บทที่ 633 The Final Name (4)
ใบหน้าของพวกเขาทั้งหมดปรากฏความเด็ดเดี่ยว บาอัลยิ้มอย่างเย็นชา มนุษย์ทั้งหมดเหล่านี้ก็ไม่ใช่สิ่งที่พิเศษอะไรนอกจากตัวละครในนวนิยายเฉกเช่นเดียวกับตัวเขา
’การดำรงอยู่ของเราล้วนแล้วแต่ไร้ประโยชน์ ’
บาอัลเงยหน้าขึ้นมองท้องฟ้าไกลโพ้น ก้อนโลหะขนาดใหญ่ลอยอยู่บนหัวของเขาและในนั้นคือคิมฮาจินผู้เขียนผู้ที่สร้างโลกใบนี้
บาอัลรู้สึกถึงแรงกระตุ้นจากความโกรธ เขาจ้องมองไปที่ผู้เขียนและเพิ่มพลังปีศาจของตัวเอง เขาแผ่ขยายพลังปีศาจของตัวเองเหมือนภูเขาไฟ พลังงานแห่งความโกรธเกรี้ยวปกคลุมทั่วทั้งโลกรุกล้ำเข้าไปในธรรมชาติและดึง ‘ตัวละคร’ ทั้งหมดเข้าไปในปราการของ บาอัล
!“-”
บาอัลคำรามในปราการนั้นและสาบานกับตัวเองอีกครั้ง
‘ข้าจะทำลายโลกใบเล็กๆที่หวงแหนของแก ข้าจะไม่เหลือแม้เพียงของเล่นชิ้นเดียว ‘
ดวงตาของบาอัลเปลี่ยนเป็นสีแดงเข้มและความมืดของเขาเริ่มกลืนกินโลก
**
[เรือรบแห่งเกนเคลลอป]
ประมาณ 30 วินาทีหลังจากการ์ดระดับ 9 ดาวหายไป ชิมูริน ก็ปรากฏตัวขึ้นในจุดที่การ์ดใบนั้นหายไป นั่นหมายความว่าการ์ดระดับ 9 ดาวเรียก ชิมูรินออกมาหรือ แต่ทำไมชิมูรินมีความเกี่ยวข้องยังไงกับการ์ดใบนั้น?
ความรู้สับสนเกิดขึ้น ผมมองลงที่ที่พื้นข้างล่างนั่น
“ อะไรนะ…. พวกเขาคือทุกคนจากโลกอื่น”
โทเมอร์พึมพำขณะที่เธอสังเกตเห็นทหารของ อาณาจักรลีโอเรส และ อาณาจักรอรันเฮลล์ ผมยักไหล่แล้วหันไปหาเธอ
“ อย่างไรก็ตาม คุณควรเตรียมพร้อมที่จะลงไป”
“ คุณต้องการให้ฉันไปด้วยหรือ”
โทเมอร์ยกคิ้วของเธอขึ้น เธอดูเหมือนจะสงสัยว่าพวกเขาต้องการความช่วยเหลือจากเธอหรือไม่
“แน่นอน เราต้องการความช่วยเหลือทั้งหมดที่เราสามารถหาได้”
ผมพยักหน้าและนำกระสุนมิสเทลทีนออกมาจากรอยสัก กระสุนเรียวยาวสี่นัดเปล่งประกายอย่างบางเบา
“…นั่นอะไรน่ะ?”
โทเมอร์ถามพลางมองที่กระสุน ผมถูกระสุนเบา ๆ สักครู่ก่อนเปิดใช้งาน [การสังเคราะห์]
[หลอมกระสุนมิสเทลทีน ….]
ทันทีที่ข้อความของระบบปรากฏขึ้นกระสุนทั้งสี่ถูกรวมเข้าเป็นหนึ่งเดียว นอกเหนือจากการสังเคราะห์ ผมได้ใช้ SP ที่เหลือทั้งหมดของตัวเองเพื่อเพิ่มความพิเศษในหาร”ขจัดปีศาจ” เข้าไปในกระสุนนัดสุดท้าย
“ว้าว มันรวมเป็นนัดเดียวแล้ว”
เช่นเดียวกับที่กระสุนนัดสุดท้ายเกิดขึ้น แต่สิ่งนี้เพียงอย่างเดียวไม่เพียงพอที่จะจัดการบาอัลได้อย่างสมบูรณ์
ผมแสดงกระสุนให้ โทเมอร์ ที่เฝ้าดูกระบวนการทั้งหมดด้วยความสนใจ
“ สิ่งนี้น่าจะทำให้บาอัลจนมุมได้อย่างน้อยครั้งหนึ่ง”
อาวุธพร้อมแล้ว ตอนนี้สิ่งที่สำคัญที่สุดคือเวลา
เมื่อพลังของฮีโร่ทั้งหมดรวมตัวกัน เมื่อโชคของผมนำพาโชคชะตาของผู้อื่นและพลังทั้งหมดของโลกมารวมกัน….
นั่นจะเป็นเวลาที่เหมาะสมสำหรับผมที่จะยิงกระสุนนัดนี้
และเวลานั้นอาจจะเป็น ….
KWAAAAANG-!
ทันใดนั้น การระเบิดครั้งใหญ่เกิดขึ้นและความมืดก็กลืนกินทุกสิ่ง
“…เกิดอะไรขึ้น?”
โทเมอร์เงยหน้าขึ้นอย่างรวดเร็ว แต่เธอไม่สามารถทำอะไรได้เลย ทันทีที่พื้นของเรือจมลง – ไม่ตัวเรือเองก็หายไปและพวกเราสองคนก็เริ่มตกลงมา 4000 เมตรลงไปที่พื้น
“ Uaaaaaah-” โทเมอร์กรีดร้อง
ผมเรียกสปาร์ตันออกมาอย่างเร่งด่วน สปาร์ตันที่พุ่งเข้าใส่ฉากเหมือนฮีโร่กางปีกของเขาแล้วจับโทเมอร์กับผมขึ้นมาไว้บนหลังของเขา
“โอ้ พระเจ้า.”
โทเมอร์ จับหน้าอกของเธอและเริ่มหายใจอย่างหนักหน่วง ปฏิกิริยาของเธอเป็นที่เข้าใจ แม้แต่เหนือมนุษย์อย่างเธอก็คงจะไม่รอดจากการตกลงไปจากความสูง 4000 เมตร
“…”
ผมมองไปรอบ ๆ อย่างประหม่า เรือของ เกนเคลลอป หายไป ท้องฟ้าหายไป ต้นไม้และหญ้าหายไปและเราถูกล้อมรอบไปด้วยความมืดมิดไร้ที่สิ้นสุด
อย่างไรก็ตาม เมื่อผมเบิกตาขึ้นและมองไกลออกไปทำให้ผมค้นพบใบหน้าที่คุ้นเคยมากมาย
คิมซูโฮ, แชนายอน, ยุนซึงอา, ชิมูริน, ไอลีน …. ทุกคนตกใจจากการเปลี่ยนแปลงของฉากอย่างฉับพลันเช่นกัน พวกเขาก็กำลังพยายามที่จะเข้าใจสถานการณ์ปัจจุบัน
“เฮ้ พวกเราอยู่ที่ไหน” โทเมอร์ถามขึ้น
ผมได้รับข้อมูลเกี่ยวกับสถานที่นี้ผ่านการสังเกตและการอ่าน
[ปราการของบาอัล – พื้นที่ที่สร้างโดยบาอัล สำหรับการสืบเชื้อสายของเขาลงมาบนโลก มันคล้ายกับดินแดนเหนือธรรมชาติของบาอัล]
ดูเหมือนว่าบาอัลจะทำสิ่งที่บ้าไปแล้ว
ผมตอบอย่างขมขื่น“ ข้างในปราการของ บาอัล”
“…ฮะ?”
“ ดูเหมือนว่าบาอัลพาเรามาที่นี่”
ผมหันมามองโทเมอร์ โทเมอร์จ้องกลับมาที่ผมและหัวเราะเบา ๆ
“ นั่นหมายความว่าบาอัลอยู่ที่นี่ด้วยใช่มั้ย”
“ ถูกต้อง”
“โอเค ดีละถ้าอย่างนั้น-“
โทเมอร์พับแขนเสื้อขึ้น เธอเพิ่มพลังเวทมนตร์ของตัวเองขึ้นด้วยรอยยิ้มขี้เล่น
“ ฉันจะแสดงให้นายเห็นว่าฉันได้รับสมญานาม เจ้าหญิงเลือดเหล็ก มาได้ยังไง”
ร่างกายของเธอเริ่มไหม้เป็นสีน้ำเงิน ดวงตาและนิ้วมือของเธอ หัวใจและเส้นผมของเธอ – ทุกส่วนทั้งหมดถูกปกคลุมด้วยเปลวไฟสีฟ้า ตอนนี้เธอเป็นตัวอย่างที่ดีของซุปเปอร์ฮิวแมนที่เห็นเฉพาะในการ์ตูน
“ โอเค ฉันจะ….”
ผมพยักหน้าแล้วโหลด กระสุนมิสเทลทีน ใส่เข้าไปใน Desert Eagle ความจริงแล้วคือผมกลัวมาก แต่ผมแกล้งทำเป็นว่าปกติดีและวางมือบนไหล่ของโทเมอร์
“ ….มันจะปกป้องคุณจากด้านหลัง”
“…ปกป้องฉัน?”
โทเมอร์ดูไม่พอใจไม่ว่าด้วยเหตุผลใดก็ตาม
“ใช่ ฉันเป็นนักแม่นปืนแต่เดิม จำได้ไหม?”
“…เอาเถอะ”
เธอพยักหน้าอย่างไม่พอใจ จากนั้นก็พุ่งออกกไปอย่างหงุดหงิดด้วยความเร็วที่เร็วยิ่งกว่ากระสุนของตัวผมเองเสียอีก