บทที่ 1333 ก็เป็นสัตว์เลี้ยงของคุณ
“ชีซิงนั่น เห็นชัดว่าไม่เชื่อตัวตนของคุณหนูหวันหวั่น ผมย่อมรู้ว่าควรพูดยังไง” หลิวอิ่งเอ่ยอธิบาย
เยี่ยหวันหวั่นได้ยินดังนั้นก็พยักหน้า ไม่ต้องพูดถึง ถึงแม้หลิวอิ่งจงรักภักดีแบบหน้ามืดตามัวตอนอยู่ตระกูลซือ ไม่แยกแยะถูกผิดบ่อยๆ แต่กำจัดจุดนี้ออกไป ความจริงหลิวอิ่งก็เป็นคนฉลาดคนหนึ่ง
ครั้งนี้ถ้าไม่มีหลิวอิ่ง เธอกับกลุ่มทหารรับจ้างห้าคนก็เกรงว่าต้องลำบากครั้งใหญ่แล้ว
“คุณหนูหวันหวั่น…ตอนนี้คุณเป็นผู้นำพันธมิตรอู๋เว่ย ขอคุณให้โอกาสผมสักครั้ง…ผมไม่อยากกลับประเทศจีนแล้ว” หลิวอิ่งพลันคุกเข่าข้างหนึ่งข้างตัวเยี่ยหวันหวั่น
ได้ยินแบบนั้นเยี่ยหวันหวั่นก็ตกอยู่ในภวังค์ความคิด
ถ้าเธอเก็บหลิวอิ่งไว้ เธอก็ไม่ต้องกังวลว่าหลิวอิ่งจะเปิดเผยตัวตนของตัวเองออกไป
ความเข้าใจที่เธอมีต่อหลิวอิ่งคือ ถ้าหลิวอิ่งสาบานจงรักภักดีจริงจัง ก็จะไม่มีทางหักหลังเด็ดขาด ถ้าหลิวอิ่งอยากทำร้ายเธอ ก่อนหน้านี้เขาก็ไม่จำเป็นต้องช่วยเธอแม้แต่น้อย
ถ้าเก็บหลิวอิ่งไว้ทำหน้าที่ตามหาซือเยี่ยหานที่รัฐอิสระ ก็ยังถือเป็นตัวเลือกที่ค่อนข้างดี
ครุ่นคิดสักพัก ในที่สุดเยี่ยหวันหวั่นก็ตัดสินใจ พยักหน้าเอ่ย “นายพาพวกเหล่าเจียงไปหาที่พักผ่อนก่อน ฉันจัดการเรื่องนี้เอง จำไว้ อย่าให้พวกเหล่าเจียงพูดถึงเดธโรสอีก แล้วก็ห้ามให้พวกนั้นเรียกฉันว่าเจ้านายด้วย”
“ขอบคุณคุณหนูหวันหวั่น…ผมเข้าใจว่าต้องทำยังไง” หลิวอิ่งมองเยี่ยหวันหวั่น ดวงตาผุดแววขอบคุณหนึ่งสาย
จากนั้นหลิวอิ่งก็ลุกขึ้นจากไป
…
หลังหลิวอิ่งจากไปแล้ว เสือดำบีรุสกลับเดินเข้ามาในห้องทำงานช้าๆ นั่งลงข้างเยี่ยหวันหวั่นอย่างสงบเงียบ ดวงตาที่ราวกับทองแดงหนึ่งคู่มองเธอเป็นพักๆ
เยี่ยหวันหวั่นเวลานี้ไม่หวาดกลัวบีรุสแล้ว
เธอลุกขึ้นไปนั่งยองข้างบีรุส ใช้มือเกาๆ คางของมัน
บีรุสเกยหัวบนแขนของเยี่ยหวันหวั่นอย่างพึงพอใจมาก เยี่ยหวันหวั่นหนักแขนทันที แค่ก ไม่พูดไม่ได้ว่า หัวนี้ไม่เบาเลย…
“ผู้นำ!”
เวลานี้เอง ชายชราคนหนึ่งก็พุ่งเข้ามาในห้องทำงานอย่างรีบร้อน
‘กรร!’
ดวงตาน่ากลัวของบีรุสพลันมองชราคนนั้นพร้อมส่งเสียงร้องคำราม
“เสี่ยวเฮยเด็กดี” เยี่ยหวันหวั่นรีบปลอมประโลมบีรุส
บีรุสหยีตาในทันควัน การปลอบของเยี่ยหวันหวั่นได้ผลชัดเจน
เวลานี้ชายชราจึงค่อยหันเอ่ยกับเยี่ยหวันหวั่น “ผู้นำ…จักรพรรดิจี่คนนั้นมาเยี่ยมครับ…ระบุว่าอยากเจอคุณ จะให้เขาเข้ามาไหมครับ”
ในพันธมิตรอู๋เว่ย คนที่รู้ว่าจักรพรรดิจี่คือคู่หมั้นของผู้นำพันธมิตรมีแค่ชิวสุ่ยคนเดียวเท่านั้น คนอื่นๆ ไม่รู้แม้แต่น้อย
ชายชราคนนี้เห็นจักรพรรดิจี่มาที่นี่จะตื่นตัวก็ไม่แปลก
“ไม่ต้องตระหนก พาจักรพรรดิจี่มา” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วเอ่ย พอดีเลย เธอก็กำลังอยากถามจี่ซิวหร่านว่าทำไมต้องพาพวกกลุ่มทหารรับจ้างห้าคนมาที่รัฐอิสระด้วย
ในเมื่อผู้นำพูดแบบนี้แล้ว ชายชราย่อมไม่พูดมากอีกแล้วหันตัวจากไป
ผ่านไปชั่วระยะ จี่ซิวหร่านก็สวมยิ้มบาง ปรากฏตัวตรงหน้าเยี่ยหวันหวั่น
ยังไม่รอให้เยี่ยหวันหวั่นเอ่ยปาก เธอก็กลับเห็นที่ด้านหลังจักรพรรดิจี่ ไม่น่าเชื่อว่าจะตามมาด้วยเสือขาวตัวใหญ่หนึ่งตัว
สะ…เสือขาวตัวนี้ เยี่ยหวันหวั่นย่อมคุ้นเคยดี นี่ไม่ใช่ต้าไป๋หรือไง
ต้าไป๋เดินตรงมาด้านหน้าเยี่ยหวันหวั่น ดวงตามองประเมินเยี่ยหวันหวั่นชั่วครู่หนึ่ง ภายในนั้นราวกับมีอารมณ์ซับซ้อนบางอย่าง
บีรุสยืนขึ้นมองต้าไป๋นั่งข้างเยี่ยหวันหวั่น ดวงตามันก็เผยแววดุร้ายอย่างบอกไม่ถูก
“เสือตัวนี้ก็น่าจะเป็นสัตว์เลี้ยงของคุณ” จี่ซิวหร่านมองเยี่ยหวันหวั่นพลางหัวเราะเบาๆ
“คุณรู้หมดแล้ว…” เยี่ยหวันหวั่นขมวดคิ้วเอ่ยทันควัน
เยี่ยหวันหวั่นคิดว่าจี่ซิวหร่านต้องตรวจสอบทุกอย่างทะลุปรุโปร่งแล้วแน่นอน
———————————————————————–
บทที่ 1334 แต่งงานบ้าอะไรกัน!
“รู้…รู้อะไร” จี่ซิวหรานยิ้มบางๆ “คุณไปจากรัฐอิสระหลายปีนี้ที่แท้ก็ไปประเทศจีน…ที่นั่นก็ไม่เลว…ผมกลัวว่าคุณจะเหงาเลยพาเพื่อนที่ประเทศจีนของคุณมาจำนวนหนึ่ง คงไม่โกรธนะ”
ได้ยินคำพูดของจักรพรรดิจี่ เยี่ยหวันหวั่นพลันอึ้ง
หรือว่าจักรพรรดิจี่ยังไม่ตรวจสอบตัวตนของเธอ…แค่ตรวจสอบว่าเธอไปอยู่ไหนมา คบเพื่อนคนไหนมาบ้างง่ายๆ แบบนี้เลย?
พูดแบบนี้ก็หมายความว่าจักรพรรดิจี่พาพวกกลุ่มทหารรับจ้างห้าคนมารัฐอิสระก็แค่เพื่อให้เธอแก้เหงา…นี่มันตรรกะเทพอะไรกัน
แน่นอนว่าเยี่ยหวันหวั่นไม่ได้โง่ ในเมื่อจักรพรรดิจี่ไม่ได้พูดถึงข้อสงสัยในตัวตนเธอ เยี่ยหวันหวั่นก็ยิ่งไม่มีทางแกว่งเท้าหาเสี้ยนพูดเผยความจริงด้วยตัวเอง
“จริงสิ…” จักรพรรดิจี่มองเยี่ยหวันหวั่น “คุณสนิทสนมกับตระกูลซือที่ประเทศจีนมากไหม”
เยี่ยหวันหวั่นเอ่ย “เอ่อ…ก็ดี ตอนอยู่จีน ฉันคบหากับตระกูลซือนิดหน่อย…”
“โอ้? แค่คบหากันนิดหน่อยเหรอ” จักรพรรดิจี่ยกมุมปากน้อยๆ วาดเป็นรอยยิ้มบรรยายไม่ถูกหนึ่งสาย
“ใช่…” เยี่ยหวันหวั่นพยักหน้ายังมั่นใจเต็มที่
“ไม่ต้องห่วง ผมก็ถามไปเรื่อย…ได้ยินมาว่า หัวหน้าตระกูลซือคนนั้นหายตัวไป…ก็น่าจะเป็นเพื่อนของคุณใช่ไหม จะให้ผมช่วยหาตัวหรือเปล่า”
“อา…หาตัว?” เยี่ยหวันหวั่นตกใจจนทั้งตัวผุดเหงื่อเย็น
แม่เอ๊ย หาเจอละก็พูดยากจริงๆ แน่!
“ไม่ต้อง…รบกวนคุณมากแล้ว…ฉันหาเองก็พอ” เยี่ยหวันหวั่นฝืนแสร้งทำเป็นใจเย็น ยกยิ้มบางๆ
“ผมแค่ล้อคุณเล่นเท่านั้นเอง” จี่ซิวหร่านยิ้มน้อยๆ “คุณจากไปตั้งหลายปี พันธมิตรอู๋เว่ยไม่เหมือนเก่าแล้ว มีหลายฝักฝ่าย พวกคนที่ผมพากลับมารัฐอิสระ คุณน่าจะได้ใช้ประโยชน์ ข้างกายมีคนสนิทอยู่หน่อยจะได้รู้สึกสบายใจบ้าง”
“ครั้งนี้รบกวนคุณมากจริงๆ …” เยี่ยหวันหวั่นมองจักรพรรดิจี่พลางเอ่ยปาก
ขอแค่จักรพรรดิจี่ไม่สงสัยตัวตนของตัวเธอก็ดีหมดทั้งนั้น…
“ทุกครั้งที่คุณมองผมเหมือนจะเครียดๆ นะ” จี่ซิวหรานเดินมาข้างตัวเยี่ยหวันหวั่น มุมปากตั้งแต่ต้นจนจบไม่เคยสลายรอยยิ้มนั้นสักครั้ง ทำให้คนเหมือนอาบลมฤดูใบไม้ผลิ
แต่เยี่ยหวันหวั่นกลับไม่มีอารมณ์ไปชื่นชมความงามของชายหน้าตาดีผู้นี้ เธอจะไม่เครียดได้ยังไง สวมรอยเป็นคู่หมั้นของจักรพรรดิจี่ ถ้าถูกจับพิรุธได้ งั้นก็จบกันแล้ว…
“ฉันเป็นคู่หมั้นคุณ เจอหน้าคุณทำไมต้องเครียดด้วย” เยี่ยหวันหวั่นเก็บอารมณ์ สบดวงตาเรียวรีมีไหวพริบคู่นั้นของจี่ซิวหร่าน หัวเราะบางๆ แล้วเอ่ย
“โอ้…อย่างนั้นเหรอ” จี่ซิวหร่านเอ่ย
“ไม่งั้นแล้วยังไงล่ะ” เยี่ยหวันหวั่นแสร้งทำเป็นสงบนิ่ง
“อืม…พูดมีเหตุผล” จี่ซิวหร่านพยักหน้า “ในเมื่อเป็นแบบนี้ ผมว่า พวกเราก็น่าจะแต่งงานกันได้แล้วนะ คุณคิดว่าไง”
เยี่ยหวันหวั่นพูดไม่ออก
เป็นคู่หมั้นไปตลอดไม่ดีหรือไง แต่งงานบ้าอะไรกันหา!
“ฉันเพิ่งกลับรัฐอิสระไม่นาน…คุณก็น่าจะรู้สถานการณ์ของพันธมิตรอู๋เว่ย อีกอย่างยังมีเรื่องมากมายที่ต้องให้ฉันไปจัดการ ฉันยังต้องทำให้ภายในพันธมิตรฯ สงบลงด้วย ช้าๆ สักหน่อยเถอะ…” เยี่ยหวันหวั่นแกล้งทำเป็นขบคิดแล้วเอ่ยอย่างใจเย็น
ได้ยินดังนั้นจี่ซิวหร่านก็หัวเราะเบาๆ “ล้อคุณเล่นเท่านั้นแหละ ผมก็ไม่คิดจะแต่งงาน”
ได้ยินคำพูดนี้ เยี่ยหวันหวั่นตาลุกวาว
จี่ซิวหร่านคนนี้ไม่คิดจะแต่งงาน!
ดีสุดๆ ไปเลย!
ถ้าเป็นแบบนี้ งั้นเธอยังแสดงให้เหมือนได้อีกหน่อย!
“คุณพูดอะไรน่ะ!” เยี่ยหวันหวั่นมองจี่ซิวหร่าน สีหน้าเย็นชาทันทีทันใด “ไม่คิดจะแต่งงาน คุณหมายความว่ายังไง พวกเราเป็นคู่หมั้นกันนะ หรือว่าคุณคิดจะทำฉันเป็นคู่หมั้นไปตลอด? ไปชั่วชีวิต?”
นี่เป็นเพราะจี่ซิวหร่านไม่อยากแต่งงานเองนะ ไม่เกี่ยวกับเธอแล้ว