อูจิ่วพบว่าตัวเองตกอยู่ในสถานการณ์ลำบาก ทำให้เขารู้สึกหงุดหงิดงุ่นง่าน
จวินอู๋เสียเชี่ยวชาญรูปแบบการโจมตีของหน้ากากภูติไม้ทั้งหมดแล้ว ดาบแสงที่แปลงมาจากหน้ากากภูติไม้ทำให้พลังของอูจิ่วอ่อนแอลงอย่างต่อเนื่อง รวมกับความคล่องแคล่วว่องไวของปีกสีเงินที่ช่วยให้นางเว้นระยะห่างจากอูจิ่วได้อย่างสมบูรณ์แบบ
อูจิ่วไม่สสามารถแตะต้องจวินอู๋เสียได้เลย ทุกครั้งที่เขาจะโจมตี จวินอู๋เสียจะใช้ปีกสีเงินบินห่างออกไป และใช้ดาบแสงในมือโจมตี
อูจิ่วกำลังจะบ้า แม้ว่าเขาจะมีพลังวิญญาณที่แข็งแกร่ง แต่ก็ไร้ประโยชน์เมื่อไม่สามารถแตะต้องจวินอู๋เสียได้เลย ได้แต่โดนโจมตีอยู่ฝ่ายเดียว!
เวลาผ่านไปหลายนาที หรงรั่วเริ่มวิตกกังวลมากขึ้น วิญญาณมนุษย์กับวิญญาณอาวุธไม่มีทีท่าจะล่าถอยเลย และนางรู้ผ่านผีเสื้อนรกว่ากำลังเสริมของวิญญาณมนุษย์มาถึงแล้ว!
“ทุกคนหยุดเดี๋ยวนี้!” เสียงตะโกนดังมาจากด้านหลังสนามรบ ศิษย์คนรองของอูจิ่วนำวิญญาณมนุษย์กลุ่มใหญ่วิ่งเข้ามาล้อมเป็นวงกลม เมื่อมองไปที่แถวซึ่งเรียงกันอย่างหนาแน่นของวิญญาณมนุษย์ ศิษย์คนรองก็หรี่ตาลงเล็กน้อย วิญญาณมนุษย์หลายพันตนล้อมสนามรบเอาไว้ทั้งหมด
วิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธที่ติดอยู่ในการต่อสู้อันขมขื่นก็ถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอกเมื่อเห็นกำลังเสริมมาถึง ในที่สุดพวกเขาก็วางใจได้ซะที.novel-lucky.
ตรงข้ามกับปฏิกิริยาของวิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธ เมื่อวิญญาณสัตว์อสูรเห็นกำลังเสริมของวิญญาณมนุษย์ อารมณ์ของพวกมันก็ดิ่งวูบลงสู่ก้นเหวทันที
ไม่ใช่ว่าพวกมันไม่คิดที่จะหากำลังเสริม แต่จำนวนของพวกมันน้อยกว่าวิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธรวมกัน จึงเป็นไปไม่ได้ที่พวกมันตัวใดจะแอบออกจากสนามรบ รอบนอกส่วนใหญ่เต็มไปด้วยวิญญาณอาวุธ วิญญาณสัตว์อสูรบางตัวที่คิดจะแอบหนีออกไปขอความช่วยเหลือล้วนถูกตัดหัวโดยวิญญาณอาวุธ
เมื่อเห็นว่ากำลังเสริมของวิญญาณมนุษย์มาถึงแล้ว วิญญาณสัตว์อสูรก็ประสบกับความสูญเสียไปนับไม่ถ้วน ไม่จำเป็นต้องพูดถึงการต่อสู้กับกองกำลังเสริมเลย แค่ต่อสู้กับศัตรูตอนนี้ก็เต็มกลืนแล้ว
ความสิ้นหวังปกคลุมหัวใจของเหล่าวิญญาณสัตว์อสูรทุกตัว พวกมันรู้สึกหดหู่อย่างมาก พวกมันต่อสู้กันนานแล้ว เสียสละเพื่อนฝูงไปมากมาย เป็นไปได้ไหมว่า……พวกมันจะไม่สามารถช่วยหมีวิญญาณได้?
“พวกเจ้าสนุกกันจริงนะ! วิญญาณสัตว์อสูรและวิญญาณพืชทุกตนที่เข้าร่วมการต่อสู้ในวันนี้ อย่าได้คิดจะหนีเด็ดขาด จับพวกมันให้หมด!” ศิษย์คนรองของอูจิ่วมองวิญญาณสัตว์อสูรที่มีบาดแผลเต็มตัว แววตาเต็มไปด้วยความโหดร้ายกระหายเลือด
กำลังเสริมของวิญญาณมนุษย์ค่อยๆกระชับวงล้อมเข้ามา พวกเขาล้อมวิญญาณสัตว์อสูรพร้อมกับวิญญาณมนุษย์และวิญญาณอาวุธตนอื่นๆเป็นวงล้อมหลายชั้น เรื่องได้มาถึงจุดที่เลวร้ายที่สุดแล้ว
“บัดซบ พวกนั้นมาเร็วชะมัด” เฉียวฉู่สบถเบาๆ เขามีบาดแผลบนร่างกายพอสมควร สถานการณ์ของพวกฮัวเหยาก็ไม่ได้ดีไปกว่ากันมากนัก ในบรรดาวิญญาณอาวุธที่มาครั้งนี้ ไม่ได้ขาดนักสู้ที่เก่งกาจ เป้าหมายหลักของพวกเขาคือวิญญาณอาวุธพวกนั้น และใบมีดคมของพวกมันก็ทำให้พวกเขาได้บาดแผลไปไม่น้อย
“ทำยังไงดี?” เฉียวฉู่ถามพร้อมกับมองฮัวเหยาด้วยความกังวล ฮัวเหยาหรี่ตาและมองไปทางงูกระดูกสองหัว
งูกระดูกสองหัวยังสภาพค่อนข้างดีอยู่ แต่มีกระดูกหักไปบ้างแล้ว พวกเขาต่างได้รับบาดเจ็บ ถ้าต้องต่อสู้กับกองกำลังเสริมด้วย ผลที่ออกมาก็จินตนาการได้เลย
หนีหรือ?
พวกเขาทำไม่ได้ แม้ว่าด้วยกำลังของพวกเขาการหนีไม่ใช่เรื่องยากสักนิด แต่พวกเขาไม่มีใครมีความคิดเช่นนั้นเลย
วิญญาณสัตว์อสูรสูญเสียพวกพ้องไปมา ถ้าพวกเขาหนีก็เท่ากับละทิ้งสหายร่วมรบ
จงจงจะต้องถูกจับอย่างแน่นอน จะให้พวกเขามีชีวิตอยู่อย่างคนขี้ขลาดเช่นนั้น พวกเขาทำไม่ได้!
“พอคิดว่าจะตายที่นี่แล้ว มันน่าเจ็บใจจริงๆ” เฟยเหยียนกล่าวด้วยรอยยิ้ม