ่งนัก นางไม่สนใจว่าในตอนนี้ตนเองกำลังหลั่งเลือด ยังคงคลานเข้าไปแทบเท้าของหนานกงอ๋าวเพื่ออ้อนวอนขอร้องเขา
“ท่านพี่ ข้าผิดไปแล้ว! ข้าผิดไปแล้วจริงๆ!”
หากรู้ว่าฆ่าหนานกงจื่อหลิงแล้วจะทำให้หนานกงอ๋าวโกรธเคืองถึงเพียงนี้ นางก็คงจะไม่ทำเรื่องโง่ๆเช่นนี้อย่างเด็ดขาด
“หุบปาก!”
หนานกงอ๋าวบีบปลายคางของซย่าจื่ออวี้อย่างแรง แววตาดุดัน
“นังคนชั้นต่ำ เจ้าฆ่าลูกทั้งสี่คนของข้า! ฆ่าคนชดใช้ชีวิต เจ้าจงใช้ชีวิตของเจ้าชดเชยก็แล้วกัน!”
หนานกงอ๋าวพยายามแกะมือของนางที่เกาะขาของเขาออก แต่ซย่าจื่ออี้กลับกอดขาของเขาเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อย ทั้งยังร้องห่มร้องไห้อ้อนวอนให้เขาไว้ชีวิต
ซย่าจื่ออวี้รู้ดีว่าคราวก่อนที่นางรอดพ้นจากคุกใต้ดินมาได้ก็เพราะว่าลูกในครรภ์
แต่คราวนี้ ไม่เพียงแต่ไม่มีลูกในครรภ์เท่านั้น นางยังฆ่าหนานกงจื่อหลิงอีกด้วย คราวนี้หนานกงอ๋าวจะต้องไม่ยอมยกโทษให้กับนางเป็นแน่
ซย่าจื่ออวี้รับรู้ได้เลยว่า หากนางปล่อยให้หนานกงอ๋าวจากไปคราวนี้ ความเป็นสามีภรรยาของเขาและนางจะต้องสิ้นสุดกันแต่เพียงเท่านี้ไปพร้อมกัน
“ท่านพี่ ยกโทษให้ข้าเถอะ! พวกเรายังมีเช่อเอ๋อร์นะ!”
มาถึงขนาดนี้แล้วซย่าจื่ออวี้ยังไม่รู้จักกลับตัวสำนึกผิดอีก หนานกงอ๋าวจึงไม่สนใจความเป็นผัวเมียกันมาแต่เก่าก่อนอีกต่อไป เขาหักข้อมือของนางอย่างเ**้ยมโหด
“อ๊าก——”
นิ้วทั้งเก้าถูกหนานกงอ๋าวหักกระดูกไปเสียห้านิ้ว ซึ่งมันทำให้ซย่าจื่ออวี้เจ็บปวดจนต้องปล่อยมือในที่สุด
“ไสหัวไป——”
อาศัยจังหวะที่ซย่าจื่อวอวี้คลายมือออก หนานกงอ๋าวจึงใช้เท้าเตะนางจนกระเด็นร่างลอยละลิ่วออกไป
“ปึ่ก——”
ท้ายทอยของซย่าจื่ออวี้กระแทกเข้ากับกำแพงอย่างจัง จนนางสลบไป เสียงทีดังออกมาจากคุกใต้ดิน ทำเอาบ่าวไพร่ที่อยู่ด้านนอกตกใจจนเนื้อตัวสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว
นายท่านกับฮูหยินเป็นอะไรไป?
ก่อนหน้านี้ก็เห็นยังรักกันดีมิใช่หรือ?
ไม่นาน หนานกงอ๋าวก็เดินออกมาจากคุกใต้ดิน ท่าทางถมึงทึงน่าหวาดกลัว
“ทุกวันให้หมั่นโถวที่เย็นชืดกับน้ำเย็นให้แก่นางชามเดียวก็เพียงพอ”
หากเป็นเมื่อก่อน หนานกงอ๋าวคงจะฆ่าซย่าจื่ออวี้ให้ตายตกตามไปทันที เพื่อเป็นการระบายความแค้น แต่ตอนนี้เขาใจเย็นมากขึ้นกว่าเมื่อก่อนมากนัก
หนานกงจื่อหลิงตายแล้ว นี่เป็นความจริงที่ไม่อาจเปลี่ยนแปลงได้ และบัดนี้หากจะล่อเจ้าปีศาจน้อยให้มาที่สกุลหนานกง มีเพียงคนสองคนที่สามารถใช้เป็นเหยื่อล่อได้ คนหนึ่งคือหนานกงจื่อหลิง อีกคนก็คือซย่าจื่ออวี้
เพราะไม่ว่าจะอย่างไร ซย่าจื่ออวี้ก็คือมารดาในนามของเจ้าปีศาจน้อย
หากนางเกิดเรื่อง เจ้าปีศาจน้อยคงมิอาจนิ่งดูดายได้
ในเมื่อนังชั้นต่ำนั่นจะต้องตายอยู่แล้ว เช่นนั้นก็ให้นางได้มีค่าเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตายเถอะ!
คนที่สะเทือนใจมากที่สุดกับการตายของหนานกงจื่อหลิง คือหนานกงเช่อ
เขาไม่ยอมให้ใครแตะต้องร่างของหนานกงจื่อหลิง เอาแต่นั่งเคียงข้างจ้องมองร่างของนางอย่างเหม่อลอย
ตอนนี้เขาเสียใจยิ่งนัก หากว่าเขาไม่แกล้งป่วย หรือไม่เสแสร้งจนร้ายแรงเกินไป บางทีซย่าจื่ออวี้อาจจะไม่ลงมือกระทำการอันบ้าคลั่งโหดร้ายเช่นนี้?
“หลิงเอ๋อร์ พี่รองผิดต่อเจ้า!”
หนานกงเช่อเช็ดเลือดที่เปรอะเปื้อนใบหน้าของหนานกงจื่อหลิง ปากก็เอ่ยเสียงแผ่วเบา
“พี่รองไม่ได้อยากให้เจ้าตาย!”
กล่าวได้ถึงเพียงเท่านี้ หนานกงเช่อก็ร้องไห้ออกมา
ตอนเด็กเขาเกรงว่าน้องสาวจะมาแทนที่ตน จึงไม่ต้องการให้ท่านพ่อและท่านแม่ไปสนใจน้องสาว ดังนั้นจึงใช้อาการป่วยของตนรั้งซย่าจื่ออวี้ให้อยู่ข้างกายของเขาตลอดเวลา
เมื่อโตขึ้น เขาไม่อยากให้น้องสาวรักเจ้าปีศาจน้อยมากกว่าเขา ดังนั้นจึงแกล้งป่วยต่อไป เพราะต้องการจะยืมมือท่านพ่อและท่านแม่ฆ่าเจ้าปีศาจน้อยเสีย
หนานกงเช่อไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า ผลลัพธ์จะเป็นเช่นนี้
ตอนนี้ เจ้าปีศาจน้อยกำลังมีชีวิตที่สุขสบาย ตรงกันข้ามกลับเป็นหนานกงจื่อหลิงที่ต้องตาย!
เป็นเพราะเจ้าปีศาจน้อย!
แววตาของหนานกงเช่อฉายแววอาฆาตมาดร้ายอย่างมาก
เป็นความผิดของเจ้าปีศาจน้อยทั้งสิ้น!
หากมิใช่ในปีนั้น มันมาที่จวนสกุลหนานกง น้องสาวก็คงไม่รู้จักมัน คงไม่รู้สึกว่าพี่ใหญ่อย่างมันดีกับนาง!
ทั้งหมดทั้งมวลนี้ล้วนเป็นความผิดของเจ้าปีศาจน้อยทั้งสิ้น
หนานกงเช่อกำลังเอาความผิดทั้งหมดไปลงที่เจ้าปีศาจน้อยเพียงผู้เดียว
“หลิงเอ๋อร์เจ้าวางใจเถอะ พี่จะตามหาเจ้าปีศาจน้อยแล้วฆ่ามันแก้แค้นให้กับเจ้าให้จงได้!” หนานกงเช่อ จ้องมองร่างไร้วิญญาณของหนานกงจื่อหลิงนิ่ง
คุกใต้ดิน
ซย่าจื่ออวี้ไม่รู้ว่านางสลบไปนานเท่าไหร่ นางค่อยๆลืมตาตื่นขึ้น จนกระทั่งมองเห็นชัดเจนว่าตนเองอยู่ที่คุกใต้ดิน ทันใดนั้นซย่าจื่ออวี้ก็ร้องแรกแหกกระเชิงขึ้นมา
นางจำได้แล้ว นางจำเรื่องราวทั้งหมดได้ทุกอย่าง!
นางเข้าใจผิดเอง!
ฆาตกรที่ฆ่าล้างตระกูลซย่าไม่ใช่พ่อของเจ้าปีศาจน้อย แต่เป็นหนานกงอ๋าว! เป็นเขา! เขาปกปิดนางทุกอย่าง!
“พี่ ท่านยกพี่อ๋าวให้ข้าเถอะนะ! ข้าชอบพี่อ๋าว!”
“จื่อเอ๋อร์ หนานกงอ๋าวจิตใจมืดดำทะเยอทะยานยิ่งนัก ไม่ใช่คนดี!”
“พี่ ข้าไม่ชอบให้ท่านพูดจาถึงพี่อ๋าวในทางที่ไม่ดี ไม่อย่างไรข้าก็ชอบเขา ข้าจะแต่งงานกับเขา!”
……
“พี่อ๋าว พี่สาวของข้าไม่ชอบท่าน นางมีคนที่ชอบอยู่แล้ว และข้าก็กำลังจะได้เป็นน้าในไม่ช้านี้!”
“พี่เขยของข้าหล่อเหลาเอาการทีเดียว เส้นผมสีเงิน ใบหน้าหล่อเหลาราวกับเทพบุตร มิน่าพี่ใหญ่ถึงได้ตกหลุมรักเขา
พี่อ๋าว ท่านอย่าเสียใจไปเลยนะ จื่อเอ๋อร์จะอยู่เป็นเพื่อนท่านเอง!”
……
หนานกงอ๋าว เป็นท่าน? เพราะอะไรท่านถึงทำเช่นนี้!
“ท่านพ่อ! ท่านแม่! พี่ พวกท่านอย่าตายนะ!”
“หนานกงอ๋าว ปล่อยเด็กลงมาเดี๋ยวนี้นะ! เจ้ามันเป็นฆาตกร! ข้าจะฆ่าเจ้า!”
……
ความทรงจำทั้งหมดกลับคืนมา หลังจากที่ศีรษะของซย่าจื่ออวี้กระแทกกับกำแพง นางจึงจดจำบุญคุณความแค้นทุกอย่างที่ผ่านมาได้ทั้งหมด
เป็นเขา!
หนานกงอ๋าวฆ่าพ่อแม่ของนาง บีบบังคับจนพี่สาวของนางต้องฆ่าตัวตาย ให้ร้ายนางทั้งตระกูล ทำให้นางบ้านแตกสาแหรกขาด สุดท้ายค่อยเจตนาเปลี่ยนแปลงความทรงจำของนาง ทั้งยังเสแสร้งทำเป็นคนดีแต่งงานกับนาง เพื่อให้ได้มาซึ่งชื่อเสียงในทางที่ดี
ทั้งหมดนี้เป็นฝีมือของหนานกงอ๋าวทั้งสิ้น!
ไอ้คนหน้าเนื้อใจเสือ เลวทรามยิ่งกว่าสัตว์เดรัจฉาน!
นางกลับหลงคิดว่าเขาเป็นคนดี ที่แท้แล้วหลายปีที่ผ่านมานี้ นางต่างหากที่เป็นไอ้โง่คนหนึ่ง!
นางเห็นญาติสนิทเป็นศัตรู เห็นศัตรูเป็นญาติสนิท เป็นผิดเป็นชอบ กลับถูกเป็นผิดไปทุกอย่าง!
เจ้าปีศาจน้อยคือลูกของซย่าอวี้ชิงพี่สาวแท้ๆของนาง ทว่ากลับถูกนางตามล้างผลาญแค้นเคืองมาตั้งหลายปี จนกระทั่งถึงตอนนี้นางยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าหลานชายมีชื่อจริงว่าอะไร
ยิ่งเมื่อนึกถึงว่านางคอยตามฆ่าแกงหมายจะเอาชีวิตเขาหลายต่อหลายครั้ง ซย่าจื่ออวี้ก็ยิ่งรู้สึกผิดอย่างที่สุด
“ท่านพ่อ ท่านแม่ พี่ ข้าผิดไปแล้ว ข้าผิดต่อพวกท่านทุกคน!”
นางหลงลืมสกุลซย่าสามร้อยสี่สิบเอ็ดชีวิต กลับไปหลงระเริงรักกับศัตรูอย่างมีความสุขทั้งยังมีลูกชายลูกสาวให้กับเขาอีกด้วย นางมันเป็นนังหน้าโง่!
ซย่าจื่ออวี้ตบบ้องหูของตนเองอย่างรุนแรงเป็นการลงโทษ