หรงรั่วขมวดคิ้ว
ทันใดนั้น เงาสีดำก็พุ่งลงมาจากท้องฟ้า ตกลงมาอย่างแรงตรงกลางระหว่างวิญญาณสัตว์อสูรและกำลังเสริมของวิญญาณมนุษย์!
ตอนที่เงาสีดำนั้นตกลงมา มันก็ทำให้ฝุ่นจำนวนมากคลุ้งขึ้นมา เมื่อฝุ่นสลายไป เงาสีดำก็ปรากฏแก่สายตาของทุกคน
ใบหน้านั้นทำให้ทุกคนถึงกับตกตะลึง
คนที่นอนกองอยู่ตรงนั้นไม่ใช่ใครที่ไหน แต่คืออูจิ่วผู้เย่อหยิ่ง สูงส่ง และทรงพลัง!
จากนั้น ร่างสีเงินก็ร่อนลงมา ท่ามกลางสายตาตะลึงงันของทุกคน ร่างสีเงินนั้นร่อนลงข้างๆอูจิ่ว ร่างของจวินอู๋เสียที่สวมชุดเกราะภูติไม้
จวินอู๋เสียมองกำลังเสริมของวิญญาณมนุษย์ที่กำลังตกตะลึง ทันใดนั้น นางก็กดดาบแสงที่ถืออยู่ในมือลงบนคอของอูจิ่ว
“ถ้าใครก้าวเข้ามาแม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะฆ่าเขา” เสียงของนางเย็นชาราวน้ำแข็ง!
ในดวงตาคู่นั้นทอประกายสังหารที่เย็นเยียบน่ากลัว!
ศิษย์รองของอูจิ่วตะลึงตัวแข็งค้าง เขามองจวินอู๋เสียอย่างไม่เชื่อสายตา จากนั้นก็มองไปที่ร่างอันยับเยินของอูจิ่วซึ่งอยู่ใต้เท้าของจวินอู๋เสีย
[ผู้นำวิญญาณมนุษย์ วิญญาจารย์อูจิ่ว……ผู้อยู่เหนือวิญญาณมนุษย์ทั้งมวล อูจิ่วที่ทรงพลังจนไม่มีใครสามารถเอาชนะได้……พ่ายแพ้……จริงหรือ?]
[เป็นไปได้อย่างไร!]
ศิษย์รองของอูจิ่วตกตะลึงจนพูดไม่ออก แม้แต่ในความฝันเขาก็ไม่เคยคิดว่าอาจารย์ของเขาจะพ่ายแพ้ด้วยน้ำมือของคนอื่น.ไอลีนโนเวล.
อูจิ่วอยู่ในสภาพน่าสมเพชอย่างที่สุด เสื้อผ้าขาดรุ่งริ่ง พลังวิญญาณไหลออกจากบาดแผลที่ถูกฟันด้วยดาบแสง ทั่วทั้งร่างเจ็บปวดอย่างมากจนรู้สึกราวกับว่าร่างกำลังจะแตกสลาย ใบหน้าซีดเซียวและเจ็บใจ เขานอนคว่ำหน้าอยู่บนพื้น เท้าของจวินอู๋เสียเหยียบอยู่บนหลังของเขาทำให้ไม่สามารถขยับได้
ไม่ว่าเมื่อก่อนอูจิ่วจะดูสง่างามเพียงใด แต่ตอนนี้เขาดูย่ำแย่น่าสมเพชมาก
“อา……อาจารย์……” เสียงของศิษย์รองเริ่มสั่น เรื่องทั้งหมดไปไกลเกินกว่าที่เขาคาดไว้
วิญญาณมนุษย์พากันเงียบกริบ แต่วิญญาณสัตว์อสูรนั้นไฟแห่งหวังได้ถูกจุดขึ้นอีกครั้ง พวกมันมองอูจิ่วที่อยู่ใต้เท้าของจวินอู๋เสียด้วยความโกรธอย่างรุนแรง ร่างสีเงินที่สะท้อนอยู่ในดวงตาของพวกมันราวกับผู้กอบกู้โลก!
ดาบตัดวิญญาณรู้สึกถึงความผิดปกติ มันถีบตัวออกห่างจากมังกรเพลิง แล้วรีบวิ่งไปตรงหน้าจวินอู๋เสีย
“อย่าขยับ” จวินอู๋เสียตวัดสายตาไปมองดาบตัดวิญญาณ ปลายดาบกดไปที่คอของอูจิ่วอีกเล็กน้อย
ดาบตัดวิญญาณชะงักทันที ทับทิมสีแดงเลือดทั้งสองของมันดูเหมือนจะเต็มไปด้วยความตกใจ
เนื่องจากหอคอยโยวหลิงแห่งที่สี่ ดาบตัดวิญญาณกับอูจิ่วจึงพบปะกันบ่อยขึ้น แม้ว่าดาบตัดวิญญาณจะไม่ชอบอูจิ่วจากก้นบึ้งของหัวใจ แต่มันก็ต้องยอมรับว่าอูจิ่วแข็งแกร่งที่สุดในหมู่วิญญาณมนุษย์ แม้แต่ครูวิญญาณที่เก็บตัวอยู่อย่างสันโดษก็ยังแข็งแกร่งไม่เท่าเขา
แต่อูจิ่วคนนั้นน่ะหรือพ่ายแพ้? ซ้ำยังแพ้ด้วยน้ำมือของหญิงสาววิญญาณมนุษย์ที่ไม่มีใครรู้จัก ความจริงที่ไม่น่าเชื่อนี้ทำให้ดาบตัดวิญญาณยากจะทำความเข้าใจได้
“ปล่อยอาจารย์ข้า! ไม่งั้นพวกเจ้าทุกคนที่นี่จะไม่มีใครหนีรอดไปได้แม้แต่คนเดียว!” ศิษย์รองกัดฟันพูด
จวินอู๋เสียเชิดหน้าขึ้นเล็กน้อย ดวงตาเย็นชาของนางหันไปมองศิษย์รองที่พูดจากระด้างอย่างดูถูก
“ปล่อยเขาไปหรือ? เป็นไปไม่ได้ แต่เจ้าจะลองดูก็ได้ หากเจ้าก้าวเข้ามาอีกแม้แต่ก้าวเดียว ข้าจะตัดหัวเขาทันที ใช้ชีวิตเราแลกกับชีวิตเลวๆของอูจิ่ว เราก็ไม่ได้เสียอะไรนะ”
ศิษย์รองถลึงตาจ้องด้วยความเกลียดชัง ราวกับอยากจะถลกหนังจวินอู๋เสียทั้งเป็น
“เจ้าคิดจะทำอะไร?” ศิษย์รองพูดขึ้น
จวินอู๋เสียหัวเราะหยัน “ให้คนของพวกเจ้ากับวิญญาณอาวุธพวกนี้ไปจากที่นี่ เมื่อพวกเรากลับไปที่อาณาเขตของวิญญาณสัตว์อสูรแล้ว ข้าจะปล่อยอาจารย์ของเจ้า”