เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 855
จากนั้นแสงสีขาวหายไป เมื่อท่านผอ.พลิกข้อมือ ฟ้าดินกลับมาเป็นเหมือนเดิมอีกครั้ง
“ไร้ระยะอีกทั้งยังไร้รูปร่าง นายได้อะไรมาจริงๆ”
ท่านผอ.ถอนหายใจยาวอีกครั้ง ซิงยวนพูดถูก เขาอยู่ไม่ได้แล้ว
เหมือนท่านผอ.แก่ลงหลายปี ตัวกลายเป็นแสงหายไป เหลือเพียงความเละเทะเอาไว้
ส่วนในป่าอีกที่หนึ่ง เงาของซิงยวนเดินออกมาจากความว่างเปล่า
ด้านหน้าเขาเป็นที่รกร้าง
แต่หลังจากสะบัดมือ อยู่ดีๆ ก็มีทางเข้าโบราณปรากฏออกมา
นี่คือจวนของผู้แข็งแกร่งที่เป็นคนฝึกฝนชั่วร้าย ซึ่งก้าวเข้าสู่ระดับเซียนบู๊ ที่ลั่วหยู่เป็นคนหาเจอ ก่อนหน้านี้โดนผนึกเอาไว้
ซิงยวนรู้จักที่นี่ ขณะที่จะก้าวเข้าไป
จู่ๆ เงาคนปรากฏขึ้น เป็นอาจารย์เมิ่งอวิ๋น
“ซิงยวน นายจะทำอะไร”
เมิ่งอวิ๋นถามขึ้น
ซิงยวนตอบอย่างราบเรียบว่า “จะไปดู”
เมิ่งอวิ๋นพูดว่า “ไม่มีคำสั่งของท่านผอ. นายเข้าไปไม่ได้”
ซิงยวนพูดว่า “เข้าไม่อยู่ ฉันจะเข้าก็เข้าได้”
พูดจบ ไม่รอให้อาจารย์เมิ่งอวิ๋นตั้งตัว ซิงยวนสะบัดมือ พลังสีขาวปกคลุมเธอไว้
อาจารย์เมิ่งอวิ๋นพบว่าร่างกายตัวเองไม่สามารถขยับได้ ซิงยวนแข็งแกร่งถึงขั้นนี้ตั้งแต่เมื่อไร
ซิงยวนเดินเข้าไปในทางเข้าโบราณ ใต้ดิน 1600 กว่าเมตรคือจวน
เพิ่งเดินเข้ามา ซิงยวนรู้สึกถึงพลังสีดำ กำลังแผ่ซ่านมาบนร่างกายเขา
เขาไม่ได้ขัดขวาง แต่ปล่อยตัวเอง ให้แสงสีดำนี้ปกคลุมตัวเขา
ซิงยวนพึมพำว่า “ในเมื่อฝึกฝนธรรมดาไม่สามารถเข้าสู่แดนหยินหยางได้ งั้นฉันขอดูวิชาคนที่ฝึกฝนชั่วร้ายหน่อย”
เมื่อพูดเช่นนี้ แสงสีขาวบนตัวซิงยวนกลายเป็นสีดำอย่างรวดเร็ว
ด้านนอก สีหน้าของอาจารย์เมิ่งอวิ๋น แปรเปลี่ยนเป็นทุกข์ระทม
ซิงยวนหลับตาลง ถอดเสื้อผ้าตัวเองออก เดินตัวเปลือยเข้าไปข้างใน
เขากางแขนออกทั้งสองข้าง เหมือนจะโอบกอดความมืดมิดนี้
ในคุกน้ำ
ลู่ฝานนั่งหน้าประตู มองอักษรบนประตูอย่างเงียบๆ
ครั้งนี้เขาไม่ได้กวาดตามองทันทีเหมือนเมื่อกี้ แต่มองดูอักษรทีละตัว
วิธีแบบนี้ อย่างน้อยก็ทำให้เขาต้านทานการกัดกินของวิชาได้ แต่ที่น่าแปลก เขาจำตัวอักษรด้านบนไม่ได้
เขารู้ว่าเขียนว่าอะไร แต่จำรูปร่างของตัวอักษรไม่ได้ว่าแกะสลักบนประตูยังไง
วิชาระดับฟ้า ไม่เหมือนวิชาอื่นจริงๆ
ลู่ฝานก็ไม่รีบร้อน จำไม่ได้ก็จำไม่ได้ ค่อยๆ ดูก็ได้
ร่างกายยังปวดอยู่ ดวงตาก็เจ็บ แต่พวกนี้เป็นเรื่องเล็ก ความทรมานสำหรับลู่ฝาน เป็นเพียงการฝึกฝนอย่างหนึ่งเท่านั้น
แววตาเป็นปกติ ลู่ฝานนั่งขัดสมาธิอยู่ตรงนั้นเหมือนหินก้อนหนึ่ง
ฮ่วนเย่ว์เปลี่ยนเสื้อผ้าเสร็จนานแล้ว รอให้ลู่ฝานช่วยเธอปลดผนึก สรุปว่าเห็นลู่ฝานนั่งเหมือนหินอยู่ตรงนั้น ตะโกนสองสามครั้งก็ไม่ขยับ
ฮ่วนเย่ว์รู้ว่าตอนที่คนอื่นกำลังฝึกฝน ทางที่ดีอย่ารบกวน ดังนั้นเธอจึงยืนเงียบๆ อยู่อีกด้าน
จากการประมาณของเธอ ลู่ฝานยืนหยัดได้อย่างมากครึ่งชั่วยามก็นับว่าไม่เลวแล้ว
เธอเคยสัมผัสกับการกัดกินของวิชาระดับฟ้ามาแล้ว มันทรมานเหมือนไม่ใช่มนุษย์
เธอยังจำได้ว่าอาจารย์ของเธอเคยพูดกับเธอ อย่าเอาแต่โลภกับวิชาระดับฟ้า โอกาสยังไม่พอ ความสามารถยังไม่พอ ถึงมีวิชาระดับฟ้าอยู่ในมือ เป็นได้เพียงหายนะเท่านั้น
เหตุผลง่ายดายมาก เพราะแค่เป็นวิชาระดับฟ้า ล้วนมีปัญหาด้านพรสวรรค์
วิชาระดับฟ้าของนักบู๊ ที่ต้องการเป็นอันดับแรกคือร่างกายที่แข็งแกร่ง ไม่มีร่างกายทนทานเหมือนเหล็ก ถึงมีวิชาในมือ คุณก็ยังไม่กล้าดู
บทที่ 854
บทที่ 856