บทที่ 1313 อัดนายตายทั้งเป็น
“ฉันก็เอาแลนลอร์ด” ชายผมยาวเอ่ยปาก
“โอ้…งั้นฉันไม่เอาแล้ว” เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย
มองเป่ยโต่วตื่นเต้นแบบนี้ เกรงว่าดวงไพ่คงไม่เลว
“งั้นผมก็ไม่เอาแล้ว…” เป่ยโต่วก็เอ่ย
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
หลังชายผมยาวหยิบไพ่แลนลอร์ดไป ก็ทิ้งไพ่ 3 ลงมา
เยี่ยหวันหวั่นโยนไพ่คิงลงมา
ไพ่ที่เหลือในมือทั้งหมดเป็นไพ่เสตรท ขอแค่แลนลอร์ดสู้ไม่ได้ เธอก็ชนะแล้ว!
“ระเบิด!”
เป่ยโต่วหัวเราะร่า โยนห้าสี่ใบลงมา
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ แม่นายระเบิดฉันทำไมเนี่ย!
“ตามไหม!” เป่ยโต่วถาม
เยี่ยหวันหวั่นกับชายผมยาวส่ายหน้าพร้อมกัน
“ผมระเบิดอีกรอบ!”
เป่ยโต่วโยน 2 สี่ใบลงมาอย่างกล้าหาญ
“พิชิตแลนด์ลอร์ดกับผม…ฮ่าๆๆ” เป่ยโต่วหัวเราะร่า จากนั้นก็โยนห้าออกมาหนึ่งใบ
แต่ชายผมยาวใช้ไพ่ราชาเล็กปิดตายโดยตรง
“ผ่าน!” เป่ยโต่วเอ่ย
ได้ยินดังนั้นชายผมยาวก็โยนไพ่ในมือทั้งหมดลงมา
“เหมือนฉันจะชนะแล้ว” ชายผมยาวยิ้มเอ่ย
เยี่ยหวันหวั่นที่ถูกทำโมโหนานแล้ว พลิกไพ่สองใบสุดท้ายที่เหลือในมือของเป่ยโต่วออก
6 หนึ่งใบกับ 7 หนึ่งใบ…
“นายอยู่ข้างใคร” เยี่ยหวันหวั่นจ้องเป่ยโต่ว
“ก็ต้องข้างพี่สิพี่เฟิง” เป่ยโต่วตอบอย่างแหงอยู่แล้ว
“ข้างฉันแม่นายสิ นายระเบิดฉันทำบ้าอะไร!” เยี่ยหวันหวั่นเกือบโยนไพ่ในมือตัวเองใส่หน้าเป่ยโต่วแล้ว
แม่งเอ๊ยระเบิดเธอครั้งเดียวไม่พอ ยังระเบิดเธอสองครั้งติด จากนั้นก็ปล่อยไพ่ให้แลนลอร์ดชนะ…
ถ้าเวลานี้เยี่ยหวันหวั่นมีมีดอยู่ในมือ บางทีเธออาจจะสับเป่ยโต่วแล้ว
“พี่เฟิง…ผมมีไพ่ระเบิดก็ต้องระเบิดสิ…พี่ดูผมลงไพ่มากมายขนาดนั้น พี่เพิ่งลงหนึ่งใบ พี่ยังจะโทษผม…” เป่ยโต่วมองเยี่ยหวันหวั่นอย่างน้อยใจเล็กน้อยใจเล็กน้อย
“นายจะไสหัวไปหรือให้ฉันเตะนายออก” เยี่ยหวันหวั่นจ้องพร้อมเอ่ยกับเป่ยโต่ว
“พี่เฟิง…ขอโอกาสอีกครั้งเถอะนะ…ไม่ได้เล่นนาน ไม่ชินมือแล้ว ครั้งหน้าผมจะคิดให้ละเอียด ลงไพ่ดีๆ แน่นอน…” เป่ยโต่วยิ้มเอ่ยอย่างกระอักกระอ่วน
“แจกไพ่!”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยอย่างอารมณ์เสีย
ดีลเลอร์เหลือบมองเป่ยโต่วอย่างตั้งใจไม่ตั้งใจแวบหนึ่ง ไพ่แลนลอร์ดนี้ให้เขาเล่น…
“ไม่เรียกแลนลอร์ด”
เป่ยโต่วมองไพ่ในมือตัวเองแล้วเอ่ย
“ฉันก็ผ่าน” ชายผมยาวเอ่ย
‘พวกเขาสองคนผ่าน งั้นไพ่ต้องไม่ดีแน่นอน…’ เยี่ยหวันหวั่นครุ่นคิดแล้วเอ่ย “เรียกแลนลอร์ด!”
หยิบไพ่แลนลอร์ดมา ถึงไม่นับว่าดีแต่ก็ไม่เลว
ทันใดนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็โยนไพ่ 3 ใบเดียวในมือลงไป
“ระเบิด!”
เป่ยโต่วหัวเราะร่า โยนไพ่ Q สี่ใบลงไป
เยี่ยหวันหวั่นจ้องเป่ยโต่วอย่างอาฆาต “ผ่าน”
“ผมระเบิดอีกแล้ว!”
เป่ยโต่วโยนไพ่ราชาใหญ่ราชาเล็กลงไป
เยี่ยหวันหวั่นมุมปากกระตุกเล็กน้อย มารดาแม่งลงสามใบเดียว แกเล่นระเบิดมารดาสองครั้งสองครา…
“ผ่าน…ฉันจะดูว่านายยังมีระเบิดอีกเท่าไร ถ้านายกล้าระเบิดฉันอีกนะ” เยี่ยหวันหวั่นจ้องเป่ยโต่ว เอ่ยด้วยรอยยิ้มเรียบ
“ไม่ระเบิดแล้ว…” เป่ยโต่วส่ายหน้า โยนไพ่ในมือทั้งหมดลงไปทันที ทั้งหมดคือเสตรท
เยี่ยหวันหวั่นนิ่งเงียบ เป่ยโต่ว แม่แกไม่ใช่ว่าไพ่ไม่ดีเหรอ ไพ่ดีขนาดนี้ไม่เรียกแลนลอร์ด คิดจะหลอกเธอโดยเฉพาะเหรอ!
“พี่เฟิง เมื่อกี้ผมก็พูดอยู่ พี่ให้โอกาสผมอีกครั้ง ผมจะคิดให้ดีๆ แน่นอน เป็นยังไงล่ะ ฝีมือผมไม่เลวเลยใช่ไหม ฮ่าๆๆ!” เป่ยโต่วหัวเราะเบิกบานสุดแสน
“ไสหัวไป”
เยี่ยหวันหวั่นมองเป่ยโต่ว
ยังไม่รอให้เป่ยโต่วเอ่ยปากต่อ เยี่ยหวันหวั่นก็หัวเราะเย็นชา “ถ้านายไม่ไสหัวไปอีก…ฉันจะอัดนายตายทั้งเป็น”
———————————————————————————————-
บทที่ 1314 บอสใหญ่ที่โหดเหี้ยมที่สุด
ทันใดนั้น เป่ยโต่วยิ้มอย่างกระอักกระอ่วน “พวกพี่เล่นกัน…พวกพี่เล่นกัน จู่ๆ ผมก็นึกขึ้นได้ว่ายังมีธุระ ผมไปก่อนแล้ว…”
เป่ยโต่วลุกขึ้นอย่างรวดเร็วแล้วดึงชิวสุ่ยหนีออกจากคาสิโนไป เป่ยโต่วไม่สงสัยแม้แต่น้อย ว่าเยี่ยหวันหวั่นต้องทุบเขาตายทั้งเป็นแน่
“คนไปหมดแล้ว ค่อยเล่นกันวันอื่นเถอะ” ชายผมยาวมองเยี่ยหวันหวั่นแล้วเอ่ยปาก
“ไม่ได้!” เยี่ยหวันหวั่นขวางข้างชายผมยาว “พวกเรามาเล่นพิชิตแลนลอร์ดสองคนกัน”
ชายผมยาวนิ่งเงียบ
เขาไม่เคยได้ยินมาก่อนว่ายังมีพิชิตแลนลอร์ดแบบสองคนด้วย
“ในรัฐอิสระยังไม่เคยมีใครกล้าพูดกับฉันว่าไม่ได้” ชายผมยาวหรี่ตาเล็กน้อย จ้องมองเยี่ยหวันหวั่น
ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นพูดต่อ ชายชุดดำกลุ่มหนึ่งกลับพลันพุ่งเข้ามาในคาสิโน
หลังชายชุดดำหนึ่งในนั้นเข้ามาในคาสิโนก็กวาดสายตา และในที่สุดก็หยุดอยู่ที่โต๊ะหมายเลขสี่ที่เยี่ยหวันหวั่นอยู่
“ทุกท่านไม่ต้องแตกตื่น พวกเรามีความแค้นส่วนตัวเล็กน้อยกับโต๊ะหมายเลขสี่” ชายชุดดำแค่นเสียงหัวเราะเยาะเอ่ย
แขกพนันในคาสิโนเหมือนจะเคยชินกับสถานการณ์แบบนี้แล้วจึงไม่มีความแตกตื่นใดๆ
มาหาโต๊ะหมายเลขสี่?
เวลานี้เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วเล็กน้อย คนกลุ่มนี้มาหาตัวเองหรือมาหาชายผมยาวที่ชนะได้เงินตัวเอง?
“ผู้นำพันธมิตร วันนี้คุณน่าประทับใจเชียวนะ!” ชายชราหนึ่งในนั้นมองเยี่ยหวันหวั่น มุมปากยกขึ้นน้อยๆ วาดเป็นรอยยิ้มหนาวเย็นถึงขั้วกระดูก
ได้ยินคำพูดของชายชรา หัวใจเยี่ยหวันหวั่นพลันดังกึก
คนพวกนี้มาหาเธอ…
เยี่ยหวันหวั่นไม่โง่ พอเดาออกคร่าวๆ ในทันที
เกรงว่าคนพวกนี้คืออยู่ใต้อาณัติของผู้อาวุโสสาม…
ตาแก่พวกนั้น ครองอำนาจในพันธมิตรอู๋เว่ยเท่าไรกันแน่
ถึงแม้พวกเขาอาจยังไม่ชื่อว่าตัวเธอก็คือผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย แต่อย่างน้อย ณ ตอนนี้ เธอก็แบกฐานะของผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ยอยู่จริงๆ
“ฆ่าคนโต๊ะหมายเลขสี่อย่าให้เหลือ!”
ภายใต้คำสั่งของชายชรา คนหลายสิบคนก็เข้าไปล้อมโต๊ะหมายเลขสี่
“เดี๋ยวก่อน” เยี่ยหวันหวั่นเก็บซ่อนอารมณ์ เอ่ยเสียงเย็น “ฉันไม่รู้จักคนคนนี้ เขาบริสุทธิ์ ให้เขาไปจากที่นี่”
ได้ยินแบบนั้นชายผมยาวก็มองเยี่ยหวันหวั่น ดวงตาวาบประกายเล็กน้อย
แปลกจริง ชั่วชีวิตนี้เป็นครั้งแรกที่มีคนปกป้องเขา…
กระทั่งเยี่ยหวันหวั่นพูด ชายชราจึงค่อยหันไปพินิจมองชายผมยาว
แต่ทว่า ไม่พินิจมองก็แล้วไป ลำพังแค่สายตาก็กลับทำให้ชายชราร่างกายสั่นรุนแรง
“จะ…จะ…เจ้าสวะหมา!” ชายชราจ้องชายผมยาก่อนโพล่งออกมาอย่างตะลึงพรึงเพริด
“แก เรียกฉันว่าอะไรนะ”
ชายผมยาวเอ่ยเสียงเย็นชาสุดขั้วกระดูก แต่ก็ไม่เห็นว่าเขาเคลื่อนไหวแบบไหน เหมือนกับว่าก้าวเท้าเหยียบหนึ่งก้าว ทั้งร่างก็หายตัวไปในจุดห่างไกล ไปปรากฏอยู่ด้านข้างชายชรา
“สะ…สวะหมา…” ชายชราย้ำประโยคซ้ำโดยไม่รู้ตัว
‘ปัง!’
สิ้นเสียงของชายชรา ดวงตาของชายผมยาวก็วาบแววเย็นชา เขายกแขนขวา จากนั้นก็จิ้มนิ้วที่ขมับของชายชราด้วยความเร็วที่ยากมองเห็นได้ด้วยตา
ภายใต้การจ้องมองของทุกคน ได้ยินแค่เสียง ‘ปัง’ ดังสนั่น แล้วร่างของชายชราก็ลอยขวางออกไปสิบกว่าเมตรประดุจว่าวสายขาย
หลังตกถึงพื้น โต๊ะพนันหลายจุดพังทลาย ส่วนคนตายอนาถคาที่
“ฉันเกลียดคนอื่นเรียกฉันว่า…สวะหมาที่สุด” ดวงตาของชายผมยาวผุดแววอำมหิตน่าพรั่นพรึง
ณ เวลานี้ เยี่ยหวันหวั่นตะลึงค้างอยู่กับที่โดยสมบูรณ์แล้ว
ชายหน้าตาดีคนนี้…
ที่แท้ก็คือเจ้าสวะหมา!
ศัตรูตามธรรมชาติของแบดเจอร์
บอสใหญ่ที่โหดเหี้ยมที่สุดสุดคนนั้น!