บทที่ 2347 หลอกถาม
คุณชายไผ่ขจีนิ่งงันไปครู่หนึ่ง ในที่สุดเขาก็ยืดอกขึ้นมา
“ข้าจะไปกับเจ้าด้วย!”
หัวใจกู้ซีจิ่วพลันอุ่นวาบ
“ได้! ขอบใจมาก!”
คุณชายไผ่ขจียิ้มแล้ว
“เจ้าอย่ารีบขอบคุณข้าเลย อันที่จริงข้าก็มีการคำนวณผลประโยชน์ของตัวเองแล้ว บึงพิษแห่งนั้นอยู่ห่างออกไปพันลี้ ข้าจะอยู่ข้างกายเจ้า คอยอารักขาเจ้า เจ้าก็จะได้ถ่ายทอดวิชาแพทย์วิชาค่ายกลให้ข้าได้พอดี…”
คนผู้นี้น่ารักและจริงใจนัก
กู้ซีจิ่วมองนัยน์ตาดอกท้อของเขา
“ชื่อจริงของเจ้าคืออะไร?” ในเมื่อเขาจะเป็นศิษย์ของเธอแล้ว เธอย่อมเรียกเขาว่าคุณชายไผ่ขจีไปตลอดไม่ได้
“จู๋ตู๋ชิง” (ไผ่เขียวเดียวดาย)
มิน่าเล่าในสถานที่ที่เขาอยู่ ต้นไผ่อื่นล้วนเฉาตายไปหมด ช่างเป็นชื่อที่สมกับเขามากจริงๆ!
….
ย่วนย่วนนอนเหงื่อชุ่มศีรษะอยู่บนเตียง
ตาข่ายฟ้าดินทิ้งรอยแดงสายแล้วสายเล่าไว้บนร่างนาง โชคดีที่ตอนนั้นนางรู้ว่าไม่ได้การแล้ว ถึงแม้จะดิ้นรนกรีดร้องแต่ก็ยังปกป้องใบหน้าของตนไว้ นอกเหนือจากสองมือแล้ว ส่วนอื่นที่เปิดเปลือยกลับไม่ปรากฏรอยแผลเลย
อาการบาดเจ็บนี้ไม่หนักหนา ทว่าเจ็บปวดเข้าไปถึงกระดูก ถึงแม้จะหลุดพ้นจากตาข่ายนั้นมานานมากแล้ว ความเจ็บปวดนั้นก็ยังคงเสียดกระดูกแทงหัวใจอยู่
พายุฝนย่างกรายมาในคืนหลังคารั่วโดยแท้ ความเจ็บปวดนั้นเพิ่งทุเลาลงไปได้ครึ่งหนึ่ง คุณชายไผ่ขจีก็บุกเข้ามาอีก ทำการทรมานไต่สวน หักกระดูกซี่โครงนางสองซี่ ซ้ำยังใช้ทวนนิ้วของนางแทงเข้าที่แขนนางแผลหนึ่งด้วย
นางนำยาถอนพิษออกมา เพิ่งจะกินไปได้เม็ดเดียว ก็ถูกคุณชายไผ่ขจีชิงไปแล้ว
เมื่อเห็นเงาหลังของคุณชายไผ่ขจีหายลับประตูไป ดวงหน้าเฉิดฉันที่ซีดเซียวของนางกลับเผยรอยยิ้มเยียบเย็นออกมาแวบหนึ่ง
เดิมทีแล้วทวนนิ้วของนางไม่ได้มีพิษ พิษนั้นเตรียมไว้สำหรับกู้ซีจิ่วโดยเฉพาะ เตรียมไว้หลายร้อยปีแล้ว วันนี้ในที่สุดก็ได้นำออกมามาใช้งาน
กู้ซีจิ่ว กู้ซีจิ่ว!
พิษที่หล่อหลอมออกมาจากความเกลียดแค้นชิงชังยาวนานนับร้อยๆ ปีเช่นนี้เจ้าจะรับไหวหรือเปล่า?
เจ้าก็มีวันนี้เหมือนกันสินะ!
ของที่ข้าไม่ได้มาเจ้าก็อย่าหมายจะได้ครอง!
ยาถอนพิษนี้มีสองส่วนจริงๆ ส่วนแรกคือขวดที่คุณชายไผ่ขจีชิงไป อีกส่วนหนึ่งกลับพิเศษนัก และมีผลกับตัวนางเพียงคนเดียว…
ตอนที่คุณชายไผ่ขจีจะจากไปได้ทำให้องครักษ์ด้านนอกแตกตื่นเข้า พอองครักษ์เข้ามาเห็นนางในสภาพเลือดท่วมตัว ก็รีบร้อนไปรายงานราชันย์มาร ไปเชิญหมอมา…
ตี้ฝูอีมาถึงเร็วกว่าที่นางคาดการณ์ไว้เสียอีก!
คล้ายว่าพอองครักษ์วิ่งไปก็ได้ยินเสียงรายงานว่าองค์ราชันย์เสด็จแล้ว
ย่วนย่วนที่อยู่ในห้องกลั้นหายใจฟัง หัวใจเต้นโครมคราม นางได้ยินองครักษ์รายงานเรื่องที่องค์หญิงถูกลอบทำร้ายแก่เขา
นางคิดว่าจะอย่างไรเขาก็คงจะเข้ามาดูเสียหน่อย
กลับนึกไม่ถึงว่านางรออยู่เนิ่นนานยิ่ง รอจนหมอจากด้านนอกมาถึงแล้ว ก็ยังไม่ได้เห็นเงาร่างของคนผู้นั้นที่นางอยากเห็นเลย
คล้ายว่านางไม่อยากให้หมอ ดูแผลตรวจอาการเลย เอาแต่บีบคั้นไต่ถามว่าราชันย์มารไปไหน
สุดท้ายองครักษ์ก็ไม่กล้าล่วงเกินนางจริงๆ ถึงอย่างไรนางก็เป็นองค์หญิงน้อยที่ราชันย์มารเอื้อเอ็นดูที่สุด…
ยังคงกล่าวไปว่า
“องค์ราชันย์เพียงถามถึงลักษณะเฉพาะของผู้ที่มาและอาการบาดเจ็บขององค์หญิงจากนั้นก็ออกไปเลยพ่ะย่ะค่ะ น่าจะ…น่าจะไปล้างแค้นให้องค์หญิงกระมัง?”
ย่วนย่วนหลับตาลง หัวใจหนาวยะเยือกไปหมด
หากว่าเขาห่วงใยนางจริง อย่างน้อยก็ต้องเข้ามาดูนางสักแวบ แต่ว่า…เขาไม่เข้ามาเลย…
บุรุษช่างเย็นชาเสียจนน่ากลัว!
ต่อให้นางเป็นผู้มีพระคุณที่ช่วยชีวิตเขาไว้ ก็ไม่อาจเปลี่ยนแปลงเขาได้ ไม่มีอิทธิพลต่อความรู้สึกของเขาสักเท่าไหร่
เขามอบชีวิตที่ยอดเยี่ยมที่สุดให้นางได้ ให้ฐานะที่สูงศักดิ์ที่สุดได้ ทว่าไม่เคยอนุญาตให้นางเข้าใกล้เขาอย่างแท้จริงเลย…
นางมีชีวิตมาหลายร้อยปีแล้ว กลายเป็นคนที่มีประสบการณ์โชกโชนมานานแล้ว
ตี้ฝูอีเอื้อเอ็นดูนางให้นางได้เป็นองค์หญิงเช่นนี้ นางย่อมรู้ดีว่าหมายถึงอะไร รู้ดีว่าเป็นตนเป็นตัวล่อเป้าตัวหนึ่ง
และถึงแม้ตี้ฝูอีผู้นี้จะใช้วิธีการเจ้าเล่ห์ชั่วร้ายกับคนอื่นมากมาย แต่กับนางแล้วก็ยังคงตรงไปตรงมายิ่งนัก
————————————————————————————-
บทที่ 2348 หลอกถาม 2
เขาเคยพูดคุยกับนางอย่างชัดเจนตั้งแต่ครั้งแรกที่จะมอบตำแหน่งองค์หญิงให้นางแล้ว บอกว่าเขามีศัตรูมากมาย หากว่านางรับตำแหน่งองค์หญิงนี้ จะมีคนคิดว่านางเป็นจุดอ่อนของเขา อันตรายอย่างยิ่ง ถามว่านางเต็มใจเป็นหรือไม่?
หากว่านางไม่เต็มใจเป็น เขาก็จะปกปิดตัวตนของนาง ลอบส่งนางไปยังสถานที่ขุนเขาเขียวสายธารใส มีข้าทาสบริวาร อยู่อย่างสงบสุขไปชั่วชีวิต
และนางก็เลือกเป็นองค์หญิง…
เนื่องจากเช่นนี้นางจะสามารถอยู่ข้างกายเขาได้ เขาจะได้ดีต่อนาง มีท่าทางอบอุ่นอ่อนโยน แสดงความรักใคร่เอ็นดูเมื่ออยู่ต่อหน้าผู้อื่น…
เช่นนี้นางถึงจะได้รับความอ่อนโยนที่ปรารถนาทว่าไม่เคยได้ครองมา…
ดังนั้น นางยินดีเป็นตัวล่อเป้า ล่อให้ศัตรูของเขาที่ซุ่มอยู่ในที่ลับเผยตัวออกมา มองเขาสังหารศัตรูไปทีละคนๆ…
นางนึกว่าวันเวลาจะยืนยาวดั่งฟ้าดิน ตนจะหลอมละลายเขาได้ในไม่ช้าก็เร็ว กลับนึกไม่ถึงว่านังผีร้ายกู้ซีจิ่วจะไม่ยอมเลิกราตามมาถึงที่นี่จนได้…
หญิงผู้นั้นอาศัยสิ่งใดกัน?
อาศัยสิ่งใดถึงได้ความรักจากเขาไป?!
อาศัยสิ่งใดถึงแย่งชิงคนที่นางชอบไปได้ง่ายๆ?
ดังนั้น หญิงผู้นั้นจะต้องตาย! และจะต้องตายอย่างอนาถอย่างยิ่งด้วยถึงจะเหมาะ…
นางนอนมาหนึ่งวันหนึ่งคืนแล้ว ขณะที่สะลึมสะลืออยู่บ้าง แสงสว่างที่บานประตูพลันสลัวลง มีคนเดินเข้ามา
เดิมทีห้องนี้ของนางค่อนข้างหนาวเย็น แต่พอคนผู้นี้เดินเข้ามาก็คล้ายจะพกพาคลื่นความร้อนอันแรงกล้ามาด้วย ทำให้อุณหภูมิในห้องสูงขึ้นหลายองศา
นางลืมตาขึ้น ม่านตาหดตัวแวบหนึ่ง เอ่ยเสียงสั่น
“พี่ใหญ่!”
ผู้มาคือตี้ฝูอี เขายืนอยู่หน้าเตียงของนาง ทอดสายตามองนาง มุมปากยกยิ้มคล้ายมิยิ้ม ทว่าแววตากลับราบเรียบไร้อุณหภูมิ
“อวิ๋นชิงหลัว เปิ่นจวินหาใช่พี่ใหญ่ของเจ้าไม่! น้องชายแท้ๆ ของเจ้าก็คืออวิ๋นเยียนหลี มิใช่หรือ?”
ย่วนย่วนแข็งทื่อไปทันที เงยหน้ามองเขา แรงกดดันมหาศาลบนร่างอีกฝ่ายทำให้นางสะท้านใจ แทบหายใจไม่ออกแล้ว
นางเอ่ยละล่ำละลัก
“ท่าน…รู้หมดแล้ว…”
ตี้ฝูอียิ้มบางๆ
“เจ้าคิดจะปกปิดเรื่องของเจ้าไปจากข้าได้นานแค่ไหนเล่า? อวิ๋นฮูหยิน?”
อวิ๋นชิงหลัวกำมืออยู่ในแขนเสื้อ ฝืนแก้ตัว
“ข…ข้าไม่ได้ตั้งใจจะปิดบังท่าน ข้า…ฐานะอวิ๋นฮูหยินของข้าเพียงใช้อาศัยอยู่ข้างกายเย่หลิงเท่านั้น มิได้มีสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยากับเขาจริงๆ…”
“เปิ่นจวินไม่สนว่าระหว่างเจ้ากับเขาจะมีสัมพันธ์ฉันท์สามีภรรยากันจริงๆ หรือไม่”
ตี้ฝูอีตัดบทนาง
สีหน้าอวิ๋นชิงหลัวขาวเผือด มองดูเขา
“พี่ใหญ่ ข้ารู้ว่าแต่ก่อนหลอกลวงท่านไว้ ไม่ได้บอกฐานะที่แท้จริงของตนกับท่าน นี่เป็นความผิดของข้า แต่ข้าไม่มีจิตคิดร้ายต่อท่านเลยจริงๆ มีเพียงความปรารถนาดีต่อท่าน ไม่เคยทำเรื่องที่ส่งผลเสียต่อท่านเลย…”
ตี้ฝูอีมองนางอย่างเฉยเมย
“เช่นนั้นการที่เจ้าซื้อตัวสายลืบที่เปิ่นจวินส่งออกไป ให้พวกเขาจงใจรายงานว่ากู้ซีจิ่วกับอวิ๋นเยียนหลีอยู่ด้วยกันอย่างเป็นสุขยิ่งนัก ทั้งสองเดินทางท่องเที่ยวไปตามเมืองต่างๆ ก็หวังดีต่อเปิ่นจวินงั้นหรือ?”
อวิ๋นชิงหลัวตะลึงงัน
สีหน้านางซีดเซียวกว่าเดิม
“พวกเขาอยู่ด้วยกันแล้วหยอกเอินยิ้มหัวจริงๆ และเดินทางท่องเที่ยวไปตามเมืองต่างๆ จริงๆ…อวิ๋นเยียนหลีกำลังตามหาท่าน กู้ซีจิ่วก็ตามหาเป็นเพื่อนเขาด้วย ท่านก็รู้ อวิ๋นเยียนหลีคิดร้ายต่อท่าน…ซ้ำท่านก็ยังออกจากอาณาจักรไม่ได้ชั่วคราว ข้าเกรงว่าท่านจะพะว้าพะวง ดังนั้นถึงไม่บอก ข้า…ก็เป็นเพราะข้าหวังดีกับท่านเหมือนกัน”
“เช่นนั้นการที่เจ้าอ้างชื่อเปิ่นจวิน สั่งให้คุณชายไผ่ขจีผลิตชุดกันเพลิงสองชุด ลอบส่งออกนอกอาณาจักรมารเงียบๆ ส่งไปให้อวิ๋นเยียนหลี ก็หวังดีต่อข้าเหมือนกันงั้นสิ?”
อวิ๋นชิงหลัวผงะไป
“เจ้าอ้างชื่อข้า สั่งให้องครักษ์ไปเบิกเงินหนึ่งล้านกษาปณ์มารมา สร้างห้องลับขึ้น ด้านในติดตั้งกลไกไว้ จับกุมมนุษย์เข้ามาเพื่อฝึกฝนวิชามารของเจ้าก็หวังดีต่อเปิ่นจวินใช่ไหม?”
อวิ๋นชิงหลัวหน้าซีดขาว พูดไม่ออกแล้ว
นางคิดว่าตนปกปิดเรื่องเหล่านี้ไว้ลับอย่างยิ่งแล้ว แม้แต่นางกำนัลคนสนิทที่จงรักภักดีก็ไม่ได้บอกให้รู้ ไม่นึกเลยว่าตี้ฝูอีจะจับได้นานแล้ว!
————————————————————————————-
นักแปลขอคุย : เปิดตัวคุณชายจู๋ศัตรูหัวใจคนใหม่ของปู่ตี้อย่างเป็นทางการ หลังจากปรากฏตัวมาแล้วสิบกว่าตอนในที่สุดก็มีชื่อกับเขาสักที