แดนนิรมิตเทพ บทที่ 1016
“.…..”
ทุกคนในตระกูลไช่สีหน้าละอายใจ พูดอะไรไม่ออกสักคำ
อันที่จริงพวกเขารู้อยู่แก่ใจ เฉินโม่พูดประโยคนี้อย่างเหมาะสมมาก ตอนตระกูลไช่รังแกคนอื่น ก็อาศัยการที่ตัวเองแข็งแกร่งกว่าคนอื่นไม่ใช่เหรอ
ถ้าเฉินโม่แข็งแกร่งไม่เท่าตระกูลไช่ วันนี้เฉินโม่คงไม่ได้ยืนอยู่ตรงนี้
คุณท่านไช่มองเฉินโม่ ถอนหายใจแล้วพูดว่า “เฉินไต้ซือ อย่าบอกนะว่าคุณต้องทำลายตระกูลไช่ของเรา คุณถึงจะพอใจเหรอ เรื่องนี้ไม่สามารถไกล่เกลี่ยกันได้เลยเหรอ”
เฉินโม่มองเขา แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ถ้าพวกคุณพูดแบบนี้ ตั้งแต่ตอนที่ผมมาตระกูลไช่วันแรก ผลคงไม่เหมือนวันนี้แน่นอน แต่ตอนนี้สายไปแล้ว”
ท่าทีของเฉินโม่แน่วแน่มาก ไม่มีช่องให้เจรจาเลย
“ว่ามา คุณจะตายเอง หรือจะให้ผมลงมือ” เสียงเฉินโม่ราบเรียบ ไม่เคยมีใครพูดเรื่องฆ่าคนได้อย่างสบายๆ แบบนี้มาก่อน
“ผมลงมือเอง! ผมให้ทุกอย่างของตระกูลไช่กับคุณได้ แต่คุณได้โปรดเข้าใจ ปล่อยตระกูลไช่ของผมไปเถอะ!” คุณท่านไช่พูดด้วยสีหน้าน่าเห็นใจ
เฉินโม่พูดว่า “ผมแค่เอาของที่เป็นของผมคืน แค่คนตระกูลไช่ไม่มาหาเรื่องผม ผมไม่คิดสนใจฆ่าพวกเขาอยู่แล้ว”
คุณท่านไช่พยักหน้า ความชื่นใจผุดขึ้นบนใบหน้า “งั้นผมก็วางใจแล้ว”
พูดจบ คุณท่านไช่กัดยาพิษที่ก่อนหน้านี้เขาอมไว้ในปาก จากนั้นก็กลืนลงไป
“พ่อ!” ไช่อิ้งเวินตะโกนอย่างเจ็บปวด
“นายท่าน!” คนตระกูลไช่ที่เหลือคุกเข่าลงบนพื้น น้ำตานองหน้า
คุณท่านไช่สำหรับคนตระกูลไช่ เป็นเหมือนเทพคุ้มครองมาตลอด ตอนนี้คุณท่านไช่จากไปแล้ว ยังคิดทำเพื่อปกป้องสายเลือดตระกูลไช่
แม้คุณท่านไช่สำหรับเฉินโม่ เป็นแค่คนที่ไม่มีจิตวิญญาณแห่งความซื่อสัตย์ แต่จิตใจที่เขาปกป้องตระกูลไช่ กลับไม่มีใครสามารถตำหนิได้เลย
เฉินโม่ไม่ได้ไล่คนตระกูลไช่ออกไปทันที แต่ให้เวลาคนตระกูลไช่กราบไหว้คุณท่านไช่
รอจนคนตระกูลไช่อารมณ์มั่นคงขึ้นเล็กน้อย เฉินโม่มองไช่อิ้งเวิน แล้วพูดอย่างราบเรียบว่า “ตอนนี้เอาทรัพย์สินของตระกูลไช่ออกมาทั้งหมด!”
คนตระกูลไช่ทุกคนตัวชะงักไป นี่หมายความว่าต่อไปพวกเขาจะไม่มีบ้านให้อยู่อีกแล้ว
ไช่อิ้งเวินกำมือทั้งสองข้างแน่น คุณท่านไช่กำชับเขาไว้แล้วว่าชีวิตสำคัญที่สุด
แต่ไช่อิ้งเวินไม่สามารถทนได้อีกต่อไป ถ้าไม่มีตระกูลไช่แล้ว แล้วผู้นำตระกูลอย่างเขาจะมีชีวิตไปทำไม
“เฉินไต้ซือ ตระกูลไช่ของผมมีรากฐานมาร้อยปี จะปล่อยให้คุณมาหาผลประโยชน์ง่ายๆ ได้ยังไง!”
จู่ๆ ท่าทีของไช่อิ้งเวินเปลี่ยนไปเป็นแข็งกร้าว เหมือนไม่กลัวความแข็งแกร่งของเฉินโม่อีกแล้ว
สายตาเฉินโม่เย็นชาเล็กน้อย มองไช่อิ้งเวิน เฉินโม่เห็นความมุ่งมั่นที่จะปกป้องเกียรติยศของตระกูลไช่ ด้วยความตายจากแววตาของเขา
“ผู้นำตระกูล!” คนตระกูลไช่ที่เหลือมองไช่อิ้งเวินอย่าสงสัย ไม่เข้าใจว่าทำไมจู่ๆ เขาถึงแข็งกร้าวขนาดนี้
เฉินโม่หน้านิ่ง มองไช่อิ้งเวินแล้วพูดว่า “ในเมื่อคุณอยากตาย งั้นผมจะสนองให้เอง!”
พูดจบ เฉินโม่แตะนิ้วลงมา
ตรงหว่างคิ้วของไช่อิ้งเวิน เป็นรูเลือดขนาดเท่าเล็บปรากฏออกมา ตัวแข็งทื่อแล้วล้มลงไปบนพื้น
“พ่อ!” ไช่เหวินหย่าอุทานอย่างตกใจ รีบกระโจนเข้าไป กอดศพของไช่อิ้งเวิน ร้องไห้อย่างเจ็บปวด
“ผู้นำตระกูล!” ทุกคนในตระกูลไช่ตะโกนอย่างเจ็บปวด ในเวลาเดียวกันก็หวั่นใจมาก มองเฉินโม่เหมือนเจอเทพสังหาร
“ตระกูลไช่ยังมีใครรับผิดชอบได้อีก” เฉินโม่พูดอย่างเย็นชา
คนตระกูลไช่ไม่มีใครกล้าพูดสักคน
“ถ้าไม่มีใครรับผิดชอบได้ งั้นอย่าหาว่าผมเข่นฆ่าก็แล้วกัน!” ออร่าเย็นยะเยือกระเบิดออกจากตัวเฉินโม่ เหมือนน้ำแข็งเย็นยะเยือกจากใต้ดินลึก ทำให้คนตัวสั่นงันงก
คนระดับสูงของตระกูลไช่คนหนึ่งจำใจออกมา แล้วพูดว่า “ฉันรับผิดชอบได้”
เฉินโม่มองเขาแวบหนึ่ง แล้วพูดอย่างเฉยชาว่า “นับทรัพย์สินทั้งหมดของตระกูลไช่ให้ผม”