มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 902
ตามที่ชายชราบอกเป็นนัย โจชัวเคยพบกับเฟนเดอร์สันเมื่อสองสามปีก่อนจริง ความจริงแล้ว ก็เป็นเฟนเดอร์สันนั่นเองที่ต้องการจะจ้างโจชัวให้เป็นหมอส่วนตัวของตระกูลพวกเขาในตอนนั้น แม้พวกเขาเสนอเงินเดือนที่สูงลิ่วให้เขา แต่สุดท้ายโจชัวก็ยังคงปฏิเสธข้อเสนอพวกเขา
“ยินดีอย่างยิ่งจริง ๆ ครับ” โจชัวตอบกลับด้วยรอยยิ้มจาง ๆ บนใบหน้าของเขา
เป็นตอนนั้นเองที่โจชัวสังเกตเห็นใบหน้าใหม่ หรืออย่างน้อยก็ครึ่งใบหน้าใหม่
ชายหนุ่มคนหนึ่งกำลังยืนอย่างอ่อนน้อมถัดจากโจชัวขณะที่เขาถือชุดเครื่องมือแพทย์ไว้ในมือ อย่างไรก็ดี สิ่งที่แปลกประหลาดเกี่ยวกับเขาก็คือความจริงที่ว่าคนหนุ่มคนนั้นสวมหน้ากากครึ่งซีก มันปิดบังใบหน้าส่วนบนของเขา และมันก็ไม่ต่างจากหน้ากากงานแฟนซี
“ผมขอทราบได้ไหมว่านี่อาจเป็นใครกันครับ?” ไบรสันถามด้วยรอยยิ้ม
“อ อ่า…! อ่า!” คนหนุ่มที่สวมหน้ากากตอบกลับ ขณะที่เขาชี้ไปที่ปากของตัวเองก่อนจะโปกมือเล็กน้อย จากนั้นเขาก็ชี้ไปที่โจชัวก่อนจะวางฝ่ามือของเขาไว้ใกล้หัวใจของเขา
เมื่อเห็นแบบนั้น มินดี้จึงหัวเราะเบา ๆ ก่อนจะพูดขึ้นมา “แซนเดอร์สันเป็นลูกมือฝึกหัดของผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันค่ะ คุณปู่! เขาเป็นใบ้ดังนั้นเขาจึงไม่สามารถพูดได้!”
เนื่องจากทั้งมินดี้และแจสมินได้กลับมายังคฤหาสน์ตระกูลเฟนเดอร์สันพร้อมกับโจชัว มินดี้จึงมีโอกาสได้ทำความรู้จักกับแซนเดอร์สันมากขึ้นเล็กน้อย นั่นจึงอธิบายถึงการแนะนำตัวของคนหนุ่มคนนั้นอย่างกระตือรือร้นได้อย่างชัดเจน
“เธอพูดแบบนั้นได้ยังไงกัน มินดี้?” แจสมินตอบกลับ ขณะที่เธอมองไปยังหญิงสาวที่ตรงไปตรงมาคนนั้นพร้อมกับถอนหายใจ
“ไม่เป็นไร! ท้ายที่สุดแล้ว ฉันก็ค่อนข้างสนิทกับเขาแล้ว! พวกเรารู้จักกันตอนอยู่บนยอร์คนอร์ท เมาน์เทน เมื่อวันก่อน น่าประหลาดใจ แม้นั่นเป็นครั้งแรกที่พวกเราได้พบกัน แต่ฉันก็พบได้ทันทีว่าเขาค่อนข้างคุ้นเคย! ไม่ว่าจะยังไงถึงเขาไม่สามารถพูดได้จริง ๆ แต่ฉันก็รู้สึกว่าพวกเราเข้าใจกันมาก ตลอดช่วงเวลาที่พวกเราอยู่ด้วยกัน ฉันพูดไม่ถูกเหรอ แซนเดอร์สัน?” มินดี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม วิธีที่เธอพูดนั้น มันเกือบจะเหมือนราวกับว่าเธอเป็นเพื่อนสนิทคนหนึ่งของเขา
“อ่า! อ่า!” แซนเดอร์สันตอบกลับ ขณะที่เขารีบร้อนพยักหน้า
“ฮ่าฮ่า! ผมขอโทษสำหรับความเปิ่นนี้ด้วย ผู้เชี่ยวชาญเจนคินสัน… แม้มินดี้ค่อนข้างเป็นหญิงสาวที่ตรงไปตรงมาและไม่ยั้งคิด แต่ก็เข้าใจด้วยว่าเธอก็เป็นคนที่น่ารักและจิตใจดีมาตลอดชีวิตนี้ของเธอ!” ไบรสันกล่าว
“ผมเห็นด้วยอย่างแน่นอนครับ… พูดแล้วก็ ลูกมือฝึกหัดของผมในที่นี้ต้องทนทุกข์จากอาการหน้าไหม้เมื่อตอนที่เขาเป็นเด็กน้อย… มันเป็นเหตุผลที่ทำไมเขาถึงสวมหน้ากากนี้ไว้ อย่างไรก็ตามผมหวังว่าคุณจะเข้าใจว่าเขาก็ค่อนข้างเป็นคนขยันนะครับ ผมพาเขาไปด้วยทุกที่ที่ผมไปในตอนนี้ และในทางกลับกัน เขาก็ได้เรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ และความรู้จากผมมากขึ้นเรื่อย ๆ”
“เอาล่ะ! ด้วยการที่คุณเป็นครูที่เก่งเช่นนี้ ผมก็มั่นใจว่านักเรียนขอบคุณจะเก่งพอ ๆ กันกับคุณแน่นอน!” ไบรสันกล่าว ขณะที่เขาจับมือของผู้เชี่ยวชาญเจนคินสันใน ขณะที่นำเขาเข้าไปในคฤหาสน์ตระเฟนเดอร์สันต่อไป
“ฮ่า! เธอได้ยินนั่นไหม แจสมิน? คุณปู่พูดว่าฉันจิตใจดี!” มินดี้กล่าว ขณะที่เธอบุ่ยปากอย่างขี้เล่น
“แน่นอนสิ ไปกันเถอะ…” แจสมินตอบกลับ ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอเล็กน้อยด้วยรอยยิ้มที่น่ารำคาญบนใบหน้าของเธอ
เมื่อเห็นแบบนี้ แซนเดอร์สันเองก็กรอกตาใส่มินดี้ แม้เขามั่นใจว่าเธอไม่สามารถเห็นมันก็ตาม
‘ใจดีกับผีน่ะสิ! เธอแค่ไม่เคยพบคนที่พูดผ่านภาษามือมาก่อน! เธอเพียงดีกับฉันเพราะเธอก็ต้องการเรียนรู้ภาษามือเช่นกันหนิ!’ แซนเดอร์สันคิดกับตัวเอง
หากไม่ชัดเจนพอ แซนเดอร์สันก็ไม่ใช่ใครอื่นนอกจากเจอรัลด์นั่นเอง
แม้ว่าบุคลิกปัจจุบันของเขาไม่ได้ดีเลิศ แต่อันที่จริงมันก็เป็นวิธีที่สะดวกมากที่สุดสำหรับเขาในการแทรกซึมเข้าคฤหาสน์ตระเฟนเดอร์สันได้สำเร็จ
“ให้ฉันช่วยนายถือชุดเครื่องมือทางการแพทย์นั้นเถอะ แซนเดอร์ดัน” แจสมินกล่าว ขณะที่เธอพยักหน้าไปทางเขา
เพียงเท่านั้น เจอรัลด์จึงเริ่มแสดงท่าทางด้วยมือของเขาอีกครั้งในทันทีก่อนจะพูด “อ่า! อ่า!”
เนื่องจากแจสมินอ่อนโยนกว่า และเอาใจใส่กว่ามากเมื่อเทียบกับมินดี้ เจอรัลด์จึงอดไม่ได้ที่จะเหลือบมองเธออีกสองสามครั้ง แม้กระนั้นความสนใจของเขาไม่นานก็ย้อนกลับไปที่ท่านเฟนเดอร์สัน
เจอรัลด์ได้วินิจฉัยอาการป่วยของเขาอย่างเต็มที่ก่อนหน้านี้แล้วจากการมองแวบเดียว
ตราบใดที่ท่านเฟนเดอร์สันทานยาตามสั่ง และได้รับการรักษาแบบฝังเข็มสักสองสามวัน ก็จะมั่นใจได้เลยว่าเขาจะฟื้นตัวได้อย่างเต็มที่แน่นอน เอาตามตรงมันไม่ใช่งานยากขนาดนั้นสำหรับเจอรัลด์
สถานการณ์ก็ดีมากเช่นกัน เพราะเนื่องจากก่อนหน้านี้เจอรัลด์ได้หารือกับโจชัวแล้ว เขาวางแผนที่จะพักอยู่กับเฟรเดอร์สันอย่างน้อยสองสามวัน
ในช่วงเวลานั้น เจอรัลด์วางแผนที่จะสังเกตเฟนเดอร์สันในขณะที่ตามหาความจริงเกี่ยวกับการกระทำใด ๆ จากพวกชุยเลอร์เช่นกัน หรืออย่างน้อยนั่นก็คือสิ่งที่เขาวางแผนไว้แต่แรก
ขณะที่เวลาผ่านไป มินดี้ยังคงตามหาเจอรัลด์ทุกเมื่อที่เธอทำได้ และเอาตามตรงมันก็เริ่มรบกวนเขา ณ จุดนี้ มันเกือบจะเหมือนราวกับว่าเธอบ้าไปแล้ว!
เมื่อคิดว่าในที่สุดเขาก็ได้อยู่ลำพังสักที เมื่อกลางคืนมาถึง เจอรัลด์ยืนอยู่ในสวนหลังบ้าน ขณะที่เขาคิดเกี่ยวกับ ‘แผนการร้ายใหญ่’ ที่ชุยเลอร์ได้วางแผนไว้
สำหรับพวกโมลเดล คราวนี้จริง ๆ แล้วพวกเขาส่งคนมาที่นี่เพื่อช่วยเหลือชุยเลอร์กี่คนกัน?
ในขณะที่เฟืองในหัวของเขากำลังทำงานหนัก เขาก็ได้ยินเสียงหนึ่งพูดขึ้นมา “นายกำลังทำอะไรอยู่ แซนเดอร์สัน?”
เจอรัลด์ถึงกับหมดคำพูด ขณะที่เขาหันไปมองมินดี้ หญิงสาวคนนั้นเอามือไขว้หลัง ขณะที่เธอกระโดดตลอดทางมาหาเขา
“อ่า! อ่า! อ่า!” เจอรัลด์ตอบกลับ ขณะที่เขาแสดงท่าทางโดยใช้มือของเขา ในขณะที่ชี้ไปยังสวนและบริเวณรอบ ๆ
“โอ้ เข้าใจแล้ว! งั้นนายอยากจะชมวิว! ฮ่าฮ่า! เนื่องจากนายอาจจะมุ่งความสนใจไปที่การศึกษาการแพทย์อย่างเดียวบนยอร์คนอร์ท เมาน์เทน ฉันมั่นใจว่านายไม่เคยเห็นสวนที่ใหญ่มากขนาดนี้เลย ใช่ไหม?”
“อ่า!” เจอรัลด์กล่าวพร้อมกับพยักหน้า
“เมื่อพูดถึงเรื่องนี้ เพราะนายว่างอยู่ในตอนนี้ นายช่วยอยู่เป็นเพื่อนฉันสักหน่อยได้ไหม?” มินดี้กล่าว ขณะที่เธอจับมือขวาของเขา
เจอรัลด์ตกตะลึงมากกับสิ่งนั้น จนเขาไม่รู้ว่าจะตอบกลับยังไงด้วยซ้ำ