มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 908
“ฮ่า! อย่างกับว่าพวกเราไม่รู้ว่าเธอเป็นใครงั้นแหละ! เธอคือมินดี้ คุณหนูรองแห่งตระกูลเฟนเดอร์สันไง! อีกอย่าง แจสมินก็กำลังดื่มกาแฟอยู่แน่นอน แต่เป็นอดีตไปแล้วแน่นอน เพราะเธอถูกจับไปแล้ว! เธอเป็นคนเดียวที่เหลือให้จัดการ! ตอนนี้ก็เดินไปซะ!” ผู้ชายที่ดูเหมือนจะเป็นหัวหน้ากลุ่มสั่ง ขณะที่เขาผลักมินดี้ไปอย่างค่อนข้างกระโชกโฮกฮาก
ทันทีที่เขากล่าวไปแบบนั้น ก็ได้ยินเสียงเครื่องยนต์กำลังเร่งเครื่องในระยะไกล ครู่ต่อมา ก็สามารถเห็นได้ว่ารถตู้ขนาดเล็กกำลังเร่งเครื่องผ่านฝูงชนมาทางพวกเขา!
“เข้าไปในรถ!” ผู้ชายคนนั้นสั่งทันทีที่รถมาหยุดเสียงดังต่อหน้าพวกเขา โดยไม่มีทางเลือกอื่นใด ๆ ทั้งสามคนจึงทำตาม
ณ จุดนั้น เจอรัลด์ยังคงครุ่นคิดอยู่ว่าเขาควรลงมือตอนนี้หรือรอต่อไปอีกสักหน่อย ท้ายที่สุดแล้ว แม้ว่าคนเหล่านี้มีปืนติดตัวกัน แต่เขาก็ไม่คิดว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นเรื่องใหญ่อะไรขนาดนั้นจริง ๆ
ในขณะนั้น ก็ได้ยินเสียงนิ่งดังมาจากวิทยุสื่อสาร โดยพูดว่า “นายเสร็จหรือยัง?”
“เรียบร้อยครับ! มันง่ายมาก!” หัวหน้าคนนั้นตอบกลับ
ขณะที่ทั้งสองคนยังคงคุยกันผ่านวิทยุสื่อสารต่อไป พอถึงจุดหนึ่ง ก็ได้ยินเสียงของแจสมินดังอย่างชัดเจนจากอีดด้านของปลายสาย
‘งั้นพวกเขาก็ไม่ได้โกหก เมื่อพวกเขาพูดว่าพวกเขาจับแจสมินและคนที่เหลือไปแล้ว!’ เจอรัลด์คิดกับตัวเอง
ด้วยสิ่งนั้นในใจ เขาจึงตัดสินใจที่จะยังไม่ลงมือ เขาจะต้องคิดบางอย่างเมื่อเขาได้รวมตัวกับแจสมิน และคนอื่น ๆ ในภายหลัง
ก่อนที่จะได้รับอนุญาตให้ลงจากรถตู้ขนาดเล็กพร้อมหน้าต่างที่มีผ้าม่านบดบัง เจอรัลด์และคนอื่นก็ถูกคลุมหัวไว้ด้วยกระสอบขนาดเล็ก
“เดินไปข้างหน้า!”
สุดท้ายกระสอบก็ถูกถอดออกเมื่อพวกเขามาถึงจุดหมายปลายทางของพวกเขา สำหรับเจอรัลด์ มันดูเหมือนว่าพวกเขาอยู่ในห้องใต้ดินกัน
เมื่อมองไปรอบ ๆ เขาเห็นแจสมิน, อิซาเบล, สเตลล่า และวอร์เรนที่อยู่ที่นั่นแล้ว แม้พวกเขาทั้งสี่คนถูกมัดไว้กับเก้าอี้ก็ตาม
“มินดี้! แซนเดอร์สัน! พวกเธอทั้งคู่ไม่เป็นไรใช่ไหม?” แจสมินตะโกนขึ้นมาด้วยน้ำเสียงที่เป็นกังวล
“ฉ ฉันไม่เป็นไร…คนพวกนี้เป็นใครกัน แจสมิน? พวกเขากล้าดีขนาดนี้ได้ยังไง?” มินดี้ถามอย่างรีบร้อน
“พวกเขาเหรอ? ฮ่า! พวกเขาเป็นลูกสมุนของตระกูลชุยเลอร์ไง! พวกสารเลวอกตัญญูเหล่านั้น!” แจสมินด่าว่าด้วยความเดือดดาล
“ตอนนี้ก็แค่อยู่ที่นี่เงียบ ๆ! คนอื่น ๆ จะมาที่นี่เพื่ออยู่เป็นเพื่อนเธอในภายหลัง!” หนึ่งในผู้จับพูดขึ้นมาก่อนที่ผู้ชายกลุ่มนั้นจะเดินออกไปจากห้องใต้ดินกัน
“…ไม่ว่าจะยังไง เมื่อคิดว่าจริง ๆ แล้วคนเหล่านั้นสร้างห้องลับไว้ภายในบ้านของพวกเขานั้น…” เมอากล่าวขึ้นมา โดยทำลายความเงียบที่น่าอึดอัดนี้
“จริงด้วย ยิ่งไปกว่านั้น ปืนที่พวกเขาใช้ก็เป็นรุ่นใหม่ล่าสุดที่ประเทศผลิตออกมา! คนเหล่านี้ค่อนข้างมีอำนาจอย่างแน่นอน!” วอร์เรนกล่าวพร้อมกับขมวดคิ้ว
เมื่อได้ยินแบบนั้น เจอรัลด์ก็จำได้ว่าทั้งวอร์เรนและเมอาได้เข้าร่วมในมหาวิทยาลัยในตอนนั้นก็เพื่อสืบสวนเรื่องบางอย่างกัน เมื่อคิดว่าพวกเขายังคงไม่เปิดเผยตัวและยังปฏิบัติการในเรื่องนั้นอยู่มาครึ่งปีแล้วในตอนนี้
“สเตลล่า อิซาเบล และเมอา…ฉันขอโทษจริง ๆ ที่เป็นภาระให้พวกเธอทุกคน…แต่ไม่ต้องห่วง ฉันจะไม่ปล่อยให้พวกชุยเลอร์แตะต้องพวกเธออย่างแน่นอน!” แจสมินกล่าวขอโทษ
“ไม่เป็นไร คุณหนูเฟนเดอร์สัน สิ่งที่สำคัญมากที่สุดในตอนนี้ คือหาวิธีที่จะหนีออกไป” วอร์เรนกล่าวอย่างใจเย็น
ต่อจากนั้น ก็ได้ยินเสียงถอนหายใจดังขึ้นมาขณะที่สเตลล่าร้องออกมา “มันจะดีมากถ้าเจอรัลด์อยู่ที่นี่…ด้วยความสามารของเขาแล้วล่ะก็ เขาจะรู้ว่าอย่างแน่นอนว่าจะทำยังไงในสถานการณ์เช่นนี้!”
แตกต่างจากเมอา นี่เป็นครั้งแรกที่สเตลล่าและอิซาเบลพบว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ มันจึงเป็นเรื่องปกติสำหรับพวกเธอที่จะรู้สึกกลัวอย่างที่สุด
เมื่อได้ยินชื่อของเจอรัลด์ถูกเอ่ยออกมาฉับพลัน ผู้หญิงคนอื่นในห้องก็พบว่าตัวเองรู้สึกตกตะลึงกันไปเล็กน้อย โดยเฉพาะอย่างยิ่งสำหรับแจสมินที่แม้แต่สีหน้าของเธอก็เปลี่ยนเป็นซึมเศร้าขึ้นมาในไม่ช้า
“…การปรารถนาให้เขาอยู่ที่นี้ ในสถานการณ์นี้ก็คงจะไม่ช่วยอะไร…ท้ายที่สุดแล้ว เขาก็หายตัวไปแล้ว!” แจสมินกล่าว
“…ห๋า? ว่าไงนะ? ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน? เกิดอะไรขึ้น?” เพื่อนร่วมชั้นของแจสมินถามด้วยความประหลาดใจกัน
“ไม่มีใครรู้…มันก็เป็นเวลานานกว่าครึ่งปีมาแล้ว แต่พวกเราก็ไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเขาเป็นหรือตาย!” แจสมินอธิบาย
“นั่น…นั่นจะเป็นไปได้ไง…” สเตลล่ากล่าวด้วยความไม่เชื่อ
“…ไม่แปลกที่บริษัทของมาร์เวนล้มละลายฉับพลันขนาดนั้นสินะ! งั้นมันเกี่ยวกับการที่เจอรัลด์หายตัวไป!” อิซาเบลกล่าวเสริม น้ำเสียงของเธอหดหู่ใจ
“ฮึ่ม! สมน้ำหน้า! ท้ายที่สุดแล้ว ใครบอกให้เขาอยู่ในสถานะที่เรียกร้องความสนใจขนาดนั้นล่ะ? เขาคิดว่าเขาสามารถทำอะไรก็ได้ที่เขาต้องการเพียงเพราะเขาร่ำรวย แต่ดูสิว่าเกิดอะไรขึ้นกับเขาในท้ายที่สุดหลังจากการโอ้อวดมากขนาดนั้น! เขาก็เป็นแค่คนที่มีความโชคร้ายคนหนึ่ง!” เมอาคำรามอย่างโกรธเคือง ขณะที่เธอนึกถึงการเผชิญหน้ากันของเธอกับเขาในอดีต