บ่วงวิวาห์ ภรรยาตราบาป พันธะร้าย เจ้าสาวสีดำ บทที่ 952
เมเดลีนไม่สนใจท่าทางที่เขามีขณะที่คุยกับเธอ สิ่งที่เธอสนใจตั้งแต่ต้นจนจบ คือ เขาไม่เคยมองไปที่ลูกเลย
‘นั่นคือลูกทางสายเลือดของเขานะ แต่เขาก็ไม่สนใจไยดีที่จะมองมาเลย’
‘ผู้คนกล่าวเอาไว้ว่าใคร ๆ ก็มีสัมผัสสำหรับลูกทางสายเลือกของพวกเขา แต่สำหรับเขาแล้ว ดูเหมือนว่าเขาสัมผัสอะไรไม่ได้เลย’
“เจเรมี่ บางที ในตอนนี้หัวใจของคุณมีเพียงลาน่าแค่คนเดียว ใช่ไหม?”
เมเดลีนยิ้มออกมาอย่างอับจนหนทางและกลับไปยังตู้อบเด็กทารก ขณะที่จ้องมองลูกที่หลับอยู่ เธอก็รู้สึกค่อนข้างขมขื่นและไม่สบายใจ
วันต่อมา เมเดลีนไม่เชื่อฟังคำสั่งของเจเรมี่ที่ให้ไปยังวิลล่า
เธอไม่เชื่อว่าเจเรมี่จะสูญเสียความเป็นมนุษย์และทำร้ายลูกของเธอ อย่างไรก็ตาม เมื่อตอนบ่ายมาถึง เธอก็ออกจากห้องผู้ป่วยชั่วครู่ และในตอนที่เธอกลับไป พยาบาลคนหนึ่งก็เดินเขามาหาเธออย่างกระวนกระวาย “ก่อนหน้านี้ในตอนที่ฉันเข้าไปข้างใน ฉันเห็นผู้ชายคนหนึ่งออกมาจากที่นี่ เมื่อฉันเข้าไปดูนายน้อย ฉันก็สังเกตว่าหน้าของเขาเป็นสีม่วงและไม่หายใจ ในตอนนี้เขาอยู่ในห้องฉุกเฉินเพื่อช่วยชีวิตค่ะ”
เมเดลีนรู้สึกเหมือนกับว่าหัวใจของเธอกำลังถูกบีบคั้นโดยมือที่มองไม่เห็น เธอหยิบโทรศัพท์ออกมาและชี้ไปที่หน้าจอ “ผู้ชายคนนี้ใช่ไหมคะ?”
พยาบาลคนนั้นเหลือบมองที่หน้าจอและตอบกลับด้วยดวงตาเป็นประกายว่า “ใช่ค่ะ ผู้ชายนี้แหละค่ะ ฉันจำได้ว่าเขาดูหล่อมาก ๆ”
คำตอบนั้นทำให้เธอใจสลาย
เมเดลีนหมุนตัวและพุ่งออกจากห้องพักผู้ป่วยในตอนที่เธอเห็นฌอนและเอโลอิสกำลังมาถึง
“เอวลีน? ลูกจะไปไหน เอวลีน?!”
ณ วิลล่าที่เขตชานเมือง
เจเรมี่เฝ้ารอเมเดลีนมาตลอดทั้งวัน แต่เธอก็ไม่โผล่มา
เขาหงุดหงิดและสตาร์ทรถ พร้อมที่จะไปตามหาเมเดลีน
ในตอนที่เขาเพิ่งจะถึงที่ประตูของวิลล่า ทันใดนั้นเขาก็เห็นรถคันหนึ่งจอดอยู่ที่หน้าประตู เมเดลีนพุ่งเข้าหาเขาด้วยท่าทีที่แข็งกร้าว
เจเรมี่มองหญิงที่วิ่งเข้ามาหาเขาด้วยสีหน้ากระตือรือร้น เขายิ้มเยาะ
“ในที่สุดคุณก็ตัดสินใจที่จะโผล่มา…”
ก่อนที่เขาจะได้พูดจบ เมเดลีนก็คว้าคอเสื้อของเขาและตบหน้าเขาอย่างแรงที่สุด
เธอจ้องเขาอย่างโกรธเคืองด้วยสายตาที่แดงก่ำ
“เจเรมี่ คุณจะลืมเรื่องฉันไป หรือเลือกที่จะไม่รับรู้เรื่องลูกทางสายเลือดของคุณก็ได้ แต่คุณทำแบบนั้นเพื่อทำร้ายเด็กเล็ก ๆ ได้ยังไง?!”
“คุณสูญเสียความทรงจำทั้งหมดไป นั่นหมายความว่าคุณสูญเสียความเป็นคนไปด้วยใช่ไหม?!”
“คุณทำร้ายเด็กเล็ก ๆ แบบนั้นได้ยังไง? คุณไม่รู้สึกปวดใจเลยงั้นเหรอ?!”
เมเดลีนยังคงโวยวายขณะที่เธอเงื้อมือขึ้น พยายามที่จะตบเขาต่อ อย่างไรก็ตาม เธอก็ถูกเจเรมี่หยุดไว้
เขากดเมเดลีนติดกับขอบประตูด้วยความรุนแรง สายตาที่ดำสนิทและเกรี้ยวกราดของเขากำลังจ้องเมเดลีนเขม็ง “คุณกล้าดียังไงถึงมาตบผม?!”
“ใช่ ฉันตบคุณ และฉันจะตบคุณอีก เพื่อทำให้คุณได้สติ และรู้ตัวว่าคุณเป็นพ่อที่ไร้มนุษยธรรมแค่ไหน!”
เจเรมี่ขมวดคิ้วขณะที่เขายังคงโกรธ ฝ่ามืออันเยือกเย็นของเขาจับที่คอของเมเดลีน “ลูกของคุณเกี่ยวอะไรกับผม? เอวลีน คุณเชื่อไหมว่าผมจะทำให้คุณหายใจไม่ออกจนตายเดี๋ยวนี้แหละ?”
เมเดลีนไม่กะพริบตาหรือดิ้นรน กลับกัน ตาของเธอแดงในขณะที่เธอจ้องตรงไปในดวงตาที่เย็นชาคู่นั้นซึ่งใกล้กับเธอมาก เธอยิ้มขณะที่น้ำตาไหลบ่าจากดวงตาของเธอ
“นึกถึงวันเก่า ๆ พวกนั้นนะ คุณก็เคยจับคอของฉันเหมือนกัน และบอกว่าฉันไม่มีสิทธิ์ที่จะเป็นภรรยาของคุณ หลังจากนั้น คุณก็คุกเขาต่อหน้าฉันและพูดในขณะที่สะอึกสะอื้นว่า ‘ลินนี่ ให้โอกาสผมอีกครั้งเถอะนะ’ แล้วฉันก็ให้โอกาสคุณ แต่เจเรมี่ คุณไม่ได้รักและห่วงฉันแล้วจริง ๆ ใช่ไหม?”
“หรือฉันควรพูดแบบนี้ไหม? วิธีที่คุณแสดงความรักกับฉันคือการทำให้ฉันใจสลายและทำให้ฉันผิดหวังซ้ำแล้วซ้ำเล่าใช่ไหม?”