เซียนบู๊ ทะลวงชั้นฟ้า บทที่ 862
ตอนนี้เจดีย์เสวียนเก้ามังกรโผล่ออกมา พูดชมเสียงดัง
ได้ยินเสียงอันก้องกังวานของมัน เงากะพริบที่โผล่ขึ้นมาในมือลู่ฝาน ดูเหมือนห้าเดือนนี้มันก็ฟื้นฟูไม่เลวเหมือนกัน
ลู่ฝานยิ้มบางๆ ช่วงเวลานี้เขากินยาเยอะมาก ฤทธิ์ยาที่ไม่สามารถดูดซับ หรือฤทธิ์ยาที่ไม่ค่อยมีผลมากเท่าไร จะโดนเจดีย์เสวียนเก้ามังกรแอบกลืนกิน แม้ลู่ฝานตั้งใจกลั่นยามาก แต่ไม่ได้หมายความว่าเขาไม่รู้เรื่องนี้
ลู่ฝานยิ้มแล้วพูดว่า “ไอ้เก้า พลังของแกฟื้นฟูได้เท่าไรแล้ว ช่วงนี้มีความสุขไหมที่ได้กินฤทธิ์ยา”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรหัวเราะเบาๆ แล้วพูดว่า “เกือบฟื้นฟูพลังได้ 20 เปอร์เซ็นต์แล้ว เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ รอให้ฉันฟื้นฟูพลังเต็ม 20 เปอร์เซ็นต์ จะช่วยคุณทำเรื่องได้เยอะขึ้นอีก”
ลู่ฝานเอากระบี่หนักไร้คมออกมา แล้วพูดว่า “ดีมาก งั้นเอาพลังของแกแบ่งให้กระบี่หนักไร้คมสักนิดสิ”
แสงของเงาเจดีย์เสวียนเก้ามังกรริบหรี่ลง มันพูดโหยหวนว่า “เจ้านายผู้ยิ่งใหญ่ ต้องแบ่งจริงเหรอ”
ลู่ฝานพยักหน้าพูดว่า “ต้องแบ่งสิ!”
เจดีย์เสวียนเก้ามังกรทำอะไรไม่ได้ ทำได้เพียงเอาพลังบริสุทธิ์ใส่เข้าไปให้กระบี่หนักไร้คม
แม้ตอนนี้กระบี่หนักไร้คมยังไม่สามารถพูดได้ แต่ลู่ฝานสัมผัสได้ถึงความซาบซึ้งของจิตกระบี่ ที่อยู่ในกระบี่หนักไร้คม
ไม่นาน แสงสีดำของกระบี่หนักไร้คมสว่างขึ้น เริ่มมีลายประหลาดปรากฏขึ้นบนตัวกระบี่ แม้ไม่ได้งดงาม แต่กลับรู้สึกเหมือนผ่านอะไรมาโชกโชน
ตอนนี้เขตวิถีในกระบี่ ก็ดูเป็นรูปเป็นร่างมากขึ้น
การที่ลู่ฝานใส่พลังให้กระบี่หนักไร้คม อันที่จริงเหตุส่วนใหญ่ก็คือเขตวิถีที่อยู่ด้านใน
แต่น่าเสียดาย ใส่พลังเข้าไปเยอะ แต่เขตวิถีข้างในยังคงไม่สามารถเปิดออกได้เต็มที่
ไม่รู้เป็นเพราะความสามารถของเขายังไม่พอ หรือกระบี่หนักไร้คมต้องการพลังเยอะกว่านี้
เมื่อรู้สึกพอประมาณแล้ว ลู่ฝานจึงเก็บกระบี่หนักไร้คม
ตอนนี้ไอ้เก้าไม่พูดอะไรแล้ว ราวกับกลัวว่าลู่ฝานจะถลุงพลังที่มันสะสมอย่างยากลำบากไปอีก
ลู่ฝานขี้เกียจสนใจที่เจดีย์เสวียนเก้ามังกรคิดเล็กคิดน้อย
ขณะนั้นลู่ฝานหันหลังนั่งลงหน้าประตู
ช่วงเวลาห้าเดือน ในที่สุดเขาจะเริ่มฝึกพลังความเป็นความตายวนเวียนอย่างเป็นทางการแล้ว
“ครั้งนี้ฉันจะดูว่าสามารถจำตัวอักษรบนนี้ได้ไหม”
ลู่ฝานสูดหายใจลึก หลังจากนั้นมองไปทางประตูห้อง เมื่อดวงตาของเขาเห็นตัวอักษรแรกบนประตู ความเจ็บปวดแผ่ซ่านไปทั่วตัวเขาทันที
ร่างกายฉีกขาด อวัยวะภายในโดนแผดเผา ทวารทั้งเจ็ดเหมือนโดนเข็มทิ่ม
ภาพหลอนต่างๆ โจมตีเข้ามา แต่ครั้งนี้ลู่ฝานไม่โดนซัดจนพ่ายแพ้ ปราณชี่บนตัวระเบิดออกมาอย่างรวดเร็ว ดวงตาทั้งสองข้างของเขามีแสงกระบี่พุ่งออกมาทันที
ภาพหลอนโดนแสงกระบี่ฟาดฟันออกไป ตัวอักษรเหล่านั้นปรากฏในสายตาอีกครั้ง
“มีชีวิตใช่ว่าจะสุขเสมอไป ตายไปใช่ว่าจะเศร้าเสมอไป”
ลู่ฝานอ่านออกเสียงตาม เลือดไหลตรงหางตา จู่ๆ เขารู้สึกว่าการมองเห็นเลือนราง รีบเดินไปข้างหน้าสองสามก้าว
“ตอนแรกที่ยังไม่เกิด ไม่เพียงแต่ไม่มีชีวิต อีกทั้งยังไม่มีรูปร่างที่จับต้องได้ ไม่เพียงแต่จะไม่มีรูปร่าง”
ลู่ฝานอ่านออกเสียงพลางเดินไปข้างหน้า เสียงดังสนั่นลอยออกไป
คนทั้งคุกน้ำล้วนได้ยินเสียงของเขา
ฮ่วนเย่ว์ที่อยู่ข้างนอกค่ายกลก็ได้ยินเช่นกัน
อารมณ์บนใบหน้าซับซ้อนเล็กน้อย ฮ่วนเย่ว์พูดว่า “ไอ้หมอนี่ยังไม่ตายจริงด้วย เขากำลังฝึกวิชานั้นเหรอ วิชาบ้าบอนี่ เปิดให้ฉันสิ ฉันจะดูว่าสภาพนายเป็นยังไง”
คนอื่นในคุกน้ำต่างรู้สึกตกใจจนทำอะไรไม่ถูก โดยเฉพาะพวกหมีดำ พวกเขาฟังออกว่าเป็นเสียงลู่ฝาน พวกเขารีบหดตัวลงทันที
บทที่ 861
บทที่ 863