มหัศจรรย์ เป็นคุณชาย ชั่วข้ามคืน บทที่ 910
ทันทีทันใดหลังจากกล่าวไปแบบนั้น โนอาก็ยิ้มเยาะออกมา
ไบรสันเองในที่สุดก็เข้าใจว่าแท้จริงแล้วเขาจนมุมอย่างไร เขาคงจะไม่มีวันจินตนาการได้ว่าจริง ๆ แล้วชุยเลอร์จะมีความสามารถขนาดนี้
“แก…แกจับแจสมินกับมินดี้ไปงั้นเหรอ…?”
“ฮึ่ม คุณมีเวลาห้านาทีเพื่อตัดสินใจเรื่องนี้ ท่านเฟนเดอร์สัน อีกอย่าง อย่าแม้แต่จะคิดพึ่งพาคณะกรรมการบริษัทเลย วางใจเถอะว่าแม้แต่คนเหล่านั้นที่ภักดีต่อคุณมากที่สุดก็จะรีบลงนามและเห็นพ้องในเรื่องนี้” โนอาตอบกลับ โดยไม่สนใจคำถามของไบรสันเลย
“ก็ได้ ฉันจะเซ็นมัน! ถึงอย่างนั้นฉันอยากจะให้นายชี้แจงบางอย่างให้ชัดเจน พวกนายทุกคนกลายเป็นขี้ข้าของโมลเดลอย่างแท้จริงแล้วใช่ไหม?” ไบรสันถามด้วยน้ำเสียงที่ไม่พอใจ ขณะที่เขาลงนามข้อตกลงนั้น
“ขี้ข้าเป็นคำที่ไม่สุภาพเลย ท่านเฟนเดอร์สัน ผมเพียงเลือกที่จะทำงานกับคนฉลาดกว่า! จำไว้ว่าคุณเป็นคนที่นำสิ่งนี้มาสู่ตัวเอง! ท้ายที่สุดแล้ว คุณก็ปฏิเสธข้อเสนอของตระกูลโมลเดลที่จะร่วมมือกันกับพวกเขา ในการตามหาเจอรัลด์ภายในจังหวัดซอลฟอร์ดเอง!” โนอากล่าว
“ในส่วนของข้อตกลงของเรากับโมลเดล เมื่อพวกเราครองอำนาจกันแล้ว พวกเราจะใช้ชื่อของตระกูลเฟนเดอร์สันในการค้นหาเจอรัลด์! เมื่อพูดถึงการตกลงล่ะก็ เมื่อพวกเราบังคับให้เขาออกมาจากที่ซ่อนได้แล้ว นามสกุลของเฟนเดอร์สันก็จะไม่มีอีกต่อไป! แต่แทนที่ คุณจะต้องใช้นามสกุลชุยเลอร์แทน! อย่างที่ผมพูดไปก่อนหน้านี้ ทั้งหมด นี่เป็นการกระทำของตัวคุณเอง ดังนั้นอย่างมาโทษผมเลย!” โนอากล่าวเสริม
“ถ้างั้นตอนนี้ ใครก็ได้พาเขากลับไปห้องของเขาเพื่อที่เขาจะได้พักผ่อนสักที คุ้มกันเขาให้ดีล่ะ พวกเราไม่สามารถชะลอโอกาสใหญ่ที่จะเกิดขึ้นในพรุ่งนี้ได้”
ในที่สุดเมื่อพูดคนเดียวเสร็จ จากนั้นโนอาก็เดินออกไปจากห้องพร้อมกับคนของเขา
ในเวลาเดียวกัน ผู้คนที่ถูกลักพาตัวมากขึ้นเรื่อย ๆ ก็ถูกพามายังห้องลับของตระกูลชุยเลอร์กัน
อย่างที่คาดเดาไว้ก่อนหน้านี้ คนส่วนใหญ่ที่นั่น แม้ไม่ใช่ทั้งหมดก็ตาม เป็นคนเหล่านั้นที่เฟนเดอร์สันไว้ใจ และพึ่งพาได้มากที่สุด
“นี่จะไม่ได้การแน่…ฉันมีความรู้สึกว่าบางอย่างที่เลวร้ายจะเกิดขึ้นกับคุณปู่…พวกเราจำเป็นต้องคิดหาทางหนีไปให้ได้เร็ว ๆ นี้!” แจสมินกล่าว
“ใช่ ฉันคิดมาสักพักแล้ว และสิ่งที่ดีที่สุดที่เราอาจทำได้ตอนนี้ก็คือรวบรวมคนในห้องที่เก่งทักษะศิลปะการต่อสู้และพยายามพังออกไป!” วอร์เรนตอบกลับ
จากนั้นเขาก็กล่าวเสริม “จากสิ่งที่ฉันบอกได้และมีประสบการณ์เป็นส่วนตัว เธอน่าจะเป็นคนที่มีทักษะการต่อสู้เก่งที่สุดในหมู่พวกเราทั้งหมดที่นี่ แจสมิน เธอดูเหมือนจะเชี่ยวชาญปืนเช่นกัน เมื่อรวมเมอากับฉัน พวกเราทั้งสามคนจะเป็นแนวหน้าในการออกไป แต่นั่นก็มีเพียงสามคนเท่านั้น…”
“ฉันรู้ศิลปะการต่อสู้เหมือนกัน! ไว้ใจฉันได้!”
“ฉันก็เหมือนกัน!”
ไม่นานที่หน้าใหม่สิบกว่าคนจะก้าวออกมาข้างหน้า ความกล้าของพวกเขาเกิดจากความขุ่นเคืองของพวกเขาเกี่ยวกับเหตุการณ์ทั้งหมดนี้ และไม่มีใครในห้องเต็มใจที่จะก้มหัวให้โนอาคนสารเลวคนนั้นโดยไม่สู้
“แม้ผมรู้ว่าคุณอยากจะหนีออกไปกัน แต่ก็ระมัดระวังไว้ด้วย คุณผู้ชาย! เนื่องจากคุณไม่ได้มาจากตระกูลเฟนเดอร์สัน ผมมั่นใจว่าพวกเขาจะไม่ทำเรื่องต่าง ๆ ให้ยากลำบากมากเกินไปสำหรับคุณ ถึงกระนั้น สิ่งต่าง ๆ ก็อาจจะเลวร้ายได้หากโนอาจับคุณได้ในระหว่างการพยายามหนีไปของคุณ!” หนึ่งในคนที่ถูกจับมาในห้องกล่าว
เจอรัลด์เองก็กำลังแสดงท่าทางด้วยมือของเขาอย่างเป็นบ้าเป็นหลัง โดยบอกพวกเขาว่าอย่ากระทำบุ่มบ่าม และเพียงรอต่อไปอีกสักหน่อย
“ฮึ่ม! คนที่อ่อนแอก็ควรปล่อยให้คนแข็งแกร่งเป็นผู้นำ” วอร์เรนกล่าว ขณะที่เขาส่ายหัวของเขาด้วยการยอมจำนน
หลังจากมองไปที่เจอรัลด์สักพัก แจสมินก็พยักหน้าก่อนจะกล่าวเสริม “ในเวลานี้ฉันต้องเห็นด้วยกับคำพูดของวอร์เรน การพยายามหนีออกไปจากสถานที่แห่งนี้จะดีกว่าเพียงแค่ยอมจำนนต่อโชคชะตามาก”
ในใจของเธอ เธอกำลังคิดว่าเธอจะแจ้งให้คนอื่น ๆ ทราบเกี่ยวกับแผนการของชุยเลอร์ได้อย่างรวดเร็วได้ยังไง หากเธอออกไปได้อย่างปลอดภัย ถ้าเป็นเช่นนั้น พวกชุยเลอร์ก็จะสามารถถูกจัดการได้ก่อนที่พวกเขาจะบรรลุผลอะไรก็ตามที่พวกเขาได้วางแผนไว้
“ฉันดีใจที่ได้ยินแบบนั้น เมื่อพูดแล้วก็ ฉันสังเกตเห็นว่าระบบป้องกันในบ้านนี้ค่อนข้างหละหลวม อย่างไรก็ตาม ฉันมีความรู้สึกว่าสิ่งต่าง ๆ จะเข้มงวดมากขึ้นด้านนอก เธอคุ้นเคยกับภายนอกของคฤหาสน์ตระกูลชุยเลอร์ไหม?” วอร์เรนถาม
“อืม อยู่ใกล้ฉันไว้ตอนพวกเราออกไป ฉันจะนำนายไปตามทางที่ฉันคิดว่าน่าจะถูกคุ้มกันน้อยที่สุด ถ้าโชคดี พวกเราก็จะสามารถหนีออกไปจากสถานที่แห่งนี้ได้”
เมื่อได้ยินแบบนั้น จากนั้นเจอรัลด์ก็พูดขึ้นมา “อ่า! อ่า อ่า!”
มันชัดเจนว่าเขากำลังบอกพวกเขาว่าให้พาเขาไปด้วย
“ฉันรู้ว่านายกลัว แซนเดอร์สัน แต่พวกเราอาจจะหนีออกไปไม่สำเร็จด้วยซ้ำ! ยิ่งไปกว่านั้น พวกเราก็ไม่รู้ว่าข้างนอกนั่นจะอันตรายแค่ไหน!” แจสมินตอบกลับด้วยร่องรอยของความกังวลใจในน้ำเสียงของเธอ
เมอาเองก็เพียงกรอกตาใส่คำแนะนำของเขา
“ครอบครัวของเราอยู่ในสภาพปัจจุบันนี้ ฉันก็ไม่สามารถอยู่ที่นี่โดยไม่ทำอะไรได้เหมือนกัน แจสมิน! ฉันจะไปด้วย!” มินดี้ประกาศ ขณะที่เธอกัดฟัน
เมื่อได้ยินแบบนั้น แจสมินก็หันไปมองคนที่เหลือที่ติดอยู่ในนั้นกัน แม้หลาย ๆ คนได้รับความกล้าหาญก่อนหน้านี้เมื่อแผนการหนีถูกเอ่ยขึ้นมา แต่หลาย ๆ คนก็ยังคงสั่นเทาด้วยความกลัวกับความคิดที่จะถูกพวกชุยเลอร์จับได้อีกครั้ง
เนื่องจากมินดี้และแซนเดอร์สันไม่ได้เป็นส่วนหนึ่งของกลุ่มที่กลัวกัน หลังจากพิจารณามันครู่สั้น ๆ แจสมินจึงพยักหน้าพร้อมกับถอนหายใจ ขณะที่เธอมองไปยังมินดี้
“เดี๋ยว! ฉันไม่เห็นด้วยกับเรื่องนี้! อย่างที่ได้พูดไปก่อนหน้านี้ พวกเราไม่รู้ว่ามันจะอันตรายแค่ไหนข้างนอกนั่น! การมากับพวกเรา เมื่อเธอไม่รู้ศิลปะการต่อสู้ก็อาจจะจบลงด้วยบางอย่างที่ผิดพลาดไปอย่างมหันต์ได้ มินดี้และแซนเดอร์สัน!” เมอากล่าว
“อย่าเสียพลังงานในการโต้เถียงเกี่ยวกับเรื่องนี้เลย สำหรับตอนนี้ มาหารือกันเถอะว่าพวกเราจะหนีไปได้ยังไง ในขณะที่พวกเราจะรอจนกระทั่งมันมืด” แจสมินกล่าว โดยป้องกันเมอาจากการสร้างความตรึงเครียดที่ไม่จำเป็น
ขณะที่กลุ่มพักกันสั้น ๆ เพื่อสงบสติอารมลง เจอรัลด์ก็แอบไปยังมุมห้อง เมื่อเขาอยู่ที่นั่น เขาจึงหยิบสิ่งที่ดูเหมือนจี้หยกออกมาจากกระเป๋ากางเกงของเขา เมื่อตรวจสอบอย่างใกล้ชิด อย่างไรก็ตาม ‘จี้’ อันนั้นมีปุ่มอยู่บนนั้น
เขาสูดหายใจเข้าลึก จากนั้นเจอรัลด์ก็กดปุ่มนั้น