บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 938
เมเดลีนสอดส่องสายตาโดยรอบ ลอบชำเลืองมองผู้ชายที่แทบจะไม่ต้องการชายตาแลเธอ “หนูไม่มีทางเลือกอื่น”
เธอหยุดมองเขาและกล้ำกลืนน้ำตาลงท้อง
คาเลนเองก็ไม่รู้ว่าจะทำอะไรได้อีกเช่นกัน ดังนั้น เธอจึงช่วยเมเดลีนนอนลงบนโซฟาช้า ๆ
เมื่อคาเลนเห็นว่ามีบอดี้การ์ดอีกสองคนในห้องนั่งเล่น เธอจึงไล่พวกเขาออกไปอย่างโกรธเกรี้ยว “ออกไป! ออกไป! พวกแกทุกคน!”
เธอมองไปยังผู้ชายซึ่งยืนอยู่ตรงหน้าต่างสูงจรดเพดานกำลังจ้องมองโทรศัพท์ของเขาเอง
“เจเรมี่ แม้ว่าแกจะจำเอวลีนไม่ได้ แต่แกเลือดเย็นขนาดที่จะไม่สนใจต่อสถานการณ์ของเธอในตอนนี้งั้นเหรอ? แกจะเพิกเฉยต่อชีวิตของคนและลูกที่ยังไม่เกิดของเธอเหรอ?”
เจเรมี่เลิกคิ้ว และเมื่อเขาหันกลับมาก็เห็นได้ว่าเขาไม่พอใจอย่างมาก
เขาเกือบจะเตือนคาเลน ทว่าเมื่อเขาเห็นเมเดลีนซึ่งกำลังนอนอยู่บนโซฟา เหงื่อโชก และซีดเผือด
ด้วยเหตุผลอันแปลกประหลาด เจเรมี่ก็รู้สึกปวดร้าวในหัวใจ
เขาเหลือบมองยังบอดี้การ์ดทั้งสองคนที่ประตูและบอกให้พวกนั้นออกไป
เมื่อคาเลนเห็นว่าชายทั้งสองคนนั้นไปแล้ว เธอจึงหยิบทิชชู่มาซับเหงื่อบนหน้าผากของเมเดลีน จากนั้นเธอจึงยกขาของอีกฝ่ายขึ้นทั้งที่ในใจยังคงตื่นตระหนก
เธอไม่มีประสบการณ์ในการทำคลอด และที่แย่ยิ่งกว่านั้น คือ เด็กที่กำลังจะออกมายังคลอดก่อนกำหนดอีกด้วย
สภาพร่างกายของทารกที่คลอดก่อนกำหนดไม่ดีเท่าทารกที่ครบอายุครรภ์ ถ้าไม่ส่งพวกเขาเข้าตู้อบสำหรับทารกแรกเกิดเพื่อดูแลหลังจากคลอด พวกเขาอาจไม่สามารถมีชีวิตอยู่ได้นาน
ขณะนั้นในหัวของเมเดลีนยุ่งเหยิง แต่เธอจะไม่มีวันลืมความเจ็บปวดที่ตามหลอกหลอนนั้นได้เลย
ครั้งที่เธออยู่ในคุก เธอถูกบังคับให้คลอดและลูกคนแรกของเธอก็ถูกพรากไปทั้งอย่างนั้น
ความโศกเศร้าในตอนนั้นชัดเจนอย่างยิ่งในใจของเธอ
เมเดลีนกัดฟันแล้วกำมือของเธอบนโซฟาจนกระทั่งเลือดซึม อย่างไรก็ตามเธอยังหนักแน่นและไม่ส่งเสียงร้องอย่างเจ็บปวดขอความช่วยเหลือใด
เธอรู้ว่าความเอาใจใส่และความอ่อนโยนที่ต้องการมากที่สุดในเวลานี้ไม่มีอยู่
คาเลนไม่อาจทนมองสภาพของเมเดลีนได้ และเป็นครั้งแรกที่เธอได้เห็นว่าเมเดลีนนั้นเข้มแข็งแค่ไหน
เจเรมี่ดูเหมือนจะสับสนเล็กน้อยกับภาพเบื้องหน้าของตนเอง
เขาเดินไปหาเมเดลีนอย่างเชื่องช้าและมองลงไปยังใบหน้าที่ซีดเผือดของเธอ มันชุ่มไปด้วยหยาดเหงื่อ
เธอขมวดคิ้วและขบฟันแน่น เมื่อเขาเห็นความเจ็บที่เธอต้องอดทนทำให้หัวใจของเขาได้สัมผัสความเจ็บปวดราวกับโดนคมมีดล่องหนกรีดเฉือนไปด้วย และด้วยเหตุผลบางอย่าง คิ้วของเขาก็ขมวดจนเป็นรอยหยักลึก
จากหางตาของเธอ เมเดลีนมองร่างสูงของเจเรมี่ เธอพยายามยกฝ่ามือซีดขาวแล้วคว้าขากางเกงของเขาขณะที่ยังคงหอบอย่างหนัก “แม้ว่าระหว่างเราจะกลายเป็นแบบนี้ แต่นี่ก็ยังนับเป็นการทำตามสัญญาที่คุณให้ไว้เมื่อครั้งก่อน คุณบอกว่าคุณจะอยู่เป็นเพื่อนฉันในตอนที่ฉันคลอดเด็กคนนี้…”
หลังจากที่พูดอย่างนั้นมือของเมเดลีนก็ร่วงผล็อยลงอย่างอ่อนแรง
ทันใดนั้นหัวใจของเจเรมี่ก็หดเกร็ง เขาเอื้อมมืออกไปคว้ามือของเมเดลีนไว้
“เพื่อลูกของคุณ ผมจะพาคุณไปโรงพยาบาล” เจเรมี่ถอนหายใจ
เมเดลีนส่ายศีรษะ “ช้าไปแล้วล่ะ…” เธอถอนใจอย่างเสียดาย “ฉันหวังว่าฉันจะมีโอกาสได้เจอหน้าเด็กคนนี้ ไม่รู้ว่าเขาจะเหมือนคุณมากกว่า หรือเหมือนฉันมากกว่า…”
“เจเรมี่ ช่วยหาคนเตรียมน้ำร้อนกับกรรไกรด้วย! แล้วก็โทรเรียกรถพยาบาลที! เรียกรถพยาบาลตอนนี้เลย!” คาเลนตะโกนอย่างว้าวุ่น
เจเรมี่จ้องมองเมเดลีนอยู่นาน จากนั้นจึงสั่งให้คนรับใช้เตรียมของเหล่านั้นมาอย่างเย็นชา
เขาอยากจะเพิกเฉยต่อเมเดลีนและไม่ต้องการดูว่าเธอกำลังกดดันแค่ไหน แต่มันช่วยไม่ได้ เขาไม่อาจห้ามใจไม่ให้มองเธอได้
ความกังวลอันไม่อาจอธิบายได้นี้ทำให้เจเรมี่ใคร่รู้ ‘เป็นความจริงหรือที่เขาเป็นสามีของเธอ?’
‘ถ้าหากไม่ล่ะ นี่ไม่ใช่เวลาที่ควรนั่งเฉย ๆ อยู่ห่าง ๆ แล้วเมินเฉยหรอกเหรอ?’
“เอวลีน ตื่นไว้! ลูกรัก ตื่นไว้!”