บทที่ 346
ถ้าหากว่าไม่ระวังเอาเสื้อผ้า ใส่ลงเครื่องซักผ้าแล้วซักกระดาษนั่นจะเป็นยังไง?
ใจใหญ่มากนะ! ใหญ่จนน่าตกใจ!
ในตอนนี้ตะคริวขึ้นหน้าของเซียวอี้เชียนไปหมด เขาไม่เข้าใจเลยสักนิด เพราะอะไรไอ้เศษสวะนี่ถึงได้มีเงินเยอะขนาดนี้? เขาเป็นแค่ลูกเขยที่แต่งเข้าบ้านไม่ใช่หรอ?
ในเวลานี้เย่เฉินถามพิธีกรคนนั้น “ในเมื่อไม่มีใครแย่งผม ผมก็ต้องหยิบเงินหนึ่งร้อยล้านออกมา โสมม่วงชั้นเลิศ ควรที่จะเป็นกรรมสิทธิ์ของผมแล้วใช่ไหม?”
พิธีกรรีบพูด “ตอนนี้ฉันขอประกาศว่าโสมม่วงชั้นเลิศสามร้อยปี เป็นกรรมสิทธิ์ของ… ”
ยังไม่ทันพูดจบ เซียวอี้เชียนรีบพูดว่า “ไม่ต้องรีบ! ผมจะเสนอราคาเพิ่มอยู่นะ!”
ทุกคนในงานช็อคกันอีกรอบ!
การประมูลเริ่มต้นที่ห้าล้าน ประมูลจนถึงหนึ่งร้อยล้านแล้ว ยังจะเพิ่มราคาอีก? !
โสมสีม่วงชั้นเลิศนี้ไม่คุ้มกับเงินขนาดนี้เลยจริงๆ! สองคนนี้บ้าไปแล้วหรือเปล่า?
เว่ยฉางหมิงรีบเตือนว่า “โธ่เอ๋ยประธานเซียว หนึ่งร้อยล้านสูงเกินไปแล้วนะ มีเงินนี่ เอาไปทำอย่างอื่นดีกว่านะ?”
เซียวอี้เชียนถาม “ถ้าประมูลไม่ได้ ยาตัวใหม่ของพวกคุณจะทำยังไง? อาการป่วยของผมทำยังไง?”
ขณะที่พูด พอดีมีชายวัยกลางคนหัวล้านวิ่งเข้ามา พูดกับเว่ยฉางหมิงว่า “ประธานเว่ยขอโทษด้วย เมื่อกี้รอผลจากห้องแล็บ เพราะฉะนั้นก็เลยมาสาย”
คนที่พูด คือหัวหน้าเภสัชกรของบริษัทผลิตยาเว่ยซื่อเขาเพิ่งมาจากโรงงานยา เพื่อมาช่วยเว่ยฉางหมิงดูแลควบคุมโสมม่วงต้นนี้
เว่ยฉางหมิงรีบพูดว่า “ศาสตราจารย์เคอคุณมาได้จังหวะพอดี คุณดูโสมม่วงในมือของพิธีกรสิ คุ้มกับเงินหนึ่งร้อยล้านไหม?”
“ หนึ่งร้อยล้าน?” ศาสตราจารย์เคอส่ายศีรษะแล้วยิ้ม “ มันไม่คุ้ม โสมม่วงสามร้อยปีราคาสูงสุดในตลาดแค่สามสิบล้าน สูงกว่านี้ไม่ได้แล้ว ราคาหนึ่งร้อยล้าน มีแต่คนโง่เท่านั้นที่จะซื้อ… ”
“ แล้วอาการป่วยของประธานเซียวจะทำยังไงล่ะ?” เว่ยฉางหมิงถาม
ศาสตราจารย์เคอกล่าวด้วยสีหน้าที่มั่นใจว่า “ อันที่จริงไม่จำเป็นต้องใช้โสมม่วงสามปีหรอก พวกเราแค่หาโสมสีม่วงที่มีอายุหนึ่งร้อยปีไม่กี่ชิ้นมาดัดแปลงนิดหน่อยก็สามารถทดแทนได้ ในท้องตลาดโสมหนึ่งร้อยปีหนึ่งต้นมีมูลค่าแค่ประมาณหนึ่งล้าน ซื้อห้าต้นก็แค่ห้าล้าน ประสิทธิภาพสูงเกินกว่าสามร้อยปี ”
ในตอนนี้พิธีกรถามเซียวอี้เชียน “ประธานเซียว คุณต้องการเพิ่มเท่าไหร่? โปรดบอกระบุจำนวนเงินที่ชัดเจนด้วยค่ะ ไม่งั้นพวกเราจะดำเนินการต่อลำบาก”
หลังจากได้ยินสิ่งที่ศาสตราจารย์เคอพูดเซียวอี้เชียน ได้ตัดสินในใจแล้วว่า รู้สึกว่าตัวเองจะไม่ยอมถูกเอาเปรียบ หรือว่าจะเอาโอกาสนี้ให้เย่เฉิน ทำให้เขาเจ็บตัวไป แล้วกัน
เพราะฉะนั้น เขารีบส่ายศีรษะทันทีและพูดว่า “ผมตัดสินใจที่จะไม่เพิ่มแล้ว ใช้เงินหนึ่งร้อยล้านบาทซื้อของแบบนี้ เป็นเรื่องปัญญาอ่อนชัดๆ มีเพียงคนที่สมองมีปัญหาเท่านั้นที่จะทำเรื่องแบบนี้ได้”
มีเสียงโห่ดังขึ้นในงาน
ไม่มีเงินก็บอกว่าไม่มีเงิน เสียดายก็บอกมาว่าเสียดาย พูดคนอื่นปัญญาอ่อน นี่มันก็แค่ปลอบใจตัวเองชัดๆ?
เซียวอี้เชียนถูกคนจำนวนมากโห่ไล่ ในใจเขาหงุดหงิดเล็กน้อย แต่เขาไม่กล้าที่จะตอบโต้ ทำได้แค่หน้าด้านทนต่อไป
คงไม่มีใครเป็นศัตรูกับเงิน ใช้เงินหลายสิบล้านเพื่อเอาหน้า เขารู้สึกว่าไม่คุ้ม
ตอนนี้พิธีกรอ้าปากพูดว่า“ หนึ่งร้อยล้านครั้งที่หนึ่ง”
“หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สอง”
“หนึ่งร้อยล้านครั้งที่สาม ขอแสดงความยินดีกับคุณเย่ ส่งมอบค่ะ”
เย่เฉินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ มองไปที่เซียวอี้เชียนพูดด้วยรอยยิ้ม “ในฐานะเพื่อนขอเตือนสติคุณอย่างหนึ่ง โรคเสื่อมสมรรถภาพทางเพศของคุณ กินยาอะไรก็ไม่สามารถรักษาให้หายได้ ดังนั้นผมขอเตือนคุณอย่าเสียแรงเปล่าดีกว่า！”