ติดตามการแจ้งเตือนตอนใหม่ที่แฟนเพจ Facebook Fanpage กดเลย
••••••••••••••••••••
นิยายอื่นที่ทางค่ายแปล
••••••••••••••••••••
**บทที่****273:**แผนการอันชาญฉลาด
ถ้าหากเป็นมุมมองของคนอื่น การเลือกในครั้งนี้ตัดสินใจไม่ยากเลย เพราะฮัวเฉียนหวู่นั้นเป็นเพียงหลานของฮัวชิงหยุนเท่านั้น นอกจากนี้ฮัวอวิ๋นนั้นมีบุตรมากมายซึ่งเป็นตัวเลขกว่าสองหลัก! มันก็คงไม่สำคัญเท่าไหร่ถ้าหากเขาต้องเสียไปสักหนึ่งคน!
แต่หานปิงเอ๋อนั้นแตกต่างออกไป นางเป็นอัจฉริยะแห่งหอเฉวียนจี้ สามารถเข้าสู่ระดับปฐมภูมิขั้นกลางได้ในวัยหนุ่มสาว นอกจากนี้นางยังครอบครองสมบัติวิญญาณซึ่งก็คือดาบเทวะจิตวิญญาณเหมันต์ ในตอนนี้ฮัวชิงหยุนนั้นได้ตกเป็นจำเลยในการทำลายหอเฉวียนจี้ไปแล้ว ถ้าหากนางปล่อยให้ศิษย์คนสำคัญหายไปพร้อมกับสมบัติที่สำคัญของสำนัก นางจะถูกต้องโทษอย่างหนัก!
ดังนั้นทุกคนจึงจะคิดว่าฮัวชิงหยุนจะต้องทอดทิ้งฮัวเฉียนหวู่อย่างแน่นอนเมื่อต้องเผชิญกับสถานการณ์เช่นนี้ ในความจริงแล้วแม้แต่หานปิงเอ๋อก็คิดเช่นนั้นเหมือนกัน
อย่างไรก็ตาม หานปิงเอ๋อนั้นไม่เคยคาดคิดว่าในเวลาที่เลวร้ายเช่นนี้ ฮัวชิงหยุนนั้นผลักไสนางออกไปอีกทั้งยังออกคำสั่งอย่างเยือกเย็น “ป้องกันการโจมตีของซ่งจง!”
ป้องกันการโจมตีของซ่งจงงั้นหรือ? นางออกคำสั่งอย่างง่ายดาย แต่สำหรับนางมันไม่ง่ายเลย! ด้วยพลังของเรือมังกรทองคำ แม้แต่ผู้ฝึกตนระดับหยวนหยินดั่งเช่นฮัวชิงหยุนยังเลือกที่จะหลบหนีเพื่อรักษาชีวิต แล้วผู้ฝึกตนระดับปฐมภูมิอย่างเช่นหานปิงเอ๋อจะป้องกันมันได้อย่างไร นี่มันเท่ากับว่าฮัวชิงหยุนกำลังมอบความตายให้กับหานปิงเอ๋อ!
หานปิงเอ๋อรู้สึกมึนงงเมื่อได้ยินคำสั่งเช่นนี้ นางมองอาจารย์ของตนที่ใจดีเสมอมาด้วยใบหน้าที่ประหลาดใจ ฮัวชิงหยุนโยนนางออกมาอย่างไร้เยื่อใยและหลบหนีไปพร้อมกันฮัวเฉียนหวู่ ในเวลานั้นจิตใจของหานปิงเอ๋อถูกทำลายลงไปอย่างสมบูรณ์
ในขณะที่หานปิงเอ๋อกำลังตกใจ ร่างกายของนางกระเด็นออกไปพร้อมกับเผชิญหน้ากับเรือมังกรทองคำ ในเวลานั้นนางมองเห็นคลื่นสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์กำลังคลื่นทีมาอย่างรวดเร็ว ซึ่งเดิมทีเส้นทางนี้จะต้องเป็นเส้นทางของฮัวเฉียนหวู่
ในขณะที่หานปิงเอ๋อกำลังสับสน แต่ดาบเทวะจิตวิญญาณเหมันต์ไม่เป็นเช่นนั้น เมื่อมันเห็นว่าเจ้านายของตนกำลังตกอยู่ในอันตราย มันปรากฏออกมาพร้อมกับเปิดใช้งานลำแสงสีเงินศักดิ์สิทธิ์เพื่อปกป้องนางทันที
แม้ว่าจะเป็นลำแสงศักดิ์สิทธิ์ของสมบัติวิญญาณขั้นเก้า แต่มันก็ไม่อาจปลดปล่อยพลังทั้งหมดของตนเองได้เพราะถูกจำกัดไว้ด้วยพลังของหานปิงเอ๋อในปัจจุบัน จึงสามารถปลดปล่อยพลังได้เทียบเท่ากับระดับจินตันขั้นสมบูรณ์เท่านั้น มันไม่มีปัญหาถ้าหากต้องเผชิญกับสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์แปดถึงสิบลูก แต่นางจะบาดเจ็บสาหัสแน่นอนถ้าหากต้องพบเจอกับสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์นับร้อย และในตอนนี้สายฟ้าศักดิ์สิทธิ์นับพันลูกกำลังพุ่งมาหานาง เช่นนี้นางจะตายตกไปทันทีโดยไม่ต้องสงสัย
ในขณะที่คลื่นสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์กำลังพุ่งเข้าหานาง หานปิงเอ๋อออกจากความมึนงงอย่างรวดเร็ว จากนั้นนางรู้สึกหดหู่ภายในใจเพราะไม่ว่านางจะต่อสู้อย่างไรก็ไม่อาจรอดพ้นชะตากรรมนี้ไปได้ ดังนั้นนางจึงเลือกที่จะปิดดวงตาคู่สวยของตนเองเพื่อรอรับความตาย
แต่ผลลัพธ์ของมันไม่ได้เกิดขึ้นตามที่นางได้คาดไว้ ซ่งจงนั้นต้องการที่จะสังหารฮัวเฉียนหวู่และฮัวชิงหยุน เขารีบเปลี่ยนเส้นทางของสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ทันทีเมื่อเห็นว่าหานปิงเอ๋อถูกทอดทิ้ง จากนั้นเขาอ้อมผ่านหานปิงเอ๋อไปเพื่อไล่ตามจับฮัวชิงหยุน
การกระทำเช่นนี้ทำให้ฮัวชิงหยุนนั้นได้เวลาในการหลบหนีเพิ่มมากขึ้น นางรีบปลดปล่อยสมบัติวิเศษอย่างรวดเร็วเพื่อป้องกันสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ ก่อนที่จะรีบเร่งความเร็วของตนเองเพื่อรักษาชีวิตไว้ ในชั่วพริบตานางได้หลบหนีจากเรือมังกรทองออกมาห่างไกลแล้ว
สำหรับซ่งจงที่เห็นเช่นนั้น เขากังวลทันทีและออกกำลังให้แม่มดเทวะทั้งหมดเปิดใช้งานเรือมังกรทองคำอย่างเต็มกำลัง เขายอมจ่ายทุกอย่างเพื่อจับกุมฮัวเฉียนหวู่และฮัวชิงหยุน แม่มดเทวะนั้นรู้ว่าเจ้านายของตนเองกำลังรู้สึกอย่างไร ทั้งหมดไม่รอช้า พวกนางใช้ทุกอย่างที่มีเพื่อเร่งความเร็วของเรือมังกรทองคำอย่างเต็มที่
ในตอนนี้หานปิงเอ๋อที่เพิ่งรอดพ้นจากความตาย กำลังปลดปล่อยดาบเทวะจิตวิญญาณเหมันต์และมองเรือมังกรทองคำที่อยู่ตรงหน้าของนางอย่างแน่วแน่
เมื่อเปรียบเทียบกับเรือมังกรทองคำแล้ว หานปิงเอ๋อนั้นเปรียบได้กับมดเท่านั้น นอกจากนี้ความสามารถของนางยังห่างชั้นกับเรือมังกรทองคำอย่างมาก แม้ว่าเรือมังกรทองคำจะไม่ได้เปิดใช้งานสายฟ้าศักดิ์สิทธิ์ มันเพียงแค่ใช้ความเร็วเพื่อพุ่งชนหานปิงเอ๋อเท่านั้น ร่างกายของนางก็จะแหลกละเอียดเป็นผุยผงทันที แม้แต่ดาบเทวะจิตวิญญาณเหมันต์ก็จะไม่สามารถช่วยเหลือนางได้
หานปิงเอ๋อนั้นรู้ตัวดีว่านางเป็นเพียงตั๊กแตนที่พยายามจะหยุดรถม้า แต่อย่างไรก็ตามนางยังเลือกที่จะทำเช่นนั้น นางคิดจะหยุดเรือมังกรทองคำด้วยร่างกายที่อ่อนแอของตนเอง นางไม่มีความกลัวแสดงออกมา มีเพียงหัวใจที่ว่างเปล่าและสายตาที่เด็ดเดี่ยวเท่านั้น
เรือมังกรทองคำหยุดนิ่งทันทีเมื่อเผชิญหน้ากับมดปลวก มันปล่อยเสียงดังออกมาในขณะหยุดตัวกระทันหันและซ่งจงล้มครืดลงไปอย่างไม่อาจตั้งตัวได้ทัน
หลังจากที่ลุกขึ้นยืนได้ ซ่งจงรีบมองไปด้านหน้าอย่างรวดเร็วพร้อมกับมองเห็นว่าหานปิงเอ๋อไม่ได้รับบาดเจ็บแต่อย่างใด เรือมังกรทองคำนั้นหยุดห่างจากนางเพียงก้าวเดียวเท่านั้น
เมื่อเห็นว่าหานปิงเอ๋อไม่ได้บาดเจ็บอะไร ซ่งจงถอนหายใจอย่างโล่งอก จากนั้นเขากล่าวออกมาอย่างเขร่งขรึม “หานปิงเอ๋อ อาจารย์ของเจ้าละทิ้งเจ้าไปเช่นนั้น ทำไมเจ้าจะต้องต่อสู้เพื่อนังเพศยาคนนั้นด้วย?”
“นางเป็นอาจารย์ของข้าและครอบครัวของข้าเช่นกัน!” หานปิงเอ๋อกล่าวออกมาอย่างสงบ “ข้าไม่สามารถขัดคำสั่งของอาจารย์ได้! ถ้าหากเจ้าต้องการที่จะผ่านไป ก็จงผ่านศพของข้าไปก่อน!”
“เฮ้อ!” ซ่งจงตบราวบันไดอย่างหงุดหงิดแต่ก็ไม่กล้าที่จะขยับเรือของตน ประการแรกคือเขาไม่สามารถสังหารนางได้เนื่องด้วยความสัมพันธ์ที่มีร่วมกัน พร้อมกับข้อเท็จจริงที่ทั้งคู่เคยมีสัมพันธ์ใกล้ชิดกันและฝึกฝนแบบคู่ด้วยกันมาก่อน ประการสองมันสายเกินไปแล้วที่จะไล่ตามฮัวชิงหยุนในตอนนี้ หลังจากที่ฮัวชิงหยุนละทิ้งหานปิงเอ๋อ ความเร็วของนางเพิ่มขึ้นอย่างมาก ในตอนนี้นางได้ทิ้งห่างสายตาของเขาไปไกลมากแล้ว ถ้าหากเขายังคิดที่จะไล่ล่านางต่อไปแน่นอนว่าจะต้องสูญเสียหินจิตวิญญาณโดยเปล่าประโยชน์
เมื่อคิดเช่นนี้ ซ่งจงไม่คิดจะไล่ล่าอีกต่อไป ซ่งจงทำได้เพียงส่ายหัวพร้อมกล่าวกับหานปิงเอ๋ออย่างเขร่มขรึม “หานปิงเอ๋อ ข้าเห็นแก่ความสัมพันธ์ของเรา ในตอนนี้ข้าจะไม่ไล่ล่าพวกนางไป อย่างไรก็ตาม ข้าก็จะสังหารอาจารย์ของเจ้าอย่างแน่นอน โดยเฉพาะบุตรสาวของนาง ฮัวเฉียนหวู่คนนั้นเป็นผู้ที่สังหารครอบครัวของข้า แน่นอนว่าข้าจะไม่มีวันปล่อยนางไป!”
“ข้าไม่สนใจถ้าหากเจ้าต้องการสังหารฮัวเฉียนหวู่ แต่ถ้าหากเจ้าต้องการจะสังหารอาจารย์ของข้า แน่นอนว่าข้าจะหยุดเจ้าด้วยทุกอย่างที่ข้ามี!” หานปิงเอ๋อกล่าวออกมาอย่างเด็ดขาด
เมื่อซ่งจงได้ยินเช่นนั้น เขาอดไม่ได้ที่จะร้องตะโกนออกมา “ทำไมเจ้าจึงโง่เง่าเช่นนี้? ฮัวเฉียนหวู่นั้นเป็นบุตรนอกสมรสของอาจารย์ของเจ้า ข้าสามารถสาบานกับฟ้าดินได้ เจ้าจะต้องเชื่อข้า!”
หานปิงเอ๋อที่ได้ยินเช่นนั้น นางกล่าวออกมาอย่างขื่นขม “เรื่องราวเกิดขึ้นเช่นนี้ เจ้ายังคิดว่าข้าไม่เชื่อเจ้าอีกงั้นหรือ?”
ซ่งจงตกใจไปชั่วขณะก่อนที่จะกล่าวออกมาอย่างประหลาดใจ “ฮ่าฮ่า ในที่สุดเจ้าก็ยอมรับความจริง! เป็นเช่นนั้น ถ้าหากฮัวเฉียนหวู่ไม่ใช่บุตรของนาง แน่นอนว่านางก็คงไม่ละทิ้งเจ้าและปกป้องนางแทนหรอก!”
“แน่นอนว่าข้าไม่ได้โง่และสามารถเข้าใจทุกอย่างได้!” หานปิงเอ๋อกล่าวออกมาอย่างตึงเครียด “อย่างไรก็ตาม ข้าก็ไม่อาจทรยศคนที่เป็นอาจารย์ของข้าได้ และสิ่งที่ข้าพูดไปนั้นเป็นความจริง นางเป็นทั้งอาจารย์และครอบครัว!ของข้า แม้ว่าในวันนี้อาจารย์จะละทิ้งข้า คำพูดของข้าก็จะไม่เปลี่ยน ข้าจะปกป้องนางไปตลอดชั่วชีวิต!”
“เด็กน้อย ทำไมเจ้าจึงโง่เขลายิ่งนัก?” ซ่งจงกล่าวออกมาอย่างหดหู่ “ฮัวชิงหยุนนั้นดีจริงๆงั้นหรือ?”
“อดีตของข้านั้นคล้ายกับบิดาของเจ้า ข้าถูกทอดทิ้งอยู่ในกองหิมะ อาจารย์ช่วยชีวิตข้าจากเหล่าหมาป่า ทักษะทุกอย่างของข้าล้วนแต่ถูกสั่งสอนจากนางและนางยังเป็นคนมอบดาบเทวะจิตวิญญาณเหมันต์ให้กับข้า เจ้าคิดว่าอาจารย์ของข้าดีหรือไม่?” หานปิงเอ๋อกล่าวออกมาอย่างสงบ
“นางก็อาจจะธรรมดาทั่วไป…” ซ่งจงรู้สึกไม่แน่ใจเมื่อได้ยินเช่นนั้น
“ถ้าหากเป็นเจ้า เจ้าจะไม่ปกป้องนางงั้นหรือ?” หานปิงเอ๋อถามออกมาอีกครั้ง
ซ่งจงหยุดคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้ ‘ถ้าหากเขาตกอยู่ในสถานการณ์เช่นนี้ เขาก็คงทำแบบนี้เหมือนกัน!’ ซ่งจงกล่าวออกมาอย่างหดหู่ “ลืมมันซะ ลืมไปเถอะ! เอาเป็นว่าข้านั้นโชคร้าย อย่างมากข้าก็จะหาเวลาที่เจ้าไม่ได้อยู่กับนางและสังหารนางซะ!”
“จากนั้นเจ้าก็จะเป็นศัตรูคนสำคัญของข้า!” หานปิงเอ๋อกล่าวออกมาอย่างเขร่งขรึม
“แล้วข้าจะต้องเกรงกลัวเจ้างั้นหรือ?” ซ่งจงเหยียดริมฝีปาก
“ถ้าหากเป็นเช่นนั้น ทำไมเจ้าจึงไม่สังหารข้าตั้งแต่ตอนนี้? เพื่อที่จะไม่ให้ข้าเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับอนาคตของเจ้า!” หานปิงเอ๋อถามออกมา “ด้วยความสามารถของเจ้าในปัจจุบัน สามารถสังหารข้าได้อย่างง่ายดาย ถูกไหม?”
“เหอะ ข้าไม่สนใจที่จะสังหารสตรี!” ซ่งจงแสร้งทำท่าทีเขร่งขรึมออกมา
“งั้นหรือ? แต่เมื่อไม่นานมานี้สาวกของหอเฉวียนจี้หลายคนต้องตายตกไปเพราะการถล่มของโถงเฉวียนจี้ พวกนางทุกคนล้วนแต่เป็นสตรี” หานปิงเอ๋อตอบกลับ
แม้ว่าคนส่วนใหญ่จะสามารถหลบหนีได้ แต่ก็ยังมีเหล่าสาวกที่ไม่อาจหลบหนี โดยเฉพาะเหล่าสาวกที่อ่อนแอ พวกนางทั้งหมดไม่อาจหลบหนีได้ในสถานการณ์ที่คับขัน แน่นอนว่าตัวเลขของผู้ที่ตายตกไปนั้นต้องอยู่ในหลักร้อย!
“เรื่องนั้น…” เมื่อเห็นว่าคำโกหกของเขาถูกมองออก ใบหน้าของเขากลายเป็นสีแดงและกล่าวออกมาอย่างรวดเร็ว “นั่นเพื่อการแก้แค้น ข้าอาจจะทำเกินไปแต่ในอนาคตมันจะแตกต่างออกไป ในกรณีเช่นนี้ข้าก็ไม่อาจสังหารเจ้าได้และในอนาคตก็เช่นกัน!”
สายตาของหานปิงเอ๋อแปรเปลี่ยนเป็นเย็นชาพร้อมกล่าวออกมา “เหตุผลที่เจ้าไม่สามารถสังหารข้าได้เป็นเพราะเจ้าทำร้ายข้าในการล่าผลไม้วิญญาณใช่ไหม?”
“หืม!” เมื่อซ่งจงได้ยินเช่นนั้น เขาอุทานออกมาพร้อมกับกระวนกระวายทันที แต่เขาเก็บอาการอย่างรวดเร็วพร้อมกับเผยยิ้มออกมา “ศิษย์น้องเจ้ากำลังกล่าวอะไร? เมื่อไหร่กันที่ข้าทำร้ายเจ้า?”
“เจ้าไม่จำเป็นต้องแสร้งทำอะไรอีกแล้ว!” หานปิงเอ๋อกล่าวออกมาอย่างเขร่งขรึม “เมื่อแปดปีก่อนเจ้าถูกประกาศว่าเป็นคนทรยศ สำนักของเจ้าประกาศออกมาว่าภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้านั้นอยู่ในมือของเจ้า ข้ากลายเป็นสหายของฉุ่ยจิ้งและนางบอกข้าเกี่ยวกับเรื่องนี้เมื่อมันถูกเผยแพร่ต่อสาธารณะชน! ยอดเยี่ยมมากซ่งจง! เจ้ากับฉุ่ยจิ้งร่วมมือกันสังหารยู่เฟิงและใช้ภาพวาดแห่งหญิงงามทั้งเก้าทำร้ายข้า จากนั้นเจ้าโยนความผิดทั้งหมดให้กับสำนักพันปีศาจ หลังจากนั้นผู้ฝึกตนปีศาจทั้งหมดรวมถึงข้าบาดเจ็บสาหัส เจ้ากลายเป็นวีรบุรุษที่ออกมาช่วยเหลืออย่างขาวสะอาด! ข้าไม่สามารถคาดเดาความซับซ้อนของเจ้าได้เลยแม้แต่น้อย!”