มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 907
เธอทำแบบนั้น เนื่องจากเวลาครึ่งปีก็แทบจะไม่พอเปลี่ยนนิสัยที่หยิ่งยโสของเธอได้เลย อย่างที่คาดไว้ เมอายังคงชอบที่จะอยู่ใกล้ผู้คนที่มีสถานะสูงในสังคม เหมือนวอร์เรน แจสมิน และมินดี้เท่านั้น
ไม่มีใครตำหนิเธอสำหรับเรื่องนั้นได้จริง ๆ
ไม่ว่าจะยังไง เจอรัลด์ก็ยุ่งมากเกินไปในการจับตาดูสภาพแวดล้อมของเขา จนไม่ได้สังเกตการเพ่งมองอย่างดูถูกจากทั้งเมอาและอิซาเบลเลยด้วยซ้ำ
“เฮ้ แจสมิน ดูนั่นสิ! เห็นขนมหวานเล็ก ๆ ที่พวกเด็ก ๆ กำลังถืออยู่ไหม? ฉันชอบพวกมันมากเลย! ฉันสงสัยว่าพวกเขาซื้อพวกนั้นมาจากที่ไหน!” มินดี้พูดขึ้นสักพักต่อมา ขณะที่เธอชี้ออกหน้าต่างไปยังเด็กสองสามคนที่กำลังเดินผ่านไป ในเวลานี้กลุ่มนั่งอยู่ในร้านเล็ก ๆ แห่งหนึ่งในขณะที่เพลิดเพลินกับการดื่มกาแฟกัน
“โอ้ งั้นเหรอ? ฉันรู้ว่าพวกเขาขายมันพวกนั้นที่ไหน! มันอยู่ไกลขึ้นไปทางเหนือเล็กน้อย แต่ฉันสามารถพาเธอไปที่นั่นได้ถ้าเธอต้องการ!” เมอาตอบกลับ
“นั่นยอมเยี่ยมไปเลย!” มินดี้กล่าวด้วยความตื่นเต้น ขณะที่เธอหันไปมองเจอรัลด์
จากนั้นมินดี้ก็ยิ้มและพูดขึ้นมา “เอาน่า แซนเดอร์สัน! มากับฉัน! อย่าลืมว่า นายก็ดูไม่เหมือนว่านายมีอะไรอื่นให้ทำอยู่ดีหนิ!”
“เขาไม่จำเป็นต้องตามไปหรอก พวกเราสามารถมุ่งหน้าไปที่นั่นด้วยตัวเองได้!” เมอากล่าว บอกเป็นนัยถึงความดูถูกในน้ำเสียงของเธอ
ก่อนเจอรัลด์จะทันได้มองสีหน้าเมอาดี ๆ มินดี้ก็คว้าจับที่แขนของเขาแล้วก่อนจะตะโกนขึ้น “ไปกันเถอะ!”
แจสมินเองก็ยิ้มก่อนจะกล่าวเสริม “ไปกับมินดี้เถอะ แซนเดอร์สัน… ฉันจะรู้สึกมั่นใจมากขึ้นเมื่อรู้ว่านายคอยอยู่เป็นเพื่อนเธอเช่นกัน!”
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์จึงทำได้เพียงแค่ส่ายหัวของเขาด้วยการยอมจำนน ขณะที่เขาตามมินดี้และเมอาไปยังร้านขายขนมหวาน
แม้เขาคาดเดาไว้ว่ามินดี้จะย้อนกลับไปหากลุ่มเมื่อซื้อขนมหวานเสร็จ ด้วยความผิดหวัง มีสิ่งของมากมายที่น่าสนใจกำลังลดราคาอยู่ซึ่งมินดี้ไม่เคยเห็นมาก่อน เป็นผลให้มันกลายเป็นความสนุกสนานในการช็อปปิ้งเล็ก ๆ เนื่องจากมินดี้ใช้เวลาค่อนข้างนานในการสำรวจดู และซื้อของมากขึ้นเรื่อย ๆ
สุดท้าย เจอรัลด์จึงแตะไหล่ของมินดี้เบา ๆ โดยบ่งบอกว่าพวกเขาควรกลับไปหากลุ่มได้แล้ว
“พวกเราไม่ได้รีบอะไร ดังนั้นก็อยู่และดูรอบ ๆ ได้!” มินดี้กล่าวด้วยรอยยิ้ม
“ถ้าเขาต้องการกลับไปมากขนาดนี้ ก็ปล่อยเขากลับไปก่อนเถอะ…” เมอากล่าวเสริม
“ไม่มีทาง! มันจะน่าเบื่อที่มีแค่พวกเราสองคน!” มินดี้ตอบกลับ ขณะที่เธอส่ายหัวของเธอ
ในขณะที่เขากำลังจะโน้มน้าวมินดี้ให้กลับไปอีกครั้ง เจอรัลด์ก็รู้สึกว่าหูของเขาเกร็งกระตุก ไม่กี่วินาทีต่อมา สายตาของเขาก็กลายเป็นดุดันขึ้น ขณะที่เขาหันไปมองด้านหลังพวกเขา
แม้เมอาและมินดี้ต่างก็มีความสุขอย่างไม่รู้ตัว เจอรัลด์เห็นร่างสิบร่างที่ค่อย ๆ เคลื่อนตัวมาหาพวกเขาอย่างช้า ๆ!
เมื่อเจอรัลด์หันไปเตือนมินดี้ ร่างเหล่านั้นก็เร่งเครื่องกันทันที!
มันใช้เวลาไม่กี่วินาทีสำหรับผู้ชายเหล่านั้นในการเข้าใกล้ทั้งสามคน และสิ่งต่อมาที่มินดี้รู้ แขนของเธอก็ถูกผู้ชายหลายคนจับเอาไว้แล้ว
เจอรัลด์เองก็รู้สึกถึงมือที่แข็งแรงบนไหล่ของเขา ขณะที่ปลายกระบอกปืนจี้หลังของเขา
“อย่าแม้แต่จะขยับ ไอ้งั่ง! ไม่อย่างงั้นฉันจะฆ่าแกซะ!” คนที่ยืนอยู่ข้างหลังเจอรัลด์คำรามใส่อย่างชั่วร้าย
เอาตามตรงแม้มันค่อนข้างง่ายที่เจอรัลด์จะต่อต้านพวกเขา แต่เขาก็ไม่ทำแบบนั้น อย่าลืมว่า ด้วยผู้คนมากมายที่นี่ เขาเกรงว่าคนกลุ่มนี้จะเริ่มสะเพร่าขึ้นมา และยิงผู้เห็นเหตุการณ์ที่บริสุทธิ์อย่างไม่ตั้งใจได้
นอกจากนี้ มันชัดเจนว่าคนกลุ่มนี้ทำตามแผนการที่คิดไว้เป็นอย่างดีมาแล้ว จากสิ่งที่อยู่ในใจนั้น เขาจึงไม่กล้ากระทำสุ่มสี่สุ่มห้า เพราะเขาไม่มั่นใจว่าแจสมินและคนอื่น ๆ กำลังเผชิญสิ่งเดียวกันนี้เหมือนกันหรือไม่
“ก แกเป็นใคร…? แกต้องการย้าอะไร?” มินดี้ ที่ถูกจ่อยิงด้วยเช่นกัน ถามขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่หวาดกลัว
“แน่นอนว่าพวกเขาเป็นพวกลักพาตัว!” เมอาที่ดูเหมือนว่าไม่ได้รู้สึกแปลกใหม่กับประสบการณ์นี้คำรามขึ้นมา แทนที่จะกลัว สีหน้าขอบเธอกลับแสดงออกถึงการขมวดคิ้วมากกว่า
“โอ้? คนสวยคนนี้ค่อนข้างใจเย็นนะ ใช่ไหม! แต่ฉันเกรงว่าความสงบนิ่งนี้จะคงอยู่ไม่นานนักหรอก ฮ่าฮ่า!” หนึ่งในผู้ชายที่สวมหมวกแก๊ปพูดเยาะเย้ย
“ก พวกแกกล้ามาก ฉันจะให้สิ่งนั้นกับพวกนาย อย่างไรก็ตาม รู้ไหมว่าแกกำลังอยู่ในถิ่นของใคร? แกรู้บ้างไหมว่าฉันเป็นใครน่ะ? แค่รู้ไว้ว่าพี่สาวของฉันกำลังดื่มกาแฟอยู่ไม่ไกลมากจากที่นี่!” มินดี้กล่าวเตือน แม้ว่าความกลัวของเธอยังคงปรากฏชัด