ยัยหมอวายร้ายที่รัก บทที่ 561 ช่างแทบไม่น่าเชื่อเลย
“สักครู่ครับ ประธานแสนรัก ผมได้ยินมาว่าเมื่อก่อนคุณนายก็เคยทำลงทุน ทำไมไม่ให้เธอมานั่งฟังด้วยกันล่ะ ลองดูว่ามีข้อเสนอแนะอะไรดีๆ ให้กับโครงการนี้ของเรา?”
คิดไม่ถึง ว่าจะมีคนเรียกตัวเธอเอาไว้ ยังให้เธอเข้าร่วมในการประชุมเล็กๆ ที่ดูเหมือนว่าจะสำคัญอยู่ในขณะนี้ด้วย
เส้นหมี่ถึงกับตะลึง
ให้เธอเข้าร่วมด้วยเหรอ?
จะได้ยังไงล่ะ? เธอไม่ใช่คนของบริษัท อีกอย่าง การลงทุนของตระกูลหิรัญชา ก็ลงทุนกับโครงการขนาดใหญ่นับหมื่นล้าน ถ้าหากเธอแนะนำผิดไป นั่นไม่ใช่ทำให้สามีของตัวเองต้องขาดทุนเหรอ?
เส้นหมี่ตั้งใจจะปฏิเสธ
แต่ในเวลานี้เอง ผู้ชายที่นั่งอยู่ที่โต๊ะทำงานและมองดูเธอแบบยิ้มอยู่ตลอดนั้น กลับพยักหน้า : “ได้สิ เส้นหมี่ งั้นคุณไปนั่งตรงนั้นนะ”
เส้นหมี่ : “………..”
ไม่มีทางเลือกแล้ว หลังจากที่เธอทำได้เพียงจ้องเขม็งไปยังผู้ชายคนนั้นด้วยสายตาขุ่นเคือง เธอก็เดินไปนั่งลงด้านข้างของพวกผู้บริหารระดับสูงเหล่านี้
กลับมองเห็นคนกลุ่มนี้ เธอเพิ่งจะนั่งลง ก็มีคนยื่นแผนงานโครงการฉบับหนาๆ ส่งมาให้กับเธอ
“คุณนาย คือแบบนี้ ช่วงนี้บริษัทเราคิดจะประมูลที่ดินที่หลังจากเขตอุตสาหกรรมเก่าย้ายออกไป ที่ดินผืนนั้นพื้นที่ใหญ่มาก สามารถนำมาทำพัฒนาอสังหาริมทรัพย์ได้ แต่คือตอนนี้เผชิญอยู่กับปัญหาหนึ่ง ก็คือหลังจากที่ทำอสังหาริมทรัพย์แล้ว ถ้าหากช่องว่างการเพิ่มมูลค่าไม่มาก ราคาก็คาดว่าจะไม่สูง อีกอย่างคนที่มาซื้อก็น่าจะไม่มากนัก”
คนนี้อธิบายอย่างง่ายๆ ให้เธอฟัง
แผนการลงทุนแบบนี้ อันที่จริง เป็นเพียงแค่โครงการหนึ่งทั่วไปในบริษัท
แต่ วันนี้พวกเขาถึงกับรั้งเธอไว้ให้อยู่ด้วย หมายความว่าอย่างไรกัน?
คือเพราะว่าเจอกับปัญหายาก?
หรือว่า พวกเขาอยากจะลองดู ความสามารถของคนที่ขึ้นมานั่งในตำแหน่งภรรยาท่านประธานหิรัญชากรุ๊ปอย่างเธอคนนี้?
เส้นหมี่พลิกเอกสารกองหนาที่อยู่ในมือเธอไปมา สักครู่ ก็พูดอย่างใจเย็นขึ้นมาว่า : “สถานที่นี้ เดิมทีไม่เหมาะสำหรับทำอสังหาริมทรัพย์”
“อะไรนะ?” พวกผู้บริหารระดับสูงต่างก็ทำสีหน้าแบบแปลกใจ
“ทำไมคุณนายคิดอย่างนี้ล่ะ?”
“ง่ายมาก ที่ดินแปลงนี้คือที่ดินจากโรงอุตสาหกรรมเก่ารื้อย้ายออกไป แม้ว่ารัฐบาลมีแผน อนุญาตให้บริเวณใกล้เคียงมีสิ่งอำนวยความสะดวกครบครัน แต่พวกคุณสามารถไปตรวจสอบดูได้ เมื่อก่อนอุตสาหกรรมเหล่านี้คือทำอุตสาหกรรมประเภทเคมี”
“……..แล้วไงต่อ?”
“หลังจากนั้นก็ง่ายมาก หลายปีที่ผ่านมา สิ่งเหล่านี้ได้ส่งผลกระทบต่อสิ่งแวดล้อมข้างเคียง คุณจะยังทำอสังหาริมทรัพย์ขึ้นมาอีก ใครจะอยู่อาศัย? เกิดเรื่องขึ้นมา? ใครจะรับผิดชอบ? บริษัทงั้นเหรอ?”
เส้นหมี่พูดออกมาง่ายๆ สองประโยค ก็ถึงกับทำให้คนเหล่านี้กลืนไม่เข้าคายไม่ออกเลยทีเดียว
สิ่งเหล่านี้ คนในออฟฟิศต่างก็รู้กัน
แต่ทว่า คนที่ไม่เคยสัมผัสกับแผนงานนี้มาก่อน และก็ไม่เคยทำงานในบริษัทพวกเขามาก่อน ถึงกับรู้ได้อย่างชัดเจนเลยทีเดียว
พวกเขาจะไม่ยอมรับก็ไม่ได้ วิสัยทัศน์ของภรรยาท่านประธานคนนี้ ใช้ได้เลยทีเดียว
“งั้น…….คุณนายคิดว่า ที่ดินแปลงนี้พวกเราจะเอามาทำอะไรดีครับ?”
“ทำย่านธุรกิจช้อปปิ้งค่ะ แต่ตอนนี้ย่านช้อปปิ้งใหญ่ๆ ในเมืองA ของเรามีมากพอแล้ว หากอยากจะทำให้โดดเด่น สามารถนำเข้าสิ่งของจากต่างประเทศ อย่างเช่น ย่านช้อปปิ้งปลอดภาษีอะไรแบบนี้”
“ห๊ะ?”
เมื่อคำพูดนี้ออกมา พวกผู้บริหารระดับสูงที่อยู่ในที่ประชุม ต่างก็ตกตะลึงกันไปตามๆ กัน!
เธอจะคิดไปถึงย่านช้อปปิ้งปลอดภาษีได้?
หัวสมองแบบนี้ ช่างสุดยอดจริงๆ!
คิดถึงเมื่อสักครู่ พวกเขาเหล่านี้นั่งปรึกษาในห้องทำงานอยู่นานสองนาน ก็ไม่คิดอะไรเป็นชิ้นเป็นอันออกมาได้ แต่ตอนนี้คุณนายท่านนี้ พอมาถึงกลับจัดการกับปัญหายากข้อนี้ได้สำเร็จ
ในที่สุดสายตาของคนเหล่านี้ที่มีต่อเส้นหมี่ก็เปลี่ยนไป
“ท่านประธานแสนรัก คุณนายของท่านคนนี้สายตาเฉียบแหลมจริงๆ พวกเราต่างก็คิดไม่ถึง ว่าในบริษัทเราจะมีมือดีท่านนี้ซ่อนอยู่”
“ใช่ครับ คุณนาย ได้ยินมาว่าเมื่อก่อนคุณก็เคยทำด้านลงทุน ตอนนั้นทำอยู่ที่ไหนเหรอครับ?”
“ห๊ะ?”
เส้นหมี่ถึงกับงานเข้าเลยทีเดียว เธอส่งสายสายตาไปขอความช่วยเหลือจากชายที่อยู่เยื้องด้านหน้าของเธอ
เธอไม่อยากให้คนเหล่านี้รู้ว่าเมื่อก่อนเธอเคยทำอยู่ที่วอลล์สตรีท ถ้าพวกเขารู้ขึ้นมา พวกเขาจะถูกโจมตีจนตายเลยหรือเปล่า?
แสนรักขมวดคิ้ว
ในที่สุด ผู้ชายที่คอยนั่งสังเกตการณ์อยู่ตลอด ก็ลุกขึ้นจากเก้าอี้เจ้านายตัวใหญ่ จากนั้นก็เดินก้าวเท้าเข้ามา
“งั้นถ้าไม่มีข้อคิดเห็นอะไรแล้ว ก็ไปทำตามที่คุณนายบอกเถอะ”
“ห๊ะ?”
เส้นหมี่ตกใจมาก
ง่ายๆ อย่างนี้เลยเหรอ? เธอเพียงแค่แสดงความคิดเห็นส่วนตัวของเธอเอง จะให้มีการลงทุนเป็นมูลค่าหมื่นล้านกับที่ดิน ตามที่เธอเสนอนี่นะ?
“พี่ชาย นี่……..”
“ไม่มี ไม่มีข้อคิดเห็น ผมคิดว่าแผนงานนี้ของคุณนายดีมากครับ”
“ใช่ ใช่ ผมก็เห็นด้วย แต่ถ้าหากเป็นแบบนั้น พวกเรายังต้องหาร้านปลอดภาษีใหญ่ๆ เหล่านั้นเข้ามารับเหมา ได้ยินมาว่าบริษัทเหล่านั้น วิสัยทัศน์สูงมาก ก็ไม่รู้ว่าจะมายังสถานที่แบบนี้ของพวกเราหรือเปล่า?”
มีผู้บริหารระดับสูงคนหนึ่งเสนอปัญหานี้ออกมา
เส้นหมี่ที่นั่งอยู่ด้านข้างได้ยินแล้ว ก็พูดออกมาโดยไม่ทันคิดว่า : “ทำไมต้องรับเหมาล่ะ ร่วมกันทำได้ คุณแค่ตกปลาให้ติดเบ็ดเสียก่อน เรื่องกินเข้าท้องก็เป็นเรื่องที่ไม่ช้าก็เร็ว?”
“………….”
บรรยากาศเงียบกริบ!
ในห้องทำงาน ราวกับว่าจู่ๆ ถูกกดปุ่มปิดเสียง ภายในหนึ่งวินาที ทุกคนต่างก็เงียบไป
รวมถึงแสนรัก
เส้นหมี่ : “………….”
จบกัน เธอพูดอะไรผิดไปหรือเปล่า? แรงเกินไปหรือเปล่า? ที่คิดกลอุบายบ้าบอแบบนี้ออกมาได้ !
เส้นหมี่รีบลุกขึ้นในทันที จากนั้นค่อยๆ เดินอย่างระมัดระวังไปยังด้านหน้าของผู้ชายคนนี้ : “พี่ชาย พี่…..อย่าโกรธนะ ฉันพูดมั่วๆ”