TB:บทที่ 256 ชัยชนะ
ภายใน 10 วัน เหล่ากองทัพสัตว์บุกต้องถูกกำจัดหายไปจนหมด
สัตว์ประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วนที่มาจาก 4 สถานที่อันตรายแห่งหุบเขาแสนลูก ป่าเหล็ก สมุทรอนันต์ และทะเลทรายมรณะวิ่งกรูตรงไปยังบ้านเรือนของชาวคุณหลุน
สัตว์อสูรพวกนี้ดูแตกต่างจากพวกกองทัพสัตว์บุกปกติทั่วไป พวกมันมีดวงตาที่แดงก่ำที่แสดงออกอย่างดุร้ายและแม้แต่ร่างกายของพวกมันก็ดูจะใหญ่เกินกว่าปกติ ยิ่งไปกว่านั้นพวกมันดูเหมือนถูกควบคุมโดยใครบางคน พวกมันเหมือนถูกสั่งให้มุ่งตรงไปข้างหน้าอย่างเดียว หากมีใครตกลงไปกลางกลุ่มสัตว์อสูรพวกนั้น สัตว์อสูรที่เดินตามมาจากข้างหลังก็ดูไม่มีทีท่าที่จะหยุดเดิน พวกมันคงทำได้เพียงเดินเหยียบคนผู้นั้นจนแหลกเหลวเหมือนกับซอสเนื้อ ทุกสิ่งที่อยู่ตรงหน้าพวกมันจะถูกบดขยี้จนแหลก
ภาพตรงหน้าคือฝูงสัตว์อสูรที่วิ่งกรูเข้ามาเหมือนกำลังมีคนขับรถไล่ตามพวกมันอยู่ข้างหลัง พวกมันต่างวิ่งมุ่งตรงมายังเมืองใหญ่ของชาวคุณหลุน
ทั้งเมืองใหญ่และเมืองเล็กประมาณ 1008 เมืองในอาณาจักรคุณหลุนตอนนี้มีการตั้งเกราะป้องกันด้วยเหล่าพลทหารชาวคุณหลุนทั่วทุกพื้นที่แล้ว สิ่งแรกที่สัตว์อสูรพวกนี้ต้องการที่จะทำลายล้างนั้นก็คือทุกสิ่งทุกอย่างที่อยู่ในเมืองใหญ่และเมืองเล็กทั้ง 1008 เมืองของชาวคุณหลุนให้สิ้นซาก
ทุกๆสิบปี กองทัพสัตว์บุกพวกนี้จะบุกโจมตีเป็นเวลา 10 วัน โดยปกติแล้วหลังจากที่พวกมันบุกจนผ่านเมืองใหญ่ เมืองขนาดกลางและเล็กไปได้แล้ว จะมีสัตว์อสูรขนาดเล็กยังหลงเหลืออยู่ในเมือง แต่แม้พวกมันจะมีตัวที่มีขนาดเล็กแต่กลับเป็นตัวที่ทำลายทั้งหมู่บ้านและประชาชนในเมืองได้อย่างแสนสาหัส
แต่อย่างไรก็ตาม นอกจากสัตว์อสูรที่กล่าวข้างต้นไปแล้ว พวกมันยังมีสัตว์อสูรประหลาดตัวอื่นๆอีกมากมาย
“พวกนี้คือกองทัพสัตว์บุกงั้นหรอ?” เมื่อใช้สายตากวาดมองจากด้านบนลงสู่พื้นดินของเส้นทาเมืองใต้ดินที่ยังดูห่างไกลออกไป เฉินหลงก็พบว่ามีสัตว์อสูรยืนอยู่ตรงกำแพงด้านหน้าของทางที่จะเข้าเมือง
“ใช่แล้ว พวกนี้เป็นกองทัพสัตว์บุกขนาดเล็กที่อายุราว 10 ปีแต่เมื่อเทียบกับสัตว์อสูรที่มีอายุ 100 ปีแล้วพวกมันก็เป็นได้แค่เพียงอาหารจานเล็กๆของสัตว์อสูรตัวใหญ่ๆ” นอกจากจะมีสัตว์อสูรที่ยืนอยู่ตรงกำแพงข้างหน้า เมื่อหันหลังไปเขาก็พบกับเฮยเตียที่ยืนอยู่ด้านหลังของเขาด้วยจนเขาต้องร้องอุทานออกมา
เขานึกไปถึงตอนที่เมืองโดนบุก เขายังต้องมาพบกับสัตว์อสูรตัวใหญ่อายุร้อยปี เขาจำเหตุการณ์ที่น่าสยดสยองนั้นได้ดี
“ทำไมสัตว์อสูรพวกนี้ถึงมาอยู่ที่นี่กันละ?” เฉินหลงถาม
เมื่อเห็นสัตว์ประหลาดปรากฏอยู่ตรงหน้า เฉินหลงก็คิดได้ว่าสัตว์ประหลาดพวกนี้จะต้องไม่ธรรมดาแน่ๆ
“ข้าไม่รู้ ถ้าข้ารู้ว่าจะมีสัตว์อสูรอยู่ ข้าคงไม่ปล่อยให้ตัวเองต้องเผชิญกับเหตุการณ์นี้หรอก” เฮยเตียพูด
“งั้น ขอข้าเช็กหน่อยว่ามีสัตว์อสูรมากขนาดไหนกัน” พูดจบ เฉินหลงก็กระโดดลงมาจากกำแพงและตรงไปที่ฝูงของเหล่าสัตว์ประหลาด
เมื่อเห็นเฉินหลงตรงไปที่ฝูงของสัตว์ประหลาดไป่ไท่ฮางจึงกระโดดลงจากกำแพงตามเขาไปด้วย
นี่ถือเป็นช่วงเวลาที่เหมือนได้รับเกียรติจากเฉินหลงผู้เป็นอาจารย์ที่ให้เขาได้ร่วมทำภารกิจและถือโอกาสประกาศให้ชาวคุณหลุนทุกคนได้รู้ว่าเป็นลูกศิษย์ของท่านเทพเฉินหลงและเขาก็จะไม่ทำให้เฉินหลงต้องเสียชื่อแน่
เฉินหลงรู้ว่าไป่ไท่ฮางตามเขามา ใบหน้าของเขาจึงเผยให้เห็นรอยยิ้มที่มุมปากด้วยความรู้สึกพึงพอใจ หลังจากที่พุ่งตรงมาที่ฝูงของเหล่าสัตว์อสูร เฉินหลงได้ใช้พลังเป็นแรงผลักฝูงสัตว์อสูรให้ไปพ้นทาง ขยับเพียงครั้งเดียว เฉินหลงก็สามารถเคลียร์พื้นที่เพื่อเปิดช่องว่างให้กับตัวเองได้หลบฝูงสัตว์ประหลาดได้ แต่หลังจากนั้นไม่นานพื้นที่ว่างก็กลับมาแออัดและเต็มไปด้วยสัตว์ประหลาดพวกนั้นอีกครั้ง
ไป่ไท่ฮางที่อยู่ด้านหลังเฉินหลง หลังจากที่เขาได้รับการถ่ายทอดวิชาหมัดพลังเวทย์เฉียนจินมาแล้ว เขาจึงสามารช่วยเฉินหลงฆ่าสัตว์ประหลาดพวกนี้ได้ทีละตัว ในขณะเดียวกันวิชาระฆังทองของเขาที่สำเร็จจนถึงระดับ 12 แล้วยิ่งทำให้เขาหมดความกลัวจากการโจมตีของศัตรู
2 อาจารย์กับอีกหนึ่งศิษย์ตอนนี้พวกเขาเหมือนดาบที่กำลังจ้วงแทงร่างสัตว์ประหลาดทั้งฝูงและทำให้สัตว์ประหลาดพวกนั้นเหมือนโดนทำร้ายอย่างต่อเนื่อง แต่อย่างไรก็ดี ขนาดของศัตรูนั้นใหญ่เกินว่าที่เฉินหลงและเฮยเตียรวมทั้งไป่ไท่ฮางจะต่อกรได้ หากพวกเขาทั้งสามใช้ดาบแทงไปเรื่อยๆ มันก็เหมือนกับการเอาเข็มไปแทงที่สัตว์ประหลาดพวกนั้น และการทำเช่นนี้เป็นการทำให้พวกมันเจ็บเพียงเล็กน้อยเท่านั้น
ในไม่ช้าสัตว์ประหลาดพวกนั้นก็บินขึ้นไปบนฟ้าแล้วมุ่งตรงไปตามเส้นทางไปยังในเมือง
ตอนนี้ หนามที่อยู่บนหลังสัตว์ประหลาดพวกนั้นงอกขึ้นมาจนทำให้มีสัตว์ที่บินอยู่บนฟ้ามาติดกับหนามที่หลังจนดูเหมือนกลายเป็นเนื้อย่าง
ภายในเมืองชาวคุณหลุนแต่ละคนต่างกำหอกยาวที่อยู่ในมือไว้แน่น เมื่อเห็นฝูงสัตว์ประหลาดที่บินมาจากท้องฟ้าพวกเขาก็พร้อมใจกันแทงพวกที่บินโชบต่ำจนตกลงมาบนพื้น
ฝูงสัตว์ประหลาดจำนวนนับไม่ถ้วนกำลังบุกเข้าเมืองคุณหลุน ครึ่งวันหลังจากที่เฉินหลง เฮยเตียและไป่ไท่ฮางต่างฆ่าฟันเจ้าพวกสัตว์ประหลาดพวกนี้ไปพร้อมกับชาวเมมองคุณหลุน แต่มันกลับไม่มีทีท่าของจำนวนที่ลดลงเลย
เฉินหลงมองไปที่ไป่ไท่ฮางและพบว่าเขากำลังหายใจหอบถี่และมีเหงื่อผุดขึ้นเต็มหน้าผาก ดูเหมือนว่าเขาจะใช้พละกำลังไปเยอะ
“ศิษย์ไป่ ที่นี่มีพวกสัตว์ประหลาดมากเกินไป พวกเราฆ่าพวกมันไม่ได้หมดหรอก พวกเราต้องถอยก่อน” เฉินหลงรีบนำให้ไป่ไท่ฮางถอย
“อืม” ไป่ไท่ฮางพยักหน้า
ตั้งแต่ที่อาจารย์เอ่ยปากพูด ไป่ไท่ฮางไม่มีทางที่จะกล้าหาญขึ้นมาได้ เขาจึงอยากจะยืนหยัดที่จะไม่ไปและต่อสู้
เฉินหลงกระแทกไปสัตว์อสูรลิงป่าเพื่อเคลียร์ทางและพาไป่ไท่ฮางกลับไปทางเข้าเมืองใต้ดินพร้อมกับลากลิงตัวนั้นมาด้วย
“อาจารย์ ทำไมถึงต้องจับเจ้าสัตว์อสูรลิงป่ากลับมาด้วย?” เมื่อมาถึงในเมือง ไป่ไท่ฮางจึงถามเฉินหลง
“เพราะข้าต้องหาคำตอบให้ได้ว่าทำไมถึงมีพวกสัตว์อสูรนับไม่ถ้วนแบบนี้” เฉินหลงยิ้ม
หลังจากนั้นเฉินหลงก็กลับไปที่บ้านพักในเมืองของเขาเมื่อได้ทราบข้อมูลเบื้องต้นชนิดของสัตว์อสูรจากเฮยเตียแล้ว
หลังจากที่ปลุกสัตว์อสูรลิงคลั่งนี้ขึ้นมาแล้ว ก็พบว่ามันมีดวงตาที่แดงก่ำราวกับลิงที่กำลังคลั่งจากนั้นมันก็ส่งเสียงคำรามออกมาใส่เฉินหลงและพยายามกัดไปที่หัวของเขา
“ข้าจะกอดแกไว้จนกว่าแกจะสงบลง” เฉินหลพยายามทำให้ลิงป่าสงบลง
เมื่อเฉินหลงทำให้ลิงป่าเริ่มสงบลงได้ เขาก็เริ่มตรวดูไปทั่วร่างของเจาลิงคลั่งและพบบางอย่างที่หลังของมัน ซึ่งเขาใช้เวลานานพอสมควรกว่าจะพบสาหตุของอาการบ้าคลั่งของลิงป่าพวกนี้
เขาพบสภาวะทางจิตที่สะเทือนใจอย่างรุนแรงในสมองจนทำให้ลิงป่าธรรมดากลายเป็นลิงคลั่ง ผลกระทบจากภาวะทางจิตจะทำให้พวกมันกลายเป็นบ้าจนถึงขั้นกระหายเลือดอย่างบ้าคลั่งได้
อย่างไรก็ตาม เฉินหลงก็ยังหาไม่พบว่าทำไมสมองของสัตว์ประหลาดพวกนี้ถึงได้รับความกระทบกระเทือนทางจิตรุนแรงขนาดนี้
เนื่องจากยังไม่สามารถหาคำตอบได้ ก็คงต้องหยุดคิดเรื่องนี้ไปก่อนแล้วหันมาจัดการกับสัตว์อสูรต่อก่อนดีกว่า
ลักษณะของเมืองหลวงคล้ายกับแนวปะการังขนาดใหญ่ ดังนั้นจึงไม่ได้รับผลกระทบจากเหล่ากองทัพสัตว์บุกและไม่กระทบเทือนได้เลยแม้แต่น้อย
พลังของเฉินหลงมาถึงระดับหลอมรวมธรรมชาติแล้ว ตราบใดที่ที่นี่ยังเต็มไปด้วยเหล่าฝูงสัตว์ประหลาด ด้วยความสามารถของเฉินหลง เขาจึงเป็นคนแรกที่จะสามารถกำจัดสัตว์ประหลาดพวกนี้ได้ก่อนและส่วนที่เหลือค่อยส่งต่อให้ชาวคุณหลุนจัดการ
เซี่ยงอวี่พูดถูกว่า ถึงแม้ว่าสัตว์ประหลาดพวกนี้จะเป็นสิ่งที่เลวร้ายแต่มันกลับเป็นสิ่งที่ทำให้ชาวคุณหลุนมีจิตใจที่เข็มแข็งอยู่ตลอดเวลา ท้ายที่สุด สิ่งที่เลวร้ายอาจกลายเป็นสิ่งที่ดีก็ได้
พวกกองทัพสัตว์บุกขนาดเล็กกินเวลาสู้ไปถึง 10 วัน แต่หากผ่าน 10 วันนี้ไปได้ พวกสัตว์อสูรก็จะหยุดโจมตีและส่วนที่เหลือที่ยังไม่ตายก็จะกลับไปยังหุบเขาที่พวกมันจากมา
10 วันเป็นเวลาที่ไม่ถือว่าสั้นหรือยาว หากเฉินหลงผ่านวันแรกมาได้ อีก 9 วันที่เขาต้องสู้กับกองทัพสัตว์บุกก็ถือจะว่าเป็นเรื่องง่ายไปเลยเพราะที่นี่มีทั้งเฉินหลงและชาวคุณหลุนที่พร้อมจะกำจัดเหล่ากองทัพสัตว์บุกให้สิ้นซาก
ยิ่งแปลกว่านั้น เฉินหลงได้ออกคำสั่งให้ชาวคุณหลุนรวมตัวกันเป็นกลุ่มเพื่อที่จะลดจำนวนการสูญเสียให้ได้ต่ำที่สุด
ไม่ช้าก็ผ่านไปได้ 10 วัน เหล่าสัตว์อสูรดวงตาสีแดงก่ำที่ยังไม่ตายต่างวิ่งถอยกลับไปยังที่ที่พวกมันจากมา
“เจ้าสัตว์อสูรตัวน้อยจบแล้วสินะ พวกเราชนะ” เมื่อมองไปที่สัตว์อสูรที่กำลังวิ่งกลับไป เฮยเตียก็รู้สึกใจชื้นขึ้นมาเล็กน้อย
“อาจารย์ พวกเราชนะ” ไป่ไท่ฮางก็มองไปที่เฉินหลงด้วย
“ใช่ พวกเราชนะ พวกเราชนะแล้ว” เฉินหลงพยักหน้ารับ
เวลานี้ มหานครก็ต่างมีเสียงดังหลุดรอดออกมาเช่นกัน
“พวกเราชนะ “
“พวกเราชนะ “
“พวกเราชนะ “